Novels by Stephany Pabillore

“A-are you real?" I cried and he nodded and hugged me tightly that's when emotions hit me like a brick wall. I touched his face and caressed him, no he would vanish in the mean time, this is not real but I pray that this is real, please I don't want to wake up if this is not real. "I miss you so much baby" he cried and hugged me again. I sobbed in his chest, Im still confused but I dont care. real or not, I just want to feel him, to feel his body, his love that I miss all these years. I cried at binuhos ko lahat sa kanya ang nararamdaman ko, lahat ng sakit. "Why did you left me? I missed you so much!, hindi mo alam kong gaano ako naghirap nong nawala ka!" I cried harder. "I can't sleep thinking of you!" I sobbed and he just rubbed my hair and listened to me. I can feel his heartbeat "I celebrated christmas without you! Sandra and Caleb missed you so much, I feel like I cant go on and I wanted to give up so bad Sandro! Im so guilty kasi hindi man lang kita napatawad! Hin

"I never left you" my heart stopped when I heard a very familiar voice. I turned around and saw Sandro's handsome but now more matured face. Alam kong nanaginip lang ako pero kahit panaginip lang to ay kailangan kong sulitin. Siguro nababaliw na ako. Dahan dahan akong lumapit sa kanya and I caressed his face, why is this felt so real? Panaginip lang ito diba? "A-are you real?" I whispered at narinig ko ang tawa niya, hindi ko alam kung anong dapat na maramdaman, bakit parang totoo ang panaginip ko? kung totoo ito, mamatay siguro ako sa tuwa. I saw his beautiful smile. Hindi ko nakayanan, nasampal ko siya and I heard him groaned. I looked at my hands at sinampal ang sarili ko. Bakit hindi ako nagigising? "Aray, ang sakit non ah" narinig ko ang tawa niya. "Sandro?" I asked and closed my eyes but when I opened it again, nandon parin si Sandro. No, hindi ako makapaniwala? I touched his body and that's when I knew na totoo talaga siya. "P-pano?" I asked and touched his face a

“Faye, kumain kana" napabalik ako sa realidad nang marinig ko ang boses ni Sherlyn, ilang araw na ako laging tulala. Hindi ko mapigilan ang sarili ko, hindi ko narin masyadong naalagaan ang mga anak ko kaya minsan don sila sa bahay ng parents ni Sandro. "Hindi to magugustuhan ni Sandro Faye, please lang huwag mong sisihin ang sarili mo" malungkot na sabi ni Sherlyn. Ilang araw narin ang lumipas nang pumunta kami sa libing ni Sandro, buti nalang wala nang pakialam ang pamilya ni Sandro tungkol sakin at hinahayaan nalang ako sa gagawin ko. Pagkatapos non ay minsan nalang akong lumalabas sa apartment, naalagaan ko naman ang mga anak ko pero minsan ay nawawala talaga ako sa sarili ko kaya naisipan kong don sila sa parents ni Sandro. "Hinahanap ka ni Zoe Faye, please maawa ka naman sa mga anak mo" sabi niya, I wiped the tears in my face at niyakap si Sherlyn. She's right, kailangan ko nang gumising sa realidad at alagaan ang mga anak ko. "I'm sorry" malungkot na sabi ko kay Sher

Nakaupo kami ako ngayon sa hospital habang hawak ang umiiyak na Zoe at karga ko si Caleb na walang alam sa mga nangyari. Nakita ko ang mga nag alalang mukha ng pamilya ni Sandro. Hindi parin mawala sa isip ko ang pangyayari panay parin ang pagbuhos ng mga luha ko, kasalanan ko kung bakit na aksidente si Sandro, kung hindi nalang sana ako lumabas, hindi sana mangyari ang lahat nang to. "Anong nangyari sa anak ko?!" iyak ng ina ni Sandro. Narinig naming bumukas ang pinto ng operating room at don bumugad ang mukha ng doctor. Napatayo naman ako. Nakita kong nag usap ang pamilya ni Sandro at ang doctor, hindi ako makalapit dahil ayaw kong marinig ang sasabihin ng doctor dahil umiiyak ang mama ni Sandro. "He's dead" iyon lang ang narinig ko at napahagulhol ako at niyakap si Zoe, sinilip ko siya sa operating room at tinaktakpan na ang kanyang maputlang mukha. Hindi ko na kayang makita pa ang lahat. I just hugged my daughter at si Caleb. Patay na si Sandro at kasalanan ko, alam kong ma

The next few days had been hectic, Hindi tumitigil si Sandro sa pangungulit samin. Hindi ko naman pinagkait ang mga anak niya at minsan hinahayaan ko silang Makita pero dapat andon ako palagi dahil wala akong tiwala kay Sandro. Balak ko nadin sanang umuwi na sa probinsya pero nakabantay para ti si Sandro, parang lahat ng pinupuntahan ko ay alam niya. Sandro keeps sending me flowers, Panay talaga ang suyo niya pero ayaw ko na talaga, mahal ko pa rin siya pero masakit pa rin ang ginawa niya samin ng mga anak niya, hindi ko parin matanggap at natatakot ako na kapag papatawarin ko na siya ay magbabago na naman ang ugali niya. Nag sasama rin kami ni Noah minsan especially pag pumupunta kami sa park kasama si Sherlyn, nagagalit si Sandro tungkol dito pero wala na siyang magawa. Kasalukuyan kaming nandito sa bagong apartment na trinitarian namin ng mga anak ko, habang naglalaro si Sandro ang mga anak namin. "Uuwi kaming probinsiya" Sabi ko, natigilan naman si Sandro at agad na n

Parang nasa 30 plus na ang babae, napatakbo naman si Zoe sakin sabay ngiti at pinakita sakin ang kamay niya na may maraming stars. Napangiti naman ako sa anak ko at hinalikan ko ito sa pisnge. Tumingin ako muli sa babae. "Bagong yaya po ako si Zoe, pinadala po ako ni Sir Alessandro" sabi niya, kumunot naman ang noo ko. Hindi ako kampante, kahit sobrang galit ko kay Sandro, mas mabuting may magbabantay ng anak ko pero kailangan ko munang makasiguro na si Sandro ang nagpadala sa kanya. "Sorry po pero mahirap magtiwala ngayon at tsaka pakisabi nalang sa bwesit kong ex husband na tantanan na niya kami. Salamat po" sabi ko at hinawakan ang kamay ni Zoe at umalis kami sa classroom. Paglabas namin ay nakita ko ang sasakyan ni Sandro. I sigh, nakakairita na talaga siya, hindi ko siya gustong makita dahil nag faflashback lahat ng masasakit na pangyayari. I saw him getting out kaya binilisan ko ang lakad ko. "Faye" tawag niya pero hindi ko siya pinansin. "Daddy" masayang sabi ni Zoe

I woke up with sunlight hitting my face. Suddenly, a flashback from what happened last night came to me. I shivered at the thought. I looked around and realized nasa ibang kwarto ako. And then naalala ko ang sinabi ko kay Savion kagabi, shit. I turned my face to the side and I was met by Savion's face. He is sleeping peacefully. Magkatabi kaming natulog kagabi?! Oh my god. I was lost staring at his handsome face. I touched his hair and swept it in the side. I gulped and sat down. I have to stop myself. I remembered how he had sex with that girl like it was just a hobby that he can do. Hindi na siya ang Savion na nakilala ko.Lumabas ako sa kwarto at nagsimulang magluto. Ang goal ko sa bahay nato ay ang magiging mabuting yaya at kapag matapos na ang limang buwan ay aalis na ako at kakalimutan na ang lahat ng ito. I have to stay focused. I heard footsteps in the stairs and I saw coming down. Hinanda ko na ang pagkain at kinuha ang walis para magwalis sa labas."August" I heard him call

It's been two days since that incident happened between me and Savion and he had been ignoring me for the past 2 days. Mas naging suplado ito and he made me work all the time kahit nalinis ko na lahat. Nasasaktan ako sa ginagawa niya ngayon, hindi ko alam kung bakit galit na galit siya ngayon.Kasalukuyan akong naglalaba, hindi naman sana to mahirap but Savion doesn't want me to use the washing machine. Sabi niya sakin na kamay lang gamitin ko and I was so devastated. Marami siyang damit na pinalabhan sakin and my hands hurts like hell. I never did this kind of thing, naglalaba naman ako sa bahay pero washing machine ang gamit namin. My hands are now so red, isang oras na ata ako dito naglalaba.laking pasasalamat ko nang matapos na lahat. Nakita ko na wala na ang sasakyan ni Savion kaya agad akong humiga sa sofa at pinaandar ang t.v. Huh, I will pretend that this is my house kung wala siya. Nakakainis siya, wala naman akong ginawa sa kanya pero mas lalo niya akong pinahirapan ngayon.

"Naghanda na ako ng pagkain" sabi ko Kay Savion. Hindi niya ako sinagot at umupo siya at sinumulang kumain, tanging ang nagawa ko lang ay ang manonood habang siya ay kumakain. I gasp when my stomach growled loudly, nakakahiya iyon pota. Napatingin naman si Savion sakin, hays. Grabe naman, hindi man lang ako sinabihang kumain. Para akong aso dito na naghihintay na bigyan ng pagkain. "Kumain kana" inis niyang sabi kaya agad akong kumuha ng pagkain dahil kanina pa talaga ako gutom. Ikaw kaya maglinis ng buong bahay na ganito kalaki? Hindi kong makakaya ko pa ba. Pero hindi ako susuko, limang buwan lang naman. Matatapos rin itong limang buwan. Nabalot kami ng katahimikan kaya sinubukan Kong magbukas ng topic. "Paano mo nagawang maging mayaman Savion?" tanong ko. He didn't reply at nagpatuloy lang siya sa pagkain. Napasuplado na niya talaga ngayon. Nang matapos na siya ay agad siyang tumayo at bumalik sa kwarto niya ng walang pasabi. I sigh at niligpit ang lahat ng plato sa mesa at hinug

Savion Henriquez. Savion Henriquez. Savion HenriquezAng kapal naman ng mukha niya na magkagusto sa akin. Ako ang nag iisang August Hymes Rivero dito, hindi niya ba alam na isa kami sa pinakamayaman sa lugar namin?. Naiinis ako sa kanya, pinahiya niya ako sa mga kaibigan ko. He gave me flowers in front of my friends at binubully ako ng mga kaibigan ko dahil dito. Matagal nang may gusto sa akin iyong Savion na iyon at sinabihan ko na siya na hindi ko siya gusto pero ayaw makinig. Hindi ko na matiis ang ginawa niya kanina kaya sinampal ko siya sa harap ng mga kaibigan ko.“Sinabi ko na sayo diba? Hindi. Kita. Gusto! Bobo kaba? Tignan mo nga ang sarili mo, hindi ka bagay sakin dahil ang bagay sayo ay isang hampas lupang katulad mo! Kaya umalis kana dito at huwag kanang magpapakita sa akin. Tatanggapin lang kita kung maging mayaman ka at bagay na sakin, hampaslupa! ” galit na sabi ko sa kanya, nakita Kong lumuhod siya sa harap ko kaya nakaramdam ako ng sobrang hiya sa harap mga kaibigan k