Nagpaunahan sila sa pag-agaw niyon kay Wilbert, pero huli na ang lahat. Inilabas na nito ang mahiwagang laman niyon kasabay ng pamimilog ng mata nito.Parehas na na-estatwa sina Airith at Stephen sa kung anong huli nilang posisyon habang inaagaw paper bag."Ohoho..." Sumilay sa mukha ni Wilbert ang nakalolokong ngisi pagkatapos ay marahang ibinalik ang lingerie sa loob ng paper bag na para bang isa iyong napakahalagang bagay na dapat ingatan dahil baka mabasag o masira iyon."S-sinabi ko bang..." Mabilis na hinablot ni Stephen ang paper bag sa kamay ni Wilbert. "G-get out!"Napanguso si Wilbert. Para itong batang pinapagalitan ng kanyang magulang. "Na-curious lang naman ako—""I said get out!"Tumayo si Stephen at sapilitang kinaladkad si Wilbert palabas ng kanilang kwarto. Humabol pa ito ng tingin kay Airith pagkatapos ay mapaglarong nagtaas-baba ang kilay. Nanlaki nalang ang mata ni Airith nang maunawaan ang ibig sabihing iyon ni Wilbert.Tila pagod na pagod si Stephen na isinandal
"Airith! Airith!" sigaw na tawag ni Minerva habang nagmamadaling pumasok sa loob ng hardin kung nasaan ngayon si Airith. Nasa likuran nito at nakabuntot si Estela, isang katulong.Nawala ang sigla sa mukha ni Airith at nagtatakang napabaling ang tingin sa direksyon ng tarangkahan ng hardin nang marinig ang galit na boses ni Minerva. Binitawan niya ang hose na hawak niya at sinalubong ang mga ito."Bakit po tita?" bungad na tanong niya.Una niyang tiningnan ang nakangising mukha ni Estela bago balingan ng tingin ang hawak-hawak ni Minerva na ilang pirasong bahagi ng nabasag na banga. Nakaramdam siya ng kaba."Ikaw ba ang nakabasag nito?" tanong ni Minerva.Hindi agad nakatugon si Airith sa halip ay nagtatanong ang matang tiningnan si Estela. Hindi siya ang nakabasag niyon kung hindi ay si Estela mismo! Ipinasa na naman ba nito sa kanya ang kasalanan nito?Kapag sinabi niya ang totoo ay mas lalala lang ang paninirang gagawin sa kanya ni Estela. Kung anu-anong kasinungalingang paninira p
"Mrs. Vergara," marahang pagtawag ng nurse sa silid kung nasaan ngayon si Airith at naghihintay. Nabasag niyon ang katahimikan.Nag-angat ng tingin si Airith pagkatapos ay isinara ang hawak-hawak niyang magazine na hindi niya naman binabasa. Kasabay ng pagtango sa nurse ang pagbilis nang bahagya ng kabog ng kanyang dibdib.Pumasok siya sa opisina ng doktora na katulad pa rin nang huling pumunta siya rito. Ngunit ngayong araw, pakiramdam niya ay nasa isa siyang digmaan at hindi niya alam kung anong magiging resulta ng kanyang kinabukasan. Nagpakawala pa siya ng mababaw na buntong hininga bago naupo sa harap ng doktora."You're looking well," sambit ng doktora, bahagya itong nakangiti habang nire-review ang hawak nitong file. Iniangat nito sa kanya ang mabait nitong itsura. "Lumabas na ang resulta ng iyong preliminary test, iyon ang kailangan nating talakayin ngayon." Mas lalo pang bumilis ang pagkabog ng dibdib ni Airith nang marinig iyon.Tila wala siya sa sarili nitong mga nakalipas
Pagkatapos ng ilang oras na paghahanda ay heto ngayon si Airith sa labas ng HSS Restaurant. Pinili niya lang magsuot ng simple at eleganteng damit na naka-stock lang sa kanyang aparador at matagal niya nang hindi nagagamit, nag-aasam na sana ay tumugma iyon sa anumang ihahatid ng gabing iyon. Hindi rin gaano kakapal ang make-up niya sa kanyang mukha. Sapat lang iyon upang mas patingkarin pa ang kanyang natural na kagandahan. Huminga muna siya nang malalim at itinuwid ang balikat bago napagdesisyunang pumasok sa restaurant. Hindi maganda ang pakiramdam ng kanyang tiyan pero isinawalambahala niya lang iyon. Maaaring ang gabing ito ang maghatid sa kanya sa bagong kabanata ng kanilang buhay ni Sebastian at tsansang mabuo ang hinahangad niyang relasyon at pamilya. Pagkapasok ay may iilang kustomer ang napatingin sa kanya. Natural lang iyon na reaksyon ng mga tao kapag may napansing maganda sa paningin. Marahan siyang napalunok nang mapagtanto ang ilang matang nakasunod sa kanya. Binalewal
"Mapaglaro talaga ang tadhana, hindi ba?" bulong na tanong ni Airith sa bakanteng upuan sa kanyang tabi, kasalukuyan siyang sakay ng bus. Ang mapupungay niyang mata ay kakikitaan ng lungkot na maaaninag sa repleksyon ng mamasa-masang salamin ng bintana.Pagkatapos ng masalimuot na gabing iyon, madaling araw palang ay napagdesisyunan niya nang lisanin ang bahay ng pamilya Vergara. Hindi na siya nagpaalam. Alam niya rin namang wala silang pakialam at baka nga ikatuwa pa nila ang ginawa niyang iyon.Napatitig siya sa labas ng bintana, pinagmamasdan ang bawat gusali, imprastraktura at mga punong nadaraanan ngunit parang tumatagos sa mga iyon ang kanyang paningin. Ramdam niya ang lamig ng upuang gawa sa katad sa pamamagitan ng kanyang palad habang ang kanyang mga daliri ay abala sa pagtapik doon kasabay ng hindi panatag na pagkabog ng kanyang dibdib.Binabalot ang kanyang isip ng napakabigat niyang desisyon. Dalawang linggo na siyang buntis simula nang may nangyari sa kanila ni Sebastian,
Ang mga araw ay naging linggo, hanggang sa naging buwan, kasabay niyon ang unti-unting paglaki ng tiyan ni Airith. May mga araw na bumibisita sila ni Clara sa lokal na doktor na siyang kumukumpirma sa mabuti niyang kalusugan pati na ang bata sa kanyang sinapupunan.Ang maliit na bayan na iyon na may sariling ritmong nakasanayan na niya katulad ng dati. Unti-unti ay natututunan niyang magsimula kasabay ng mga simpleng gawain sa pang-araw-araw katulad na lamang ng pagtulong niya kay Clara sa mga gawaing bahay. Higit sa lahat ay ang nakahiligan niyang gawin tuwing hapon: ang pagdidilig at pag-aalaga ng halaman na kay Clara niya lang din natutunan. Sa gabi naman ay nauupo lang siya sa hardin na iyon sa ginawa ni Hector na kawayang upuan, makikinig ng mapayapang tunog ng mga tuyong dahon na tinatangay ng hangin at huni ng mga kuliglig. Tatanaw sa naggagandahang bituin sa kalangitan at paminsan-minsang kumakanta habang sapo ang kanyang tiyan.Isang dapit-hapon, habang pinagmamasdan nila ang
"Bakit hindi mo man lang ipinaalam sa'kin ang nangyayari sa'yo sa loob ng isang taon, Airith?" Umalingawngaw sa kabuuan ng kwarto ang boses ni Arthur kung nasaan sila ngayon. Mapapansin din ang pagbakas ng ugat nito sa may sintido nito na naglalarawan kung gaano ito kagalit ngayon. "Isang buong taon?" mariin pa nitong dugtong.Hindi mapakali si Airith sa pagkiskis ng kanyang isang palad sa kanyang hita habang nakasapo sa sinapupunan ang isa. Nakaupo lang siya sa kama habang tinatanggap ang panenermon ni Arthur."S-Sir Arthur, kalmahan niyo lang po ang sarili niyo. Maaaring maapektuhan po ang ipinagbubuntis ng anak ninyo." malumanay na saad ni Clara, nakatayo lang ito malapit sa may pinto habang may pag-aalala sa itsura.Narinig nila ang malalim na pagbuntong hininga ni Arthur. "Ang mga siraulong pamilyang iyon," bulong nito, partikular na nakatingin kay Clara. "Anong karapatan nilang ganituhin ang anak ko?"Muli, hindi umimik si Airith sa sinabing iyon ni Arthur. Ayaw niya lang magsab
Bumagsak ang balikat ni Airith dahil sa sinabing iyon ni Arthur. Gayunpaman ay hindi siya nawalan ng pag-asang baguhin ang isip nito.Lumuhod siya sa harapan nito, mapupuna sa mata ang pagmamakaawa. "Nakikiusap po ako sa inyo, Papa. Huwag niyo na pong parusahan ang pamilya ni Sebastian. Kalimutan nalang po natin ang nangyari sa'min."Nagsalubong ang kilay ni Arthur dahil sa suhestiyon ng anak. Ganito ba talaga kamahabagin si Airith? Siya itong inapi ng pamilya Vergara, hindi ba't siya dapat itong mas nakakaramdam ng galit sa pamilyang iyon?Si Clara, na mas tumindi pa ang pag-aalala sa mukha nang lumuhod si Airith, ay dali-daling lumapit sa kanya upang alalayan siyang muling maupo sa kama. "Jusko hija, hindi mo kailangang gawin 'to," nag-aalalang sambit nito pagkatapos ay binalingan ng tingin si Arthur. "Sir, nakikiusap rin po ako sa inyong pakinggan niyo nalang ang hinihiling ng inyong anak. Mas importante ang kalagayan ni Airith ngayon kaysa sa paghihiganti sa pamilya Vergara. Isa p