Unforgettable Heartbreak

Nakilala ni Gilliane si Stefan sa unang araw bilang high school student kung saan siya nag-transfer sa Hamburg. She was a sophomore, he was a senior. He had been every girl's dream man. He was the football team's quarterback and the smartest in his class. He was tall ang blonde---a blue-eyed gorgeous. Tandang-tanda ni Gilliane ang nararamdaman niya habang papasok sa bagong eskwelahan. She had been scared to death. She knew she would be a freak to her new school. Hindi niya alam kung paano pakikitunguhan ang mga bagong magiging kaklase na iba ang lahi.

Ipinanganak si Gilliane sa Pilipinas. Parehong doktor ang kanyang mga magulang, ngunit nang magtungo sa Amerika ay naging nurse na ang mga ito. Hindi alintana ng mag-asawa ang trabaho. Higit na mas malaki ang sweldo sa pagiging nurse sa Amerika kaysa sa pagiging doktor sa Pilipinas. Noong una ay ama lang ni Gilliane ang nagtatrabaho sa ibang bansa. Dalawang taon lamang siya nang umalis din ang kanyang ina at sinamahan ang kanyang ama sa paghahanapbuhay.

Masasabing namulat sa masaganang buhay si Gilliane. Parehong maituturing na may kaya ang mga pamilya ng mga magulang. May ilang ekstaryang palayan ang Lola Dianna niya, ang ina ng kanyang papa sa Ilocos. Sa lola na iyon siya lumaki. Ang pamilya naman ng kanyang mama ay mayroong private family clinic at ilang medical supply stores na nasa iba't-ibang bahagi ng Maynila.

Parehong masinop ang kanyang mga magulang at mag-iisa lamang siyang anak kaya nakakaipon ang mag-asawa. Nakapag-aral siya sa international school sa Maynila. Pagsapit niya sa edad na kinse, nagtungo na siya ng Amerika upang makasama ang kanyang mga magulang noon. Sapat na ang naiipon upang makapanirahan nang maayos at lumipat naman ng Germay. Doon ay nakabili na ang mag-asawa ng isang komportableng bungalow house sa isang tahimik na residential area.

Sa unang araw ni Gillian sa bagong high school, pakiramdam niya ay nakatingin sa kanya amg lahat. She felt like a fish out of water. Marami siyang kaklaseng foreigner sa Pilipinas dahil sa pinanggalingang international school ngunit ibat-iba parin ang vibe ng eskwelahan para sa kanya. Nasa ibang bansa na siya na may ibang kultura sa kinalakhan niya at medyo nangangapa pa siya noon sa German language na lenguwahe naman dito bukod sa ingles.

Gilliane and Stefan bumped into each other in the hallway. Nagmamadali na siya dahil malapit nang magsimula ang unang klase ngunit hindi pa niya nahahanap ang kanyang classrom. Nais na niyang mag-panic noon. Naalala niyang labis siyang naiinis sa abala nang mapagmasdan ang mukha ng nakabangga sa kanya. Her heart skipped a beat. She believed she just met the most beautiful man in the world.

Tinulungan siya ng lalaking makatayo at tinanong kung okay lang siya. Dalawang beses siyang tinanong nito bago napanumbalikan ng katinuan si Gilliane. Sinabi niya na okay lang at kailangan na niyang magtungo sa kanyang klase. It turned out, she was headed on the opposite direction. Inihatid siya nito hanggang sa classroom niya.

Habang naglalakad patungo sa classroom ay nalaman ni Gilliane ang pangalan ng binatilyong nakabanggaan niya. Stefan Digby. Lahat kasi ng makasalubong nila ay binabati ito. Kilala ang binatilyo sa buong eskuwelahan. Naihatid siya ni Stefan na hindi tinanong ang kanyang pangalan. Inisip ni Gilliane na hindi interesado sa kanya ang binatilyo. Bahagya niya iyong ikinakungkot ngunit mas piniling huwag na gaanong magdamdam tutal ay kakakilala lamang naman niya dito. Mas itinuon niya noon ang atensiyon sa kanyang klase.

Nagbago ang akala niyang hindi interesado sa kanya ang lalaki pagsapit ng tanghalian. Nagulat siya nang samahan siya nito sa isang mesa sa sulok. Wala pa siyang kakilala o kaibigan na makakasalo sa tanghalian.

"I realized I haven't formally introduced myself," nakangiting sabi ni Stefan sa kanya. He looked so charming and adorable. Hindi malaman ni Gilliane kung paano niya kinaya ang kilig. "I'm Stefan Digby. You are?" Inilahad pa nito ang kamay sa kanya.

"Gilliane Rodriguez." Nagpasalamat siya na sanay itong magsalita ng Ingles kaya nagka-intindihan sila at hindi siya nautal bagaman bahagyang nanginginig ang kanyang kamay na tumanggap sa pakikipagkamay nito. Nanlamig at bahagyang nagpawis din ang kanyang palad.

Mula noon, regular na siyang inaabangan ni Stefan sa harap ng eskuwelahan tuwing umaga at inihahatid siya sa kanyang classroom. Sabay silang magtatanghalian at minsan ay merienda pa. Masasabing naging madali ang adjustments niya sa eskuwelahan at sa Hamburg dahil kay Stefan. Maging mabait ang lahat sa kanya dahil din sa lalaki. Isang araw ng Biyernes, niyaya siya nitong manood ng sine.

When he took her home that night, he had given her her first kiss. It had been magical at that very moment.

Simula noon ay halos hindi na nagkahiwalay ang dalawa. Stefan made it to Harvard. Napanatili nila ang magandang relasyon kahit hindi sila araw-araw na nagkikita. Nang magtapos ng high school ay sumunod siya sa Massachusetts. Nagdesisyon silang sa iisang apartment na lamang manirahan. Stefan went to med school. Gilliane went to nursing school. She specialized being a scrub nurse. Stefan started his surgical internship. They went back to Hamburg to continue Stefan's residency. They had always been a good team. They were a perfect pair---everyone told them so.

Hindi inisip nino man na balang-araw ay magkakahiwalay sila. Nang ianunsiyo nila ang kanilang pagpapakasal, wala nang gaanong nagulat. Some said they were good as married already. Pormalidad at legalidad na lang ang dahilan kung bakit sila magpapakasal.

Stefan gave Gilliane the most romantic marriage proposal. She had hearts, flowers, music, and fireworks. He gave her the most exquisite diamond.

Hindi niya malaman kung paano nahulog ang loob ni Stefan sa iba. Hindi niya malaman kung paano iyon naging posible dahil sa perpektong relasyon nila sa loob ng labing limang taon. There had been no indication. There had no suspicion or bad feeling that everything in her life would go wrong.

Nang matanggapna niya sa wakas na hindi alng masamang panaginip ang nangyari, hinayaan na niya ang sarili na makaramdam ng galit. Tatlong araw siyang nagkulong at paulit-ulit na pinanood ang unang pelikula ng Sex and The City. Galit na galit siya kay Mr. Big. Galit siya sa braso ni Sarah Jessica Parker. Galit siya sa magagandang wedding gowns na ipinapakita sa pelikula. Pagkatapos niyang manood ay iiyak siya. Because the thing that happened between Mr. Big and Carrie would never happen to her.

Galit si Gilliane kay Phoebe. Sinubukan ng kaibigan niyang burahin ang pelikula sa kanyang laptop. Sinubukan din nitong papanoorin siya ng ibang mga pelikula. Gilliane wanted to watch Crazy, Stupid Love. Phoebe wouldn't let her.

"I don't want you hating Ryan Gosling," ang katwiran ng kaibigan. No movies about couples and breaking up.

Phoebe wanted her to watch something like X-Men or Avengers. Her bestfriend actually believed superhumans can help her deal with the pain.

She also hated Jerome, Phoebe's hot boyfriend.

"You've been together for three years!" naiinis niayng sabi sa lalaki na hindi na mabilang na pagkakataon. Ang kanyang tinutukoy ay ang dating relasyon nito kay Megan, ang half sister ni Phoebe. Tahimik lang naman si Jerome at hindi pinapatulan ang galit niya. Hinayaan lang siya nito na ilabas lahat ng frustrations at galit nito sa mundo dahil sa nangyari.

"Itinapon mo ang tatlong taon para lamang makasama si Phoebe. It isn't fair, how can you do that? How can you be so heartless? I know Phoebe's an amazing woman. I know. She's my bestfriend, of course, I know. But come on, three fucking years?"

Hindi naman siya inimik ni Jerome. Hindi naman siya totoong galit talaga sa nobyo ng matalik na kaibigan. She was just ranting at ito lamang ang lalaking kaharap niya lagi kapag wala ang kaibigan. She was projecting. Kaya naman ito ang napagbabalingan niya. Hindi kasi niya malaman kung kanino ibabaling ang kanyang galit, kung paano iha-handle ang nararamdaman.

"How did you know Phoebe's the one, heartless man?"

Wala pa ring reaksiyon si Jerome.

"Answer," aniya habang pinandidilatan ng mga mata ang lalaki. "I want to know, seriously."

Nagkibit ng mga balikat si Jerome. "I just know."

Nagsalubong ang mga kilay ni Gilliane. "You just know? You both just know?" Hindi niya ganap na maintindihan kung paano iyon nangyari.

"I guess. So what do you think would comfort you, Coke or tequila?" Pareho nitong bitbit ang mga nabanggit na inumin.

Inabot ni Gilliane ang tequila. Kaagad siyang inabutan ni Jerome ng shot glass at lemon. "Tell me about your hospital in the Philippines." Marami na siyang nalaman mula kay Phoebe who enjoyed working there.Nabanggit din nito na wlaang gaanong nagtatagal na nurses sa ospital. Dalawang taon lang madalas. Hindi iyon dahil sa hindi maganda ang trato ng administrasyon sa mga nurses, iyon ay dahil madaling ma-hire sa Amerika at Europa ang mga nurse na nanggagaling sa Dr. Amadeo Dizon Memorial Hospital.

Nagkuwento nga si Jerome sa kanya habang pinapanood siyang uminom. Tinanong niya ang tungkol sa mga nurse. Inamin nito sa kanya na nahihirapan ang ospital sa ganoon.

"Mahirap mag-train ng mahuhusay. Kailangan ng panahon upang makasanayan ng mga surgeons ang mga scrub at circulating nurses. Bihira ang mga nurse na madaling ma-anticipate ang kailangan o gustong mangyari ng surgeon. By the time na maganda na ang teamwork ng nurses ay surgeons, nangingibang bansa naman ang ilang mga nurse. We've tried increasing their salaries pero mahirap talagang kalaban ang dolyar."

Tumango si Gilliane, nagpapasalamat sa diversion. "Nahihirapan din kaming pakisamahan ang mga surgeons na may God complex. Akala n'yo ba ay madaling memoryahin ang mga quirks ninyo, mga pamahiin na minsan ay walang sense? You just love ordering us arround."

Patuloy silang nagkuwentuhan hanggang sa pakiramdam ni Gilliane at napatapang na siya ng alak.

"Who is she?" tanong niya kapagkuwan.

Hindi nagkunwari si Jerome na hindi nito naiintindihan ang kanyang tinatanong. Sinalubong ng lalaki ang kanyang mga mata. "I don't think I'm in the position to tell."

Umiling si Gilliane. "You're the only one who's in the position to tell, Jerome. My parents and Phoebe will just bubblewrap me. Hindi nila sasabihin sa akin. Hinihiling ni Mommy kay Phoebe na isama ako sa Pilipinas sa pag-uwi ninyo. They think I'd totally lose it. Maybe. Hindi ako sigurado. Pero isang bagay lang ang nasisiguro ko sa ngayon. Ayoko nang magalit sa braso ni Sarah Jessica Parker. Ayoko nang magalit sa'yo, sa mga tao at bagay na wala namang kinalaman sa nangyari. Gusto kong magalit kay Stefan. So, sino siya?"

"One of his patients. A lady with a mass in her liver."

"Is she dying?" walang kakurap-kurap niyang tanong. Wala siyang pakialam kahit na nagtunog siyang insensitive. Nais niya lang maintindihan kung paano siya nagawang iwan ni Stefan. Siguro ay may paliwanag. Siguro ay mamamatay na ang babae at naaawa si Stefan. That could possibly happened. Kapag namatay na ang babae, babalik sa kanya si Stefan. Ipapaliwanang nito ang kinailangan nitong gawin. And she'll understand him.

"No. Stefan was able to take all the mass out. It's benign."

"So, she's healthy." Kaagad namatay lahat ng pag-asa sa kanyang puso. Tila sinaksak na naman siya sa kanyang puso at pakiramdam niya ay may pumipiga rito.

"And they are happy."

Napatingin si Gilliane kay Phoebe na hindi niya namalayang nasa loob na pala ng silid at mukhang kanina pa nakikinig sa usapan nila. Unti-unti niyang binuhay ang galit sa kanyang dibdib. Imbes nga lang na magwala, nais niyang pumalahaw ng iyak.

"Either you like it or not, you're going home with us Gilliane," sabi ni Phoebe sa matatag na tinig.

"No," aniya sa mas matatag at mariing tinig bago ubusin ang laman ng shot glass na hawak niya.