Huminga nang malalim si Nicole, saka tumalikod at iniwasan ang tingin niya kay Roy."Hindi ko ibibigay sa’yo. Kahit mamatay ako, dadalhin ko ito. Ipapasama ko ito sa akin sa cremation para madala ko sa mama ko. Kalimutan mo na ang ideyang ‘yan. Hindi mo siya pinaniwalaan noon, ikaw mismo ang nagpalayas sa kanya. Huwag mong isisi sa kanya kung bakit naging malamig siya sa’yo. Ang paglayo niya ay bunga ng sakit at pagkadismaya na ikaw mismo ang nagdulot sa kanya. Ilang gabi at araw ang lumipas, nakikita ko siyang umiiyak nang palihim. Pero ikaw? Heh..."Habang sinasabi ito ni Nicole, napangisi siya nang mapait, at sa kanyang mga mata ay kitang-kita ang matinding panunuya.Biglang lumakas ang tunog ng isang hampas sa mesa, dahilan para mapapitlag si Nicole.Mariin niyang kinagat ang labi at sinulyapan si Roy. "Alam mo, tama na. Huwag na tayong magkita ulit, lalo na para kumain nang magkasama. Wala na akong ganang kumain—ikaw ba, may gana pa?"Kahit gutom siya at medyo sumasakit ang tiyan
"Talaga?" May kahulugan ang ngiti ni Dustin.Mukhang malapit nang sumabog ang usapan tungkol kay Roy. "Siyempre naman!" sagot nito. "Nung lumabas ang labor at management, kami ang nagbayad ng lahat! Para lang mapilit siyang gumalaw!"Tiningnan lang ni Harold si Roy nang walang emosyon, tila ba nauunawaan na niya ang nangyayari. Ngunit kahit alam niya, minsan ay hindi niya rin ito matanggap, kaya kahit ipamukha pa ito sa kanya ng iba, wala rin namang saysay.Ibinaling ni Dustin ang tingin kay Harold. "Harold, anong tingin mo?""Kung hindi mo kayang makita ang totoo, anong silbi ng iba para ipakita ito sa'yo?" malamig na sagot ni Harold, halatang ayaw pag-usapan ang bagay na ito.Biglang napatawa si Roy, pero halatang inis ito. "Hindi ko nakikita? Eh ikaw? Naiintindihan mo ba talaga ang ginagawa mo kay Karylle ngayon?"Napakunot-noo si Harold. Agad niyang naalala ang kumakalat na balita sa internet ngayong araw. Ang galit na kanina pa niya pinipigilan ay muling sumiklab.Napansin ng dal
Malungkot na ngumiti si Roxanne, tila ba hindi lang ito sinasabi para kay Karylle, kundi pati na rin para sa sarili niya.Napabuntong-hininga si Karylle. Wala siyang maisagot at sa huli, pinili na lang niyang manahimik.Ngumiti si Roxanne. “Sige, hindi na muna kita kukulitin. Kapag may balita na ako tungkol kay Christian, sasabihin ko agad sa’yo.”“Salamat. Pasensya na sa abala.”“Wala ‘yon.”Matapos ang usapan nila, binaba na nila ang tawag.Habang lumilipas ang mga segundo, lalo lang naging magulo ang isip ni Karylle. Hindi niya alam kung ano ang dapat gawin.Napabuntong-hininga siya at kinuha ang laptop. Huminga siya nang malalim bago tuluyang inumpisahan ang trabaho.***Makalipas ang kalahating oras, dumating na si Roxanne sa bahay ni Christian.Pagkakita sa kanya ni Katherine, masigla siya nitong sinalubong. Kinausap siya sandali bago sinabing maaari na siyang puntahan si Christian.Alam ni Katherine na hindi maayos ang kalagayan ni Christian.Sunod-sunod ang mga balitang lumala
Bahagyang gumalaw ang malalim na mga mata ni Christian, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, pakiramdam ni Roxanne ay may kakaiba sa tingin nito.Bahagyang pinagdikit ni Christian ang kanyang mga labi, hindi nagsalita, at tinitigan lamang siya na may halong pagkalito.Napabuntong-hininga si Roxanne at muling nagsalita. “May isang tao akong gusto, hindi kasing tagal kung paano mo minahal si Karylle… mas matagal pa nga.”Nabigla si Christian. “Ikaw?...”Gano’n katagal?May isang lalaking matagal na niyang gusto? Pero bakit hindi niya ito kailanman napansin?Kung matagal na niya itong gusto, siguradong isa ito sa mga taong matagal na nilang kilala.Ngunit kahit anong isipin niya, hindi niya maalala kung may lalaking madalas kasama si Roxanne o kahit sinong lalaking masyadong malapit sa kanya.Habang iniisip niya ito, muling nagsalita si Roxanne.“At higit pa riyan, araw-araw kong nakikita kung paano niya ipakita ang nararamdaman niya para sa isang babae… kung paano niya ito mahalin nang
Umiling si Roxanne, pilit na kinokontrol ang kanyang emosyon."Hindi, hindi kita sinisisi."Nagsalita siya nang may bahagyang paghikbi.Ngayong araw…Nasabi niya na ang lahat ng itinago niya sa loob ng sampung taon. Hindi niya inasahan na ang kanyang pag-amin ay mangyayari sa ganitong paraan—hindi direkta, ngunit sapat na upang maunawaan ito ni Christian.Hindi man nila ito tahasang binanggit, ngunit malinaw na ang lahat.Huminga nang malalim si Roxanne. "Pasensya na, hindi ko dapat ginawa ito."Agad na umiling si Christian. "Hindi, ako ang may kasalanan. Ako ang nagdala ng ganitong klase ng emosyon sa'yo ngayon."Muling umiling si Roxanne at bahagyang napabuntong-hininga. "Hindi mo kasalanan. Minsan kasi, ang damdamin ay mahirap kontrolin. Alam kong si Karylle ang mahal mo, pero hindi ko pa rin napigilang maramdaman ang nararamdaman ko."Sa pagkakataong ito, mas direkta na ang kanyang mga salita.Kanina, hindi ito tahasang sinabi ni Roxanne dahil may pag-aalinlangan pa siya.Pero nga
Noon, maraming babae ang nagtangkang lumapit kay Logan.Pero lahat sila ay tinanggihan niya nang malamig. Ang iba pa nga ay diretsong pinagsabihan at hindi na muling lumapit.Kaya nang dumating si Karylle noong nakaraan at mismong si Logan pa ang nag-anyaya sa kanya na maupo sa harapan nito, nag-usap pa silang dalawa nang matagal at tila maayos ang kanilang pag-uusap—maraming babae ang hindi mapigilang mainggit.Simula noon, ang mga babaeng may gusto kay Logan ay nananatili na lang sa bar at pinagmamasdan siya mula sa malayo.Hindi nila inaasahan na may koneksyon pala talaga sina Karylle at Logan. At ngayon, magkasama na naman sila!Ang daming babaeng namamatay sa inggit!Hindi nagtagal, nagsimula nang magbulungan ang iba."Hindi ba si Karylle Ann ‘yon?! Siguradong may namamagitan sa kanilang dalawa!"Isang babaeng kulay ginto ang buhok ang naglabas ng sigarilyo, sinindihan ito, at marahang bumuga ng usok bago nagsalita, "Nakakahiya kayong mag-react. Hindi niyo ba alam kung anong klas
Napahalakhak ang iba, hindi mapigilan ang kanilang kasabikan."Boss, saan tayo pupunta mamaya?" tanong ng isa. "Dito ba sa eskinita? Hindi yata maganda ang tanawin dito, tapos ang dilim pa. Paano natin masisiyahan nang maayos? Hindi naman tayo puwedeng gumamit ng stun baton, di ba?""Oo nga, masyadong madilim dito. Nakakatuwa nga naman, pero paano kung masyadong malakas ang sigaw niya? Nasa downtown tayo, baka may makarinig at mapahamak pa tayo."Punong-puno sila ng sigla at pananabik, lalo na dahil ang babaeng nasa harapan nila ay isang alamat. Hindi lang siya maganda at may magandang katawan, pero siya rin ang dating babae ni Harold. Bukod pa roon, may misteryo sa pagkatao niya—na siyang lalong nagpapaakit sa kanila.Matagal na nilang pinagnanasaan si Karylle, pero hindi nila inisip na magkakaroon sila ng ganitong pagkakataon.Pero ngayon, iba na ang sitwasyon.Napakalaki ng ibinayad sa kanila ng nag-utos nito, at sinabi pang may kasunod pang gantimpala kung magpapatuloy sila sa pag
Ang mga nakahilata lang sa lupa at hindi gumalaw ay hindi na masyadong pinahirapan. Sa totoo lang, halos wala silang natamong matinding pinsala.Samantalang ang mga paulit-ulit na tinamaan at nakararanas ng matinding sakit sa katawan ay lihim na nainggit sa mga hindi lumaban.Ngayon lang nila naintindihan ang ibig sabihin ng "humiga na lang para manalo.""A-Anong balak mong gawin?!!"Habang palapit nang palapit si Karylle, halos mamatay sa takot ang kanilang boss. Nanginginig ang boses niya, halatang puno ng kaba.Bagama't gusto siyang ipagtanggol ng mga tauhan niya, wala ni isa ang gustong masaktan pa lalo. Wala ni isang tumayo para tumulong.Nakangising lumingon si Karylle sa ka
Karaniwan, kapag ang ibang babae ay nasugatan, umiiyak sila sa sakit o kaya’y nagpapaka-dramatiko. Pero si Karylle, hindi gano’n.Wala siyang reklamo. Para sa kanya, parang wala lang nangyari. Wala ring kahit katiting na pagdepende sa iba.Pagkatapos gamutin ang sugat niya, tumayo siyang mag-isa—parang hindi siya nasaktan.Napatingin ang doktor sa kanya na may gulat sa mukha. “Miss Granle, kayo na yata ang pinakamalakas na pasyente na nakita ko.”Ngumiti si Karylle. “Thank you.”“Walang anuman. Gawin n’yo lang po ang mga paalala: huwag basain ang sugat, palitan ang benda araw-araw, iwasan ang mga mabibigat na galaw, at huwag muna kumain ng maanghang. Dapat balanseng pagkain lang.”Tumango si Karylle. “Okay po.”Sabay-sabay silang lumabas ng clinic. Nang lalapit na sana si Harold para buhatin siya, agad nagsalita si Karylle. “Okay lang ako, kaya kong maglakad.”Napatingin si Harold sa suot niyang mataas na takong—halos sampung sentimetro. Hindi na siya nag-abala pang magsalita. Basta’t
Ang mga umatake kay Karylle, halatang wala nang ibang pakay kundi ang kunin ang buhay niya."Be careful!!" sigaw ni Harold, ang boses niya puno ng pag-aalala.Pero bago pa man siya makalapit, kumilos na si Karylle. Nang sumugod ang unang lalaki, mabilis siyang umiwas sa gilid, dalawang kamay na hinawakan ang braso ng lalaki, at mabilis na itinulak ito pababa habang itinaas niya ang kanyang tuhod, diretso sa maselang bahagi ng lalaki.Sa pagkakataong iyon, hindi na nag-atubili si Karylle. Maririnig ang matinis na sigaw ng lalaki habang bumaluktot ito sa sakit.Dahil dito, bahagyang napatigil ang ibang mga umatake; naramdaman nilang may kakaiba sa babaeng ito, kaya't naging mas maingat ang kilos nila.Hindi pa doon nagtapos — habang nakaluhod sa harap niya ang lalaki, mabilis na tinapakan ni Karylle ang kamay nitong may hawak ng patalim gamit ang matulis na takong ng sapatos niya. Dumiretso ang manipis na takong sa litid sa likod ng kamay ng lalaki, dahilan para manginig ito sa sakit ha
Tahimik lang na nakaupo si Karylle sa kanyang pwesto, walang kahit anong salita na binitiwan para kay Harold.Yung lalaking nasa passenger seat, si Mr. Gomez, hindi rin naman 'yung tipong pakialamero. May tamang distansya siya at alam niyang medyo komplikado ang relasyon nina Karylle at Harold, kaya hindi na rin siya nangahas makipag-usap pa kay Karylle.Habang nasa biyahe, kinuha na lang ni Karylle ang kanyang cellphone at nagsimulang mag-scroll. Kahit apat sila sa loob ng sasakyan, napakatahimik na parang wala ni isang tao.Hindi nagtagal, nakarating na sila sa site.Pagkababa nila, magalang na binalingan ni Mr. Gomez sina Harold at Karylle at sinabi, "Maganda talaga ang progreso ng project dito, pero medyo magulo rin sa lugar na 'to. Hindi ganun kapayapa. Kaya ingat p
"Hoy, sa ganitong oras, hindi pwedeng ikaw lang ang malungkot. Dapat sabay tayong nasasaktan para masabing tunay tayong magkaibigan," sabi ni Roy habang tumatawa, sabay tagay kay Harold.Pero si Harold, tila walang narinig. Tahimik lang itong umiinom at hindi umiimik.Hindi pa rin sumusuko si Roy. Nagpatuloy siya, "Sa tingin ko, tuluyan nang nawala si Karylle sa'yo."Sa marahang pagliwanag ng mga mata ni Harold, lalong naengganyo si Roy na asarin siya."Sa totoo lang," dugtong pa niya, "magkasama pa sila ni Alexander sa isang banquet. Doon mismo, humingi siya ng divorce sa'yo, sa harap ng lahat. Wala na, Harold. Binitiwan ka na niya, matagal na."Tahimik pa rin si Harold. Umikot ang alak sa kanyang baso bago niya ito tinungga ng tuluyan.Nakangiting itinaas ni Roy ang kanyang baso para mag-toast ulit. "Tapos, sunod-sunod niyang ginawa ang mga bagay na hindi ka na isinama. Hindi ka niya nilapitan, ni hindi ka niya hinanap. Kung hindi ka pa siguro ang lumapit, baka kusa na siyang mawala
Walang naka-pansin na halos hatinggabi na pala habang abala pa rin sina Karylle at Harold sa pagtatrabaho.Samantala, sa kabilang suite, malayo ang atmosphere—hindi man lang magkasundo sina Nicole at Roy.Pagbalik ni Nicole sa kwarto, mabigat ang ekspresyon ng kanyang mukha. Ramdam niya na may hindi magandang balak si Roy sa mga kilos nito.Lintek na lalaki ‘to, inis niyang bulong sa sarili. Araw-araw nalang naghahanap ng paraan para mapalapit sa akin, para lang makuha ang bagay na iyon. Hindi ko hahayaan! Akin ‘yon, at walang sinuman ang makakakuha nun!Punô ng galit ang dibdib niya habang pinagmamasdan si Roy na nakasimangot sa sofa. Hindi na napigilan ni Roy at bigla na lang sumigaw, "Ikaw talagang babae ka, hindi mo man lang ako tinawag nung kumain ka? Hindi mo ba alam na hinihintay kita?!"Napailing si Nicole, ubos na ang pasensya niya sa mga pinagsasabi ni Roy."Excuse me?!" sigaw niya pabalik. "Sinabi ko bang kailangan mo akong hintayin?! Kailan pa naging normal na magkasalo ta
Saglit na natigilan si Harold. Hindi niya inakalang seryoso pala si Karylle sa sinabi nitong naliligo siya.Nabalutan lamang ito ng isang manipis na bath towel, na bahagyang lampas lang sa kanyang mga hita. Ang makinis na balat sa kanyang leeg at ang basang buhok na nakadikit dito ay lalong nagbigay ng mapanuksong tanawin. Sa bawat paggalaw ni Karylle, bahagyang lumilitaw ang mas marami pa, na agad namang kinuha ang pansin ni Harold.Napasingkit ang mga mata ni Harold, at napansin ni Karylle na pinipigil nito ang sarili—nanikip ang kanyang mga labi at hindi nakapagsalita.Hawak-hawak ni Karylle ang bath towel gamit ang dalawang kamay, halatang nag-aalala na baka biglang bumagsak ito. Napakunot ang noo niya, at galit na galit na tinanong si Harold, “Ano ba talagang kailangan mo?!”
Matalino si Adeliya, at kadalasan, kahit hindi pa nagsasalita ang mga tao, nararamdaman na niya kung may kakaiba. Iyon ang ikinatatakot ni Andrea—ang katalinuhan ng sariling anak.Pinilit ni Andrea na panatilihing kalmado ang itsura habang sumagot, “Nagpapalinis lang tayo. Ayoko na kasi sa layout ng lumang bahay, gusto ko nang baguhin. Pagkatapos ng renovation, kailangan pa nating pabugahan ng hangin ‘yon, para mawala ang amoy ng pintura. Aabutin pa ‘yon ng ilang buwan, kaya dito muna tayo pansamantala.”Napakunot muli ang noo ni Adeliya. “Pero 'di ba bago pa lang ‘yung bahay na ‘yon? At ‘yung design, ikaw mismo ‘yung pumili nun dati. Bakit mo biglang gustong baguhin lahat?”Tinitigan niya si Andrea, pilit inaalam kung may tinatago ito.Hindi alam ni Andrea kung paano siya sasagot. Kaya sa huli, nakaisip siya ng palusot. “Eh kasi naman ‘yung assistant ng daddy mo, siya ‘yung kumuha ng contractor. Ang dami nilang nilokong part ng project—puro mumurahing materyales ang ginamit. Kaya ayo
“Ano 'yang suite na 'yan! Paano mo naisip na gusto kong makasama ka sa iisang kwarto?” inis na sambit ni Nicole habang napapangit ang mukha sa pagkainis. Halatang hindi siya sang-ayon.Sumimangot din si Roy. “Kung suite, bakit parang isang kwarto lang?” Hindi niya maitago ang inis. Si Nicole, tulad ng dati, ay prangkang magsalita. Pero sa harap ng maraming tao, basta na lang niyang binanggit ang gano’n? Nakakahiya. Gusto ba niyang mawalan ako ng dangal?Tahimik na lang ang receptionist. Nahihiya man sa tensyon sa harapan niya, wala siyang nasabi.Hindi na pinansin ni Nicole ang sinabing iyon ni Roy. Sa halip, hinarap niya ang front desk at mahinahong sinabi, “Puwede po bang magbukas ako ng ibang kwarto?”Muli, mahinahong sumagot ang receptionist. “Pasensya na po, ma’am. Fully booked na po kami. Kailangan po talaga ng advance reservation para makakuha ng kwarto.”Biglang lalong dumilim ang mukha ni Nicole. Napalingon siya kay Roy at pinanlakihan ito ng mata. “Alam mo nang pupunta ka ri
Sa pagkakataong ito, hindi na naisipan ni Karylle na umupo sa likod. Diretso siyang umupo sa passenger seat sa unahan.Bahagyang dumilim ang mukha ni Harold, pero wala siyang sinabi.Mahaba ang biyahe ngayon, kaya pagkapasok pa lang ni Karylle sa kotse ay pumikit na siya para subukang matulog.Ngunit ilang saglit lang, nag-vibrate ang kanyang cellphone. Binuksan niya ang Telegram.May group chat iyon nila ni Nicole at ni Roxanne.Nicole: En, kasama mo ba ngayon si Harold?Napakunot ang noo ni Karylle. May nakakita na naman ba sa amin at ipinost online?Karylle: Oo, bakit?Roxanne: Bakit kayo magkasama? Work ba?Karylle: Oo, pupunta kami ngayon sa Rosen Bridge. May kailangan lang asikasuhin.Roxanne: Rosen Bridge? Ang layo niyan ah. Kayo lang dalawa?Nicole: Putik! Totoo nga! Hindi pala ako niloko ng hayop na 'yon!Kasunod nito, nag-send pa si Nicole ng picture na halatang may inis na caption.Roxanne: ???Karylle: ???Karylle: Kasama rin si Bobbie, FYI.Patuloy lang sa pagta-