LOGINShare
บทที่ 8 ท่องเที่ยวที่ไห่หยาง (2) (2/5)
Last Updated:
2025-04-20 12:17:18
Related chapters
พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 8 ท่องเที่ยวที่ไห่หยาง (2) (3/5)
“เจ้าชอบหรือ พี่จะซื้อให้” “ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ มันเก็บรักษายาก หากทำมันแตกข้าคงเสียดายมาก” “หากแตก พี่จะมาซื้อให้ใหม่” “อย่าเลยเจ้าค่ะ ข้าเกรงใจ” “เมื่อครู่เสียดายพี่ไม่ได้ซื้อน้ำมันหอมให้ เช่นนั้นพี่จะซื้อของพวกนี้ให้” “ไม่เป็นไรจริง ๆ เจ้าค่ะ ข้าแค่อยากมาดูไม่ได้อยากซื้อสิ่งใด” “ระวัง!” เขาส่งเสียงเตือนก่อนจะรั้งตัวนางเข้าสู่อ้อมกอดเพื่อหลบคนที่กำลังจะเดินชน “ขออภัยขอรับ” พ่อค้าที่ตัวอ้วนท้วมกล่าวก่อนจะเดินจากไป “เป็นไรหรือไม่” เขาถามสตรีในอ้อมกอด “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” นางกล่าวก่อนจะผละออกห่างซึ่งเขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี “หากอยากซื้อสิ่งใดก็บอกพี่ อย่าได้เกรงใจ” เขากล่าวก่อนจะลูบผมนางอย่างแผ่วเบา “เจ้าค่ะ” นางตอบรับอย่างส่ง ๆ ก่อนจะเดินดูไปเรื่อย ๆ จนไปสะดุดตาเจ้ากับสร้อยข้อมือไข่มุก ‘งดงามยิ่งนัก’ เหอซือซือได้แต่เอ่ยชมในใจเพราะกลัวว่าพี่ชายของสหายผู้นี้จะเอ่ยปากซื้อให้ นางหยิบมันมาทาบแขนตนเองแล้วมองอย่างพึงพอใจ “แม่นางตาถึง
Last Updated : 2025-04-21พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 8 ท่องเที่ยวที่ไห่หยาง (2) (4/5)
“ขออภัยคุณชายรองเจียงที่เสียมารยาท แต่ข้าขอสนทนากับซือซือได้หรือไม่” โหวซื่อจื่อกล่าวพลางปรายตามองมือของทั้งสองที่จับกันแน่นทั้งคุณหนูเหอก็ยืนแนบชิดกับอีกฝ่าย ประกายโทสะผ่านพาดในนัยน์ตาคมก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว แต่คนที่จับจ้องอยู่แล้วเช่นเจียงเซวียนมีหรือจะไม่ทันเห็น “หากท่านผู้ตรวจการมีเรื่องใดอยากสนทนากับนางก็สามารถเอ่ยตรงนี้ได้เลย” “ข้าขอสนทนากับนางเป็นการส่วนตัวได้หรือไม่” “ยามอยู่เมืองไห่หยางข้าคือผู้ดูแลนาง” “พี่เซวียนเจ้าคะ ข้าขอสนทนากับท่านผู้ตรวจการหลวนสักสองสามประโยคได้หรือไม่เจ้าคะ” นางก็อยากรู้เช่นกันว่าเขามีเรื่องใดอยากสนทนากับนางอีก ห่างเหินกันไปตั้งห้าปี ความสนิทสนมในวันวานล้วนเจือจาง “...” เจียงเซวียนหันมามองสตรีที่ยังคงจับมือเขาด้วยสายตาแฝงโทสะเล็กน้อย “ท่านแค่ยืนห่างออกไปสักสามก้าวก็พอเจ้าค่ะ ไม่ต้องไปยืนที่ไหนไกล” หลังจากนางเขย่งปลายเท้าเพื่อกระซิบที่ข้างหู ก็ทำให้สีหน้าของเขากลับมาแต่งแต้มรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นยามที่สนทนากับนางอีกครั้ง “พี่เข้าใจแล้ว” คุณชายรองเจียงตอบร
Last Updated : 2025-04-22พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 8 ท่องเที่ยวที่ไห่หยาง (2) (5/5)
‘อยู่เมืองไห่หยางต่ออีกสักเดือนดีหรือไม่นะ’ หากไม่ติดว่าที่เมืองนี้มีโหวซื่อจื่อผู้ดูจะมีความหลังกับสตรีที่เขาพึงใจ นี่คงเป็นความคิดที่ดีไม่น้อย เพราะจะได้ใช้เวลาดี ๆ ร่วมกับสตรีที่พึงใจ ไม่ต้องปวดหัวกับความวุ่นวายที่เพิ่งเดินทางถึงเมืองหลวง คิ้วของเจียงเซวียนขมวดเข้าหากันเล็กน้อยด้วยความแปลกใจหลังจากเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วพบว่าเหอซือซือนั่งก้มหน้านิ่ง “ซือซือ รอพี่อยู่หรือ เหตุใดไม่กินก่อน” เขาเอ่ยถามก่อนจะทรุดกายนั่งลง “มาแล้วหรือเจ้าคะพี่เซวียน” นางเอ่ยเรียกเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแล้วส่งยิ้มหวานให้ ดวงตาที่ฉ่ำวาวบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าสตรีผู้นี้ ‘กำลังเมา’ “เจ้าดื่ม
Last Updated : 2025-04-22พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 9 จดจำฝังลึกในใจ (1/5)
9 จดจำฝังลึกในใจ ห้องส่วนตัวด้านบนจะมีราคาสูงกว่าการนั่งที่โต๊ะด้านล่าง เมื่อเสี่ยวเอ้อที่ยกอาหารและสุราตามมาจัดวางเรียงบนโต๊ะเรียบร้อย คุณชายรองเจียงที่โอบอุ้มสตรีไว้จึงวางนางลงบนเก้าอี้ “ประเดี๋ยวยกหวนคำนึงมาอีกหนึ่งกา”&n
Last Updated : 2025-04-22พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 9 จดจำฝังลึกในใจ (2/5)
“เพราะเจ้าถูกข่มขู่และทำร้ายเช่นนั้น จึงจดจำใจฝังใจ?” “เจ้าค่ะ มันเป็นไปโดยไม่ได้ตั้งใจ และข้าก็เพิ่งรู้ตัวว่ายังหวาดกลัวที่จะเข้าใกล้คนทั้งสองจนทุกวันนี้เจ้าค่ะ” ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เขาเพิ่งนึกได้ว่าสั่งหวนคำนึงให้นางอีกหนึ่งกา จึงเป็นฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อรับสุรากานั้นมา “พี่เข้าใจเจ้าแล้ว ซือซือ เจ้าเก่งมากรู้หรือไม่ที่ผ่านเรื่องราวเลวร้ายพวกนั้นมาได้” พอได้ยินที่นางเล่าเขาก็รู้สึกเสียใจที่เขาไม่ได้รู้จักนางให้เร็วกว่านี้ จะได้ปกป้องนางจากคนชั่วช้าพวกนั้น “เจ้าค่ะ แต่ข้ายังไม่รู้เลยว่าหากต้องเจอเหรินเสี่ยวเหยาหรือพี่จิ้นฝานในงานเลี้ยงอีกข้าต้องทำเช่นไร ข้าจะแสร้งทำเหมือนไม่มีอันใดเกิดขึ้
Last Updated : 2025-04-22พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 9 จดจำฝังลึกในใจ (3/5)
ปัง! มือใหญ่ตบลงบนโต๊ะเสียงดัง แววตาของผู้ตรวจการหนุ่มฉายชัดถึงโทสะ “ตะ ใต้เท้า ข้าน้อยเห็นแม่นางผู้นั้นจริง ๆ นะขอรับ” อู๋ซุนที่ติดตามโหวซื่อจื่อตั้งแต่เริ่มเป็นขุนนางใหม่ ๆ ไม่เคยเห็นผู้เป็นนายของตนมีโทสะเลยสักครั้งแม้จะเจอเรื่องใหญ่ยากจะควบคุมแต่เขาก็สามารถใช้ความเคร่งขรึมและสติปัญญาผ่านมันไปได้ ไหนเลยจะโกรธเคืองจนมีโทสะเช่นตอนนี้ “เหตุใดไม่รีบมารายงานข้า” นี่ก็ยามซวี (19.00-20.59) แล้วไม่รู้ว่าป่านนี้นางเป็นเช่นไร “ขะ ขออภัยขอรับใต้เท้า ข้าเพียงคิดว่าเป็นแค่สตรีที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกัน” เพราะม้วนภาพนี้ถูกส่งมาจากเมืองหลวงทุกปี ตนจึงไม่คิดว่าสตรีในภาพวาดจะมาปรากฏตัวที่เมืองนี้ “รีบไปโรงเตี๊ยมหนิงฟางกับข้า”&nb
Last Updated : 2025-04-22พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 9 จดจำฝังลึกในใจ (4/5)
“หึ! หลวนฟูเหรินของจวนโหว สูงส่งที่ใดกัน ถึงได้กล้ามองซือซือของข้าต้อยต่ำ” “ส่วนเรื่องของคุณหนูเหรินก็ไปมาหาสู่กับคุณหนูเหอได้ราวครึ่งปีก่อนจะห่างเหินไปพร้อมกับโหวซื่อจื่อ” “ก็แค่สหายในวัยเด็กสินะ ซือซือคิดเช่นนั้นแต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้คิดเช่นเดียวกัน” ทำตัวร้อนรนราวกับมดบนกระทะที่ร้อน หรือเป็นเพราะยังไม่รู้เรื่องจึงคิดเข้าข้างตนเองว่านางน้อยใจกันนะถึงได้พยายามเข้าหาเช่นนี้ “ไปได้ เรื่องของเสี้ยนจู่ หากมีเรื่องใดให้รีบรายงานข้า” “ขอรับ” เมื่อลูกน้องคนสนิทจากไปเขาจึงลอบปีนกลับเข้าไปในห้องของน้องน้อย ก่อนจะนั่งเฝ้ามองนางที่ข้างเตียงคล้ายกับกลัวว่าหากเผลอกะพริบตาชั่วครู่ นางก็อาจจะถูกบุรุษอื่นแย่งไป&n
Last Updated : 2025-04-22พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 9 จดจำฝังลึกในใจ (5/5)
เมื่อตกลงกันเสร็จแล้วนางก็กลับเข้าห้องของตนก่อนจะนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน พลันมุมปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์ย้อนกลับไปเมื่อวาน การได้พบหน้าคนในความทรงจำของร่างนี้ทำให้นางรู้สึกได้แล้วว่าตนเองเป็นเพียงคนตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีอำนาจต่อรองอันใดกับโชคชะตาเลย ทั้งยังมีศัตรูที่เป็นถึงลูกรักของสวรรค์ มีชื่อเสียงดีงามคนที่รักและพร้อมปกป้องรายล้อม ส่วนอีกคนก็มีชาติตระกูลเป็นถึงโหวซื่อจื่อ มีตำแหน่งขุนนางเป็นถึงผู้ตรวจการเรื่องอำนาจไม่ต้องพูดถึง ต่างจากนางที่เป็นสตรีไร้อำนาจ บิดาเป็นเพียงรองเจ้ากรมเล็ก ๆ ไม่มีญาติพี่น้องเป็นเชื้อพระวงศ์ไร้คนปกป้องหนุนหลัง หากถูกอีกฝ่ายบีบให้ตายเกรงว่านางก็คงไม่กล้ามีชีวิตรอด แต่หากนางสามารถเกาะแข้งเกาะขาลูกรักของสวรรค์ที่อย่างไรก็มีชีวิตรอดถึงตอนจบเช่นเจียงเซวียนได้ ชีวิตนางย่อมอยู่รอดปลอดภัยและไม่ต้องตายซ้ำอีกครั้ง
Last Updated : 2025-04-22
Latest chapter
พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 12 เหอซือซือหายตัวไป (5/5)
“ยังไม่ได้เป็นอันใดกันก็เข้าข้างแล้ว” คุณชายรองเจียงกล่าวก่อนจะรีบเดินตามสองสาวไป คนเยอะเช่นนี้ไม่ควรปล่อยให้พวกนางคาดสายตา หลังจากนั้นบุรุษทั้งสองก็คอยดูแลและจ่ายตำลึงให้สตรีทั้งสองอย่างไม่อิดออด เจียงเซวียนก็ไม่ได้พยายามยื้อแย่งหรือหยอกเย้าสหายของน้องสาวอีก ทำให้เจียงเซียงเล่อไม่ได้หมั่นไส้พี่ชายอีก “ซือซือข้าอยากปลดทุกข์” คุณหนูเจียงกระซิบบอกสหายเสียงเบา “เช่นนั้นเรารีบกลับโรงเตี๊ยมกันเถิด” “คงไม่ทัน ข้าคงทนไม่ไหว” เมื่อเห็นสีหน้าของสหาย นางจึงตัดสินใจหันไปกล่าวกับบุรุษที่ยืนอยู่ข้างกาย “พี่เซวียนเจ้าคะเราเข
พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 12 เหอซือซือหายตัวไป (4/5)
“อร่อยจริง ๆ ด้วย ไม่หวานเกินไป ดียิ่งนัก” เจียงเซียวเล่อกล่าวกับสหายก่อนจะต้องตกใจเมื่อสหายของพี่ชายจับยึดมือนางเอาไว้แล้วกัดเซาปิ่งกิน “พี่เห็นด้วยกันเซียวเล่อ” “พี่หลี่จุนท่าน!” ใบหน้าและหูของคุณหนูเจียงเห่อร้อนขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบก้มหน้าลงเล็กน้อยคล้ายกับไม่กล้าสบตากับเหอซือซือและพี่ชาย คนผู้นี้เหิมเกริมเกินไปแล้ว กล้าหยอกเย้านางต่อหน้าพี่รอง “กำลังโอ้อวดอยู่หรืออย่างไร” เจียงเซวียนกล่าวอย่างรู้สึกหมั่นไส้ “...” ส่วนคุณหนูเหอก็ได้แต่อมยิ้มแล้วกินเซ่าปิ่งของตนต่อไป “ข้าโอ้อวดที่ใดกัน ข้าก็แค่กำลังเกี้ยว
พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 12 เหอซือซือหายตัวไป (3/5)
“พี่หลี่จุน!” นางเรียกชื่อเขาเสียงหลง ใบหูนางแดงก่ำขึ้นในทันทีพร้อมกับดวงหน้าหวานที่เห่อร้อนอย่างไม่เคยเป็น “มีอันใด เรียกข้าเสียงหวานเชียว” เผยหลี่จุนกล่าวพลางก้มมองสตรีที่ตนโอบกอดอยู่ด้วยแววตาพราวระยับ “ปล่อยข้าได้แล้วเจ้าค่ะ” “ไม่อยากปล่อย” “ท่าน!” จุ๊บ! จุ๊บ! เขากดริมฝีปากลงบนแก้มเนียนทั้งสองข้าง เต้าหู้ของสตรีที่ตนพึงใจหอมหวานยิ่งนัก “พี่หลี่จุน ท่านกินสิ่งใดผิดสำแดงมาหรือไม่” “ข้ากลืน
พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 12 เหอซือซือหายตัวไป (2/5)
นัยน์ตาคมมองนางที่เดินจากไปอย่างพึงพอใจ ก่อนจะสาวเท้าก้าวไปใกล้สหายและคุณหนูเหอเพื่ออาสาจ่ายเงินค่าน้ำมันหอมเอง ดูเหมือนการเจรจากับคุณหนูเหอจะไม่ใช่เรื่องยากอันใด และเมื่อแสดงความจริงใจอีกฝ่ายก็ยินดีที่จะให้ความร่วมมือทันที อาจเพราะเขาพึงใจน้องสาวของสหายมานานหลายปี เขาจึงมีโอกาสได้รับรู้ถึงความชื่นชอบของนางจึงเอ่ยปากชวนนางไปร้านขายภาพวาดแล้วคิดจะซื้อภาพที่นางชอบให้ด้วย “น่าเสียดายนะเจ้าคะที่ซือซือไม่มาด้วย” “ก่อนหน้านี้คุณหนูเหอไม่ค่อยได้ออกจากจวน การตะลอนไปหลายที่ในหนึ่งวันอาจจะทำให้นางรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเกินไปก็ได้” “ที่ท่านกล่าวมาก็ถูกต้องไม่น้อย พี่หล
พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 12 เหอซือซือหายตัวไป (1/5)
12 เหอซือซือหายตัวไป เมื่อเวลาที่นัดหมายทั้งสี่คนก็พากันเดินออกจากโรงเตี๊ยมเพื่อไปเที่ยวงานเทศกาลโคมไฟ เพราะเมืองไห่หยางเป็นเมืองท่า ที่มีพ่อค้าหลากหลายมาติดต่อซื้อขายสินค้า จึงเป็นเมืองที่คึกคักแม้จะเป็นยามค่ำคืนก็ตาม “เล่อเล่อ ดูโคมไฟตรงนั้นสิ ใหญ่จัง” “นั่นเป็นโคมไฟของสมาคมพ่อค้าเมืองไห่หยาง ในทุกปีจะมีการคัดเลือกหญิงงามเพื่อเป็นตัวแทนไปปล่อยโคม” เป็นเจียงเซวียนเอ่ยตอบ ‘พี่รอง ท่านมีนามว่าเล่อเล่อตั้งแต่เมื่อใด’ ยามนี้คุณหนูเจียงรู้สึกหมั่นไส้พี่ชายของตนยิ่งนักที่แย่งความสนใจของสหายไปเสียหมด “เช่นนั้นในคืนนี้ก็ต้องมีสาวงามมากมายมารวมตัวกันใช่หรือไม่เจ้าคะ” เหอซือซือกล่าวพลางปรายตามองเจียงเซวียน “เฮ้อ! เช่นนั้นข้าก็ต้องช่วยกีดกันสตรีให้ท่านอีกแล้วหรือพี่รอง” เจียงเซียวเล่อรีบเติมเชื้อไฟทันที “จนใจเพราะความรูปงามของพี่ ที่ผ่านมาจึงดึงดูดสตรีเข้าหามากมาย แต
พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 11 อดีตที่ไม่อยากพูดถึง (4/4)
“พี่ล้อเล่นที่ใดกันเล่า เซียวเล่อทักทายว่าที่พี่สะใภ้เจ้าเสียสิ” คุณชายรองเจียงบอกน้องสาวของตน เขาไม่เคยปกปิดเรื่องนี้ ยามนี้สตรีที่พึงใจก็คล้ายจะตอบรับแต่โดยดี เขาจึงไม่คิดรีรอต่อไป “พี่รอง นี่ท่านกับซือซือ...” เจียงเซียวเล่อตวัดสายตามองพี่ชายกับสหายที่ตนรัก “เซียวเล่อหยุดทำท่าทางโกรธเกรี้ยวได้แล้ว ประเดี๋ยวนางตกใจหนีพี่ไปจะทำเช่นไร” “หากเป็นเช่นนั้นก็ดีเจ้าค่ะ ข้าบอกแล้วอย่างไร ซือซือนางแสนดีเกินกว่าจะเหมาะสมกับคนเจ้าเล่ห์เช่นท่าน” “ขออภัยที่พี่ไม่ได้เถรตรงจนดูซื่อบื้อเช่นหลี่จุนบุรุษของเจ้า” “พี่หลี่จุนหาใช่ของข้าไม่ ท่านอย่าคิดเปลี่ยนเรื่องหน่อยเลย” เจียงเซียว
พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 11 อดีตที่ไม่อยากพูดถึง (3/4)
“แต่หากเจ้าไม่บอก พี่ก็จะคาใจเช่นนี้ไปตลอด ไม่สู้เราลองมานั่งสนทนากัน เผื่อมีเรื่องใดที่เจ้าเข้าใจพี่ผิดไป พี่จะได้อธิบายให้กระจ่างชัด” ‘มันผ่านไปตั้งห้าปีแล้ว ต่อให้ไม่ได้เป็นเช่นที่คิด แล้วอย่างไร ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตามกาลเวลา’ และนางก็ไม่อยากให้บุรุษที่ตนกำลังพยายามล่อลวงให้หลงใหลเข้าใจผิดด้วย “แต่ข้าไม่อยากมีปัญหากับเสี่ยวเหยาอีก ได้โปรดต่อจากนี้ท่านอย่าได้เข้าใกล้หรือมาสนทนากับข้าเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ” หากอยากทราบก็ไปสืบหาเอาเองเถิด บอกใบ้ให้ขนาดนี้แล้ว “พี่จะสนทนากับเจ้า เกี่ยวอันใดกับเสี่ยวเหยาด้วย” “พี่เซวียนเจ้าคะ ข้าไม่อยากกินข้าวที่นี่แล้ว” นางหันไปเอ่ยกับพี่ชายของสหายโดยไม่สนใจบุรุษที่ยืนอยู่&nbs
พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 11 อดีตที่ไม่อยากพูดถึง (2/4)
‘แต่จวนราชครูหาได้ร่ำรวยเช่นนั้นไม่ จะมีเงินมาจ่ายหรือ’ หากเทียบกัน นางว่าตระกูลเหอของนางที่มีมารดาขยันขันแข็งยังมีเงินถุงเงินถังมากกว่า “เงินแค่สองหมื่นตำลึง ไม่ทำให้ราชครูเหรินสะทกสะท้านหรอก” “ท่านคิดกำไรหนึ่งหมื่นตำลึงหรือเจ้าคะ” นางตาโตด้วยความตกใจ แพงยิ่งนัก “สินสอดของเจ้าจะได้เพิ่มขึ้นเยอะ ๆ ถือว่านางชดเชยความรู้สึกให้เจ้าที่ทำให้เจ้าไม่กล้าออกจากจวนหลายปี แม้พี่คิดว่ามันจะน้อยเกินไปก็เถิด หรือเราเรียกเก็บไปสักห้าหมื่นตำลึงทองดี” “ท่านเป็นพ่อค้านะเจ้าคะ หากเรียกเก็บไปห้าหมื่นตำลึงทองอาจเสื่อมเสียชื่อเสียงของท่านเอาได้ ข้าคิดว่าสองหมื่นตำลึงทองกำลังดีเจ้าค่ะ” หน้าเลือดเกินไปประเดี๋ยวเสื่อมเสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูลแล้วจะแย่เอา
พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่! บทที่ 11 อดีตที่ไม่อยากพูดถึง (1/4)
11 อดีตที่ไม่อยากพูดถึง นัยน์ตาคมจับจ้องไปที่ห้องตรงข้ามพลางส่งยิ้มเย้ยหยันให้ เขาแสดงความเป็นเจ้าของนางถึงเพียงนี้ หวังว่าจะทำให้สหายในวัยเด็กที่คิดไม่ซื่อกับนางรู้ตัวเสียที ว่ายามนี้นางคือว่าที่ฮูหยินของเขา เรื่องราวเก่าก่อนควรจะถูกฝังไปพร้อมกับความหวาดกลัวของนาง “ท่านกินเต้าหู้ข้าอีกแล้วนะเจ้าคะ” “พี่พึงใจเจ้า พี่ย่อมปรารถนาจะตักตวงความอิ่มเอมใจจากเจ้า” ‘ของที่จะมาประมูลชิ้นต่อไปคือกู่ฉินล้ำค่าของปรมาจารย์หลี่เต๋อขอรับ” “หยุดกินเต้าหู้และกล่าวคำหวานข้าก่อนเถิดเจ้าค่ะ กู่ฉินที่ท่านเล็งไว้มาแล้ว” “ขอเพียงเจ้าไม่ปิดกั้นเช่นก่อนหน้านี้ พี่ย่อมมีเวลาเกี้ยวพาและเปลี่ยนให้เจ้ามาลุ่มหลงพี่” กล่าวจบก็กดริมฝีปากลงบนหน้าผากนางเป็นการปิดท้าย ‘หลงใหลข้าเช่นนี้ ข้าไม่ต้องทำสิ่งใดแล้วกระมัง’ นางคิดตอบโต้ในใจ ‘ไม่ได้สิ จิตใจของบุรุษโลเลไม่มั่นคง ข้าควรต้องทำ
