แก้แค้น

“เธอมันก็แค่นางบำเรอขัดดอก อย่าบีบน้ำตาเรียกราคาให้มากหน่อยเลย" ครั้งหนึ่งคนพูดเคยเป็นสุภาพบุรุษแต่ความผิดหวังทำให้เขากลายเป็นเสือที่พร้อมจะขย้ำเหยื่ออย่างเธอ” ชายหนุ่มซุกหน้าลงกับคอยาวระหงของหญิงสาว เขาซุกไซร้มันอย่างรุนแรงรุกขึ้นจากข้างเตียง ขึ้นมาคร่อมคนร่างบางไว้ หญิงสาวที่กำลังตกใจตื่นกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น พยายามกลั้นเสียงร้องไห้ที่มันดังอยู่ข้างในหัวใจ แต่มันก็สุดที่จะกลั้นมันไว้จริงๆ

มุมปากนิรณายกขึ้นด้วยความรังเกียจ แกมเย้ยหยัน บัตรเชิญร่วมงานแต่งของบีบีกับเตชิน เพื่อนสนิทและคนรักของเธอ..ที่พวกมันทั้งสองคนต่างหักหลังและพากันสวมเขาให้นานแรมปี บัดนี้กำลังวางอยู่ตรงหน้า เมื่อครุ่นคิดและนึกย้อน ถึงอดีตที่โดนกระทำ ยิ่งทำให้เจ็บปวดจนแทบคลั่ง นึกอยากจะบุกไปทำลายงานแต่ง ให้ล้มเสียรู้แล้วรู้รอด ทว่า…ขณะที่กำลังจะขยำมันทิ้ง สายตาดันเหลือบเห็นชื่อของใครคนหนึ่ง "บดินทร์งั้นเหรอ?" เสียงพึมพำชื่อใครอีกคน ในการ์ดเชิญ ทำให้สมองโลดแล่น คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "ฮึ! คอยดูเถอะ บีบี พ่อของแกน่ะ ฉันขอล่ะกัน" เธอพูดด้วยแววตามาดมั่น ในมือเลื่อนโทรศัพท์ส่องดู ใบหน้าคมคายของบุคคล อันเป็นเครื่องมือแก้แค้น พลางจุดยิ้มตรงมุมปากนิด ๆ

รามวิเศษณ์ธาดาบุตรชายคนโตของคุณหญิงปารมีเจ้าของรีสอร์ทหรูในจังหวัดภูเก็ตเพิ่งกลับมาจากเชียงใหม่และพบว่าน้องชายคนเดียวคือราช กินยานอนหลับเกินขนาดซึ่งต้นเหตุมาจากผู้หญิงที่ชื่อ ลักษมี เศรษฐกรชายหนุ่มตั้งปณิธานไว้ว่าเขาต้องแก้แค้นคนที่ทำให้น้องชายของเขาต้องตกอยู่ในสภาพของคนที่มีแต่ร่างกายทว่าไร้วิญญาณ แผนแห่งความพยาบาทถูกวางไว้อย่างแยบยลแต่สุดท้ายคนที่ต้องตกอยู่ในวังวนของกับดักแห่งการแก้แค้นกลับเป็นเขาที่เพลี่ยงพล้ำมอบหัวใจให้ผู้หญิงที่น้องชายของเขาเคยรักมากที่สุดเสียเอง

ในวันแม่ ฉันอยากส่งของขวัญให้แม่สามี แต่ไม่คิดว่าจะเห็นแม่สามีพาชายผิวสีคนหนึ่งเข้ามาในห้อง ครึ่งชั่วโมงต่อมา แม่สามีก็เดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ...

เมมนอน ราชองครักษ์หลวงแห่งฟาโรห์รามเสสมหาราช ผู้มีหัวใจรักมั่นคงต่อเจ้าฟ้าหญิงเนเฟอร์ติตี หากเมื่อถูกหักหลัง รักจึงกลายกลับ เป็นความเคียดแค้นชิงชังอย่างมิอาจเลี่ยง เนเฟอร์ติตี เจ้าฟ้าหญิงแห่งนครธีปส์ พระราชธิดาในฟาโรห์รามเสสและพระมเหสีเอกเนเฟอร์ตารี พระชนมายุ ๑๗ ชันษา หัวใจของนางมอบไว้แด่ราชองรักษ์หลวงเมมนอนผู้เดียวเท่านั้น

โรงเรียนอนุบาลเกิดไฟไหม้ ลูกสาววัยสี่ขวบของฉันก็อยู่ในนั้น ฉันกำชับสามีที่เป็นนักดับเพลิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า: "เหนียนเหนียนอยู่ชั้นสองในห้องสอง!" แต่เขากลับพูดอย่างรำคาญ: "คุณแค่อยากจะขัดขวางไม่ให้ฉันช่วยลูกสาวของซวี่ซวี่ใช่ไหม คุณจะใจร้ายขนาดนั้นไม่ได้นะ" "ซวี่ซวี่เธออ่อนแอมาก ฉันทนดูเธอสูญเสียลูกสาวไม่ได้" "ถ้าเธอเสียลูกสาว เธอจะต้องตายแน่ๆ!" คืนนั้น เขาอุ้มลูกสาวของต้วนซวี่ซวี่ซึ่งเป็นรักแรกของเขาออกมาจากกองเพลิง และกลายเป็นวีรบุรุษ จนถึงดึกดื่น ฉันกอดเถ้ากระดูกของลูกสาวเราร้องไห้จนหมดสติ เขายังคงอยู่เคียงข้างต้วนซวี่ซวี่ "เย่ซ่านเหวิน ฉันจะทำให้คุณต้องเสียใจไปตลอดชีวิต!"

สามีของฉันเป็นหัวหน้าหน่วยกู้ภัย ตอนที่ฉันติดอยู่ในถ้ำและถูกฝูงหมาป่าล้อม ฉันพยายามโทรหาสามีอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาก็ตัดสายใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อกองไฟเริ่มมอดดับ ฝูงหมาป่าค่อยๆ เข้ามาใกล้ฉัน สามีก็โทรกลับมา พร้อมต่อว่าฉันด้วยความโกรธ "คุณช่วยเลิกเปลืองทรัพยากรสาธารณะได้ไหม ผมเป็นหัวหน้าทีมกู้ภัยก่อนที่จะเป็นสามีของคุณ " เสียงโกรธเกรี้ยวของเขาถูกแทรกด้วยเสียงอ่อนหวานของหญิงสาว "พี่หวยเอวี่ยน แขนฉันบาดเจ็บ พี่ช่วยพาฉันไปส่งโรงพยาบาลได้ไหม" เสียงนั้นฉันจำได้ดี เธอคือรักแรกของสามี ตั้งแต่สามีของเธอเสียไป เธอก็เกาะติดสามีของฉันเหมือนผีดูดเลือด และสามีของฉันก็ไม่ปฏิเสธ ดูเหมือนเขาจะสนุกกับมันเสียด้วยซ้ำ... ฉันตัดสายด้วยความสิ้นหวัง มือสั่นเทาพยายามจะโทรแจ้งตำรวจ แต่จู่ๆ หัวหน้าหมาป่าก็กระโจนใส่ฉัน ฉันถูกหัวหน้าหมาป่ากระโจนใส่จนล้มลงกับพื้นและหมาป่าตัวอื่นๆ รีบวิ่งเข้ามาเหมือนได้รับสัญญาณอย่างบ้าคลั่ง ฉันไม่มีแม้แต่โอกาสจะขัดขืน ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นๆ ในชั่วพริบตา ก่อนที่สติสัมปชัญญะของฉันจะดับวูบ ฉันพยายามมองไปยังท้องของตัวเอง "แม่ขอโทษนะลูก..."

นายหัวผู้เพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง ราชันไม่เคยคิดที่จะรักใคร เพราะเขาไม่เคยไว้ใจผู้หญิงคนไหนที่เข้ามาจีบเขา แต่ใครจะไปเชื่อว่าหญิงสาวที่โดนกล้อนผม หน้าตาบวมช้ำ โดนโยนทิ้งไว้กลางทะเล จะกลายมาเป็นนายหญิงของเกาะ โดยที่ราชันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอคือใคร ปะการังหญิงสาวที่อยู่ดีๆไม่รู้ว่าพรหมลิขิตหรือเวรกรรมอะไร ส่งให้เขาต้องได้มาช่วยชีวิตเธอ และยังจะต้องกลายมาเป็นสามีภรรยากันอีก นายหัวคิดแล้วก็ขำ สงสัยตัวเขาเองจะเลือกมากเกินไป พอถึงเวลาที่จะได้มีเมียจริงๆเลยไม่ต้องเลือกเลย

เพราะรัชนีกรทำให้รักแล้วทิ้งไป… อารัญจึงเหมือนตายทั้งเป็น และรอวันทวงคืนหนี้แค้นทุกลมหายใจเข้าออก จนรัชนีกรจากโลกนี้ไป แต่ความแค้นของอารัญไม่ได้สลายไปด้วย แม้แม่ตาย แต่ลูกยังอยู่ และคนที่ชดใช้ต้องเป็นเธอ… พรบุหลัน พรบุหลัน… หญิงสาวแสนซื่อบริสุทธิ์เหมือนน้ำค้างยามเช้า หลงรักอารัญตั้งแต่นาทีแรกที่ได้สบตาเขา อารัญก็ทอดไมตรีให้เธอเข้าถึงตัวเขาได้อย่างง่ายดาย โดยหญิงสาวไม่รู้เลยว่ากำลังเดินเข้าสู่กองไฟร้อนแรง

“มิว่าภพใด..ข้าจักเฝ้าติดตามถามหา จนกว่าอรุณรุ่งของข้า..จักมาถึง” เมื่อวาระแห่งกรรมเวียนมาบรรจบ เมื่อนั้นกงล้อกฎแห่งกรรมจะได้รับการสะสาง ภายใต้ซากเรือสำเภาใต้ท้องทะเลอ่าวไทย เสียงครวญจากทะเลถูกเล่าขานยาวนานจากรุ่นปู่ย่าจนถึงรุ่นหลาน อาถรรพ์เล่าลือเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้ที่หลงไปกับเสียงชักพา ทว่าทรัพย์สมบัติอันไม่สามารถประเมินค่าได้จาก.. ซากสำเภาทองที่แสดงถึงความรุ่งเรืองจนถึงขีดสุดแห่งเมืองสุโขทัย กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้นักล่าสมบัติใต้ทะเลยอมที่จะเสี่ยง แม้ว่าจะต้องเดิมพันด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็ตาม วิญญาณหนึ่งถูกจองจำด้วยความแค้นในรักที่ถูกหลอกลวงและการถูกฆ่าให้ตายอย่างเลือดเย็น ไม่ว่ากี่ภพกี่ชาติเธอก็จะรอคอยจนกว่าวาระแห่งกรรมนั้นจะหมุนมาเยือน บุรุษหนึ่งยึดมั่นในรักเพียงนางเดียว เมื่อไม่อาจครองคู่ในชาตินี้ คำสัตย์ปรารถนาจึงขอมีเพียงนางเดียวทุกภพทุกชาติไป เมื่อกงล้อแห่งกรรมเวียนมาบรรจบ ผู้ก่อกรรมจะต้องได้รับผลแห่งกรรมเป็นสัจธรรม