All Chapters of ร่านรัก จักรพรรดินี NC20+: Chapter 1 - Chapter 10

“เสด็จพี่ เรามาพนันกันดีหรือไม่” บุรุษหนุ่มร่างสูงบนอาชาสีขาวปลอดหันไปพูดกับพระเชษฐาที่ควบขี่อาชาสีดำเดินเคียงข้าง หากแต่แทนที่จะจับจ้องใบหน้าของคู่สนทนา ดวงตาสีรัตติกาลมองลงต่ำยังจุดประสานของสองกาย สตรีเพียงหนึ่งเดียวเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อเจ้าของมันกำลังกลั้นเสียงน่าอายไว้อย่างสุดกำลัง ใบหน้างามซบลงกับ ซอกคออุ่นหลีกหนีความกระดากอาย เมื่อต้องร่วมรักกับ พระสวามีกลางป่าเขา ซ้ำยังเป็นบนหลังอาชาศึก แลมีสายตา อีกคู่มองมาไม่ลดละ “ว่ามาสิ” น้ำเสียงไม่ยี่หระค่อนไปทางราบเรียบตอบกลับ ดวงตาเย็นชาสบกับพระอนุชาที่เงยขึ้นมามองเพียงชั่วครู่อย่างรู้ทัน “ผู้ใดขี่ม้าไปถึงลำธารก่อนเป็นผู้ชนะ ขออะไรก็ได้หนึ่งอย่าง” ขณะพูดสายตายังคงจับจ้องกลีบผกาที่ถูกลำกายใหญ่โตบุกทะลวง ราวกับอีกคนจะรับรู้ ยกสะโพกกลมกลึงขึ้นสูงก่อนกดกระแทกลงอย่างแรงตามจังหวะการควบขี่ม้า ซึ่งถูกกระทุ้งให้ออกตัววิ่ง เป็นการตอบรับคำท้า!! “อ๊ะ…อ๊ะ…อึก…อ๊ะ” ลำลึงค์ผลุบเข้าออกกลีบบุปผารัวเร็ว นางไม่อาจกลั้นเสียงครางได้อีกต่อไป กายเล็กผวาวาบยามบังเหียนม้าถูกกระตุก สองแขนโอบ

สายลมเอื่อยพัดกลิ่นหอมของบุปผาลอยเข้ามาทางหน้าต่าง ผมสีหมึกจรดกลางหลังขยับปลิว บางส่วนคลอเคลียแก้มสีชมพูระเรื่อ สตรีในอาภรณ์แดงปักลายดอกโบตั๋นนั่งเหม่อมองออกไปในสวนที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อนางโดยเฉพาะ เครื่องหน้างามล้ำเป็นเอกพานพบเพียงครั้งเดียวชั่วชีวิตนี้มิมีผู้ใดลืมได้ลง “พระสนม คืนนี้จะมีแขกเพคะ” ‘ลี่ถิง’ นางกำนัลคนสนิทเดินเข้ามาพร้อมถาดในมือ อิงอี้หรานครางรับในลำคอไม่แม้แต่จะหันมามอง ลี่ถิงวางถาดน้ำชาลงบนโต๊ะตรงหน้าพระสนม บรรจงรินน้ำชาร้อนลงในถ้วยใบเล็ก ควันสีขาวลอยออกมาส่งกลิ่นหอมอ่อนของใบชาแตะจมูก ขนมรูปทรงคล้ายดอกไม้ถูกวางลงข้างกันก่อนที่นางจะเก็บถาดและถอยออกไป ลี่ถิงเข้าใจท่าทีเหินห่างที่อิงอี้หรานแสดงออก เมื่อ พระสนมรู้ว่าแท้จริงแล้วนางคือคนขององค์ชายหลิวหานเฟิง มาตั้งแต่แรก ความไว้วางใจดั่งสหายเพียงคนเดียวจึงสั่นคลอน อิงอี้หรานยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง ขบคิดว่าแขกในค่ำคืนนี้จะเป็นผู้ใดหนอ ก่อนที่รอยยิ้มเย้ยหยันจะปรากฏบนใบหน้า เมื่อพอจะคาดเดาได้บ้างแล้ว ร่างขาวเนียนถูกนางกำนัลคนสนิทถูด้ว

“อึก” หลังจากที่พวกเขาเดินมาได้สักระยะ อิงอี้หรานเห็นว่าใต้เท้าหมิงเองดูท่าจะไม่ไหวจึงพาเขานั่งพัก พยุงร่างสูงให้นั่งพิงต้นไม้ริมลำธาร แผ่นอกหนากระเพื่อมหอบหนักถี่กระชั้น ร่างกายคล้ายจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ โดยเฉพาะจุดกลางกายที่โป่งพองจวนปริแตก “ท่านอดทนอีกนิด ข้าจะช่วยทำแผลให้” อิงอี้หรานนำผ้าเช็ดหน้าที่พกติดกายตลอดชุบน้ำในลำธาร ก่อนที่จะนำมาเช็ดรอบบาดแผล มือเรียวสั่นเทาด้วยไม่รู้จะทำเช่นไรดีในสถานการณ์เช่นนี้ “พระสนม ท่านเดินตามลำธารไปเรื่อยๆ จะพบกับหน่วยลาดตระเวน กระหม่อม…อึก” ใบหน้าหล่อเหลาเบือนหนีดวงหน้างดงามที่อยู่ใกล้เพียงช่วงหนึ่งลมหายใจ ยิ่งนางอยู่ใกล้เขามากเท่าไหร่ ยิ่งกระตุ้นพิษในกายให้ออกฤทธิ์มากเท่านั้น “ใต้เท้าหมิง ข้าจะทิ้งท่านได้อย่างไร เพราะช่วยข้า ท่านถึงต้องเป็นเช่นนี้” อิงอี้หรานยังคงดื้อดึง มือนุ่มช่วยเช็ดเหงื่อที่ไหลลงตามกรอบหน้าอย่างแผ่วเบา ดวงตาหงส์เงยขึ้นมาสบตาอีกคน เพื่อยืนยันว่านางไม่มีวันทิ้งเขา วินาทีนั้นเองที่ความอดทนของผู้ขึ้นชื่อว่ารูปสลักน้ำแข็งพังทลาย ดวงใจกร้าวแกร่งกระตุกไปหนึ่งจังหวะ ฟางเส้นสุดท้ายกำลัง

อิงอี้หรานไม่รีบเร่งนัก มองดอกบัวที่กำลังเบ่งบานอยู่ในสระ ชมนกชมไม้อย่างเพลิดเพลิน เดินมาได้สักระยะจึงเปิดบทสนทนา “ท่านพี่อยากรู้หรือไม่เล่า ว่าเพราะเหตุใดใต้เท้าหมิงถึงถอนหมั้นกับท่าน” ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้มีท่าทีใดกับนางเป็นพิเศษ ไม่ยินดีและยินร้าย ซ้ำยังเอาแต่สะสางกิจการงาน จะพบหน้าค่าตาหรือก็ยากเย็นแสนเข็ญ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร” อิงอี้หรานหยุดเดิน หันมาเผชิญหน้ากับอิงเยว่ชิงเพื่อไขข้อข้องใจให้คนที่กำลังทำหน้าอยากรู้เสียเต็มประดา “เหตุผลของบุรุษนั้นมีไม่มากนักหรอก” ท่าทางมีลับลมคมในทำให้อิงเยว่ชิงแทบจะปรี่เข้าไปกระชากคออิงอี้หรานเข้ามาถามเสียเดี๋ยวนั้น ติดที่ว่านางเห็นลี่ถิงเดินตามมาห่างๆ จึงยังยั้งมือได้ทัน หากเป็นแต่ก่อนที่อิงอี้หรานจะแต่งเข้าจวนองค์ชายสาม มีหรือที่จะมายืนต่อล้อต่อเถียงกับนางได้ หลายต่อหลายครั้งที่อิงอี้หรานถูกตบตีสั่งสอนโดยไร้คนห้ามปรามและเข้าข้าง ทุกคนในจวนล้วนปิดหูปิดตากันเสียหมด “อย่ามาเล่นลิ้น เจ้ากำลังจะพูดอะไรกันแน่” อิงเยว่ชิงกัดฟันถามเสียงไม่ดังนัก พยายามระงับอารมณ์เพื่อไม่

“นางเป็นอย่างไรบ้าง” หลิวหานเฟิงมองใบหน้าแดงก่ำด้วยพิษไข้ อิงอี้หรานนอนหลับตานิ่งไม่ได้สติ ทว่ามีเพียงนางและจิวหรงที่รู้ ว่าก่อนหน้านี้เกิดเรื่องร้อนแรงเช่นใดขึ้นบ้าง กลีบกุหลาบงามฉ่ำน้ำ มันบวมแดง ตรงกลางมีน้ำสีขาวขุ่นไหลลงตามเรียวขาหยดลงบนผ้าปูเตียง ความรู้สึกวูบโหวงยังคงติดตรึง ร่องรักกระตุกตุบคล้ายกำลังโหยหาสิ่งใดมาเติมเต็ม “น้ำในสระช่วงต้นเหมันต์ฤดูหนาวเหน็บยิ่งนัก ร่างกายบอบบางของพระสนมมิอาจทนได้ไหว อีกทั้งนางยังจมอยู่ใต้น้ำนานเกินไป พิษไข้หนักหนาทีเดียวพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเองก็ตอบไม่ได้ว่าพระสนมจะฟื้นขึ้นมาเมื่อใด” “เสด็จพี่ นั่นเป็นเพราะพี่สาวของนาง” หลิวหานตงที่ทราบข่าวเร่งรุดมายังวังของพระเชษฐา พบเขากลับมาจากเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิจึงได้เดินมาพร้อมกัน ใบหน้าคล้ายคลึงกับคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างกายโกรธขึ้ง แทบจะปรี่ไปคุกใต้ดินเสียเดี๋ยวนี้ “นางจะฟื้นขึ้นมาหรือไม่” หลิวหานเฟิงเองก็หน้ามืดครึ้มไปครึ่งแถบ แผนการของเขากำลังดำเนินไปได้ด้วยดี หมากทุกตัวที่เดินล้วนเห็นผลดั่งใจหวัง ทว่าต้องมาพังลงเพียงชั่วข้ามคืนด้วยฝีมือสตรีเพียงนางเ