LIKE 👍
Biglang tumunog ang doorbell. Inisip ni Rain na si Rhian at ang iba pa ay bumalik na. Kumislap ang kanyang mga mata, tumalon siya mula sa kama, at mabilis na naglakad papunta sa pintuan upang buksan ito. Ngunit nang makita niya ang taong nandoon, muling kumupas ang kanyang mga mata. "Rain." Ang ngiti sa mukha ni Marga ay may kabuntot na pilit. Tinatago lang niya ang inis niya. Dahil mahaba ang binti ni Zack at sanay na lumakad ng mabilis. Naiwan siya ng mag-ama kanina. Hindi man lang siya hinintay ni Zack, kaya naman talagang inis na inis si Marga. Hindi man lang siya nilingon ni Zack, nagpatuloy ito sa paglakad na parang walang kasama. Pinalad na may nakita siyang hotel staff na malapit sa kanya, nagpahatid siya sa front desk. Matapos magtanong sa front desk tungkol sa kanilang kwarto, nakarating siya sa silid nila Zack. Nang makita ni Zack ang tao sa labas, nasira ang mukha niya. Nagkunwari si Marga na hindi niya napansin ang pagbabago sa kanilang ekspresyon, pumasok si
Natural na ayaw ni Rain na lumipat sila. Pero wala siyang magawa. Ang daddy niya pa rin ang magdedesisyon. Tumayo si Marga at tumingin kay Zack. "Zack, bababa muna ako para magtanong. Kung maaari, magpalit kayo ng kwarto." Tumingin si Rain sa kanyang daddy nang may pag-asang tumanggi ito. Ngunit madilim at hindi mawari ang ekspresyon ni Zack. Kahit tanggihan niya ang mungkahi ni Marga na magpalit ng kwarto, alam ni Zack na paalisin na sila ni Rhian pagbalik nito mamaya, gagawin pa rin niya ang desisyong lumipat. Iminungkahi lang naman ng guro kahapon na magsalo sila sa kwarto dahil wala nang ibang bakanteng kwarto. Pero ngayon na baka may bakante na, baka itaboy na sila nito mamaya. After all, halata naman na hindi sila gustong makasama ng babae, nakita niya kahapon ang mariing pagtanggi nito na makasama sila. Lalo na ngayon na lumitaw si Marga, lalo lang gugustuhin ni Rhian na umiwas sa kanya. Nang maalala ang reaksyon kahapon ng dating asawa, halos pumayag na si Zack sa sin
Paglabas ni Zack mula sa hotel, halos hindi na siya nag-alinlangan at agad na tumakbo papunta sa direksyon ng botanical garden. Alam niyang gusto ng bata na makasama si Rhian. Tumakbo ito palabas upang hanapin siya. Bukod sa botanical garden, wala nang ibang pupuntahan ang bata. Pagdating niya sa botanical garden, walang bakas ng bata. Lalong bumigat ang pakiramdam ni Zack. Kinuha niya ang kanyang cellphone at tinawagan si Rhian. Naglalakad si Rhian sa botanical garden kasama ang mga anak nang biglang tumunog ang cellphone niya. Nang makita ang tumatawag, bahagya siyang napakunot-noo. Si Zack? Hindi ba dapat kasama niya si Marga? Bakit siya tumatawag? Matagal nang nagri-ring ang cellphone bago nag-aatubiling sinagot ni Rhian. "Nasaan si Rain?" Bago pa siya makapagsalita, narinig na niya ang nababahalang tinig ng lalaki. Tila nag-aalala ito. Biglang bumigat ang dibdib ni Rhian. "Hindi namin siya kasama, bakit?" Tumingin si Zack sa paligid, hindi mapakali. "Nawawala si Rain.
“Paano nawala bigla si Rain?” Hindi mapigilan ni Rhian ang magtanong habang naglalakad sila palabas ng botanical garden. Kung hindi niya malalaman ang buong kwento, baka patuloy niyang sisihin ang sarili. Tumingin si Zack sa kanya ng nakatiim-bagang. Bagama’t hindi sinabi ni Rain ang dahilan ng pagtakas, sigurado siyang umalis ang bata dahil gusto nitong makita si Rhian. Nang magtama ang kanilang mga mata, mas lalo pang hindi mapakali si Rhian. “Hindi ba kasama mo siya kanina? Kayo ni…” nag-alangan siya na banggitin ang pangalan ng fiancee nito. “Look, Mr. Saavedra. Hindi naman sa nangingialam ako. Paanong hindi ninyo naasikaso si Rain? Dalawa na kayo, isang bata lamang si Rain. Bukod pa don, masunurin at mabait na bata si Rain… bakit siya tatakas?” Hindi na nakapagpigil si Rhian at nagtanong ng inis. Agad din na pinagsisihan ni Rhian ang sinabi. Alam niyang labis nang nag-aalala si Zack sa pagkawala ng bata, dahil sinabi niya ito, baka magmukhang sinisisi niya ito. Pero nagula
Pagdating ni Rhian sa hotel, agad siyang pumasok sa lobby. Doon niya nakita si Marga na nakaupo sa sofa, nakatalikod sa pinto. Noong una, iiwas sana siya sa babae. Ngunit dahil tungkol ito kay Rain, walang pag-aalinlangang lumapit si Rhian. “Nandito na ba si Rain?” Si Marga ay hindi mapakali mula sa nangyari kanina. Nang marinig ang boses ni Rhian, bigla itong natauhan at napatingin. Nang magtama ang kanilang mga mata, ang kanyang kaba ay napalitan ng galit. Ito ang dahilan! Si Rhian! Siya ang dahilan kung bakit nawala si Rain! Kitang-kita sa mukha ni Marga ang galit, bagay na nagpaisip kay Rhian. Bago pa siya makapagtanong, biglang tumayo si Marga, namumula ang mga mata, at itinuro siya habang nagmumura: “Ang kapal ng mukha mong magtanong! Kung hindi dahil sa’yo, hindi biglang aalis si Rain! Kasalanan mo ang lahat ng ito, bruha ka! Peste ka kahit kailan!” Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Rhian. Imbes pangunahan ng galit. Nagulat siya at hindi makapaniwala sa sinabi nito. “A
Nakaupo si Dawn sa sofa sa sala habang nanonood ng TV nang marinig niya ang tawag. Bigla siyang kinabahan. "Anong sinabi mo?" Kinuyom ni Marga ang kanyang palad upang gawing mas puno ng pagsisisi ang kanyang boses. "Kasalanan ko ang lahat. Hindi ko naalagaan nang mabuti si Rain kaya siya tumakas..." "Gaano na siya katagal nawala? Tumawag na ba kayo sa pulis? Nasaan ka ngayon? Magpapadala ako ng tao kaagad!" Puno ng kaba si Dawn, halos gusto niyang lumipad papunta roon. Paano biglang mawawala ang kanyang apo? Mahinang sabi ni Marga, "Hinahanap namin siya ngayon. Tumawag na rin kami sa pulis. Huwag kang mag-alala." Ngunit hindi mapigilan ni Dawn ang kanyang pagkabahala, at halatang masama ang tono niya. "Paano ako hindi mag-aalala! Dumidilim na! Bata lang si Rain. Gaano kaya siya natatakot ngayon? Hindi puwede ito. Tatawagan ako ng mga pulis at magpapadala rin ng tao!" Sumang-ayon si Marga. Mas maraming maghahanap, mas mataas ang pag-asa na makita agad ang bata. Pagkababa ng tele
Sa group chat ng mga magulang, humingi si Teacher Pajardo ng balita mula sa lahat. Isa-isang sumagot ang mga magulang na wala pa silang nakikitang bakas. Dahil paborito ni Zack si Rain, ginawa ng lahat ang makakaya upang hanapin siya, dahil alam nila na malaking pabuya ang naghihintay sa sinuman na makakahanap. Pero puno ng matataas na puno, ay masukal na kagubatan ang paligid ng botanical garden, kaya walang sinuman ang naglakas-loob na magtungo roon upang maghanap. Tinitingnan ni Zack ang mga sagot ng lahat, ngunit wala siyang natanggap na balita tungkol kay Rhian. Hindi niya maiwasang mag-alala. Simula nang magkahiwalay sila sa botanical garden, hindi pa niya nakontak si Rhian. Hindi niya alam ang kalagayan nito. Habang papadilim ang paligid, lalong nag-alala si Zack sa posibilidad na maghanap ito mag-isa. Kilala niya ang babae, tunay na nagmamalasakit ito sa kanyang anak, kaya hindi malabo na tama ang hinala niya, baka naghanap ito nang mag-isa. Dahil dito, tinawagan ni Zack
Paglabas mula sa hotel, mabilis na naglakad si Zack papunta sa bundok habang kausap si Manny sa cellphone. Hindi pa siya nakakapasok sa bundok kaya may signal pa siya. "Sabihan ang mga tao na mag-ingat sa paghahanap. Si Rhian ay pumasok na sa kagubatan. Hanapin din ninyo siya!” Sa kabilang linya, mabilis na tumugon si Manny. Sa isip niya, talagang nag-aalala ang madam para sa bata. Sa ganoong oras ng gabi, hindi ito nag-atubili na pumasok sa madilim na kagubatan para maghanap. Matapos ibaba ang tawag, muling narinig ni Zack ang isang mahinang boses mula sa likuran. "Zack, may balita na ba tungkol kay Rain?" Naghanap si Marga sa paligid ngunit walang nakita. Hindi siya naglakas-loob na pumasok sa kagubatan kaya bumalik siya sa hotel. Hindi niya inaasahan na makakasalubong si Zack sa pintuan, dahilan para makaramdam siya ng kaba. Nang marinig ni Zack ang boses, ibinulsa niya ang cellphone. Malamig ang kanyang mga mata na tumingin kay Marga. Nakita niya ang suot ng babae—isang pula
Pagbalik sa bahay, ang dalawang bata ay nasundo na ni Jenny mula sa eskwelahan, at sila ngayon ay kasalukuyan nang naglalarlo ng lego sa sala. Nang makita nilang dumating si Rhian, agad na lumapit sila at nag-aalala na nagtanong sa kanilang ina. “Mommy, bakit basa ka sa ulan? Nakalimutan mo ba ang payong mo?” Tanong ni Zian. Hindi nakatiis si Rio at nag-aalala din na nagtanong, bahagya pa nitong pinagalitan ang mommy nila. “Dapat ay sumilong ka nalang muna kung nakalimutan mo ang payong mo, mommy. Baka magkasakit ka po,” sabi naman ni Rio. Pagod na bumuga ng hangin si Rhian, ngunit nakuha pa rin niyang ngumiti sa mga anak. Tinabi niya muna ang handbag at saka nilapitan ang kambal at hinawakan ang ulo nila para ipakita na ayos lang siya, "Hindi ko inasahan na uulan, kaya hindi ako nagdala ng payong. Kailangan ko nang umuwi agad kasi miss ko na kayo, kaya sumuong ako sa ulan,” lumuhod siya at pinantayan sila, “kasalanan niyo ito, namiss kayo kasi ni mommy,” biro niya sa mga anak.
Nakita ni Manny na may kakaibang ekspresyon si Rhian, ngunit hindi ito malinaw. Sinulyapan niya ang telepono na biglang pinatay ng kanyang master at mabilis na lumapit kay Rhian. “Ma’am Rhian, wala kang payong na dala? Ang kotse mo? Kung magco-commute ka ay ihahatid nalang muna kita, hindi pa naman bababa si master kaya mahahatid kita,” pagkasabi nito, binuksan na ni Manny ang hawak na payong, Agad naman na tumanggi si Rhian sa alok nito, “Hindi na ho, salamat na lang. may hinihintay pa kasi ako,” pagdadahilan niya habang nakahawak sa kanyang ulo, Nang marinig ito, nakakaunawa na tumango si Manny. Tumingin si Rhian sa entrance ng restaurant. Narinig niya na hindi bababa si Zack. Pero paano kung bumaba ito? Dahil sa nalalapit na kasa nito, kailangan talaga niyang panindigan ang pag-iwas. Tumingin siya sa malakas na ulan. Nag-atubili siya ng ilang segundo kung susuong ba siya sa malakas na ulan. Pero gusto niyang makaalis bago pa lumabas ang lalaki. Ah, bahala na. Hinandal ni
Nang alas-otso ng gabi, dumating si Rhian sa Steak restaurant kasama ang mga kasamahan sa institute. Pagpasok nila sa private room, nagtaas ng mga baso ang lahat upang mag-toas sa kanya. "Simula nang dumating si Doktor Fuentes sa aming institute, hindi lamang niya kami tinulungan na masolusyunan ang malalaking problema sa mga materyales na gamot, kundi pinangunahan din kami sa paggawa ng maraming proyekto. Ang institute ngayon, matagumpay dahil sa kanya!” "Akala ko hindi na matatapos ang proyektong ito, pero buti na lang at si Doktor Fuentes ay may galing at tapang! Hindi lang siya maganda, matalino at talagang kahanga-hanga pa!” Sunod-sunod ang mga papuri ang natanggap ni Rhian. Tumayo sa harapan ng lahat, at saka nakangiti na tumugon sa lahat, "Tungkulin ko ang lahat ng ito. Dapat nga ay magpasalamat pa ako sa inyo dahil sa walang sawa ninyong pagtulong sa akin at mainit na pagtanggap bilang lider ninyong lahat,” Nang bumalik siya sa bansa, naisip na niya ang kasalukuyang sit
Wala namang alam si Rhian tungkol sa mga iniisip ni Marga. Ang mga sinabi niya kay Rain ay hindi puro dahilan lang. Talagang abala ang research institute nitong mga nakaraang araw. Dahil sa pagkakasugat niya sa kanyang pulso at sa pakiusap ng mga bata, naglaan siya ng isang araw upang magpahinga sa bahay. Kinabukasan ng umaga, nagising siya dahil sa tawag mula sa isa sa mga miyembro ng team. Pagkatapos ng ilang minutong pag-uusap, wala na siyang oras para mag-almusal at dali-daling nagpunta sa research institute. Tapos na ang nakaraang proyekto. Ang simula at pagtatapos ng proyektong iyon ay mahirap. Kaya naman, sa simula ng proyekto, madalas na manatili si Rhian sa experimental area. Ngayon na malapit na itong matapos, muling bumalik ang kabusyhan ng nakaraan. Si Zanjoe pa rin ang nagsisilbing assistant niya. Habang nagsasagawa ng eksperimento, aksidenteng napansin ni Zanjoe ang sugat sa pulso ni Rhian at nagtanong, "Doktor Fuentes, ang kamay mo..." Naging abala si Rhian at na
Matapos umalis sa bahay ng magulang ni Zack, ang mga bakas ng kalungkutan at hinagpis sa mukha ni Marga ay unti-unting nawala at pinalitan ng malamig na ekspresyon. Si Fred ay naghihintay sa kotse. Nang makita niyang masama ang mukha ni Marga habang sumasakay, maingat niyang tinanong, "Ma’am. saan po tayo pupunta?" Bumaling si Marga at tiningnan siya ng malamig sa rearview mirror, "Sa kumpanya." Tumango si Fred, at habang umaandar ang kotse papuntang kumpanya, biglang nagsalita si Marga mula sa likuran, "Wag na, diretso na tayo sa bahay!" Wala talaga siyang gana na pumunta sa kumpanya at makita ang mga magugulong tao roon! Nakakalungkot na siya pa mismo ang nagpunta kay Dawn kaninang umaga. Akala niya tutulungan siya ni Dawn na makipag-usap kay Zack agad nang makita siya na umiiyak tulad ng dati. Ngunit hindi niya inaasahan na ang pagbisita niyang ito ay magiging walang silbi. Parang wala ring saysay ang mga sinabi ni Dawn. Kapag kalmado na si Zack, malamang ay malalama
Samantala, sa villa ng pamilya Suarez, Masana ang loob ni Marga mula nang siya ay itaboy ni Zack noong araw na iyon. Noon, si Dawn ay laging nagtatanggol sa kanya, ngunit hindi siya nagsalita noong araw na iyon, na nagpakita lamang na kahit ito ay hindi kayang tumulong. Dahil dito, halos mawalan ng pag-asa si Marga. Hindi siya bobo, pagkatapos maghintay kay Zack sa loob ng maraming taon, alam niyang malamang ay wala na itong balak na pakasalan siya. Ngunit palaging may kaunting pag-asa siyang hawak, dahil tinulungan siya ni Dawn sa bawat hakbang. Palagi niyang iniisip na basta't maghintay siya, darating din ang araw na papakasalan siya ni Zack. Ngunit hindi inaasahan, bumalik sa bansa si Rhian, at si Zack ay wala nang ibang iniintindi kundi ito, paulit-ulit din nitong sinasabi na nais nitong kanselahin ang kanilang engagement. Kung hindi lang sana bumalik ang babaeng iyon! Matapos magpalamig nang ulo sa bahay buong araw, nagpupumilit pa rin si Marga na panghawakan ang
Tumingin si Rain sa likod ni Rhian na may mga luhang pumapatak mula sa kanyang mga mata. Hindi niya kayang pigilan ang pagdaloy ng mga luha. Hindi inasahan ng dalawang maliliit na bata na magiging ganoon kalupit si Mommy kay Rain. Natigilan sila ng ilang sandali bago sila nakabalik sa kanilang mga sarili at tumakbo kay Rain upang aliwin ito. "Rain, huwag kang umiyak. Talagang abala lang si Mommy nitong mga nakaraang araw. Kapag tapos na si Mommy, maaari ka na ulit tumira sa amin!" Nakangiting sabi ni Zian. Imbes tumahan, lalo lamang umiyak si Rain, hindi siya mapapatahan ng mga sinabi nito. Kinuha ni Rio ang panyo upang punasan ang mga luha nito at nagsabi nang kalmado, "Aalagaan ka namin sa eskwelahan. Gusto ka rin ni Mommy. Huwag ka nang malungkot. Kung patuloy kang iiyak at maging pangit, hindi ka na magugustuhan ni Mommy." Nang marinig ito, unti-unting huminto ang pag-iyak ni Rain, ngunit may kalungkutan pa rin sa kanyang mukha. Tumango si Zian at nagsabi, "Kami at si M
"Hindi, gusto ko si tita ganda!" Tumingin si Rain kay Rhian nang sabik, at pagkatapos ay tumingin kay Zack ng nakasimangot. Nakita ni Zack ang determinasyon ng anak, alam niyang hindi ito susunod ngayon, kaya't tumigil na siya sa pagpapilit at tumingin kay Rhian. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, medyo kumunot ang noo ni Rhian, agad niyang nahulaan kung ano ang sasabihin ni Zack. "Laging nakadepende si Rain sa iyo, at sa iyo rin unti-unting bumuti ang kanyang mga sintomas ng autism. Ngayon, natakot siya at nagkaroon ng ilang relaps, kaya't hindi na niya gustong lumayo sa iyo. Maaari mo ba siyang alagaan pansamantala?" May pakiusap na sabi ni Zack kay Rhian. Nang marinig ni Rain na papayagan siyang manatili sa bahay nila Rhian, kumislap ang mga mata ng bata habang nakatingin kay Rhian, umaasa siya na papayag ito. Ngunit pagkatapos maghintay ng ilang segundo, napansin ni Rain na tila may hindi tama sa ekspresyon ng mukha ni Rhian. Nang mahulaan na parang ayaw nito, agad na b
Pagkatapos ng ilang sandali, nakabawi si Zack at mataman na nagsalita, "Tama kayo. Hindi ko na kayo guguluhin pa." Tungkol naman sa kasal niya kay Marga, naisip niya na hindi na niya kailangan pang sabihin sa kanila ang tungkol don. Hindi pa niya ito ipinahayag sa publiko, kaya’t hindi niya balak ipaalam sa iba ito sa ngayon. Medyo nagulat ang dalawang bata nang makita nilang madaling sumuko si Zack, nalungkot sila at medyo nasaktan. Talagang gusto ni daddy na pakasalan ang masamang ale na yon. Ayaw na ba talaga nito sa mommy nila. Lalo silang nalungkot sa naisip nila. Kahit nalulungkot sila, mas nanaig ang kanilang galit. Tumingala sila at pinag-krus pa ang braso sa kanilang dibdib. “Ba-bye, tito Zack,” matapang at sabay na sabi nila Rio at Zian. Napakamot si Zack sa kilay habang nakatingin sa kambal na animo’y malaking tao na nakatayo at nakaharap sa kanya. Pakiramdam niya ay galit ito sa pagpapakasal niya kay Marga. Pero bakit magagalit ang mga ito? Kung kanina ay handa na