สวย

หากพรหมลิขิตทำให้เราพบกัน ได้โปรดทำให้ฉันรักเขาได้เต็มหัวใจ +++++ เพราะไม่แน่ใจในความเป็นชายของคู่หมั้น ‘ศิศิรา’ จึงต้องพิสูจน์ แต่นั่นกลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความสูญเสีย ‘ปรมะ’ นักเขียนและจิตรกรหนุ่ม ปลีกวิเวกมาหาโลเคชันเขียนนิยายอยู่ชายทะเล แต่โชคดีที่สวรรค์ส่งนางฟ้าแสนบริสุทธิ์ผุดผ่องมาให้ ทว่า ‘นางฟ้าคืนเดียว’ กลับจากไปก่อนรุ่งสาง ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นในใจ ปรมะต้องหาเธอให้พบ เบาะแสเดียวมีเพียงชื่อ ‘น้ำค้าง’

ภายใต้ท่าทีสุขุมนุ่มลึกของเขา กลับซ่อนเสน่หาเร่าร้อนอันน่าหลงใหล ราวเชิญชวนให้เธอกระโจนเข้าหาอยู่ตลอดเวลา “พี่ไม่ได้คิดอะไร ทำไมต้องหวั่นไหว” “ไม่หวั่นไหวจริงเหรอคะ” เธอจงใจขยับเข้าไปเบียดเขาอีกหน่อยทั้งตัว ขณะหัวใจเต้นระรัวขึ้นกับความใจกล้าของตัวเอง “งั้นจูบรันได้ไหมคะ”

เธอกลับมาหลังหอบความบอบช้ำในหัวใจหนีไปเรียนต่อสามปี แต่โชคไม่ดี ดันมาเจอผู้ชายที่เคยวันไนท์สแตนด์ด้วยปั่นป่วนอารมณ์... “ห้าหมื่น หนึ่งคืนแล้วจบกัน ไม่มีพันธะผูกพัน บังเอิญเจอกันก็ไม่ต้องทักทาย”

รักคืออะไร??? คือการยอมให้เขาทำร้ายจิตใจ ยอมเป็นคนไร้ค่า ที่เขาจะทำอะไรก็ได้ใช่หรือเปล่า

"ถึงฉันจะเป็นเมียแต่งเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เป็นเมียของเขาที่สามารถใช้เงินของเขาได้ มีเงินมากมายใช้ปรนเปรอชีวิตได้ แต่มันก็ไม่สามารถทำให้ฉันมีความสุขได้เลย ตอนนี้ฉันกล้ำกลืนฝืนทน มีแต่ความทุกข์อยู่ในหัวใจ ฉันได้แต่เงียบ และเงียบต่อไป เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ในตัวเขา ไม่มีสิทธิ์ในตัวของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ______ แสนดี ผู้หญิงแต่งตัวเหมือนมนุษย์ป้า เฉิ่มเชย เป็นผู้หญิงที่ไม่สวย ทำให้สามีนอกใจ เอาผู้หญิงเข้ามาอยู่ร่วมบ้าน เธอเป็นคนไม่มีปากมีเสียงกับใคร ถูกสามีทำร้ายจิตใจนับครั้งไม่ถ้วน จนกระทั่งความอดทนที่มีทั้งหมดสิ้นสุดลง แสนดีจึงลุกมาเปลี่ยนแปลงตัวเอง จากผู้หญิงแต่งตัวมนุษย์ป้า ก็เป็นสาวสวยแต่งตัวเปรี้ยวเข็ดฟัน จนอาวุธผู้เป็นสามี ผู้ชายที่ละเลยเธอมาตลอด หันมาสนใจเธอ แสนดี ไม่ได้แสนดีสมชื่อ เธอเอาคืนอาวุธอย่างแสบสัน ผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตต่างมาร่วมมือเอาคืน อาวุธคนไม่สนเมีย ถึงกลับคลานเข่า ทำทุกอย่างเพื่อเอาเมียคืน

นึกดูดีๆ เจ้าเอยเรามีอะไรเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดไหม ตัดคำว่าอาหลานออกไปก่อน ตอนนี้เราก็คือผู้หญิงกับผู้ชายที่มีความต้องการเหมือนกัน ถ้าอาปล่อยให้เจ้าเอยกลับห้องตอนนี้เจ้าเอยก็นอนไม่หลับและอาก็คงเป็นผู้ชายที่โง่มาก

“ปิ่น ตื่นมาเถอะนะ พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ” ปากบอกพลางใช้อีกมือหนึ่งลูบศีรษะของปาลิตาอย่างแผ่วเบาราวกับว่ากลัวจะทำหญิงสาวเจ็บตัวอีกครั้ง เวลาผ่านไปไม่นาน นิ้วเรียวของคนป่วยขยับเล็กน้อยทำให้คนที่นั่งกุมมืออยู่รู้สึกตัวขึ้นมา แพรขนตาสวยขยับราวกับปรับสายตาให้คุ้นชินกับความสว่างที่อยู่รอบตัว “ปิ่น เธอฟื้นแล้ว” เขาอย่างดีใจที่หญิงสาวตื่นขึ้นมา แต่ทว่าดวงใจของเขากลับเหี่ยวเฉาเมื่อเห็นสายตาหวานมองมาที่เขาก่อนที่จะเบนออกไปมองที่นอกหน้าต่างเมื่อกับเขาไม่มีตัวตนอย่างไรอย่างนั้น “ปิ่น พี่ขอโทษ คุยกับพี่หน่อยนะ” คนป่วยที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาเมื่อครู่ ค่อย ๆ ดึงมือของคนเองกลับเขามาและเอามาวางไว้บนหน้าท้องของตนเอง ราวกับว่ากำลังปกป้องสิ่งมีชีวิตน้อย ๆ เอาไว้ ชายหนุ่มมองการกระทำของคนตัวเล็กที่อยู่บนเตียงอย่างรู้สึกผิดที่เขาขังเธอไว้เช่นนั้น อีกทั้งไม่ฟังเหตุผลของเขาอีก “ปิ่นคุยกับพี่หน่อยเถอะ”

ชีวิตช่วงวัย 18 ปี ต้องมาโดนพ่อแม่ส่งให้ไปอยู่กับลูกชายของเพื่อนแม่ในระยะเวลาที่ไปทำงานเมืองนอกสามเดือน แถมยังให้เขาคอยดูแลพฤติกรรมของฉันอีก คอยดูสิ! ว่าไอ้พี่เฟยมันจะทนฉันได้แค่ไหนกันเชียว

“โอ๊ย…ฉันเจ็บนะ” เธอพึมพำ น้ำเสียงแผ่วเบาที่ไม่อาจหยุดยั้งความรุนแรงนั้นได้ ทันทีที่ผ้าห่มหลุดออกจากร่างความเงียบงันก็เข้าปกคลุมเสียงลมหายใจของเขาหนักแน่นขึ้น

“นอนกับพ่อก็นอนมาแล้วแค่นอนกับลูกอีกคนมันจะเป็นไรไป! ว่าไหม?” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน มองสำรวจเรือนร่างเปลือยเปล่าของคนใต้ร่างที่นอนตัวสั่นน้ำตาไหลอาบสองแก้ม