Novels by เพลิงนารา/zabzeed/Smeraldo_k

เพียงฟ้าเดินตามเทมส์เข้ามาในห้องทำงานเจ้าตัว สำรวจทั่วห้องกว้างประจำตำแหน่งที่เพิ่งได้เข้ามาเยือนเป็นครั้งแรกอย่างสนใจ รู้ว่าเทมส์เก่งมากๆที่ทำให้ตัวเองขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ในเวลาไม่นานโดยที่ไม่ได้อาศัยว่าเป็นธุรกิจครอบครัวด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะความสามารถที่ทำให้ใครๆยอมรับจนมายืนตรงนี้ได้อย่างภาคภถูมิใจ จากที่เคยชื่นชมมากๆแล้วพอได้มาเห็นว่าบริษัทนี้ใหญ่โตแค่ไหนก็ยิ่งภูมิใจในตัวเทมส์มากขึ้นเท่านั้นแต่ตอนนี้เพียงฟ้ากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เมื่อเทมส์เอาแต่พาเธอเดินตามมาจนเข้ามาในห้องก็ไปนั่งเก้าอี้ทำงานตัวเองหน้าตาเฉยเหมือนลืมว่าต้องพาเธอไปฝากงานจนต้องรีบถามออกมาทันที“ไหนบอกจะให้พี่มาช่วยงานไงคะ”“ก็นี่ไงครับงาน”เทมส์ตอบก่อนเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองไปที่โต๊ะตัวข้างๆที่เพิ่งถูกนำมาตั้งไว้เมื่อวานด้วยคำสั่งเทมส์ เพราะเพียงฟ้าเอาแต่ขอออกไปทำงานทุกวันหลังจากที่ยอมหยุดพักมาได้เป็นปีหลังจากแต่งงานกัน เทมส์ที่เข้าใจว่าเพียงฟ้าคงเบื่อและเหงาเลยยอมตามใจแต่คงให้ไปไกลหูไกลตาไม่ได้เลยต้องพามาช่วยที่บริษัทตัวเองแทน โดยที่ยังไม่ยอมบอกว่าจะให้ทำตำแหน่งอะไร“แต่นี่มันห้องทำงานเทมส์ไม่ใช่เหรอคะ”เพียงฟ

“เพียง…เข้ามาทำไมครับ”เทมส์หันมามองภรรยาที่ตามเข้ามาถึงในห้องอาบน้ำอย่างตกใจ ไม่ได้อายที่ตัวเปลือยเปล่าแต่สงสัยว่าคนขี้อายอย่างเพียงฟ้ากล้าเข้ามาได้ยังไงต่างหาก“คือ… พี่มีเรื่องต้องคุยด้วยค่ะ”“ตอนนี้?”เทมส์เลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ มองคนที่เดินเข้ามาหาทั้งที่ยังทำสีหน้าเศร้าจนแอบขำในใจ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวสินะที่ถูกเมินแบบนี้ ใช่ว่าอยากจะแกล้งอะไรหรอกเพราะที่จริงเทมส์เองก็ยังไม่ได้หายโกรธดีเลยเลือกจะอยู่ห่างๆไว้ก่อน รู้ว่าการไม่คุยกันมันไม่ดีมากๆแต่บางทีเพียงฟ้าก็ควรได้รับบทเรียนบ้างว่าการใจดีไปทั่วมันไม่ใช่เรื่องควรทำ จนป่านนี้ก็มองเจตนาคนไม่ออกจนน่าเป็นห่วงว่าใครจะมาเอาเปรียบได้ง่ายๆ“ถ้าไม่ใช่ตอนนี้เทมส์ก็จะหนีพี่ไปอีกใช่มั้ยคะ พี่จะคุยแต่เทมส์ก็ไม่เคยฟังเลย”เพียงฟ้าบอกเสียงเศร้าพอๆกับใบหน้าที่ยังหม่นหมองเพราะความเสียใจเกาะกุมจนแทบร้องไห้อยู่รอมร่อ น้ำตาเอ่อคลอสองตาสวยอย่างห้ามไม่ได้ที่เทมส์ยังคงนิ่งเฉยใส่กันแบบนี้“แล้วเวลาที่เทมส์พูดเพียงเคยฟังจริงๆบ้างมั้ยครับ”เทมส์ย้อนกลับข่มความสงสารเอาไว้แล้วรอดูว่าที่เพียงฟ้ามาคุยเพราะเข้าใจแล้วหรือแค่ไม่อยากถูกเมินเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องง่าย

“เทมส์โกรธพี่เหรอคะ”เสียงหวานเอ่ยถามคนที่เดินลิ่วเข้าบ้านไม่รอกันอย่างกังวล เร่งฝีเท้าตามมาอย่างร้อนรนเมื่อเห็นว่าใบหน้าหล่อฉายแววไม่พอใจก่อนจะรีบคว้าแขนแกร่งเอาไว้เมื่อเทมส์ไม่มีทีท่าจะหยุดเดิน ร่างสูงยืนนิ่งเมื่อถูกจับแขนเอาไว้ ระบายลมหายใจออกมาหนักๆเพื่อปรับอารมณ์ที่คุกรุ่นลง ก่อนจะหันใบหน้าที่ยังตึงๆมาหาภรรยาแล้วถามออกมาด้วยความไม่พอใจเหตุเพราะเพียงฟ้านั้นเข้าไปให้ความช่วยเหลือหนุ่มคนไทยที่มาเที่ยวแล้วหาทางกลับที่พักไม่ถูก ถ้าไม่ใช่ว่าเทมส์เห็นคนๆนั้นตั้งใจเดินเข้ามาทักเพียงฟ้าในตอนที่เทมส์กำลังซื้อของอยู่ก็คงไม่โกรธขนาดนี้ จะว่าอคติก็ได้แต่ดูท่าทางก็รู้ว่าอยากเข้ามาจีบไม่ได้หลงทางอะไรหรอก สายตาชัดเจนขนาดนั้นคงคิดเป็นอื่นไม่ได้ มีก็แต่เพียงฟ้านี่แหละที่มองไม่ออกแถมยังใจดีคุยไปยิ้มไปจนเทมส์ต้องรีบไปแสดงตัวคนๆนั้นถึงได้ถอยออกไปได้“ทำไมเพียงต้องใจดีไปทั่วครับ เทมส์ไม่ชอบเลย”“ก็เค้ากำลังลำบากพี่จะเมินได้ยังไงคะ เค้าเป็นคนไทยเหมือนเรานะพี่คิดว่าเทมส์จะใจดีกว่านี้ซะอีก มันไม่มีอะไรเลยรู้มั้ย”เพียงฟ้าอธิบายออกมาอย่างเหนื่อยใจกับความขี้หวงของเทมส์ แต่งงานกันมาเป็นปีก็ยังหวงเหมือนเดิม

เพียงฟ้าเดินขึ้นมาชั้นบนของบ้านเมื่อเตรียมอาหารเช้าเสร็จในช่วงสาย เปิดประตูห้องนอนเข้าไปก็ยังคงเห็นคนตัวโตนอนคว่ำหน้าอยู่บนที่นอนไม่ไปไหน มือเล็กเปิดผ้าห่มผืนหนาออกแล้วจับไปตามตัวอีกคนเพื่อเช็คอุณภูมิร่างกาย ก่อนจะต้องชะงักเมื่อมันร้อนมากกว่าเมื่อคืนซะอีก“เทมส์เป็นไงบ้าง ลุกไหวมั้ยคะ”เพียงฟ้าถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเทมส์อาการไม่ดีขึ้น เพราะเมื่อวานเจ้าตัวไปตากฝนมาแล้วกว่าจะได้อาบน้ำก็ปาเข้าไปจนดึกถึงได้ป่วยหนักแบบนี้ บอกให้กินยากันไว้ก็ไม่ยอมฟังเลย“ไม่ครับ เทมส์ขอนอนนะ”หน้าหล่อพลิกกลับมาตอบอย่างงัวเงีย สองตาปรือปรอยหน้าแดงก่ำเพราะพิษไข้จนน่าสงสาร เพียงฟ้าลูบใบหน้านั้นแผ่วเบาแล้วบอกให้เทมส์ลุกกินยาอีกครั้ง“ลุกมากินยาก่อนค่ะ ค่อยนอนต่อนะ”“มันขมครับเทมส์ไม่อยากกิน ไม่บังคับเทมส์นะ นะครับ”สกิลการอ้อนที่เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณนั้นทำเพียงฟ้าใจเหลวไปหมด แต่เพราะเทมส์ป่วยแบบนี้ถึงตามใจอย่างที่ขอไม่ได้ มือเล็กลูบหัวคนที่ขยับมานอนตักอย่างเอ็นดูก่อนจะบอกออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิม“ไม่ได้บังคับค่ะ แต่พี่อยากให้เทมส์หาย กินยานะคะคนเก่ง”“เพียงครับ”เทมส์ที่โดนอ้อนกลับถึงกับชะงักก่

วันแต่งงาน…“เหนื่อยมั้ยครับ”เทมส์ถามเพียงฟ้าด้วยความเป็นห่วงหลังพิธีการทุกอย่างเสร็จสิ้นในแบบคริสต์ วันทั้งวันที่ต้องตื่นมาเตรียมตัวตั้งแต่เช้ามืด ต้อนรับแขกเหรื่อที่แม้จะเป็นแค่คนสนิทแต่ก็กลับมากมายกว่าที่คิดเพราะครอบครัวเทมส์เป็นนักธุรกิจ คนสำคัญทั้งเพื่อนของเทมส์และเพื่อนของเพียงฟ้าต่างบินมาร่วมงานกันครบทุกคน แม้ครอบครัวฝั่งเพียงฟ้าจะมีแค่แม่ของเธอมาร่วมงานเท่านั้นแต่ก็ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย สำหรับเพียงฟ้าแค่เป็นคนที่รักแม้จะมีแค่คนเดียวเธอก็พอใจแล้วจริงๆยามนี้ที่ถูกส่งตัวเข้าเรือนหอและได้อยู่กันตามลำพัง ต่างก็นอนแผ่บนเตียงกว้างที่เต็มไปด้วยกลีบกุหลาบกลิ่นหอมสีแดงสดที่ถูกโปรยเอาไว้ ถึงจะเป็นวันที่เตรียมตัวไว้นานแล้วแต่ก็เหนื่อยไม่น้อยกว่าจะเสร็จสิ้น แต่ในความเหนื่อยก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขจนล้นอกอย่างปฏิเสธไม่ได้ ภาพความทรงจำทุกอย่างในวันนี้จะถูกบันทึกลงกล่องความทรงจำที่ไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต ความทรงจำที่แสนมีค่าระหว่างเรา“ไม่เท่าไหร่ค่ะ เทมส์เหนื่อยมากมั้ย”เพียงฟ้าตอบก่อนจะถามกลับด้วยความห่วงใยไม่ต่างกัน สายตาละจากเพดานห้องกลับมามองเจ้าบ่าวสุดหล่อที่มองกั

หนึ่งเดือนต่อมา….“เพียงครับ พร้อมรึยัง”เทมส์เอ่ยเร่งคนพี่อีกครั้งเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่มีใครนับ เพราะวันนี้เป็นวันที่นัดทั้งครอบครัวไปถ่ายพรีเวดดิ้งด้วยกันเทมส์ถึงได้ตื่นเต้นจนเร่งทุกคนในบ้านไม่เว้นใครสักคนจนโดนมองค้อนใส่ตั้งแต่เช้า ไอเดียประหลาดที่ผุดขึ้นมาเพราะอยากให้ภาพแต่งงานสมบูรณ์แบบด้วยการมีรูปรวมกันทั้งครอบครัวเลยลำบากต้องลากกันไปทั้งหมดอย่างขัดอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่งงานเป็นคนแรกใครๆก็ยอมตามใจทั้งหมดนั่นแหละนะ“มาแล้วค่ะ ทำไมตื่นเต้นขนาดนี้คะเทมส์”เพียงฟ้าบ่นอุบอิบไม่จริงจังนัก ก่อนจะรีบลงมาหาคนที่ยืนถามคนนู้นคนนี้จนกลัวคนอื่นรำคาญ“ก็เดี๋ยวแสงไม่สวยไงครับ ต้องรีบไปให้ทันเวลา”“เข้าใจแล้วค่ะ ไปกันเถอะ”เพียงฟ้ายิ้มเอ็นดูว่าที่เจ้าบ่าว ก่อนจะยอมส่งมือบางไปให้อีกคนจับจูงอย่างตามใจจนเทมส์ยิ้มกว้างออกมาสวนริมน้ำแสนสวยถูกเลือกเป็นสถานที่ถ่ายรูปสุดสำคัญในวันนี้ ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างสวยงามและโรแมนติกที่สุดตามที่เจ้าบ่าวเป็นคนเลือกสรรเองทั้งหมด เพียงฟ้าที่มาเห็นได้แต่มองตาค้างอย่างตกตะลึงกับความอลังการไม่ต่างจากทุกคนที่ส่ายหัวให้ความคลั่งรักของเทมส์ แม้แต่ปัทมาที่วีดีโอคอลมาร่วมยิ

“ไม่ไปยุโรปกันแน่นะคะลูก”วิภาดาถามย้ำอีกครั้งแม้ลูกจะยืนยันว่าจะเปลี่ยนที่เที่ยวก็ตาม วันครบรอบแต่งงานที่เคยวางแผนกันไว้ว่าจะไปแถวๆยุโรปกลายเป็นต้องเปลี่ยนแผนใหม่เพราะว่านีรนาราท้องขึ้นมาซะก่อน “ไม่ไปครับ ผมกลัวนีนจะลำบากถ้าเดินทางไกลมากเราเลยตกลงจะไปแค่ที่ภูเก็ตครับ”“นั่นสิเนอะกำลังท้องอยู่ด้วย แต่ก็ดีแล้วค่ะไม่ไกลมากแม่ก็ไม่ห่วงเสียดายที่ไปด้วยไม่ได้เพราะแม่ติดไปงานเลี้ยง ยังไงก็ดูแลน้องดีๆนะลูก มีอะไรให้รีบติดต่อแม่เลยนะคะ”วิภาดาสั่งอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่นีรนาราท้องเธอก็คอยดูแลตลอดเวลาไม่ต่างจากวิกรเพราะกลัวจะเกิดอันตรายแม้จะมีคนคอยช่วยดูแลตั้งมากมายก็ตาม“ครับผม ไม่ต้องห่วงนะครับ”“งั้นก็ไปพักผ่อนเถอะพรุ่งนี้จะได้ออกเช้าๆ”วิภาดาพยักหน้าให้ก่อนจะบอกให้ลูกไปพักเพราะเห็นว่าดึกแล้ว “ครับคุณแม่”—----------------------“ไหวมั้ยครับ”วิกรถามนีรนาราพลางประคองร่างบางด้วยความเป็นห่วง จนนีรนาราที่รู้สึกว่าได้รับการดูแลมากไปต้องยืนยันออกมาให้วิกรสบายใจอีกที“สบายมากค่ะพี่กร นีนไม่เป็นไรเลย”“ค่อยๆเดินนะครับ รถที่โรงแรมมารอเราแล้วเดินไปอีกนิดเดียว”“ค่ะ”“พักก่อนมั้ยครับ”“ไม่

“ไม่ไปโรงพยาบาลแน่นะครับ”วิกรถามด้วยความเป็นห่วงเพราะหลายวันมานี้นีรนารามีอาการป่วยบ่อยๆจนวันนี้ถึงกับลุกไปทำงานไม่ไหว แต่เจ้าตัวก็ยังยืนยันว่าจะไม่ไปโรงพยาบาลอยู่ดี“ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่เวียนหัวนิดหน่อยนอนพักไม่นานก็หาย”“ตามใจครับ แต่ว่าถ้าไม่โอเครีบโทรหาพี่เลยนะครับรู้มั้ย”“รู้แล้วค่า พี่กรไม่ต้องห่วงหรอกนีนอยู่ได้คนในบ้านเยอะแยะลืมแล้วเหรอคะ พี่กรนั่นแหละนีนไม่ไปด้วยไหวแน่นะคะ”นีรนาราถามกลับด้วยสีหน้าไม่วางใจ เพราะช่วงนี้งานที่บริษัทเยอะมากๆจนแทบไม่มีเวลาพัก หากไม่มีเธอช่วยอีกคนเกรงว่าวิกรจะทำงานหนักเกินไป“ไหวสิครับ ทำงานแค่นี้พี่สบายมากคุณคิมเค้าเก่งขึ้นเยอะแล้ว”วิกรยืนยันก่อนจะเอ่ยถึงผู้ช่วยเลขาคนใหม่ที่รับเข้ามาได้สักพักเพื่อช่วยนีรนาราทำงานอีกแรง “‘งั้นก็ไปทำงานได้แล้วค่ะเดี๋ยวสาย”“โอเคครับที่รัก”—------------------------“แกแน่ใจนะนีนว่าจะทำแบบนี้อ่ะ ไม่กลัวคุณกรเค้าน้อยใจเหรอวะ”เปรมาถามด้วยสีหน้าไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เพื่อนวางแผนจะทำอยู่ตอนนี้ แถมเธอยังกลายมาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดโดยไม่ตั้งใจอีกต่างหาก “อือ พี่กรไม่ใช่คนคิดมากแบบนั้นสักหน่อย”“คิดแทนเค้าละหนึ่ง เอาดีๆนะเ

“หนาวมั้ยครับ”วิกรหันมาถามภรรยาที่เดินข้างๆด้วยความเป็นห่วง ช่วงเทศกาลปีใหม่ที่ญี่ปุ่นนั้นอากาศหนาวมากๆ มือหนาเอื้อมไปกระชับผ้าพันคอให้นีรนาราอีกครั้งแล้วจับมือเล็กมากุมไว้เหมือนเดิม“นิดหน่อยค่ะ พี่กรล่ะคะ”“เหมือนกันครับ แต่ว่าอากาศดีมากเลยไม่ได้เดินสูดอากาศแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ”วิกรบอกพลางยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี มองไปรอบๆที่มีผู้คนมากมายออกมาเที่ยวชมงานเทศกาลอย่างคึกคักก็พลอยตื่นเต้นไปด้วย ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่เคยได้สัมผัสกับงานอะไรแบบนี้ ถึงจะเคยไปเที่ยวกับครอบคัวก็ไม่เคยไปเดินเล่นเพราะขี้เกียจจนเอาแต่นอนซะมากกว่า“ก็พี่กรเอาแต่ทำงานไม่ยอมหยุดเลยนี่คะ นีนคิดว่าหยุดยาวนี้จะไม่ได้มาเที่ยวญี่ปุ่นแล้วซะอีก”“ต้องได้มาสิครับ พี่วางแผนไว้แล้วนี่นา”“แต่ความจริงก็ไม่ถึงกับต้องมาหลายวันก็ได้นะคะ เกรงใจคุณอัคคีเค้ามากเลย”นีรนาราอดจะพูดถึงคนที่มาดูแลบริษัทแทนวิกรไม่ได้ เมื่อวิกรขอหยุดยาวแล้วเรียกให้หุ้นส่วนน้อยนิดอย่างอัคคีเข้ามารับภาระไปเต็มๆจนอัคคีโวยวายอยู่นาน“ไม่ต้องไปเกรงใจมันหรอกครับ ยังไงนั่นก็งานมันเหมือนกัน อีกอย่างคนอย่างมันก็ไม่ได้จะไปไหนอยู่แล้วนอกจากอยู่บ้าน”“จริงเ

“ดูอะไรคะ”นีรนาราถามพลางเดินเข้าไปใกล้วิกรที่ดูอะไรบางอย่างในมือถืออยู่ ร่างสูงหันมายิ้มให้เจ้าสาวคนสวยก่อนจะยื่นมือถือให้ดู“ไออุ่นน่ะครับ เค้าส่งข้อความมายินดีแล้วก็ขอโทษที่เคยทำให้ลำบาก”“เค้าสบายดีใช่มั้ยคะ”นีรนาราถามหลังกวาดตาอ่านเพียงคร่าวๆแล้วส่งคืนให้เจ้าของ วิกรพยักหน้าแล้วเล่าถึงอดีตคนรักที่ไปเริ่มต้นใหม่ที่ต่างประเทศเพื่อรักษาจิตใจตัวเอง“ครับ เค้าย้ายไปอยู่ต่างประเทศแล้วบอกว่าจะเปิดร้านขนมที่นั่นด้วย”“ถ้าเค้ามีความสุขได้จริงๆก็ดีนะคะ เค้าน่าสงสารมากๆเลย”นีรนาราบอกด้วยความเห็นใจเพราะรู้ว่าอริสาต้องต่อสู้กับการรักษาโรคซึมเศร้าที่เป็นอยู่ด้วย ไหนจะครอบครัวที่กดดันอยู่ตลอด ไหนจะต้องตัดใจจากความรักที่ฝังแน่นในใจมานานอีก เป็นใครก็คงทรมานไม่ต่างกัน“ไม่โกรธเค้าเหรอครับ”“ถามเหมือนไม่รู้จักนีนเลยนะคะ”“ล้อเล่นครับ พี่รู้ว่านีนไม่คิดอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว”วิกรยิ้มออกมาก่อนจะจับมือนีรนารามากดจูบลงที่หลังมือขาวอย่างเอาใจ ถึงจะไม่ได้รู้ใจทุกอย่างแต่ก็มั่นใจว่าตอนนี้ตัวเองรู้จักว่าที่ภรรยาดีที่สุดกว่าใครทั้งนั้น นีรนาราที่ดูเหมือนเฉยชากับทุกอย่างแต่ในใจกลับอ่อนโยนและเห็นใจคนอื่นอยู่เ

ช่วงเวลายามดึกบนยอดดอยในช่วงเดือนธันวาคมนั้นอากาศค่อนข้างเย็นพอสมควร ยิ่งมีสายลมที่พัดผ่านไปเป็นระยะๆก็ยิ่งสร้างความหนาวให้กับนักท่องเที่ยวที่มาสัมผัสอากาศแบบนี้ไม่น้อย ไม่ต่างจากนีรนารากับวิกรที่พากันมาชมดาวบนดอยแห่งนี้ด้วยเช่นกัน เพราะตกลงกันว่าจะมาก่อนกำหนดแต่งงานเพื่อพากันมาดูดาวที่นี่ แต่ช่วงนี้เป็นช่วงที่นักท่องเที่ยวเยอะมากๆทั้งคู่เลยเลือกบ้านพักแทนตั้งเต้นท์เพราะอยากได้ความเป็นส่วนตัวมากกว่า“ไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะมาถึงตรงนี้ได้”จู่ๆวิกรที่เงียบมานานก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่มีที่มาที่ไปจนนีรนาราที่กำลังมองดาวเพลินๆงง ร่างบางที่เอนตัวพิงอกแกร่งผละตัวออกมาก่อนจะมองหน้าวิกรแล้วถามด้วยความสงสัย“หมายถึงอะไรคะ”“ก็พอมองย้อนกลับไปแล้ว เรารู้จักกันทำงานด้วยกันมาตั้งนานไม่เคยนึกถึงภาพอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง ทำไมเราถึงไม่ได้ชอบกันตั้งแต่แรกเจอนะว่ามั้ย”“มันไม่ใช่ทุกคนที่จะมีรักแรกพบนี่คะ อีกอย่างต่อให้เราเป็นแบบนั้นจริงก็ไม่แน่ว่าจะคบกันจนมาถึงวันนี้ได้นี่นา”นีรนาราตอบตามที่คิด ความรักเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อสำหรับเธอเสมอไม่ว่าจะในสถานะไหน จะแอบรัก รักแรกพบ หรือรักที่มั่นคงตั้งแต่เด็กจนถึงว

“นักธุรกิจที่มีบริษัทใหญ่โตอย่างคุณคงมองว่าที่นี่เล็กไปเลยสินะ”ประดิพัทธ์ถามพลางขำออกมาเบาๆ ในน้ำเสียงไร้ความประชดเพียงแต่พูดตามความเป็นจริงเพราะรู้ดีว่าวิกรนั้นบริหารธุรกิจที่ใหญ่มากขนาดไหน หากเป็นก่อนหน้าจะได้รู้จักกันคงมีแต่อคติเท่านั้น แต่พอได้ฟังเรื่องราวหลายๆอย่างจากวิภาดาคนเป็นแม่มาแล้ว จากที่ไม่ชอบใจก็กลายเป็นชื่นชมแต่ก็ไม่คิดแสดงออกมาให้เห็นง่ายๆวิกรมองใบหน้าคนที่เรียกมาคุยส่วนตัวในยามเย็นแบบนี้ ก่อนจะพยักหน้าและตอบออกมาตามความเป็นจริง“ถ้าถามขนาดก็ใช่ครับ แต่ถ้ามองในมุมนักธุรกิจผมว่ามันสามารถขยายไปได้ไม่ต่างจากของผมเลย”“หึ แค่พูดก็ฟังดูเหมือนจะทำได้นั่นแหละนะ แต่เอาเข้าจริงคุณก็รู้ว่ามันจะโตขนาดนั้นได้ก็ต้องใช้ทั้งเงินทั้งเวลาอีกไม่รู้เท่าไหร่”“ก็จริงครับ แต่ถ้าอยากให้ผมช่วยอะไรบอกได้เลยนะครับผมยินดี”วิกรบอกด้วยความจริงใจ ตั้งแต่มาถึงนี่ก็สังเกตและเก็บรายละเอียดทุกอย่างที่เห็นผ่านตาตามนิสัยนักธุรกิจ รู้ดีว่าการพัฒนาที่นี่ไม่ใช่เรื่องยากแต่ก็ต้องใช้เวลานานพอสมควรอย่างที่พ่อของนีรนาราว่า “ไม่รบกวนคุณหรอก ยังไงพวกเราก็แค่ทำเท่าที่ตัวเองยังสบายๆกันอยู่ไม่ได้หวังให้มันเติบโ

งานเลี้ยงโรงพยาบาลวนกลับมาครบรอบอีกครั้งอย่างน่าตกใจ เพราะมันกลายเป็นวันครบรอบที่รู้จักกันโดยไม่ตั้งใจของสายฟ้าและพาฝัน ความผิดพลาดที่นำมาซึ่งชีวิตคู่และครอบครัวที่อบอุ่นในวันนี้ เวลาผ่านไปรวดเร็วจนเข้าปีที่หกแบบไม่ทันรู้ตัวและวันนี้ทั้งสายฟ้าและพาฝันต่างก็ต้องพากันไปงานเหมือนทุกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้พาฝันจะออกมาเลี้ยงลูกนานแล้ว แต่เพราะเป็นภรรยาเลยจำเป็นต้องไปร่วมตามารยาท ถึงไม่อยากไปแต่สายฟ้าที่อยากอวดภรรยาคนสวยนักหนาก็บังคับให้ไปอยู่ดีโดยที่ลูกชายตัวน้อยอย่างม่านฟ้านั้นก็อยู่ในความดูแลของแม่บัวจนกว่าพ่อแม่จะกลับมา“พี่ฟ้าห้ามดื่มเยอะนะคะ เดี๋ยวขับรถกลับไม่ได้”พาฝันที่กำลังจะลงจากรถหันไปเตือนสายฟ้าทันทีอย่างนึกขึ้นได้ เพราะวันนี้นอกจากจะเป็นงานเลี้ยงแล้ว ยังเป็นวันที่สายฟ้าชวนเพื่อนๆมาเหมือนทุกปีจนพากันดื่มเมามายกว่าปกติ ไม่อย่างงั้นวันนั้นเมื่อหกปีที่แล้วก็คงไม่เกิดเรื่องจนได้มาแต่งงานกันอย่างงี้หรอก“รับทราบครับ”สายฟ้ารับคำด้วยรอยยิ้มหวาน มองภรรยาที่นานๆจะแต่งตัวสวยขนาดนี้อย่างชื่นชมหลงใหล แม้ในยามปกติจะคลั่งรักอยู่แล้วก็เถอะนะและทันทีที่ลงจากรถร่างสูงก็รีบเดิน

พาฝันถอนหายใจเบาๆอยู่ภายในบ้านที่จัดเตรียมโต๊ะสำหรับทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เพราะจนป่านนี้คนที่ใช้ให้ไปตามลูกกลับมากินข้าวเย็นก็ไม่มีวี่แววจะกลับมา กลายเป็นว่าหายไปทั้งคู่เหมือนทุกๆครั้งอย่างน่าอ่อนใจ รู้แบบนี้ไปตามเองก็คงได้กินข้าวกันไปแล้วเสียงเล่นน้ำและเสียงหัวเราะดังแข่งกันอย่างสนุกสนานจนต้องยิ้มตามอย่างอดไม่ได้ เพราะสายฟ้าได้วันหยุดยาว ถึงได้ถือโอกาสพาลูกมาเที่ยวบ้านพักริมทะเลของพาฝันอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้มานานแล้ว ม่านฟ้าที่เพิ่งเคยเห็นทะเลครั้งแรกถึงได้ตื่นเต้นดีใจเล่นน้ำไม่ยอมหยุดอยู่แบบนี้“พี่ฟ้าคะพาลูกเข้าบ้านได้แล้วค่ะ”พาฝันที่หยุดยืนดูอยู่ไม่ไกลส่งเสียงดุๆออกไปให้รู้ว่าควรพากันเลิกเล่นได้แล้ว สายฟ้าที่ได้ยินนั้นชะงักก่อนจะหันมายิ้มแห้งทันที เพราะกลัวว่าจะโดนคุณแม่คนสวยโกรธที่ตัวเองมาตามลูกแต่กลับมาเล่นกับลูกต่อแบบนี้ ถึงจะโดนมาหลายครั้งแล้วก็เถอะนะ“อีกแป้บนึงค้าบแม่ฝัน”เป็นม่านฟ้าตัวน้อยแสนร่าเริงที่ตะโกนตอบกลับมาต่อรอง เพราะยังไม่อยากเลิกเล่น แถมมีพ่อมาให้ขี่คอเล่นแบบนี้อีกก็ยิ่งสนุกไปใหญ่“จะมืดแล้วนะคะ เดี๋ยวไม่สบายค่ะ”พาฝันที่เข้าใจว่าลูกอยากเล่นต่อ แต่

ช่วงเช้าที่อากาศแสนสดใส ต่างกับคนบางคนที่ร้อนรนเดินไปมาอยู่หน้าห้องน้ำด้วยความลุ้นระทึกใจอย่างสายฟ้าที่ยืนไม่ติด เพราะวันนี้เป็นอีกวันที่ต้องมาลุ้นในสิ่งที่คาดหวังมานาน และตอนนี้เจ้าตัวก็กำลังรอให้พาฝันที่เข้าไปออกมาสักที“ฝันครับหนูเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมยังไม่ออกมาครับ”เสียงทุ้มเรียกคนที่เข้าไปอยู่ในห้องน้ำเป็นนานสองนานอย่างทนรอไม่ไหวอีกต่อไป เพราะพาฝันเอาแต่เงียบไม่ยอมตอบกันสักทีแบบนี้“ฝัน ถ้ายังไม่ตอบพี่ฟ้าจะเข้าไปแล้วนะครับ”สายฟ้าย้ำอีกครั้งมือก็เตรียมจะหมุนลูกบิดอย่างที่พูด ก่อนจะชะงักเมื่อพาฝันตะโกนห้ามออกมาซะก่อน“ไม่ต้องค่ะ ฝันจะออกไปแล้ว”“นานจังครับ พี่ฟ้าลุ้นจะแย่แล้ว เป็นไงครับ”สายฟ้ามองคนที่ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเหม่อลอยจนต้องเข้าไปจับมือเอาไว้อย่างเป็นห่วง สภาพไม่สดใสแบบนี้ไม่ใช่ว่าต้องผิดหวังอีกแล้วหรอกเหรอ“คือ….”“ยังไม่มาเหมือนเดิมเหรอครับ”ท่าทางที่อึกอักทำให้สายฟ้าคาดเดาคำตอบไปก่อนอย่างไม่คิดจะถาม เพราะเมื่อสองคนตกลงกันว่าจะมีลูกก็ปล่อยไปตามธรรมชาติและมาลุ้นตรวจกันทุกเดือนแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะครั้งไหนลูกที่รอคอยก็ยังไม่มาหาสักที แม้จะผ่านมาหลายเดือนแล้วก็

ช่วงนี้พาฝันค่อนข้างแปลกใจกับอาการของสายฟ้าที่วันๆเอาแต่นั่งดูรูปเด็กน่ารักๆในมือถือทุกครั้งที่ว่าง แถมยังชอบเอามาอวดให้เธอดูด้วยอีกต่างหาก อย่างเช่นตอนนี้ก็เหมือนกัน“น่ารักจังเลยว่ามั้ยครับ”สายฟ้ายื่นหน้าจอมือถือที่โชว์รูปเด็กชายหญิงที่นั่งยิ้มถูกจับแต่งตัวด้วยชุดสัตว์แสนน่ารัก พาฝันเพียงก้มดูแล้วตอบรับเหมือนทุกครั้ง“น่ารักค่ะ”แต่เหมือนคำตอบนั้นจะไม่เป็นที่พอใจคุณเค้าเท่าไหร่ เพราะเมื่อเธอตอบกลับไปสายฟ้าก็หน้ามุ่ยแล้วดึงมือถือกลับไปดูต่อทันทีจนพาฝันงง ถ้าจะไม่พอใจอะไรก็น่าจะบอกกันสักนิดไม่ใช่เหรอไง แบบนี้พาฝันก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันนะ“นุ่มนิ่มน่ารักไปหมดเลย ถ้าพูดได้พ่อแม่คงหลงน่าดูเลยเนอะ”แล้วก็เหมือนเดิมที่พอผ่านไปสักพัก คนหล่อที่เข้าใจยากก็พูดประเด็นใหม่ขึ้นมาอีกครั้งให้คาดเดาความคิดเล่นๆ ทีเมื่อกี้เหมือนจะงอนแต่แป้บเดียวก็กลับมาถามความเห็นใหม่แบบนี้ ช่างรับมือยากจริงๆพ่อคุณ“ค่ะ”พาฝันที่ไม่เคยเข้าใจว่าสายฟ้าต้องการอะไรจากเธอถึงได้ตอบรับด้วยรอยยิ้มแห้งๆกลับไปให้เจ้าตัวถอนหายใจใส่อีกหน “แล้วพอเดินได้วิ่งได้คงต้องไล่จับจนเหนื่อยแน่ๆเลย”ทำหน้ามุ่ยกับพาฝันเสร็จก็หันกลับไ

“ทำอะไรกันครับเนี่ย หอมจังเลย”สายฟ้าที่เดินตามกลิ่นหอมเข้ามาในครัวเอ่ยแซวสองคนต่างวัย ที่พากันทำอาหารอย่างขมักเขม้นอยู่ ตั้งแต่เข้ามาอยู่บ้านเดียวกัน พาฝันก็ถูกแม่บัวแย่งตัวไปทุกวันที่มีเวลาว่างจากงาน จนสายฟ้าต้องตามมาวอแวถึงในครัวเพราะทนห่างนานๆไม่ได้“หอมขนมรึหอมคนคะหมอฟ้า”แม่บัวแซวคนหล่ออย่างหมั่นไส้เมื่อมาถึงเจ้าตัวก็เดินเข้าไปกอดภรรยาทันที แต่งงานกันมาเป็นปีก็ยังคลั่งรักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย จนบางทีก็อดจะแกล้งแหย่ไม่ได้จริงๆ“โดนแซวแต่เช้าอีกแล้ว พี่ฟ้าไม่มีพวกเลย แม่บัวก็แย่งฝันไปแล้ว พี่ฟ้าจะทำไงดี”สายฟ้าที่ทำเป็นโอดครวญแต่มือกลับยังกอดพาฝันไม่ปล่อยนั้นทำเอาแม่บัวค้อนใส่อย่างทนไม่ไหว ช่างเป็นคนที่แพรวพราวซะจริงๆ“เลิกวอแวฝันก่อนเลยค่ะพี่ฟ้า ฝันจะรีบทำให้เสร็จ” พาฝันที่เหมือนมีหมีตัวโตมาเกาะนั้นทนรำคาญไม่ไหว จะขยับตัวไปทางไหนก็ติดหนึบไปหมดเลย“นี่มันของโปรดพี่ฟ้านี่นา ทำให้พี่ฟ้าเหรอครับ”สายฟ้าที่มองเห็นอาหารหลายอย่างเป็นแบบที่ชอบก็ยิ้มกว้างทันที แบบนี้ไม่ใช่ว่าเอาใจกันอยู่หรอกเหรอ“ไม่ให้หมอฟ้าสุดที่รัก จะให้ใครได้อีกล่ะคะ”แม่บัวเห็นคนยิ้มหน้าบานก็รีบบอกอย่างปร

“อื้อ พี่ฟ้า”พาฝันที่ถูกรบกวนการนอน ลืมตาปรือขึ้นมามองต้นเหตุอย่างสายฟ้าก่อนจะหันหน้าหนีทันที“ตื่นได้แล้วครับ ไหนบอกจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นไงครับ”สายฟ้าที่รังแกคนรักมาทั้งคืนตื่นแต่เช้าด้วยความสดชื่น ก่อนจะรีบเข้ามาปลุกพาฝันให้ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน เพราะไม่อยากให้พลาดช่วงเวลาดีๆนี้ไป“แล้วใครทำให้ฝันนอนดึกล่ะคะ”พาฝันบ่นออกมาแม้จะยังไม่ยอมลืมตา มือก็ปัดคนวอแวออกไปด้วย“พี่ฟ้าขอโทษครับ คราวหน้าจะทำให้ไวกว่านี้ โอ้ย! ตีพี่ฟ้าทำไมครับ”สายฟ้าที่พูดประโยคน่าอายถูกฟาดทันทีจนต้องลูบแขนป้อยๆอย่างเจ็บปวด“นิสัยไม่ดี ไปเลยค่ะฝันจะไปอาบน้ำ”พาฝันดันคนที่ทำเป็นเจ็บนักหนาออกก่อนจะยันตัวที่ปวดเมื่อยไปหมดลุกขึ้นมา“พี่ฟ้าพาไปครับ”สายฟ้ารีบเข้าไปประคองทันทีก่อนจะโดนดุใส่อีกครั้งจนต้องละมือออกมา“ฝันไปเองได้ค่ะ”“งั้นพี่ฟ้ารอข้างล่างนะครับ”สายฟ้ายกมือยอมแพ้ ก่อนออกมาจากห้องนอนให้พาฝันอาบน้ำเตรียมตัวพาฝันมองไปรอบๆอย่างแสนจะทึ่งในความสวยงามของธรรมชาติตรงหน้า แสงอ่อนๆของพระอาทิตย์ยามเช้าที่ขึ้นพ้นมาทีละนิดจากผืนน้ำ ส่งให้ผิวน้ำเป็นประกายระยับตามระลอกคลื่นที่เคลื่อนไหวไปมา กล้องในมือถูกกดบันทึก