Makalipas ang dalawang araw, bahagyang gumalaw ang mga daliri ni Kean. Isang maliit na senyas ng buhay, ngunit sapat na iyon para magbigay ng pag-asa kay Maria. Sa isang iglap, bumalik ang saya sa kanyang mga mata at mabilis niyang tinawag ang mga nars."Doctor! He is moving!" nanginginig niyang sigaw. Sa mga mata niya, hindi maikakaila ang pag-asang matagal na niyang hinihintay.Agad namang lumapit ang doktor, tinignan si Kean at ang kanyang mga vital signs. Tumango ang doktor kay Maria. "There is progress, Mrs. Ambrosio. But we still need to be careful. The road to complete recovery is long."Napabuntong-hininga si Maria, ngunit sa kabila ng sinabi ng doktor, hindi niya maiwasang lumukso ang puso sa saya. "Thank you, Doctor. Thank you very much," mangiyak-ngiyak niyang sambit. Habang pinagmamasdan ni Maria si Kean, ramdam niya ang unti-unting pagbalik ng pag-asa sa kanyang puso. Ang bahagyang pagkilos ng mga daliri nito ay tila liwanag sa madilim na landas na matagal na niyang nilal
Isang malamig na dagok sa puso ni Maria ang narinig mula sa sariling asawa—mga salitang tila nagpatigil sa kanyang mundo. Hindi siya makapaniwala, ngunit nandoon siya, hawak-hawak ang kamay ni Kean, humahagulhol habang pinipilit labanan ang takot at sakit sa kanyang dibdib.“Kean… ako ito, si Maria… asawa mo,” pabulong niyang sabi, ngunit puno ng emosyon ang bawat salitang binibitawan niya. Sa kabila ng sakit, pinilit niyang ngumiti, umaasang bumalik ang alaala ng kanilang pagmamahalan. Ngunit sa halip na maantig, nanatiling malamig at walang bakas ng pagkilala si Kean.“I don’t know you,” madiin niyang sagot, mabilis na binawi ang kamay mula sa pagkakahawak ni Maria. “And I don’t understand why you’re here. Where am I, and why does it feel like… like I’m in a nightmare?”Pakiramdam ni Maria’y parang bumagsak ang mundo niya sa mga narinig. Ang lalaking mahal niya nang buong puso, ang lalaking pinaglaban niya sa kabila ng lahat, ay nagising na hindi siya kilala. Halos ayaw niyang paniw
Paglabas nila sa silid, tahimik na naglakad si Maria at si Donya Loida sa hallway ng ospital. Ramdam ni Donya Loida ang bigat ng damdamin ni Maria sa bawat hakbang."Maria," bungad ni Donya Loida, malumanay ngunit puno ng pang-unawa. "Alam kong mahal na mahal mo ang apo ko, pero kailangan mong magpakatatag. Nasa matinding yugto siya ng kanyang recovery, at kahit masakit, baka kailangan niyang mapag-isa nang kaunti."Napaiyak si Maria, pinipilit na huwag ipakita kay Donya Loida ang kanyang paghihinagpis. “Naiintindihan ko po, Doña Loida. Pero… ang sakit lang po kasi. Bawat beses na hindi niya ako makilala, pakiramdam ko’y nawawala rin ang bawat alaala namin.”Lumapit si Donya Loida at hinawakan ang kanyang kamay. "Ipinaglalaban mo ang pagmamahal mo sa kanya, Maria, at alam kong darating ang araw na maa-appreciate din niya iyon. Sa ngayon, baka kailangan mo ring magbigay ng kaunting espasyo. Hayaan mong siya mismo ang makaramdam ng halaga ng pagkawala mo."Bagamat mabigat sa kanyang pus
Sa kabila ng mga sugat sa kanyang puso, araw-araw pa ring bumabalik si Maria sa ospital para alagaan si Kean. Dalang-dala niya ang kanilang paboritong pagkain at ang mga litrato nilang mag-anak, umaasa na ang bawat munting alaala ay makakatulong sa pagbalik ng alaala ni Kean. Ngunit bawat balik niya ay tila isang laban sa matinding pagsubok na lalong nagpapahina sa kanyang loob.Isang umaga, nang dumating si Maria sa ospital, bitbit ang kanilang anak na si Harry, sumalubong agad sa kanya si Donya Loida na may malalim na pag-aalala sa mga mata. "Maria, alam kong mahirap ang pinagdadaanan mo. Alam kong mahirap sa’yo ang hindi ka niya maalala, pero sana’y huwag kang bibitaw," sabi ni Donya Loida, hawak ang kamay ni Maria bilang pagsuporta.Ngumiti si Maria, kahit na ang kanyang mga mata ay puno ng luha. "Hindi po ako bibitaw, La. Para kay Kean at kay Harry, handa akong magtiis." Ngunit sa puso niya, hindi niya mapigilang magtanong kung hanggang saan niya kayang tiisin ang sakit na dulot
Kinabukasan, dala ng matinding pag-asa at pagmamahal, muling bumalik si Maria sa ospital upang alagaan si Kean. Sa bawat hakbang papasok sa silid, dama niya ang bigat sa kanyang puso. Pero pilit siyang nagpapatatag, umaasa na may pag-asang makita muli ang pagmamahal ni Kean sa kanyang mga mata. Nang pumasok siya sa silid, nakita niyang nakatitig si Kean sa bintana, malalim ang iniisip. Kumatok siya ng bahagya, ngunit hindi siya tinugon ng asawa.“Kean…” mahina niyang tawag, nanginginig ang kanyang boses sa kaba at pangamba.Lumingon si Kean sa kanya nang may malamig na ekspresyon sa mukha. “Anong ginagawa mo na naman rito? Ilang beses ko nang sinabi sa’yo, ayokong makita ka!” malamig at matigas ang bawat salitang lumabas sa kanyang bibig. Para bang bawat salita ay punyal na tumatama sa puso ni Maria."Kean… asikaso ko ang pangangailangan mo. Alam kong hindi mo pa ako natatandaan, pero asawa mo ako at mahal kita. Kaya kahit masakit, nandito ako,” pakiusap niya, ang boses ay puno ng emo
Sa gabi ding iyon, si Maria ay nasa kanyang hotel kasama ang anak nilang si Harry. Pagod na pagod siya mula sa emosyonal na araw na sinapit sa ospital, ngunit pinipilit niyang maging matatag para sa anak. Sa kabila ng lahat ng sakit at pagod, hindi niya magawang tumigil sa pagmamahal kay Kean. Pinilit niyang ngumiti kay Harry at sinabing, “Anak, matulog ka na ha? Bukas, dadalawin natin si Papa ulit.”Ngunit sa kanyang puso, alam niyang mahirap ang susunod na mga araw. Minsan niyang pinanindigan na hindi susuko, ngunit ang bawat araw na hindi siya nakikilala ni Kean ay parang dagok sa kanyang puso.Samantala, si Mirasol ay kabababa lang sa Singapore airport. Sa bawat hakbang niya, dama niya ang excitement at labis na kasiyahan sa kanyang puso. Alam niyang ito na ang kanyang pagkakataon na bumalik kay Kean. Nakangiti siyang huminga nang malalim at sinabing sa sarili, “Kean, eto na ako. Hindi na kita palalampasin.”Habang tinatahak ni Mirasol ang daan patungo sa ospital, isang babae ang
Kinabukasan, bumalik si Maria sa ospital upang makita si Kean. Ngunit sa kanyang pagdating, tumambad sa kanya ang isang masakit na tagpo: si Kean at Mirasol na naglalampungan, nagtatawanan na para bang sila lamang ang tao sa mundo. Parang sinaksak ang puso ni Maria sa nakita niya. Hindi siya nakagalaw at tumitig lamang sa kanila, hindi makapaniwala sa nangyayari.Nang mapansin ni Kean ang kanyang presensya, agad itong napuno ng inis. Walang pag-aalinlangang sumigaw si Kean, “Ano ba, Maria? Bobo ka ba? Paulit-ulit kong sinasabi sa’yo na hindi kita kailangan! Andito si Mirasol, siya ang mahal ko, at siya ang magiging asawa ko!”Nagpalinga-linga si Maria, umaasang marinig ng iba ang sakit ng kanyang damdamin. “Kean, ano ba ang pinagsasabi mo? Ano ang sinasabi mong magiging asawa mo si Mirasol? Ako ang asawa mo! May anak tayo, si Harry!” Sinabi niya ito ng buong lakas, ngunit sa likod ng kanyang mga salita ay naroon ang pagmamakaawa. Handa siyang magmakaawa at magtiis, basta’t bumalik lam
Ang gabi ay napaka-ospital sa liwanag ng mga fluorescent na ilaw, kung saan ang mga tao ay abala sa kanilang gawain. Sa isang sulok, si Maria ay nakaupo, hawak ang kanyang anak na si Harry, na natutulog sa kanyang mga bisig. Ang puso ni Maria ay puno ng takot at sakit, tila bumabagsak ang kanyang mundo sa kanyang mga paa. Alam niyang nagkakaroon ng hidwaan sa pagitan nila ni Kean, ngunit hindi niya akalain na umabot ito sa ganitong sitwasyon.Mula sa likuran, narinig niya ang mga tawanan ni Kean at Mirasol. Mabilis na umagos ang kanyang luha habang iniisip ang mga sandaling iyon. Sa kanyang isipan, naglalaro ang mga alaala ng kanilang masayang pamilya, ang mga simpleng ngiti at yakap na nagbigay sa kanya ng lakas. Pero sa ngayon, tila lahat ng iyon ay naglaho. Sa dami ng sakit, napagpasyahan ni Maria na dapat siyang magpakatatag para sa kanyang anak.Pumasok si Kean na naka-wheelchair sa silid na kung saan naghihintay si Maria, tulak-tulak ito ni Mirasol tila walang pakialam sa paligi