ความจริง

"ฉันต้องการคุยกับเขาไม่ใช่เธอ หลบไปซะ มาอย่าทำเสียงเข้ม"

"เขาเป็นคนของฉันและฉันกำลังจะเข้าพิธีแต่งงานเร็วๆนี้ ผู้หญิงตรงหน้าทำท่าทีโอหัง

"อย่าพูดอย่างนั้นสิ หากหัวหน้าหมู่บ้านมาได้ยินแบบนี้จะไม่ดีกับเธอนะ"ฝรั่งหันไปพูดกับเด็กผู้หญิงตรง

"ทำไมจะไม่ดีล่ะ ในเมื่อข้าชอบพี่ ข้าก็อยากได้พี่มาเป็นผัวของข้า" เด็กตรงหน้ายังคงทำท่าทีโอหังและไม่ยอมปล่อยแขนแกร่งของอัสลาน

ใครๆก็ว่าอย่าเล่นกับอารมณ์ของคนที่กำลังตั้งครรภ์มายาที่เป็นคนอ่อนโยนและใจดีเสมอมา เดี๋ยวนี้เธอกลับมีความโหดอยู่ในตัวไม่น้อย มาหยารู้สึกโกรธจนเลือดแทบขึ้นหน้าที่เห็นผู้หญิงคนอื่นมาเกาะแขนสามีของตน

"ขนาดผู้ชายเขายังพูดว่าไม่ควรพูดเธอรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใครมาจากไหน"มาหยาเอื้อยเสียงเรียกพร้อมกับส่งรังสีอำมหิตแผ่กระจายออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"ฉันเป็นคนที่ช่วยชีวิตพี่ฝรั่ง พี่ฝรั่งติดหนี้ชีวิตฉันฉันจะทำยังไงกับพี่ฝรั่งก็ได้ เขาต้องตอบแทนฉัน" สองมือเรียวเล็กยังคงเกาะแขนแน่นไม่ยอมปล่อย

"ปล่อยแขนนายหัวอัสลานเดี๋ยวนี้...! ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน..!"มาหยาตะคอกเสียงดังลั่น

จนเป็นที่ดึงดูดของชาวบ้านและชายสูงวัยหัวหน้าหมู่บ้านได้ถือไม้ตะพดนุ่งกางเกงเลเดินออกมาจากบ้านไม้หลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านมุ่งตรงมาหามาหยาและ อัสลาน

"เกิดเรื่องอะไรกันขึ้น เสียงดังเอะอะโวยวายลั่นจนไปถึงบนบ้านข้าเลย"คนที่มาคือหัวหน้าหมู่บ้านของชนเผ่าชาวยิปซี

เด็กผู้หญิงคนนั้นรีบวิ่งไปหาชายสูงวัยที่เดินลงมาจากบ้านทำท่าทีจองของพองขน

"พ่อจ๋านางผู้หญิงคนนั้นมันมายุ่งกับฝรั่งของฉันฉันไม่ยอมนะพ่อ"

"เบาบ้างเถอะนางชบาข้าก็คิดว่าเรื่องอะไรร้ายแรง"

"ข้าไม่สนใจข้าต้องการพี่ฝรั่งเป็นผัวของข้า"

"เอ็งเป็นผู้หญิง พูดอะไรเอ็งก็อายปากบ้าง"ชายชราสูงวัยดุให้กับเด็กผู้หญิงที่ชื่อชบา

"สวัสดีคุณผู้หญิง ข้าต้องขอโทษแทนลูกสาวของข้าด้วยที่อาจจะทำกิริยามารยาทที่ไม่สมควรออกมา"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พอดีผู้ชายตรงหน้าคนนี้คือสามีของฉันที่หายตัวไปเมื่อ 3 เดือนก่อน"

มาหยาจึงเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้กับหัวหน้าหมู่บ้านฟังและก็ตรงกับสิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านได้ทำการช่วยเหลืออัสลานที่ตกลงมากระแทกหน้าผาร่างกายบอบช้ำจนสลบนอนอยู่ริมหาด

"เรื่องทั้งหมดก็เป็นอย่างนี้แหละ"ชายสูงวัยเอ่ยขึ้นกับมาหยา

"ไอ้ฝรั่งเอ็งจำเมียเอ็งได้หรือไม่.! คุณผู้หญิงคนนี้คือเมียของเอ็ง"

อัสลานที่มีท่าทีมึนงงไปหมดเพราะเขาจำอะไรไม่ได้แม้แต่ชื่อตัวเองก็ยังลืม

"ผมจำอะไรไม่ได้ครับหัวหน้าหมู่บ้าน"

"แล้วพี่จะเชื่อมันได้ยังไง ว่าพี่เป็นผัวของมัน มันอาจจะโมเม พาพี่ไปลอบฆ่าแบบรอบที่แล้วก็ได้" ชบาเอ่ยแทรกขึ้นมากลางปล้อง

"นังชบาผู้ใหญ่เขาคุยกัน เดี๋ยวเขาจะหาว่าข้าไม่สั่งสอนลูกสาวตัวเองนะเอ็งไปให้พ้นๆไป"

ชบาถึงกับโดนไล่ให้ออกจากบ้านชบาไม่พอใจเดินกระทืบเท้าสะบัดก้นออกมาอย่างไว

"คืนนี้ฉันพักที่นี่ นายหัวอัสลานมาพักกับฉันแล้วฉันจะเล่าทุกอย่างให้นายหัวฟังด้วยตัวฉันเอง"

"แต่ว่า..ผมไม่สะดวกใจที่จะไปนอนค้างข้างแรมกับคุณ"อัสลานใช้คำพูดที่ดูความห่างเหิน

ชบาถึงแม้จะทำท่าทางเหมือนเดินออกจากเรือนแต่ความจริงยืนแอบฟังที่ประตูได้ยินทุกคำพูดที่มาหยาได้พูดคุยกับผู้ชายที่ตัวเองและพ่อได้ช่วยชีวิตเอาไว้ชบาชอบนายหัวอัสลามตั้งแต่แรกเจอและมันก็อยากจะได้อัสลานเป็นผัวของตัวเอง

"ข้าไม่มีทางยอมเสียพี่ฝรั่งให้เองหรอกอีผู้หญิงแปลกหน้า"ชบากำหมัดแน่นเพราะรู้สึกเหมือนกำลังโดนแย่งของเล่นที่ตัวเองได้มาและดูแลกับมือ

"ไม่ได้หรอก ยังไงคืนนี้คุณก็ต้องมาอยู่กับฉัน"

มาหยาที่ไม่เคยบังคับใครอารมณ์ของเธอตอนนี้ขึ้นๆลงๆยิ่งรู้สึกว่าอัสลานไม่รักเธอเธอยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

"พี่แว่นจัดการพาในหัวเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เอาให้ดีกว่านี้ิื แล้วจัดการส่งไปที่ห้องของฉัน ถ้าฉันไม่อนุญาตห้ามใครเข้ามาทั้งนั้น" คำสั่งที่เด็ดขาดน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่กลับดูทรงพลังจนน่าขนลุก

"ครับนายหญิง"

อัสลานที่ความจำเสื่อมอยู่ไม่สามารถจดจำกระบวนการการต่อสู้ต่างๆได้โดนเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดอุ้มหามจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าราวกับจะส่งเจ้าบ่าวเข้าหออีกครั้ง

"พวกมึงจะทำอะไรกูเนี่ย..!! ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะพวกมึงเป็นบ้าไปแล้วหรือไง" อัสลานโวยวายลั่น

"พวกเราต้องขอโทษนายหัวด้วยนะครับ แต่เป็นคำสั่งของนายหญิงพวกเราขัดไม่ได้"

สุดท้ายกว่าจะปล้ำกันให้เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำได้ก็ปาไปเป็นชั่วโมง เพราะอัสลันก็ดื้อดึงไม่อยากจะอยู่กลับมาหยาเพียงเพราะคิดว่ามาหย่าอาจเป็นคนร้ายที่อาจทำร้ายตนเอง

มาหยาที่เปิดกระจกรับลมเย็นจากไอทะเลเสียงบอดี้การ์ดมาเคาะประตูพร้อมกับร่างสูงของอัสลานที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ

"นายหัวเข้ามานั่งก่อนสิจ๊ะ" มาหยาเชื้อเชิญด้วยรอยยิ้มสดใส

"เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่ฮะ ฉันบอกว่าฉันไม่รู้จักเธอ เธอก็บังคับให้ฉันมานอนกับเธอ เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ"อัสลามก้นคำด่าทรมานหยาถึงแม้จะไม่รุนแรงแต่ก็ทำให้มาอย่าอดขำไม่ได้

"ถ้าวันไหนนึกขึ้นได้ว่ามาหยาเป็นใคร นายหัวอย่ามาตามง้อมาอย่านะจ๊ะ" มายาแอบตัดพ้อเล็กน้อย

"นายหัวคือนายหัวอัสลานพ่อกับแม่ของนายหัวอยู่ที่ประเทศอิตาลี คุณแม่เป็นคนไทย" มาหยาก็พูดเรื่องราวต่างๆ ให้กับอัสลานฟัง

อัสลานก็ตั้งใจฟังอยากสงบนิ่งผ่านไปไม่นาน มาหยาหยิบมือถือขึ้นมา แล้วเปิดรูปภาพของทั้งสองที่เคยถ่ายด้วยกันไม่ว่ามีกิจกรรมอะไร

อัสลานที่เห็นภาพยืนยัน ดังนั้นเขาก็เริ่มสัมผัสได้ว่าผู้หญิงตรงหน้าคือคนรักที่อยู่ในความทรงจำตลอด 2-3 เดือนที่ผ่านมา สมองของเขามักจะมีภาพซ้อนหรือเวลาที่เขาหลับไหล ก็มักจะฝันถึงผู้หญิงคนนึงที่ได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่นตอนที่เขาตกหน้าผาแต่เขากลับนึกใบหน้านั้นไม่ออกจนกระทั่งได้เห็นมาหยา

"ฉันเป็นสามีของเธอจริงๆ ใช่ไหมเธอไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม" อัสลานใช้มือนาสัมผัสไปที่แก้มนวลของมาหยาอย่างแผ่วเบาเพื่อสัมผัสความรักที่เขาพยายามนึกถึงมาตลอด

สัมผัสแผ่วเบาความอบอุ่นที่มาหยาต้องการมาตลอดหลายเดือน มันถูกเติมเต็มไม่อยากค่อยๆโน้มใบหน้าหล่อเหลาของอัสลานเข้ามาประกบจูบอยู่เนิ่นนาน

อัสลานก็ไม่ปฏิเสธมาหยา คืนนั้นทั้งคืนมาหยานอนกอดอัสลานเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่านี่เป็นเพียงความฝันหากเธอตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นอัสลานอีกครั้งเธอคงทำใจไม่ได้