เข้าใจผิด

'ฉันมันก็แค่ผู้หญิง ที่เขาใช้เงินซื้อมาบำเรอความสุขของตัวเอง' ตรับ ตรับ ตรับ~ "อ๊า อ๊า อ๊าง บะ เบาหน่อย อื้อ" ฉันร้องท้วงเพราะเขากระเเทกท่อนเอ็นเข้ามาในรูเสียวของฉันรุนแรงเกินไปแล้ว " อ๊า ยะ อย่า ห้ามผม เพราะผมทำให้คุณไม่ได้ซี๊ด ~" เพี๊ยะ เพี๊ยะ เขาตีก้นฉันอย่างแรงสองที จากนั้นก็เอามือมาดึงผมฉันให้เงยหน้าขึ้น แล้วเขาก็กระเอกเอวเข้ามาหนักหนวงกว่าเดิม ฉันไม่ควรไปหลงรักผู้ชายที่ ทั้งดิบ ทั้งเถื่อน แล้วก็แสนจะเย็นชาแบบเขาเลย ไม่ควรเลยจริงๆ

ริน หรือ ภวริน ฉันคือผู้หญิงขายตัว มันหน้ารังเกียจใช่ไหม หึ...ใครๆก็บอกว่าฉันมันหน้ารังเกียจ แต่ไม่เคยมีใครถามถึงเหตุผลเลยว่าทำไมฉันถึงต้องมาขายตัวแบบนี้ โลกนี้มันชั่งไม่มีความยุติธรรม "เอาเงินไปแล้วถอดเสื้อผ้ามึงออกซะ" "แต่นี่มันห้องน้ำมหาลัยนะ" "กูไม่สน" ฉันทำท่าคิดก่อนจะหยิบเงินเอามาใส่กระเป๋าแล้วถอดเสื้อผ้าออกจนหมด "จัดการมันให้กูหน่อย" พี่ซันควักท่อนเอ็นออกมาแล้วรูดขึ้นลงตรงหน้าฉัน ฉันนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเป้าพี่ซันแล้วเอามือไปจับท่อนเอ็นของพี่ซันแล้วรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ จากนั้นก็ใช้ปลายลิ้นแตะตรงปลายหัวเห็ดสีชมอ่อนเลียวนไปมาสามสี่รอบ ก่อนที่จะอมลงไปจนมิด "อ๊า~แบบนั้นริน...ซี๊ด~" พี่ซันรวบผมฉันขึ้น

ผู้ชายคนนั้น คู่หมั้นของพี่สาวฉัน ใครจะไปคิดว่าเขาจะเป็นคนเดียวกันกับคนที่นอนกับฉันคืนนั้น ถึงมันจะเป็นแค่ความผิดพลาด แต่เรื่องนั้นฉันไม่เคยลืม —————— เธอหันหน้ามาทางผมก่อนจะซบหน้าลงตรงหน้าอกผมทำราวกับว่าแสดงความเป็นเจ้าของ “อย่าทำแบบนี้ แล้วก็นั่งลง ดี ๆ” ผมพูดดุและรู้สึกไม่สบอารมณ์ ที่เธอมาทำท่าทางแบบนี้กับผม “อยากนั่งคร่อมพี่จัง ขอนั่งคร่อมหน่อยได้ไหมคะ...” คำถามของเธอทำให้ผมพอใจ หน้าตาของเธอดูใสซื่อไม่เหมือนกับคำพูดและการกระทำผมคิดว่าเธอไม่น่าจะใช่คนที่มาเสนอตัวให้ผู้ชายแบบนี้นะ เหอะ!! นี่สินะที่เขาว่าอย่ามองคนแค่ภายนอก “ถ้าอยากนั่งคร่อมฉัน เธอก็ต้องนั่งคร่อมฉันทั้งคืนนะไหวไหม หื้มม...” ผมปัดไรผมที่ปกปิดใบหน้าของเธอไปทัดไว้ข้างหู “ไหวสิคะ พริ้งไหว” “เธอเสนอให้ฉันเองนะ หึ!!”

เมื่อนางแบบชื่อดัง ต้องมาอยู่ในร่างของ ท่านหญิงผู้อ่อนโยน ที่ถูกสามีมองข้าม เมื่อเขาว่านางร้ายกาจ เช่นนั้นนางจะแสดงให้เขาได้เห็น ว่าสตรีร้ายกาจที่แท้จริงเป็นเช่นไร

หนึ่งชีวิต หนึ่งหัวใจที่สูญเสียไปให้กับคนที่ไร้หัวใจ ชาตินี้ข้าไม่ขอร่วมทางเดินกับเขาอีก... แต่ทำไมมันไม่ง่ายเช่นนั้น เหตุใดเรื่องราวจึงได้แตกต่างไปจากเดิมเช่นนี้ แล้วข้าจะหนีหัวใจตัวเองพ้นได้เช่นไร

อะไรกัน!! ฉันทะลุมิติมาอยู่ในนิยายที่ตัวเองแต่งเหรอเนี้ยะ แล้วฉันจะรับมือกับท่านแม่ทัพพร้อมลูกชายแสนซนของเขาอย่างไรช่างน่าปวดหัวเสียจริง เฮ้อ !!

"โจวหว่านถิง  เจ้ามันสตรีร้อยเล่ห์ข้าคิดถูกที่หย่ากับเจ้า" ซ่างกวนหลิวหยางเอ่ยแก่สตรีที่เพิ่งว่ายน้ำเข้าฝั่งมานอนแผ่หลา  โจวหว่านถิงสำลักน้ำลุกขึ้นมา พอลุกขึ้นหันหน้ามาก็เห็นแต่คนแต่งชุดโบราณเต็มไปหมด ซ่างกวนหลิวหยางนั่งลง  ใช้มือที่หนาบีบคางนางก่อนจะเอ่ยลอดไรฟัน "ข้าจะแต่งกับโจวลิ่วผิงน้องสาวเจ้า  แม้ว่านางจะเป็นเพียงบุตรอนุก็ยังดีกว่าสตรีร้ายกาจเช่นเจ้า  เทียบกับน้องสาวเจ้าๆนับเป็นตัวอะไร" โจวหว่านถิงที่ลำดับความจำเรียบร้อยก็แกะมือเขาออก  มองหน้าคนตัวโตอย่างรังเกียจ "ท่านพูดว่าจะหย่ามากี่ครั้งแล้ว  ลูกผู้ชายคำพูดมีค่าดั่งทอง  ทำให้จริงสักที  ถ้างานมากนักข้าช่วยท่านฝนหมึกก็ได้นะ  ข้าเขียนหนังสือเป็นท่านแค่ประทับตราลงนามก็พอ เอาล่ะข้าจะกลับไปเขียนหนังสือหย่า  ท่านก็รีบกลับไปรับรองใบหย่าด้วยล่ะ ซ่างกวนหลิวหยาง"

สนมที่แม้แต่ชื่อฮ่องเต้ยังจำไม่ได้ แต่รสพิศวาสคืนแรกคืนเดียวของนางช่างตรึงใจ เจียงซินเฟยสนมที่ถูกลืมฝ่าบาทผู้ที่วันๆสนใจแต่เรื่องในราชสำนักไม่ใช่คืนเหน็บหนาวของฮ่องเต้แต่เป็นเพราะแววตาเศร้าสร้อยของนาง

พี่สาวฝาแฝดที่พลัดพรากตั้งแต่พึ่งจะลืมตาดูโลก จงใจสังหารท่านอ๋องสายโหดในคืนเข้าหอแล้วสาปสูญไป เมื่อฟื้นขึ้นมาในอาภรณ์สีแดงอู๋หงถิงกลับชะตาพลิกผันจากนางใบ้ขอทานมาเป็นชายาทาสของ หวาเซียงอ๋อง

ลู่ฟางซินตกหลุมรักแม่ทัพหน้าหยก เฉิงลี่หมิงตั้งแต่ครั้งแรกที่เขามาวังหลวงพร้อมกับชัยชนะ แต่ในสายตาเขา มีเพียงพี่สาวนางคนเดียวเท่านั้น ด้วยแผนการร้ายของใครบางคน ทำให้นางต้องตกเป็นของเขาโดยไม่ตั้งใจ