All Chapters of ร่านรัก จักรพรรดินี NC20+: Chapter 11 - Chapter 20

“ข้าประมูลสัตว์เลี้ยงตัวใหม่มา อยากให้มันลองเล่นกับเจ้าเสียหน่อย” อิงอี้หรานอยู่ในท่าคลานสี่ขาราวกับสัตว์ ขณะที่บุปผางามกำลังถูกลำลึงค์ของสุนัขโตเต็มวัยชำแรกเข้ามาทีเดียวสุดลำ ร่างบอบบางผวาเกร็งแม้มันมีขนาดไม่ใหญ่ทว่ายาวนัก แทงเข้ามาแต่ละทีทำเอาจุกน้ำตาเล็ด “แอ่นสะโพกขึ้นมา” แววตาสนุกสนานมีความบ้าคลั่งอยู่ในนั้น อิงอี้หรานถูกความวิปริตขององค์ชายใหญ่ทำให้อัปยศอดสูยิ่งขึ้นไปอีก นางแทบอยากกัดลิ้นตัวเองตายยามที่รู้สึกเสียดเสียวจนโพรงนุ่มสั่นระริก ทว่าต้องกัดฟันสู้เพื่อรอดูความพินาศของผู้ที่ทำร้ายนาง “สุนัขตัวผู้กับตัวเมียดูแล้วก็เหมาะสมกันดี ข้าอยากให้หลิวหานเฟิงมาเห็นสภาพสนมรักตอนนี้เสียเหลือเกิน” ตอนนี้ที่ว่าคือตอนที่กลีบบุปผาอ้าหุบตามการสอดใส่ของลำลึงค์สุนัข น้ำหวานถูกเคลือบโดยรอบและเป็นสารหล่อลื่นให้มันเข้าออกได้สะดวก นั่นเท่ากับว่าร่างกายของอิงอี้หรานตอบสนองกับทุกสิ่งที่เข้ามาในร่างไม่เว้นกระทั่งของสัตว์ “หากไม่คับแค้นจนกระอักเลือดตาย ก็คงรังเกียจร่างกายแสนสกปรกนี้กระมัง” น้ำเสียงเย้ยหยันและเสียงหัวเราะในลำคอบาดลึกเข้าไปในใจคนฟังจนสะท้า

“อึก…หม่อมฉัน…จุก…เพคะ” อิงอี้หรานน้ำตาคลอ ริมฝีปากสีลูกพีชเผยอออก ใบหน้างดงามบิดเบี้ยวทว่ากลับยิ่งขับให้น่าหลงใหลยิ่งขึ้น ในสายตาคนมองนางน่ารังแกมากกว่า น่าถนอมเสียอีก “ข้ารู้อี้หราน แต่เจ้าต้องอดทน” สุรเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง ทว่าความหมายในประโยคกลับตรงกันข้าม ร่างบอบบางเปล่าเปลือยทำได้เพียงกล้ำกลืนคำอ้อนวอนลงคอ ทำหน้าที่เบี้ยหมากในกระดานการเมืองอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง อิงอี้หรานสั่นระริกไปทั้งตัว จังหวะขยับโยกเนิบช้าหากแต่หนักหน่วง นางนั่งอยู่บนหลังม้าโยกที่ถูกแกะสลักโดย ช่างไม้ มันประณีต งดงาม ทว่ากลับมีกลไกบางอย่างขับเคลื่อนแท่งหยกซึ่งมีลักษณะคล้ายลำลึงค์ มันใหญ่และยาวราวกับจะทะลุร่างของผู้ควบขี่ “แรงขึ้นอีกหนึ่งระดับ” ดวงตาสีรัตติกาลสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น จ้องมองแท่งหยกที่ผลุบเข้าผลุบออกกลีบผกาสีสด ยิ่งแท่งหยกนั้นเข้าไปได้ลึกมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งออกคำสั่งกับนางกำนัลที่กำลังใช้เท้าเหยียบกลไกซึ่งเชื่อมต่อจากฐานรองแท่งหยกลากยาวไปจรดหางม้า ให้ลงน้ำหนักเท้ามากยิ่งขึ้นเท่านั้น ลึงค์หยกที่มีความยาวเกินร่างอิสตรีใดจะรับไหวค่อย

“ฝ่าบาท…หม่อมฉัน…อึก…หม่อมฉัน” อิงอี้หรานใช้มือดันหน้าท้องที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามไว้ แม้อายุเลยเข้าเลขสี่ ทว่าวรกายขององค์เหนือหัวกลับยังคงแข็งแรงองอาจมิต่างจากบุตรชายเลย “อ่า…เจ้ายังทนไหวอิงอี้หราน ข้าจะเข้าไปจนสุด” สุรเสียงแหบพร่ากระซิบตอบ องค์เหนือหัวจับมือเล็กรวบขึ้นไว้เหนือศีรษะของนางด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา ขณะที่ลำกายใหญ่ยาวเคลื่อนเข้าไปในกลีบบุปผาทีละนิด หน้าท้องแบนราบนูนขึ้นตามรูปร่างสิ่งที่กำลังสอดเข้ามาภายใน มันดุนขึ้นมาถึงท้องน้อย ลากยาวขึ้นไปจรดสะดือ “อื้อ…อึก…ฝ่าบาท ได้โปรด” อิงอี้หรานอ้อนวอนด้วยความสิ้นหวัง นางรู้อยู่แก่ใจว่ามันไร้ประโยชน์ รู้ดีว่าร่างกายของตนพิเศษกับเรื่องคาวโลกีย์มากเพียงไร กระนั้นก็ยังคงกลัวเมื่อเจ้าสิ่งนั้นเคลื่อนเข้ามาลึกขึ้นเรื่อยๆ “บุตรชายของข้าบอกว่าเจ้ารับไหว เช่นนั้นจงรับเข้าไปให้หมดเสีย” ราวกับคำประกาศิต อิงอี้หรานไม่อาจขัดขืน นางนอนรอรับความเจ็บระคนจุกแน่นอย่างจำยอม มันทรมานราวกับตายทั้งเป็น ทว่าในเวลาต่อมาก็สุขสมระคนซ่านเสียวอย่างมิอาจควบคุม เมื่อลำลึงค์ของมังกรเข้ามาจ

“องค์ชายสามหลิวหานเฟิง เพียบพร้อมด้วยสติปัญญาแลมากความสามารถด้านการรบ…ซี๊ด…อ๊า” ปลายพู่กันตวัดลงบนกระดาษสีขาว ตัวอักษรหนักแน่นมั่นคงทว่าหากเพ่งมองให้ดีจะพบว่าบางช่วงกระหวัดเล็กน้อย จักรพรรดินั่งอยู่บนโต๊ะในห้องทรงงาน บนตักมีสตรีนางหนึ่งนั่งอยู่บนนั้น นางทำหน้าที่ฝนหมึก ทว่าร่างกายช่วงบนงองุ้ม ใช้ศอกทั้งสองข้างในการทรงตัวแลทำหน้าที่ได้มิขาดตกบกพร่อง “อึก…อ๊ะ…อ๊า” อิงอี้หรานครางเสียงเครือ ค่ำคืนนี้ช่างยาวนานนัก กึ่งกลางกลีบบุปผาร้อนผ่าวเมื่อถูกเสียดสีเป็นเวลานาน รูเล็กแคบอ้าขยายกลืนกินท่อนลำมังกรตั้งแต่ช่วงหัวค่ำจวบจนถึงกลางดึก “เปี่ยมคุณธรรมและมีความเป็นผู้นำ…อ๊า…เจ้าอยากให้ข้าเขียนว่าอะไรอีก” “หม่อมฉันมิบังอาจ…อ๊ะ…อ่ะ…แล้ว…อึก…แล้วแต่พระองค์เพคะ” อิงอี้หรานไม่อาจพูดได้เป็นประโยคนัก เมื่อนางกำลังถูกลำกายใหญ่ยาวสวนเข้าออกในร่าง ลำพังเพียงครองสติให้มั่นก็กินพลังชีวิตไปมากโข “อืม…ข้าว่าเขียนใหม่ดีกว่า…ชงหยวน…นำกระดาษม้วนใหม่มาให้ข้า” “พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” ราชโองการม้วนแล้วม้วนเล่าถูกเปลี่ยนเมื่อจักรพรรดิยังคงไ

แก้วชาในมือตกกระแทกพื้นแตกละเอียด ร่างอรชรในชุดสูงศักดิ์ซวนเซนั่งลงบนตั่งเตียง ทันทีที่นางทราบข่าวว่ามี ราชโองการแต่งตั้งองค์ชายสามเป็นรัชทายาท ซ้ำเพลานี้ยังได้เป็นผู้ว่าราชการแทนองค์จักรพรรดิที่ประชวรกะทันหัน “ประชวรอย่างนั้นหรือ หึ!! ประชวรหรือทรงพระเกษมสำราญอยู่กันแน่” พระนางแค่นหัวเราะในลำคอ ดวงตาหงส์รื้นน้ำแดงก่ำด้วยความคับแค้นในอก เล็บยาวจิกลงกลางฝ่ามืออย่างอดกลั้น ริมฝีปากแต้มสีชาดสั่นระริกไปด้วยแรงอารมณ์ “สิ่งที่ข้าพยายามมากำลังจะสูญเปล่าอย่างนั้นหรือ” นางอดทนมากเพียงไรมีแค่ตนเองเท่านั้นที่รู้ อดทนยามลึงค์มังกรแทรกเข้ามาในร่าง ตอนนั้นนางแทบขาดใจตายเสียตรงนั้น แม้มันจะเข้ามาไม่สุดเนื่องด้วยร่างกายของนางมีข้อจำกัด ทว่าก็ไม่มีสตรีนางใดกลืนกินท่อนลึงค์ใหญ่ยาวนั้นได้มากเท่านาง เช่นนี้นางจึงเป็นที่โปรดปราน รั้งตำแหน่งหวงกุ้ยเฟยโดยมิมีผู้ใดขึ้นมาแทนที่ได้ นางเป็นสตรีเพียงคนเดียวที่มอบความสุขให้ องค์จักรพรรดิได้มากกว่าผู้ใด เป็นสิ่งเดียวที่นางเหนือกว่าฮองเฮา เหตุใดวันนี้จึงเป็นเช่นนี้ได้เล่า “เป็นผู้ใดกัน ที่ทำให้