So Naiiyak Ka Because

Anastasia wants to love and be loved by the man she chose. She dreamt of being with her prince charming and saved by her knight in shining armor. That’s why she asked her father to make Craig marry her. And because Craig owes Anastasia’s father so much, he agreed to marry her. But fairytales aren’t true and happy ever after only happens in movies. For how long Anastasia will hope that the man of her dreams will love her? How long will she pretend not being hurt? Or will she just let go the man she loves and move on? Because the man of her dreams is inlove with someone else. Will Anastasia fights for her love towards Craig? Or will she just agree with the annulment he’s asking for? Can a heart that truly love let go the man she loves the most?

My usually cold and distant wife shared a bowl of soup with her newly joined colleague. Surprisingly, I felt calm, even as I brought up divorce. She sneered at me, "Don't be ridiculous. I'm exhausted. He's just a colleague of mine." "Even if we're married, you have no right to interfere with what I do with my colleagues." "If that's what you think, then I can't help you." When I actually put the divorce papers in front of her, she flew into a rage. "Ryan, do you think the Wagners were still what they used to be? You're nothing without me!"

ผู้หญิงคนนั้นก็มีค่าเหมือนชื่อของเธอนั่นล่ะ ปกติผมกินอาหารหรูแต่ไม่ได้หมายความว่าจะติดดินไม่เป็น อาหารธรรมดาอย่าง " ข้าวแกง" ผมก็เคยกิน แต่พอได้กินแล้วก็ขอกินแค่ครั้งเดียวว่ะ แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วเพราะข้าวแกงที่ผมกิน...มันสกปรกเกินไป

ทั้งที่เธอแค่แอบรักเขาที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิทแต่แล้ววันหนึ่งเขากลับย่ำยีเธอจนแหลกละเอียด และยังแบล็คเมล์เพื่อให้เธอเป็นแค่คู่นอน!

เมื่อเฮดว๊ากสุดโหดของวิศวะ มาตกหลุมรักเด็กน้อยแก้มกลมคณะเภสัช

Nagimbal ang mundo ng labinpitong taong gulang na si Elyne nang matuklasan ang isang sikretong matagal na panahong inilihim sa kan’ya. Dala ng matinding galit, unti-unting binago ng masakit na katotohanang iyon ang tahimik niyang buhay. Iyon din ang nag-udyok sa kan’ya upang tahakin baluktot na landas na hindi niya ginusto. Kailanman ay hindi niya naisip na ganitong kapalaran ang ibinigay sa kan’ya ng mapaglarong tadhana. Ni sa hinagap ay hindi rin niya naisip na magiging magulo ang kan’yang buhay. Maniniwala pa kaya siya na babalik din ang lahat sa dati? Maniniwala pa kaya siya na darating ang araw na mararanasan niyang maging masaya ulit? Maniniwala pa kaya siyang pagsubok lang ang lahat ng nangyayari? Maniniwala pa kaya siyang mayro’n pang natitirang pag-asa? Pero paano nga ba niya magagawang maniwala kung pakiramdam niya, pati ang Diyos na lumikha’y kinalimutan na rin siya?

Tierney Chandler left her small town—and perfect fiancé—years ago to chase down her dreams. Years later, the town’s still small, her dreams are mostly still dreams, and her ex is still perfect. Maybe it’s time to ditch her failing dreams pick up where she left off…Jack Elliott is a baker making his dreams come true one pie at a time. Years ago, those dreams included Tierney. At least until his annoyingly perfect cousin stole her away. Now, he’s got a second chance, and he’s determined not to waste it. Can Jack convince Tierney that he’s the dream she’s been waiting for?

"หัวใจของฉันมันอาจจะหมดรักนายไปตั้งนานแล้วก็ได้กระทิง ที่ผ่านมามันอาจจะเป็นความรู้สึกผูกพันธ์ ฉันถึงยังอยู่กับนาย" "เลิกรักผู้ชายคนนั้นได้ไหม กลับมารักฉันเหมือนเดิมเถอะนะ ผู้ชายคนนั้นรักเธอได้ไม่ถึงครึ่งที่ฉันรักเธอหรอกนะ" "แต่เขาไม่เคยทำให้ฉันต้องเสียใจหรือร้องไห้เพราะผู้หญิงเหมือนกับที่นายเคยทำกับฉันนะกระทิง" เธอเจ็บเพราะเขามามาก ไม่อยากกลับไปเจ็บซ้ำ ๆ เหมือนเดิมอีกแล้ว

This marks the third year since Alan Cohen and I became mates, and today's finally the day of the Luna ceremony. As the ceremony begins, Alan takes my hand. But then he hesitates, refusing to move forward. I'm still trying to make sense of it when my adoptive sister, Eden Parker, suddenly breaks into the mind-link. She says she's just ended a failed mate bond with another Alpha and will be back within the hour. That's when I see a flicker of a smile on Alan's face. Then, without a second glance, he lets go of my hand and walks away. I turn to my adoptive brother, Dexter Parker, and my adoptive father, Hank Parker, hoping for some kind of comfort, only to realize they've already left the ceremony with Alan. And just like that, I became the joke of the entire pack. Eden sends me a photo. She's glowing beside Alan, her arm looped through Dexter's, with Hank beaming next to them. That's when I give up. I reach out through the mind-link to my birth father. "Dad, I'm ready to return to the Bloodmoon Pack."

-กราฟ- คิดยังไงกับปั้นหยาเหรอครับ? ไซต์หมากระเป๋าแบบนั้นห่างไกลคำว่าสเปคของผมเยอะ ที่เห็นควงๆ ก็แค่เอามาแก้ขัดกับ...แก้แค้น -ปั้นหยา- อย่าถามว่าฉันคิดยังไงกับไอ้พี่กราฟอีกนะคะ ไอ้เฮงซวยที่ทั้งชีวิตมีแต่กราฟความเลวระยำแบบนั้นเอาไปทำหมันเถอะค่ะ อย่าปล่อยให้ไปแพร่พันธ์ที่ไหนเลย!