Kinabukasan, tulad ng napag-usapan, bumisita si Maria sa opisina ni Kean. Bagama’t kinakabahan siya sa posibilidad na makita si Mirasol, desidido siyang patunayan sa sarili ang katotohanan. Gusto niyang makita mismo kung ano talaga ang nangyayari sa paligid ni Kean.Pagdating niya sa opisina, sinalubong siya ni Kean ng malapad na ngiti. "Mahal! Hindi mo alam kung gaano ako kasaya na nandito ka."Napangiti si Maria, ngunit hindi niya maalis ang bahagyang kaba sa kanyang puso. "Gusto kong makita kung ano ang araw-araw mong ginagawa rito, para maramdaman ko na parte ako ng buhay mo, Kean."Niyakap siya ni Kean at hinawakan ang kanyang kamay. "Walang makakahiwalay sa atin, Maria," bulong nito. "Ikaw at si Harry ang lahat sa akin."Habang naglalakad sila papasok, napansin ni Maria ang ilang mga empleyadong nagbubulungan. Ramdam niya ang ilang mga matang nagmamasid sa kanila, at naroon pa rin ang mga matang tila may alam na hindi niya lubos na nauunawaan.At sa isang sulok, naroon si Miraso
Kinabukasan, maagang pumunta si Mirasol sa opisina ni Kean, bitbit ang isang basket ng pagkain. Alam niyang bihira sa oras na iyon dumadalaw si Maria, kaya't sigurado siyang maaabutan niya si Kean na mag-isa.“Hi, Kean! Nagdala ako ng lunch para sa’yo,” wika ni Mirasol habang nakangiti at tinutulak ang pagkain sa kanyang harapan.Ngunit hindi pa man sumasagot si Kean ay bumukas ang pinto, at tumambad si Maria, may dalang food container at may masayang ngiti sa mga labi.“Kean, mahal, pinagluto kita ng paborito mong sinigang na baboy!” aniya, at ng makita si Mirasol, agad siyang bumaling dito. “Oh, Mirasol! Napakaaga mo pala rito.”Halatang nagulat si Mirasol sa pagdating ni Maria ngunit nagpanggap siyang kalmado. “Ah, Maria… oo, gusto ko sanang dalhan ng lunch si Kean dahil… busy siya lagi,” sagot nito nang may pilit na ngiti.Ngumiti si Maria, ngunit may sinserong titig ang kanyang mga mata. “Salamat sa pag-aalala, Mirasol, pero asawa ako ni Kean kaya’t ako ang may responsibilidad na
Pagkatapos ng board meeting, hindi na maitago ni Mirasol ang kasiyahan sa kanyang mukha. Para sa kanya, isang malaking pagkakataon ang business trip na ito para makalapit kay Kean at subukang agawin ito mula kay Maria. Matagal na niyang gustong mapansin ni Kean sa paraang higit pa sa pagiging katrabaho, at ngayon, isang linggo silang magkasama sa Singapore—isang pagkakataon na bihirang dumating.Lumapit siya kay Kean, at sa mapanuksong tono, sinabi, "I’m so excited for our business trip in Singapore, Kean. Please take good care of me if we're there," kasabay ng pilyong kindat at ngiti.Tumingin si Kean kay Mirasol, ngunit saglit lang, at hindi niya ipinakita ang anumang emosyon. "Oo, focus tayo sa trabaho," sagot niya nang mahinahon bago tumango at lumayo na kaagad.Sa likod ng kanyang isip, alam ni Kean na kailangan niyang sabihin kay Maria ang tungkol sa business trip na ito. Alam niyang pinagseselosan ni Maria si Mirasol, at magiging mahirap ipaliwanag ang sitwasyon, ngunit wala si
Nang sumapit ang araw ng business trip, tinulungan siya ni Maria sa pagready ng kanyang bagahe. Sa silid nila, abala si Maria sa pag-aayos ng mga damit ni Kean. Maingat niyang tinitiyak na lahat ng kakailanganin nito ay nasa bagahe—ang mga paboritong damit, toiletries, at ang maliit na rosaryo na lagi niyang pinapasok sa bag ng asawa bago ito magbiyahe. Habang inilalagay niya ang mga gamit, lihim siyang nagdasal para sa kaligtasan ni Kean at sana ay manatiling matatag ang kanilang relasyon, kahit na may isang Mirasol na nakapaligid. Habang si Kean ay abala sa paghahanda, si Donya Loida naman ay nag-organisa ng lahat para sa kanilang paghatid sa airport. Ipinag-utos niya kay Yaya Teresa na bihisan si Harry, na naka-puting onesie at may maliit na sumbrero. Buong sigasig na tinutulungan ni Maria ang pamilya ni Kean upang mabigyan ng magandang paalaman ang asawa. Nang magkasama-sama na silang lahat, nagkatinginan si Kean at Maria, at walang salita ang kinakailangan pa
Kinagabihan, sa kanyang hotel room, kaagad na tinawagan ni Kean si Maria. Sa sandaling narinig niya ang boses ng asawa, tila nawalan siya ng pagod at bumalik ang sigla ng kanyang puso.“Kamusta na, mahal?” bungad ni Kean, pilit na itinatago ang pananabik sa kanyang tinig.“Okay naman kami ni Harry,” sagot ni Maria, ngunit may bahagyang lamig ang boses nito na agad napansin ni Kean. “Ikaw? Nakakapagod ba diyan?”“Oo, pero walang makakapagod kung ikaw ang kausap ko,” sagot ni Kean, sinusubukang pagaanin ang kanilang usapan. “Miss na miss ko na kayo, mahal. Lalo na ikaw.”Hindi napigilan ni Maria ang isang mababaw na ngiti. “Miss ka na rin namin, mahal. Basta mag-ingat ka, ha? At sana, huwag mong kalimutang umiwas kay Mirasol.”Tahimik na natawa si Kean. “Ikaw lang ang kailangan kong alalahanin, mahal. Walang makakapalit sa’yo sa puso ko.”Sa bawat araw ng business trip na iyon, sinikap ni Kean na manatiling propesyonal at mag-focus sa kanilang mga pulong at presentasyon. Ngunit hindi ni
Matapos ang pag-alis ni Mirasol, tumayo si Kean sa loob ng kanyang hotel room at napapikit, iniisip ang mga alaala nilang dalawa. Alam niya ang bigat ng damdaming naramdaman ni Mirasol, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, pinili niyang maging tapat sa kanyang nararamdaman—kay Maria at kay Harry.Makalipas ang ilang minuto ng pag-iisip, lumabas siya ng kwarto at bumaba sa lobby. Doon niya napansin ang kalmadong atmospera ng hotel. Tahimik niyang nilakad ang daan papunta sa hardin ng hotel kung saan malayang tanawin ang mga city lights ng Singapore.Habang nakatayo, binunot niya ang cellphone mula sa bulsa at tumawag kay Maria. Pagkarinig pa lamang niya ng boses nito, tila nawala ang lahat ng kabigatang kanina’y bumabalot sa kanyang puso.Kean: "Maria..." (ang kanyang tinig ay malambot, puno ng pagmamahal) "Nais ko lang sabihin sa’yo na miss na miss kita at si Harry."Maria: (may lambing at saya sa boses) "Mahal, hindi ba bukas pa ang balik mo dito? Ayos ka lang ba diyan?"Kean: "Oo, ayo
Samantala, sa daan papuntang airport, tahimik at masayang nakaupo si Kean sa likod ng sasakyan habang nakikinig sa mga kwentuhan ng kanyang mga staff. Sa isip niya, iniisip niya ang sandaling makauwi na sa kanyang pamilya, lalo na’t ilang linggo rin siyang nawala dahil sa business meetings at mga plano sa expansion ng kumpanya. Tahimik siyang nakaupo sa likod ng sasakyan at pinagmamasdan ang kanyang mga katrabaho na masayang nagkukwentuhan. Sa loob-loob niya, naisip niya ang pag-uwi sa kanyang pamilya, lalo na’t ilang linggo na ang nakalipas mula nang siya ay nahiwalay sa kanila dahil sa mga mahahalagang meeting.Ngunit sa isang iglap, isang malaking trak ang mabilis na dumaan sa tabi nila at biglaang nawalan ng kontrol sa manibela ang kanilang driver.Kean: (nataranta) "Dahan-dahan lang! Huwag mong hayaang mawalan tayo ng kontrol!" Pero kahit anong gawin ng driver, huli na ang lahat.Biglang yumanig ang kanilang sasakyan nang isang mabilis na trak ang biglang sumulpot mula sa likod a
Habang pinapakain ni Maria si Harry, ang simpleng araw na iyon ay biglang nagbago sa isang tawag na hindi niya inasahan. Sa Mansion ng mga Custodio, nagring ang telepono, at sa kabilang linya ay narinig niya ang boses ng isang kasamahan ni Kean na puno ng pag-aalala."Madam... may nangyari kay Kean, sa inyong apo po," sabi ng kasamahan, ang tono niya ay mabigat at puno ng pagkabahala.Nagulat si Donya Loida, at ang tibok ng kanyang puso ay bumilis. Nanginginig ang kanyang kamay habang hawak ang telepono. "Ano… anong ibig mong sabihin?" halos bulong niya."May aksidente. Si Kean… nasa ospital siya ngayon, Madam. Kailangan mong pumunta rito," sagot ng kasamahan, na tila sinasabi ang mga salitang hindi mo gustong marinig.Sa sandaling iyon, parang bumagsak ang mundo ni Donya Loida. Para bang binuhusan siya ng malamig na tubig, at ang kanyang isipan ay naguguluhan.Dahil sa balitang iyon, natulala si Maria. Nabitiwan niya ang kutsara, na bumagsak sa sahig, tila simbolo ng pagbagsak ng kan
Inilagay niya ang isang binti pataas nang bahagya at pinanood habang sinasalsal niya ang sarili bago muling pumasok na may kasamang halik. Gusto niya ang bigat ng katawan niya sa kanyang puwit at balakang."Ah putang ina, ang sarap ng titi mo." Napamura siya nang malakas. "Huwag." "Huwag tumigil."Sumisid siya nang mas malalim. "Oh, baby." Wala akong balak na gawin iyon. Ang puki na ito ay bagay na bagay sa akin.Ngumiti siya, at ipinatong niya ang kanyang noo sa kanya. Bumangon siyang muli, hinawakan ang kanyang malambot na hita habang lalo pa siyang umuusad. Ang kanyang dibdib ay namula. Ang kanyang noo ay basang-basa."Ramdam mo ba 'yan?" Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng puki na ito sa titi ko?"Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng putaing ito sa titi ko?"Mabilis ang takbo ng isip niya. Maging regular na ba ito ngayon? Inilapat niya ang isang kamay sa kanyang matikas na dibdib, sabik na magmakaawa para dito. Bumilis ang kanyang paghinga kasabay ng bilis
Hindi pa naglaan ng kahit isang sandali upang suriin siya, lumapit siya at agad na nagsimula nang magpakasawa. Ang kanyang mainit na dila ay humihila sa kanyang mga kulungan, ang kawalan ng saplot ng kanyang puki ay lalong naging sensitibo. Umarko siya laban sa kama. Ang kumot ay kumislot sa kanyang mga daliri habang siya'y humahawak para sa suporta. Ang kanyang katawan ay parang may kuryente, parang anumang sandali ay lilipad siya sa hangin. Ang pagkakahawak niya sa kanyang mga hita ay halos masakit, at gustung-gusto niya ito. Ang tanawin ng malambot na mga pasa na naiwan doon ay nagbigay ng kilig sa kanya.Hindi kailanman binitiwan ang kontak, muling inilipat niya ang kanyang sarili. Mabilis niyang inalis ang kanyang brief. Bawat pulgada ng kanyang katawan ay sumisigaw na hindi siya makapagpigil sa kanya. Ang kanyang ari ay walang duda na namumula at labis na matigas. Ang larawang iyon ay nagpasmile sa kanya.Ang kanyang mga balakang ay umusad pasulong, halos parang naglalabas-masok
Pagkatapos ng kasal, dinala ni Kean si Maria sa isang malapit na resort na puno ng tahimik na kagandahan. Ang villa na kanilang tinuluyan ay may malalaking bintana na tanaw ang dagat, at ang paligid ay napapaligiran ng mga rosas at kandila, na tila nagbigay ng mahiwagang liwanag sa buong lugar.Pagkapasok nila sa loob, mahigpit na niyakap ni Kean si Maria mula sa likuran. “Sa wakas, mahal. Ikaw na ang asawa ko,” bulong niya habang nararamdaman ni Maria ang init ng kanyang mga bisig.Napangiti si Maria, ngunit bago pa siya makapagsalita, biglang inikot siya ni Kean paharap at mabilis siyang hinalikan. Mapusok at puno ng pagmamahal ang halik na iyon, na para bang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan nila ay natunaw sa init ng kanilang pag-iisa.“Kean,” mahina niyang sambit nang maghiwalay ang kanilang mga labi. Ang kanyang mga mata ay naglalaman ng halo-halong emosyon—pagmamahal, pagkasabik, at kaunting kaba.“Mahal, simula ngayon, wala nang hahadlang sa atin. Walang ibang mahalaga
“Mga minamahal kong kaibigan at pamilya,” simula ng pari. “Narito tayo ngayon upang saksihan ang pagtali ng dalawang pusong nagmamahalan. Ang araw na ito ay hindi lamang tungkol sa kanila, kundi tungkol sa pagmamahal na nagbubuklod sa ating lahat.”Nang dumating na ang bahagi ng kasal kung saan tinanong ng pari kung may sinuman bang tututol, tila huminto ang oras. Si Maria ay tumingin kay Kean, ang kanyang mga mata puno ng pag-asa. Si Kean naman ay tumitig kay Maria na tila sinasabi, Ako ang lalaking magmamahal sa'yo habang buhay.Tahimik ang lahat."Kung wala," muling sabi ng pari, "ating ipagpatuloy ang seremonya."May narinig na mababang buntong-hininga mula sa mga bisita, lalo na kay Donya Loida na tumayo sa likuran, hawak ang kamay ni Harry. Nagpahid siya ng luha, masayang nakangiti sa eksenang nasa harap niya.“Kean, maaari mo nang sabihin ang iyong panata,” ani ng pari.Huminga ng malalim si Kean, hawak ang kamay ni Maria na bahagyang nanginginig. Tumingin siya sa kanyang magig
Pagkatapos ng ilang saglit, biglang lumuhod si Kean sa harapan niya, may hawak na maliit na kahon. Sa loob nito, isang kumikislap na singsing na tila simbolo ng lahat ng pagmamahal at pangako niya para kay Maria."My heart always belongs to you from the first day I saw you until today, mahal kong Maria," sabi ni Kean, puno ng emosyon ang boses. "Will you spend the rest of my life with me, until our hair turns white? Will you marry me, my love Maria?"Natulala si Maria, hawak-hawak pa rin ang mga rosas habang tumulo ang kanyang luha. Hindi niya inakala ang ganitong surpresa. Ang buong paligid, ang musika, at ang mga bulaklak—lahat ay perpektong naglalarawan ng pagmamahal ni Kean para sa kanya."Kean..." sagot ni Maria habang pinupunasan ang luha. "Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Napakaganda ng lahat ng ito. Hindi ko inaasahan, pero... oo! Oo, Kean, papakasalan kita muli!"Nagpalakpakan ang lahat nang lumabas ang kanilang mga pamilya mula sa taguan. Si Harry, ang kanilang anak, a
Kinabukasan, nagising si Kean nang may isang malinaw na layunin sa isip—ang ituloy ang kanyang plano para kay Maria. Hindi na siya makapagpigil. Ang kasal na matagal na nilang pinangarap, ngunit hindi natuloy, ay magaganap na rin. Puno ng determinasyon, nagpunta siya sa isang wedding couture shop upang magpagawa ng bagong gown para kay Maria.Habang tinitingnan ang dating wedding gown ni Maria, nagulat si Kean na pareho pa rin ang sukat nito sa katawan ni Maria. Napansin niya ang bawat detalye—ang disenyo, ang tela, at ang mga alaalang nakatago sa bawat tahi. Ang mga sandaling iyon ay nagpabalik sa kanya sa araw ng kanilang unang kasal—isang kasal na puno ng pagmamahal, ngunit naputol dahil sa mga pagsubok."Si Maria, hindi mo na kayang ipagpaliban pa," bulong ni Kean sa sarili. Agad siyang pumunta sa wedding planner at ipinakita ang mga detalye ng plano. Lahat ay handa na. Tanging ang singsing na lang ang hinihintay. Kaya't nakipagkuntabahan siya kay Eric, kapatid ni Maria, upang ala
Pagkauwi nina Maria sa bahay ng Esperanza sa Cebu, hindi niya inaasahan ang biglaang pagdating ng kanyang ina, si Rosemarie Esperanza, mula Manila. Halata ang pagod sa mukha ni Rosemarie, ngunit ang kagalakan sa kanyang mga mata nang makita ang anak ay hindi maikakaila. Tumakbong sumalubong si Harry, ang apo niya, at mahigpit na yumakap sa kanya.“Lola Rosemarie!” malakas na sigaw ni Harry habang yakap-yakap ang matanda. “Alam mo ba, gumaling na si Daddy Kean! Wala na siyang coma!”Napaluha si Rosemarie sa narinig. “Talaga ba, Harry? Ang saya-saya ko naman. Ibig sabihin, masaya na ulit ang pamilya ninyo,” ani Rosemarie habang pinupunasan ang kanyang mga luha at hinahalikan ang noo ng apo.Tahimik na nakatayo si Maria sa tabi, pinagmamasdan ang yakapan ng mag-lola. Nagpaumanhin siya sa ina. “Ma, pasensya na. Akala ko po magtatagal pa kayo sa Manila kaya hindi ko na kayo inantay. Napagdesisyunan ko rin po na pauwiin muna si Harry dito habang nasa ospital pa si Kean.”Ngumiti si Rosemari
Habang naglalakad sila patungo sa pintuan ng kwarto dahil wala masyadong signal sa loob, ngumiti si Maria at tinawagan ang kapatid sa telepono. "Eric, nandiyan ka ba? Pumunta ka na rito sa hospital at ipakilala kita kay Kean. Kailangan niyang malaman na wala siyang karibal sa puso ko," sabi ni Maria, ang tinig ay puno ng pagmamahal at kasiyahan.Ang sagot mula sa kabilang linya ay mabilis at masigla. “Oo, Ate! Nandiyan na ako. Andito na ako sa hospital at aakyat na. Magkita tayo diyan.”Habang hinihintay ang pagdating ni Eric, si Kean ay patuloy na nag-iisip. Minsan, ang pagmamahal ay hindi agad-agad nakikita, pero si Maria… siya ang lahat para sa akin. Ang hirap man tanggapin, kailangan kong magtiwala.Ilang sandali pa, dumating na si Eric. May dalang ngiti sa labi at kasabay nito ang kagalakan na halata sa kanyang mga mata. Hindi alintana ang lahat ng mga hirap na naranasan ni Maria at Kean. Ang bawat hakbang ng buhay nila ay nagiging mas magaan nang magsama-sama ang mga piraso ng
Sa isang silid ng ospital, ang mga mata ni Kean ay puno ng kaligayahan at pasasalamat. Matapos ang matagal na panahon ng paghihirap, ang kanyang mga magulang, si Donya Loida, at ang pinakamahalaga sa lahat—si Maria at Harry—ay nakatayo sa kanyang paligid. Tuwang-tuwa siya nang marinig ang balita mula kay Dr. Velasco.“Kean, magandang balita. Puwede ka nang umuwi. Ang mga resulta ng mga tests ay maayos na. Patuloy na ang iyong paggaling,” ani ni Dr. Velasco, ang doktor na nag-alaga sa kanya mula nang magkamali ang lahat.Isang ngiti ang sumilay sa mga labi ni Kean. “Salamat, Doc. Salamat sa lahat ng inyong tulong,” sambit ni Kean habang tinatangkang magtaas ng katawan. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pasasalamat sa Diyos at sa lahat ng mga tao sa kanyang buhay na naging saksi sa kanyang laban.Si Donya Loida, na hindi nakapagpigil sa saya, ay agad niyakap si Kean. “Salamat sa Diyos, Kean, apo! Hindi ko na kayang maghintay na makauwi ka na.