Sa gitna ng tahimik na paligid ng ospital, ang bawat segundo ay tila mabigat na humihinga ng takot at pag-asa. Nakita ng mga doktor ang grabeng pinsalang tinamo ni Kean—isang malaking sugat sa ulo at bali sa binti. Alam nilang ito ang pinakamalupit na hamon sa kanilang karera, ngunit ang bawat isa sa kanila ay nagkapit-bisig, sinisikap na maibalik si Kean sa kanyang pamilya.Habang nagtatrabaho ang mga doktor, si Donya Loida ay tahimik na nakaupo sa labas ng operating room, may luha sa kanyang mga mata habang nagdarasal nang taimtim. Nang maramdaman niyang lumapit si Maria sa tabi niya, hindi na niya napigilang yumakap sa kanya.“Maria, apo, hindi ko kaya kung mawala si Kean,” mahina niyang sabi, nanginginig ang kanyang tinig.Pinilit ni Maria na maging matatag kahit alam niyang durog na durog na rin ang kanyang puso. Hinawakan niya ang kamay ni Donya Loida at sinikap magbigay ng lakas. “Lola, hindi tayo bibitaw. Alam ko, malalampasan ni Kean ito para sa amin ni Harry. Kailangan tayon
Sa maaliwalas na umaga ng ika-apat na araw matapos ang aksidente, naramdaman ni Mirasol ang bumibigat na damdaming bumabalot sa kanya. Kahit pilit niyang pinapalakas ang loob, hindi niya maikakaila ang sakit at pangungulila. Alam niyang wala na siyang puwang sa mundo ni Kean, lalo na ngayong nasa piling na nito si Maria at ang kanilang anak. Ngunit sa kabila ng lahat, andoon pa rin ang pagmamahal niya para kay Kean, isang pagmamahal na hindi mabubura ng kahit ilang taon o pagkakamali.Habang iniayos niya ang kanyang mga gamit sa hospital lounge, narinig niya ang pamilyar na boses ni Donya Loida na tumawag sa kanya. Agad siyang lumapit sa matanda, pilit pinipigilan ang kaba sa dibdib.“Mirasol,” malumanay na bungad ni Donya Loida, ngunit bakas sa mga mata nito ang kabigatan ng sasabihin. “Tapos na ang mga pagsusuri at mga pangangailangan niyo dito sa ospital. Mas mabuti pang umuwi na kayo sa Pilipinas kasama ang ibang staff ni Kean. Kailangan niyong magpahinga at bumalik sa trabaho.”ka
Makalipas ang dalawang araw, bahagyang gumalaw ang mga daliri ni Kean. Isang maliit na senyas ng buhay, ngunit sapat na iyon para magbigay ng pag-asa kay Maria. Sa isang iglap, bumalik ang saya sa kanyang mga mata at mabilis niyang tinawag ang mga nars."Doctor! He is moving!" nanginginig niyang sigaw. Sa mga mata niya, hindi maikakaila ang pag-asang matagal na niyang hinihintay.Agad namang lumapit ang doktor, tinignan si Kean at ang kanyang mga vital signs. Tumango ang doktor kay Maria. "There is progress, Mrs. Ambrosio. But we still need to be careful. The road to complete recovery is long."Napabuntong-hininga si Maria, ngunit sa kabila ng sinabi ng doktor, hindi niya maiwasang lumukso ang puso sa saya. "Thank you, Doctor. Thank you very much," mangiyak-ngiyak niyang sambit. Habang pinagmamasdan ni Maria si Kean, ramdam niya ang unti-unting pagbalik ng pag-asa sa kanyang puso. Ang bahagyang pagkilos ng mga daliri nito ay tila liwanag sa madilim na landas na matagal na niyang nilal
Isang malamig na dagok sa puso ni Maria ang narinig mula sa sariling asawa—mga salitang tila nagpatigil sa kanyang mundo. Hindi siya makapaniwala, ngunit nandoon siya, hawak-hawak ang kamay ni Kean, humahagulhol habang pinipilit labanan ang takot at sakit sa kanyang dibdib.“Kean… ako ito, si Maria… asawa mo,” pabulong niyang sabi, ngunit puno ng emosyon ang bawat salitang binibitawan niya. Sa kabila ng sakit, pinilit niyang ngumiti, umaasang bumalik ang alaala ng kanilang pagmamahalan. Ngunit sa halip na maantig, nanatiling malamig at walang bakas ng pagkilala si Kean.“I don’t know you,” madiin niyang sagot, mabilis na binawi ang kamay mula sa pagkakahawak ni Maria. “And I don’t understand why you’re here. Where am I, and why does it feel like… like I’m in a nightmare?”Pakiramdam ni Maria’y parang bumagsak ang mundo niya sa mga narinig. Ang lalaking mahal niya nang buong puso, ang lalaking pinaglaban niya sa kabila ng lahat, ay nagising na hindi siya kilala. Halos ayaw niyang paniw
Paglabas nila sa silid, tahimik na naglakad si Maria at si Donya Loida sa hallway ng ospital. Ramdam ni Donya Loida ang bigat ng damdamin ni Maria sa bawat hakbang."Maria," bungad ni Donya Loida, malumanay ngunit puno ng pang-unawa. "Alam kong mahal na mahal mo ang apo ko, pero kailangan mong magpakatatag. Nasa matinding yugto siya ng kanyang recovery, at kahit masakit, baka kailangan niyang mapag-isa nang kaunti."Napaiyak si Maria, pinipilit na huwag ipakita kay Donya Loida ang kanyang paghihinagpis. “Naiintindihan ko po, Doña Loida. Pero… ang sakit lang po kasi. Bawat beses na hindi niya ako makilala, pakiramdam ko’y nawawala rin ang bawat alaala namin.”Lumapit si Donya Loida at hinawakan ang kanyang kamay. "Ipinaglalaban mo ang pagmamahal mo sa kanya, Maria, at alam kong darating ang araw na maa-appreciate din niya iyon. Sa ngayon, baka kailangan mo ring magbigay ng kaunting espasyo. Hayaan mong siya mismo ang makaramdam ng halaga ng pagkawala mo."Bagamat mabigat sa kanyang pus
Sa kabila ng mga sugat sa kanyang puso, araw-araw pa ring bumabalik si Maria sa ospital para alagaan si Kean. Dalang-dala niya ang kanilang paboritong pagkain at ang mga litrato nilang mag-anak, umaasa na ang bawat munting alaala ay makakatulong sa pagbalik ng alaala ni Kean. Ngunit bawat balik niya ay tila isang laban sa matinding pagsubok na lalong nagpapahina sa kanyang loob.Isang umaga, nang dumating si Maria sa ospital, bitbit ang kanilang anak na si Harry, sumalubong agad sa kanya si Donya Loida na may malalim na pag-aalala sa mga mata. "Maria, alam kong mahirap ang pinagdadaanan mo. Alam kong mahirap sa’yo ang hindi ka niya maalala, pero sana’y huwag kang bibitaw," sabi ni Donya Loida, hawak ang kamay ni Maria bilang pagsuporta.Ngumiti si Maria, kahit na ang kanyang mga mata ay puno ng luha. "Hindi po ako bibitaw, La. Para kay Kean at kay Harry, handa akong magtiis." Ngunit sa puso niya, hindi niya mapigilang magtanong kung hanggang saan niya kayang tiisin ang sakit na dulot
Kinabukasan, dala ng matinding pag-asa at pagmamahal, muling bumalik si Maria sa ospital upang alagaan si Kean. Sa bawat hakbang papasok sa silid, dama niya ang bigat sa kanyang puso. Pero pilit siyang nagpapatatag, umaasa na may pag-asang makita muli ang pagmamahal ni Kean sa kanyang mga mata. Nang pumasok siya sa silid, nakita niyang nakatitig si Kean sa bintana, malalim ang iniisip. Kumatok siya ng bahagya, ngunit hindi siya tinugon ng asawa.“Kean…” mahina niyang tawag, nanginginig ang kanyang boses sa kaba at pangamba.Lumingon si Kean sa kanya nang may malamig na ekspresyon sa mukha. “Anong ginagawa mo na naman rito? Ilang beses ko nang sinabi sa’yo, ayokong makita ka!” malamig at matigas ang bawat salitang lumabas sa kanyang bibig. Para bang bawat salita ay punyal na tumatama sa puso ni Maria."Kean… asikaso ko ang pangangailangan mo. Alam kong hindi mo pa ako natatandaan, pero asawa mo ako at mahal kita. Kaya kahit masakit, nandito ako,” pakiusap niya, ang boses ay puno ng emo
Sa gabi ding iyon, si Maria ay nasa kanyang hotel kasama ang anak nilang si Harry. Pagod na pagod siya mula sa emosyonal na araw na sinapit sa ospital, ngunit pinipilit niyang maging matatag para sa anak. Sa kabila ng lahat ng sakit at pagod, hindi niya magawang tumigil sa pagmamahal kay Kean. Pinilit niyang ngumiti kay Harry at sinabing, “Anak, matulog ka na ha? Bukas, dadalawin natin si Papa ulit.”Ngunit sa kanyang puso, alam niyang mahirap ang susunod na mga araw. Minsan niyang pinanindigan na hindi susuko, ngunit ang bawat araw na hindi siya nakikilala ni Kean ay parang dagok sa kanyang puso.Samantala, si Mirasol ay kabababa lang sa Singapore airport. Sa bawat hakbang niya, dama niya ang excitement at labis na kasiyahan sa kanyang puso. Alam niyang ito na ang kanyang pagkakataon na bumalik kay Kean. Nakangiti siyang huminga nang malalim at sinabing sa sarili, “Kean, eto na ako. Hindi na kita palalampasin.”Habang tinatahak ni Mirasol ang daan patungo sa ospital, isang babae ang