All Chapters of ชุยเหมยฮวานางร้ายกลับใจ (ยุค80) : Chapter 21 - Chapter 30

ทันทีที่มาถึงเซียวหย่งเสียนจ่ายเงินไปสี่เหมาเป็นค่าเกวียน ชุยเหมยฮวามองอย่างเสียดาย และคิดว่าอย่างน้อยเธอควรจะเอาจักรยานออกมาใช้สักคัน เพราะถ้าหากทำผัดไทยหรือขายอาหาร จะต้องเข้าอำเภอทุกเช้าเพื่อเอาวัตถุดิบออกมา ‘ใช่แล้ว ที่ร้านเธอมีซาเล้งอยู่ทั้งแบบจักรยานและใช้เครื่องยนต์’เซียวหย่งเสียนพาชุยเหมยฮวาดูสองข้างทางในอำเภอ เมื่อเห็นแววตาเธอตื่นเต้นไม่ต่างจากเด็กน้อย เขาจึงยิ้มขึ้นมา“อยากซื้ออะไรไหม”“ไม่ค่ะ เสียดายเงิน ตอนนี้เรายังไม่มีรายได้หนูไม่อยากเสียเงินโดยเปล่าประโยชน์ อีกทั้งของทุกอย่างทั้งของกินของใช้หนูมีหมดแล้ว”เธอเลี่ยงที่จะบอกว่าในมิติเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน ชายหนุ่มจึงมองหน้าภรรยาด้วยความอบอุ่น เธอรู้คุณค่าของเงิน ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยและคิดถึงครอบครัวก่อนเสมอ“พี่หย่งเสียน ในนั้นมีจักรยานสามล้อแบบทั้งปั่นและใช้เครื่องยนต์ เราเอาแบบจักรยานออกมาใช้ได้ไหม แต่เราจะหาข้ออ้างบอกคนอื่นยังไงดี หนูไม่รู้ว่าจักรยานที่นี่ราคาแพงหรือเปล่า ในหมู่บ้านแทบจะไม่เห็นใครใช้เลย” ในหมู่บ้านเท่าที่เธอจำได้มีเพียงบ้านเศรษฐีก้าน และบ้านหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้น คนอื่นแทบไม่มีใครใช้เธอจึงคิดว่าเพราะม

เมื่อชุยเหมยฮวาและเซียวหย่งเสียนมาถึงบ้าน ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมกับสองพ่อลูกบ้านชุยที่มาช่วยทำโต๊ะและรถเข็นให้ชุยเหมฮวา แต่พอมองเห็นทั้งสองคนกลับมาพร้อมกับรถสามล้อทั้งสี่จึงอ้าปากตกใจ“เจ้าใหญ่ ไปเอารถใครมาลูก” เซียวจ้ายซวนถามลูกชายด้วยความตกใจ“ของเสี่ยวฮวาครับพ่อ วันนี้เธอพาผมไปรู้จักคนที่เธอค้าขายด้วย เขาเลยให้รถคันนี้มาเป็นค่าตอบแทน เธอขายให้ได้หลายคัน อีกทั้งเขารู้ว่าเสี่ยวฮวากำลังจะขายอาหารเลยให้มาเพื่อใช้ขนของและเวลาออกไปซื้อของทุกเช้า ของหน้ารถพวกนี้เขาก็ลดราคาให้ครับพ่อ”เซียวหย่งเสียนพูดอย่างไหลลื่น เขาไม่คิดว่าการโกหกเรื่องนี้จะผิดมาก เขาโกหกเพื่อความสบายใจของทุกคน“จริงเหรอลูก ต้องขอบคุณคนนั้นเยอะๆ ดูท่าแล้วรถคันนี้ท่าจะแพงน่าดู” นางหลินหลานหันไปทางเข้าหมู่บ้านเพื่อขอบคุณถึงคนที่ช่วยเหลือลูกสะใภ้และลูกชายของเธอชุยเหมยฮอวายิ้มกว้างให้สามีและรู้สึกขอบคุณที่เขาช่วยโกหกให้เธอ“ใช่ค่ะแม่ ก่อนกลับมามีเถ้าแก่ร้านเครื่องใช้ไฟฟ้ายังปั่นจักรยานตามมาเพื่อให้หนูเป็นคนกลางซื้อรถคันนี้ให้ เขาให้ราคาเจ็ดร้อยห้าสิบหยวน หนูได้ราคาเท่าไหร่ส่วนต่างเป็นของหนูกับพี่หย่งเสียนทั้งหมด เถ้าแก

“ในเมื่อทุกอย่างเป็นเงินของสะใภ้ แม่สามีเช่นฉันไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเช่นกัน เมียเจ้าใหญ่เองก็กตัญญู ตั้งแต่หายป่วยเธอทำอาหารดี ๆ ให้เรากินทุกมื้อ ฉันเป็นแม่สามีก็ไม่มีหน้าพูดเพื่อแย่งชิงของลูกสะใภ้ พ่อสามีคงเข้าใจนะ”“ดี ดีจริงๆ เจ้าใหญ่ดูเมียกับลูกแกนะ ไม่เห็นหัวขาว ๆ ของฉันเลย” พ่อเฒ่าเซียวเล่นงานใครไม่ได้จึงหันมาเล่นงานลูกชายตัวเอง“ครับพ่อ ตอนนี้ผมแยกบ้านออกมาแล้ว แม้จะขึ้นชื่อว่าเป็นบ้านใหญ่เซียว แต่ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับบ้านรองเซียวที่ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลนะครับ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเราสองบ้านแทบไม่ยุ่งเกี่ยวกัน พ่อเองไม่ใช่เหรอที่ให้ผมลงชื่อหนังสือแยกบ้านและบอกว่าผมไม่ต้องส่งเสียอะไรให้พ่อกับแม่เพื่อแสดงความกตัญญู เพียงแค่ยกตำแหน่งผู้นำตระกูลเซียวให้กับบ้านรอง และผมก็ยินยอม ผมรู้ครับว่าวันนี้คงมีใครบอกพ่อว่าเจ้าใหญ่กับสะใภ้ขี่รถสามล้อกลับมารวมทั้งซื้อของมามากมายผมอายุครึ่งร้อยแล้วครับ ไม่รู้จะอยู่ได้อีกกี่ปี ผมไม่อยากสร้างปัญหาให้กับลูกเพื่อแย่งชิงของที่ไม่ใช่ของตนแล้วเอาไปให้บ้านรองหรอกนะครับ” เซียวจ้ายซวนกล่าว เขาไม่คิดว่าพ่อของตนจะกล้ามาที่นี่เพื่อมุ่งหวังทรัพย์สินและของที่ไม่

“ไม่เลยลูก พ่อต้องขอโทษลูกด้วยที่ครั้งนั้นพ่อคิดอะไรง่ายไปหน่อย เพราะต้องการคนมาช่วยดูแลลูกพ่อจึงแต่งเมิ่งเสียเข้ามา”ครั้งนั้นหากเขาไม่พลาดพลั้งเพราะเมาและเธอท้องด้วยนิสัยเช่นนั้นของเมิ่งเสีย เขาคงยอมเป็นคนเลวไม่ยอมแต่งเธอเข้ามาแน่“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะพ่อ แต่หนูขอถามหน่อยได้ไหม ทำไมเผยหรานและจิงหนานสองคนนี้จึงหน้าตาไม่เหมือนพ่อเลยล่ะ หรือว่าหน้าตาไปทางปู่ชุยค่ะ”ในเมื่อพ่อเปิดประเด็นมา ชุยเหมยฮวาจึงถามในสิ่งที่สงสัย เธอไม่รู้หรอกนะว่าใครจะคิดยังไง แต่เธอมีแอบคิดเมื่อเห็นน้องสาวต่างแม่ครั้งแรกอย่างชุยเผยหราน ความคิดนี้จึงผุดเข้ามาในสมองทันที แม้จะยังไม่เห็นหน้าตาน้องชายอีกคนก็ตาม แต่ในความทรงจำของร่างเดิมทั้งสองคนนี้ไม่มีใครเหมือนพ่อเธอสักคน“จริงด้วยพ่อ ผมเองก็เคยคิดนะ แต่ไม่กล้าถามเพราะเรื่องของผู้ใหญ่ แต่พอยิ่งโตผมยิ่งสงสัยเพราะหน้าตาของทั้งสองคนไม่เหมือนพ่อเลยสักคน” ชุยซีหานคิดไม่ต่างกับน้องสาว“อย่าว่าอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะอาหลาย ฉันเองไม่ได้อยากยุ่งเพราะไม่อยากผิดใจกับนาย เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ยังไม่มีครอบครัว การที่นายบอกฉันว่านายพลาดในครั้งนั้นและเมิ่งเสียท้องนายจึงแต่ง

ชุยหลายขมวดคิ้วไม่ชอบใจเรื่องนี้เขาเมินเฉยมาตลอด การจะเลือกคู่ครองให้ลูก ต้องให้ลูกเลือกด้วยตัวเอง ไม่ใช่จับคลุมถุงชนแบบนี้“แต่เยี่ยนหลินเดินทางมาแล้วนะคะ น่าจะถึงพรุ่งนี้ หากพี่ไม่ให้เธอพักอยู่ที่นี่จะให้ไปพักที่ไหนล่ะ” เมิ่งเสียยังคงดึงดันเรื่องที่จะให้หลานสาวพักอยู่ที่บ้านชุย“ไม่เป็นไรหรอกครับพ่อ หากเธอต้องการนอนที่นี่ ผมไม่มีปัญหา แต่เรื่องแต่งงานผมไม่ยินยอมครับ ถ้ายังไงพรุ่งนี้ผมจะลองคุยกับพี่หย่งเสียนและบ้านเซียวดูว่าพอมีที่ให้ผมนอนบ้างไหม”ในเมื่ออยากอยู่ก็อยู่ส่วนเขาจะไปเอง ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว แต่อย่ามาสร้างเรื่องสร้างราวให้เขาและพ่อก็แล้วกัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะหาว่าเขาโหดร้ายไม่ได้“ได้ยังไง บ้านตัวเองก็มีให้อยู่จะไปขออาศัยบ้านคนอื่นทำไม แล้วนั่นห่ออะไร ฉันเห็นทั้งสองคนถือเข้ามา”นางเมิ่งเสียรีบบอก เธอไม่อยากให้ชุยซีหานไปค้างที่อื่น ไม่อย่างนั้นแผนการของเธอจะสำเร็จได้ยังไง แต่พอเห็นห่อผ้าที่ทั้งสองคนถือมาเธอก็อดที่จะถามไม่ได้“เสื้อผ้า เสี่ยวฮวาซื้อมาให้ผมกับเจ้าใหญ่” ชุยหลายตอบพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า“แล้วของฉันกับลูกๆ ล่ะ”“ไม่มี” พูดจบก็เดินเข้าห้องตนเองพร้อมกับลูกชาย ไม่