Kinabukasan, maagang pumunta si Mirasol sa opisina ni Kean, bitbit ang isang basket ng pagkain. Alam niyang bihira sa oras na iyon dumadalaw si Maria, kaya't sigurado siyang maaabutan niya si Kean na mag-isa.“Hi, Kean! Nagdala ako ng lunch para sa’yo,” wika ni Mirasol habang nakangiti at tinutulak ang pagkain sa kanyang harapan.Ngunit hindi pa man sumasagot si Kean ay bumukas ang pinto, at tumambad si Maria, may dalang food container at may masayang ngiti sa mga labi.“Kean, mahal, pinagluto kita ng paborito mong sinigang na baboy!” aniya, at ng makita si Mirasol, agad siyang bumaling dito. “Oh, Mirasol! Napakaaga mo pala rito.”Halatang nagulat si Mirasol sa pagdating ni Maria ngunit nagpanggap siyang kalmado. “Ah, Maria… oo, gusto ko sanang dalhan ng lunch si Kean dahil… busy siya lagi,” sagot nito nang may pilit na ngiti.Ngumiti si Maria, ngunit may sinserong titig ang kanyang mga mata. “Salamat sa pag-aalala, Mirasol, pero asawa ako ni Kean kaya’t ako ang may responsibilidad na
Pagkatapos ng board meeting, hindi na maitago ni Mirasol ang kasiyahan sa kanyang mukha. Para sa kanya, isang malaking pagkakataon ang business trip na ito para makalapit kay Kean at subukang agawin ito mula kay Maria. Matagal na niyang gustong mapansin ni Kean sa paraang higit pa sa pagiging katrabaho, at ngayon, isang linggo silang magkasama sa Singapore—isang pagkakataon na bihirang dumating.Lumapit siya kay Kean, at sa mapanuksong tono, sinabi, "I’m so excited for our business trip in Singapore, Kean. Please take good care of me if we're there," kasabay ng pilyong kindat at ngiti.Tumingin si Kean kay Mirasol, ngunit saglit lang, at hindi niya ipinakita ang anumang emosyon. "Oo, focus tayo sa trabaho," sagot niya nang mahinahon bago tumango at lumayo na kaagad.Sa likod ng kanyang isip, alam ni Kean na kailangan niyang sabihin kay Maria ang tungkol sa business trip na ito. Alam niyang pinagseselosan ni Maria si Mirasol, at magiging mahirap ipaliwanag ang sitwasyon, ngunit wala si
Nang sumapit ang araw ng business trip, tinulungan siya ni Maria sa pagready ng kanyang bagahe. Sa silid nila, abala si Maria sa pag-aayos ng mga damit ni Kean. Maingat niyang tinitiyak na lahat ng kakailanganin nito ay nasa bagahe—ang mga paboritong damit, toiletries, at ang maliit na rosaryo na lagi niyang pinapasok sa bag ng asawa bago ito magbiyahe. Habang inilalagay niya ang mga gamit, lihim siyang nagdasal para sa kaligtasan ni Kean at sana ay manatiling matatag ang kanilang relasyon, kahit na may isang Mirasol na nakapaligid. Habang si Kean ay abala sa paghahanda, si Donya Loida naman ay nag-organisa ng lahat para sa kanilang paghatid sa airport. Ipinag-utos niya kay Yaya Teresa na bihisan si Harry, na naka-puting onesie at may maliit na sumbrero. Buong sigasig na tinutulungan ni Maria ang pamilya ni Kean upang mabigyan ng magandang paalaman ang asawa. Nang magkasama-sama na silang lahat, nagkatinginan si Kean at Maria, at walang salita ang kinakailangan pa
Kinagabihan, sa kanyang hotel room, kaagad na tinawagan ni Kean si Maria. Sa sandaling narinig niya ang boses ng asawa, tila nawalan siya ng pagod at bumalik ang sigla ng kanyang puso.“Kamusta na, mahal?” bungad ni Kean, pilit na itinatago ang pananabik sa kanyang tinig.“Okay naman kami ni Harry,” sagot ni Maria, ngunit may bahagyang lamig ang boses nito na agad napansin ni Kean. “Ikaw? Nakakapagod ba diyan?”“Oo, pero walang makakapagod kung ikaw ang kausap ko,” sagot ni Kean, sinusubukang pagaanin ang kanilang usapan. “Miss na miss ko na kayo, mahal. Lalo na ikaw.”Hindi napigilan ni Maria ang isang mababaw na ngiti. “Miss ka na rin namin, mahal. Basta mag-ingat ka, ha? At sana, huwag mong kalimutang umiwas kay Mirasol.”Tahimik na natawa si Kean. “Ikaw lang ang kailangan kong alalahanin, mahal. Walang makakapalit sa’yo sa puso ko.”Sa bawat araw ng business trip na iyon, sinikap ni Kean na manatiling propesyonal at mag-focus sa kanilang mga pulong at presentasyon. Ngunit hindi ni
Matapos ang pag-alis ni Mirasol, tumayo si Kean sa loob ng kanyang hotel room at napapikit, iniisip ang mga alaala nilang dalawa. Alam niya ang bigat ng damdaming naramdaman ni Mirasol, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, pinili niyang maging tapat sa kanyang nararamdaman—kay Maria at kay Harry.Makalipas ang ilang minuto ng pag-iisip, lumabas siya ng kwarto at bumaba sa lobby. Doon niya napansin ang kalmadong atmospera ng hotel. Tahimik niyang nilakad ang daan papunta sa hardin ng hotel kung saan malayang tanawin ang mga city lights ng Singapore.Habang nakatayo, binunot niya ang cellphone mula sa bulsa at tumawag kay Maria. Pagkarinig pa lamang niya ng boses nito, tila nawala ang lahat ng kabigatang kanina’y bumabalot sa kanyang puso.Kean: "Maria..." (ang kanyang tinig ay malambot, puno ng pagmamahal) "Nais ko lang sabihin sa’yo na miss na miss kita at si Harry."Maria: (may lambing at saya sa boses) "Mahal, hindi ba bukas pa ang balik mo dito? Ayos ka lang ba diyan?"Kean: "Oo, ayo
Samantala, sa daan papuntang airport, tahimik at masayang nakaupo si Kean sa likod ng sasakyan habang nakikinig sa mga kwentuhan ng kanyang mga staff. Sa isip niya, iniisip niya ang sandaling makauwi na sa kanyang pamilya, lalo na’t ilang linggo rin siyang nawala dahil sa business meetings at mga plano sa expansion ng kumpanya. Tahimik siyang nakaupo sa likod ng sasakyan at pinagmamasdan ang kanyang mga katrabaho na masayang nagkukwentuhan. Sa loob-loob niya, naisip niya ang pag-uwi sa kanyang pamilya, lalo na’t ilang linggo na ang nakalipas mula nang siya ay nahiwalay sa kanila dahil sa mga mahahalagang meeting.Ngunit sa isang iglap, isang malaking trak ang mabilis na dumaan sa tabi nila at biglaang nawalan ng kontrol sa manibela ang kanilang driver.Kean: (nataranta) "Dahan-dahan lang! Huwag mong hayaang mawalan tayo ng kontrol!" Pero kahit anong gawin ng driver, huli na ang lahat.Biglang yumanig ang kanilang sasakyan nang isang mabilis na trak ang biglang sumulpot mula sa likod a
Habang pinapakain ni Maria si Harry, ang simpleng araw na iyon ay biglang nagbago sa isang tawag na hindi niya inasahan. Sa Mansion ng mga Custodio, nagring ang telepono, at sa kabilang linya ay narinig niya ang boses ng isang kasamahan ni Kean na puno ng pag-aalala."Madam... may nangyari kay Kean, sa inyong apo po," sabi ng kasamahan, ang tono niya ay mabigat at puno ng pagkabahala.Nagulat si Donya Loida, at ang tibok ng kanyang puso ay bumilis. Nanginginig ang kanyang kamay habang hawak ang telepono. "Ano… anong ibig mong sabihin?" halos bulong niya."May aksidente. Si Kean… nasa ospital siya ngayon, Madam. Kailangan mong pumunta rito," sagot ng kasamahan, na tila sinasabi ang mga salitang hindi mo gustong marinig.Sa sandaling iyon, parang bumagsak ang mundo ni Donya Loida. Para bang binuhusan siya ng malamig na tubig, at ang kanyang isipan ay naguguluhan.Dahil sa balitang iyon, natulala si Maria. Nabitiwan niya ang kutsara, na bumagsak sa sahig, tila simbolo ng pagbagsak ng kan
Sa gitna ng tahimik na paligid ng ospital, ang bawat segundo ay tila mabigat na humihinga ng takot at pag-asa. Nakita ng mga doktor ang grabeng pinsalang tinamo ni Kean—isang malaking sugat sa ulo at bali sa binti. Alam nilang ito ang pinakamalupit na hamon sa kanilang karera, ngunit ang bawat isa sa kanila ay nagkapit-bisig, sinisikap na maibalik si Kean sa kanyang pamilya.Habang nagtatrabaho ang mga doktor, si Donya Loida ay tahimik na nakaupo sa labas ng operating room, may luha sa kanyang mga mata habang nagdarasal nang taimtim. Nang maramdaman niyang lumapit si Maria sa tabi niya, hindi na niya napigilang yumakap sa kanya.“Maria, apo, hindi ko kaya kung mawala si Kean,” mahina niyang sabi, nanginginig ang kanyang tinig.Pinilit ni Maria na maging matatag kahit alam niyang durog na durog na rin ang kanyang puso. Hinawakan niya ang kamay ni Donya Loida at sinikap magbigay ng lakas. “Lola, hindi tayo bibitaw. Alam ko, malalampasan ni Kean ito para sa amin ni Harry. Kailangan tayon