Nang sumapit ang araw ng business trip, tinulungan siya ni Maria sa pagready ng kanyang bagahe. Sa silid nila, abala si Maria sa pag-aayos ng mga damit ni Kean. Maingat niyang tinitiyak na lahat ng kakailanganin nito ay nasa bagahe—ang mga paboritong damit, toiletries, at ang maliit na rosaryo na lagi niyang pinapasok sa bag ng asawa bago ito magbiyahe. Habang inilalagay niya ang mga gamit, lihim siyang nagdasal para sa kaligtasan ni Kean at sana ay manatiling matatag ang kanilang relasyon, kahit na may isang Mirasol na nakapaligid. Habang si Kean ay abala sa paghahanda, si Donya Loida naman ay nag-organisa ng lahat para sa kanilang paghatid sa airport. Ipinag-utos niya kay Yaya Teresa na bihisan si Harry, na naka-puting onesie at may maliit na sumbrero. Buong sigasig na tinutulungan ni Maria ang pamilya ni Kean upang mabigyan ng magandang paalaman ang asawa. Nang magkasama-sama na silang lahat, nagkatinginan si Kean at Maria, at walang salita ang kinakailangan pa
Kinagabihan, sa kanyang hotel room, kaagad na tinawagan ni Kean si Maria. Sa sandaling narinig niya ang boses ng asawa, tila nawalan siya ng pagod at bumalik ang sigla ng kanyang puso.“Kamusta na, mahal?” bungad ni Kean, pilit na itinatago ang pananabik sa kanyang tinig.“Okay naman kami ni Harry,” sagot ni Maria, ngunit may bahagyang lamig ang boses nito na agad napansin ni Kean. “Ikaw? Nakakapagod ba diyan?”“Oo, pero walang makakapagod kung ikaw ang kausap ko,” sagot ni Kean, sinusubukang pagaanin ang kanilang usapan. “Miss na miss ko na kayo, mahal. Lalo na ikaw.”Hindi napigilan ni Maria ang isang mababaw na ngiti. “Miss ka na rin namin, mahal. Basta mag-ingat ka, ha? At sana, huwag mong kalimutang umiwas kay Mirasol.”Tahimik na natawa si Kean. “Ikaw lang ang kailangan kong alalahanin, mahal. Walang makakapalit sa’yo sa puso ko.”Sa bawat araw ng business trip na iyon, sinikap ni Kean na manatiling propesyonal at mag-focus sa kanilang mga pulong at presentasyon. Ngunit hindi ni
Matapos ang pag-alis ni Mirasol, tumayo si Kean sa loob ng kanyang hotel room at napapikit, iniisip ang mga alaala nilang dalawa. Alam niya ang bigat ng damdaming naramdaman ni Mirasol, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, pinili niyang maging tapat sa kanyang nararamdaman—kay Maria at kay Harry.Makalipas ang ilang minuto ng pag-iisip, lumabas siya ng kwarto at bumaba sa lobby. Doon niya napansin ang kalmadong atmospera ng hotel. Tahimik niyang nilakad ang daan papunta sa hardin ng hotel kung saan malayang tanawin ang mga city lights ng Singapore.Habang nakatayo, binunot niya ang cellphone mula sa bulsa at tumawag kay Maria. Pagkarinig pa lamang niya ng boses nito, tila nawala ang lahat ng kabigatang kanina’y bumabalot sa kanyang puso.Kean: "Maria..." (ang kanyang tinig ay malambot, puno ng pagmamahal) "Nais ko lang sabihin sa’yo na miss na miss kita at si Harry."Maria: (may lambing at saya sa boses) "Mahal, hindi ba bukas pa ang balik mo dito? Ayos ka lang ba diyan?"Kean: "Oo, ayo
Samantala, sa daan papuntang airport, tahimik at masayang nakaupo si Kean sa likod ng sasakyan habang nakikinig sa mga kwentuhan ng kanyang mga staff. Sa isip niya, iniisip niya ang sandaling makauwi na sa kanyang pamilya, lalo na’t ilang linggo rin siyang nawala dahil sa business meetings at mga plano sa expansion ng kumpanya. Tahimik siyang nakaupo sa likod ng sasakyan at pinagmamasdan ang kanyang mga katrabaho na masayang nagkukwentuhan. Sa loob-loob niya, naisip niya ang pag-uwi sa kanyang pamilya, lalo na’t ilang linggo na ang nakalipas mula nang siya ay nahiwalay sa kanila dahil sa mga mahahalagang meeting.Ngunit sa isang iglap, isang malaking trak ang mabilis na dumaan sa tabi nila at biglaang nawalan ng kontrol sa manibela ang kanilang driver.Kean: (nataranta) "Dahan-dahan lang! Huwag mong hayaang mawalan tayo ng kontrol!" Pero kahit anong gawin ng driver, huli na ang lahat.Biglang yumanig ang kanilang sasakyan nang isang mabilis na trak ang biglang sumulpot mula sa likod a
Habang pinapakain ni Maria si Harry, ang simpleng araw na iyon ay biglang nagbago sa isang tawag na hindi niya inasahan. Sa Mansion ng mga Custodio, nagring ang telepono, at sa kabilang linya ay narinig niya ang boses ng isang kasamahan ni Kean na puno ng pag-aalala."Madam... may nangyari kay Kean, sa inyong apo po," sabi ng kasamahan, ang tono niya ay mabigat at puno ng pagkabahala.Nagulat si Donya Loida, at ang tibok ng kanyang puso ay bumilis. Nanginginig ang kanyang kamay habang hawak ang telepono. "Ano… anong ibig mong sabihin?" halos bulong niya."May aksidente. Si Kean… nasa ospital siya ngayon, Madam. Kailangan mong pumunta rito," sagot ng kasamahan, na tila sinasabi ang mga salitang hindi mo gustong marinig.Sa sandaling iyon, parang bumagsak ang mundo ni Donya Loida. Para bang binuhusan siya ng malamig na tubig, at ang kanyang isipan ay naguguluhan.Dahil sa balitang iyon, natulala si Maria. Nabitiwan niya ang kutsara, na bumagsak sa sahig, tila simbolo ng pagbagsak ng kan
Sa gitna ng tahimik na paligid ng ospital, ang bawat segundo ay tila mabigat na humihinga ng takot at pag-asa. Nakita ng mga doktor ang grabeng pinsalang tinamo ni Kean—isang malaking sugat sa ulo at bali sa binti. Alam nilang ito ang pinakamalupit na hamon sa kanilang karera, ngunit ang bawat isa sa kanila ay nagkapit-bisig, sinisikap na maibalik si Kean sa kanyang pamilya.Habang nagtatrabaho ang mga doktor, si Donya Loida ay tahimik na nakaupo sa labas ng operating room, may luha sa kanyang mga mata habang nagdarasal nang taimtim. Nang maramdaman niyang lumapit si Maria sa tabi niya, hindi na niya napigilang yumakap sa kanya.“Maria, apo, hindi ko kaya kung mawala si Kean,” mahina niyang sabi, nanginginig ang kanyang tinig.Pinilit ni Maria na maging matatag kahit alam niyang durog na durog na rin ang kanyang puso. Hinawakan niya ang kamay ni Donya Loida at sinikap magbigay ng lakas. “Lola, hindi tayo bibitaw. Alam ko, malalampasan ni Kean ito para sa amin ni Harry. Kailangan tayon
Sa maaliwalas na umaga ng ika-apat na araw matapos ang aksidente, naramdaman ni Mirasol ang bumibigat na damdaming bumabalot sa kanya. Kahit pilit niyang pinapalakas ang loob, hindi niya maikakaila ang sakit at pangungulila. Alam niyang wala na siyang puwang sa mundo ni Kean, lalo na ngayong nasa piling na nito si Maria at ang kanilang anak. Ngunit sa kabila ng lahat, andoon pa rin ang pagmamahal niya para kay Kean, isang pagmamahal na hindi mabubura ng kahit ilang taon o pagkakamali.Habang iniayos niya ang kanyang mga gamit sa hospital lounge, narinig niya ang pamilyar na boses ni Donya Loida na tumawag sa kanya. Agad siyang lumapit sa matanda, pilit pinipigilan ang kaba sa dibdib.“Mirasol,” malumanay na bungad ni Donya Loida, ngunit bakas sa mga mata nito ang kabigatan ng sasabihin. “Tapos na ang mga pagsusuri at mga pangangailangan niyo dito sa ospital. Mas mabuti pang umuwi na kayo sa Pilipinas kasama ang ibang staff ni Kean. Kailangan niyong magpahinga at bumalik sa trabaho.”ka
Makalipas ang dalawang araw, bahagyang gumalaw ang mga daliri ni Kean. Isang maliit na senyas ng buhay, ngunit sapat na iyon para magbigay ng pag-asa kay Maria. Sa isang iglap, bumalik ang saya sa kanyang mga mata at mabilis niyang tinawag ang mga nars."Doctor! He is moving!" nanginginig niyang sigaw. Sa mga mata niya, hindi maikakaila ang pag-asang matagal na niyang hinihintay.Agad namang lumapit ang doktor, tinignan si Kean at ang kanyang mga vital signs. Tumango ang doktor kay Maria. "There is progress, Mrs. Ambrosio. But we still need to be careful. The road to complete recovery is long."Napabuntong-hininga si Maria, ngunit sa kabila ng sinabi ng doktor, hindi niya maiwasang lumukso ang puso sa saya. "Thank you, Doctor. Thank you very much," mangiyak-ngiyak niyang sambit. Habang pinagmamasdan ni Maria si Kean, ramdam niya ang unti-unting pagbalik ng pag-asa sa kanyang puso. Ang bahagyang pagkilos ng mga daliri nito ay tila liwanag sa madilim na landas na matagal na niyang nilal