All Chapters of เมียเฉิ่มของมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

“นุ่มนิ่ม วันนี้พี่ไปกินข้าวแล้วผ่านร้านลอดช่องร้านประจำของแม่พี่ พี่เลยซื้อมาฝาก อร่อยมากเลยนะ การันตีด้วยการที่แม่พี่เป็นลูกค้าประจำ เจนด้วยนะ เอาไปคนละถุงสิ” ศรัณญูวางถงขนมไว้ที่ด้านข้างเคาเตอร์ที่นริศราและจิราภายืนประจำตำแหน่งอยู่ สายตาของเขามองเพียงแค่นริศราคนเดียวเท่านั้น หาได้ชายตาแลหญิงสาวอีกคนไม่“ขอบคุณนะคะพี่ยู” นริศรายิ้มให้ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้องทำงานด้านในอย่างขวยเขินศรัณญูรูปร่างสูงโปร่ง ผิวพรรณขาวสะอาด ดวงตาเล็กชั้นเดียวเพราะมีเชื้อสายจีน เวลายิ้มทีไรหน้าแดงซ่านตาหยีแทบไม่เห็นลูกตา แต่กระนั้นก็น่ารักมาก สถานะยังโสดและมักจะโดนลูกค้าในร้านเต๊าะอยู่เป็นประจำหากเขาออกมาหน้าร้าน ครั้งหนึ่งเคยมีสาวสวยมานั่งเฝ้าตามจีบเขาถึงในร้าน เทียวไล้เทียวขื่อทว่าชายหนุ่มขี้อายและสุดท้ายก็ปฏิเสธเธอไปเพราะไม่ชอบผู้หญิงเข้าหาก่อน“ยิ้มอะไรอีเจน” จิราภายิ้มยั่วเย้าใส่นริศราตั้งแต่เห็นศรัณญูเดินเข้ามาในร้านแล้ว“มึงเห็นยัง”“อะไรของมึง” นริศราขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจพลางเดินไปเดินมาที่หน้าเคาเตอร์อย่างไม่นึกอยากจะสนใจคำพูดของเพื่อนสาวมากนัก“ก็พี่ยูไง”“พี่ยูทำไมล่ะ”“เขาจีบมึงชัวร์” สิ้น

“อีป้าหน้าจืดเนี่ยนะ เมียคุณเจย์เดน มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ แค่เห็นหน้าก็อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก มีดีตรงไหนวะ เฉิ่มชะมัด” “ใช่ ห้อยหลวงปู่มั่นเต็มคอก็ไม่ช่วยให้เขาชายตาแลหรอก อย่างดีก็เป็นแค่ขี้ฝุ่นในเล็บตีนเขาเท่านั้นแหละ” เรื่องของนริศราถูกเม้าท์มอยกันให้แซดในหมู่พีอาร์ ต่างใส่สีตีข่าวต่างๆ นาๆ จนกลายเป็นว่านริศราเป็นฝ่ายถูกยำเละไม่มีชิ้นดี “เออ ไม่มีใครสวยเท่าแม่มึงแล้วค่ะ” นริศราจีบปากจีบคอด่าพลางกลอกตามองบนใส่พีอาร์สาวสวยสองคนที่นินทาเธอระยะเผาขนอย่างหาได้แคร์ไม่ พวกมันกล้าด่าเธอขนาดนี้ มีหรือจะก้มหน้าก้มตายอมโดนด่าฟรี ถึงเธอจะเฉิ่มเชยเหมือนป้าอย่างที่โดนว่าก็ตาม แต่เธอก็เป็นคนเหมือนกัน แรงมาก็แรงกลับ ปาก้อนหินมาเธอก็จะปาขี้หมากลับเหมือนกัน! “มันด่ากลับว่ะลิลลี่ มึงเข้าไปจัดการมันเลยสิ” นีน่า พีอาร์สาวพยายามดันเพื่อนสาวตัวเองเข้าไปหาพนักงานสาวในร้านมินิมาร์ทที่พวกเธอข้ามถนนกันมาดูให้เห็นกับตาตัวเองว่าผู้หญิงที่ถูกพูดถึงว่าเป็นเมียของเจย์เดนเป็นอย่างไร แล้วก็อย่างที่เห็น หลายคนดูถูกเธอสารพัด แอบนินทาและพากันหัวเราะเยาะจนเธอทนไม่ไหว เลยต้องตอกกลับไปบ้างอย่างเหลืออด “ทำไมแมลงหวี่พ

“ผมก็ทำแล้ว ตาก็ทำแล้ว ผิวหน้าก็ทำแล้ว ทำอะไรอีกดีน๊า…” เมื่อเช้าซินดี้พาเธอไปทำเลสิคมา ในที่สุดก็ยอมทำแม้จะแพงแต่ก็เพื่อความสวยเต็มรูปแบบ“ไม่รู้สิ” นริศราตอบซื่อๆ“เธออยากทำอะไรกับหน้าตัวเองหรือเปล่านุ่มนิ่ม ฉันแนะนำได้นะ ฉันก็ไม่รู้ว่าเธออยากทำไหม”นริศราส่ายหัว เรื่องความสวยความงามน่ะเธอไม่รู้เรื่องเลยสักอย่าง แค่ซินดี้พาเข้าคลินิกความงามเมื่อวานก็ถือว่าเปิดประสบการณ์ครั้งแรกแล้ว ไม่รู้หมอเอาอะไรมาฉีดหน้า เห็นเขาบอกว่าเป็นวิตามิน แต่เธอก็รู้สึกเห็นผลตั้งแต่ครั้งแรกที่ทำ หน้ามันดูใสและตึงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งยังรู้สึกว่าที่ผ่านมาใช้ครีมบำรุงนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเท่ากับเข้าคลินิกเพียงแค่ครั้งเดียวเลย“อยากฉีดฟิลเลอร์ไหม อย่างที่พวกสาวๆ เขาชอบฉีดที่ปากกัน มันจะได้อวบอิ่มขึ้น แต่เธอก็ปากสวยอยู่แล้ว อวบอิ่มแล้วก็แดงเป็นธรรมชาติดี” เดิมทีแล้วนริศราเป็นคนผิวขาว ปากก็เลยแดงเป็นธรรมชาติอีกทั้งยังอวบอิ่มแบบที่ไม่ต้องพึ่งฟิลเลอร์“เธอเห็นว่าอะไรดีฉันก็ว่าตามแหละ แนะนำฉันหน่อย ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเท่าเธอหรอก”“อืม…ฉันว่าโดยรวมหน้าเธอสวยมากแล้ว แค่ฝึกแต่งหน้าบ่อยๆ ก็พอแล้วล่ะ มานี่ ฉันจะพาเ

‘ก็ได้ค่ะ ฉันจะลองดู’ นี่คือคำตอบของเธอที่ได้กล่าวทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่เขาจะปล่อยให้เธอได้ทำงานของตัวเองไปแล้วตัวเองก็กลับมาพักผ่อนที่เพ้นท์เฮาส์คิดถึงใบหน้าสวยหวานของเธอทีไรเขาก็มักจะเผลอยิ้มออกมาทุกครั้ง ท่าจะเป็นเอามาก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นเธออีกครั้งในแบบที่เปลี่ยนไปจากเดิมหัวใจของเขาก็เต้นแรงไม่หยุด ให้ตายเถอะ แค่คิดถึงหัวใจก็เต้นแรงเป็นบ้านี่กูต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ขนาดรักแรกหัวใจยังไม่เต้นแรงขนาดนี้เลย นี่แก่จนเกือบจะเลยวัยมีลูกมีเมียแล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ (เกินไป พระเอกมึงอายุแค่สามสิบห้าปีเองนะ)เพิ่งจะเจอเธอไปไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว ให้ตาย คิดถึงอีกแล้ว สมองเฝ้าวนเวียนคิดถึงแต่ใบหน้าสวยๆ เรือนร่างสะโอดสะองสมส่วนนั้น พลันย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องระหว่างเขาและเธอในห้องสูทโรงแรมคืนนั้นโอ้วว กูเมื่อยมืออีกแล้ว…ณ ร้านสะดวกซื้อ Diamond Mart เจ๊แมนถึงกับตกใจแทบหงายหลังตกจากเก้าอี้เมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาดีคนที่เข้ามาถึงก็ทำโน่นทำนี่เข้านอกออกในภายในร้านจนเขาเกือบคิดว่าเธอเป็นขโมยเสียแล้ว ใครจะไปคิดล่ะว่าลูกจ้างสุดเฉิ่มที่ได้ฉายาว่ายัยป้าหน้าจืดจะเปลี่ยนแปลงไปมากขน

หลังจากที่ทานอาหารกันเรียบร้อยแล้วเจย์เดนก็พานริศราไปเดินเที่ยวที่ย่านการค้าแห่งหนึ่ง เขาถามความเห็นว่าเธออยากไปทำอะไรทว่าเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอะไรดีเพราะเธอไม่เคยมาเดทอย่างนี้ เธอไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องการมาออกเดทระหว่างหนุ่มสาวหรอกนะ เพราะไม่เคยมีแฟน! อีกทั้งชีวิตก็เอาแต่วนลูปอยู่กับอะไรเดิมๆ ทำงานแทบทุกวันตั้งแต่เช้ายันดึกดื่นเที่ยงคืน นอกจากที่ทำงานก็ไม่รู้หรอกว่าจะไปที่ไหน ขนาดดูหนังเธอยังลืมไปแล้วว่าดูครั้งสุดท้ายเมื่อไร คงจะหลายปีมาแล้วตั้งแต่สมัยเรียนโน่นแหละมั้ง“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะดีกว่า” เธอให้คำตอบในที่สุดหลังจากที่เขารอคำตอบอยู่นานสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่อยู่ติดกับวัดที่มีแม่น้ำด้านหลัง ผู้คนมาให้อาหารปลาและมาทำบุญปล่อยนกปล่อยปลากัน หลายปีมาแล้วที่เธอไม่ได้มาที่นี่ แต่อยู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าเคยมาเที่ยวกับพ่อแม่และน้องตอนสมัยที่ยังเป็นเด็ก ตอนนั้น แม้จะยังคงเด็กมาก ยังไม่ถึงสิบขวบเลยด้วยซ้ำแต่เธอจำได้ว่ามีความสุขมาก เพราะนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่พ่อพามาเที่ยวกันพร้อมหน้าพร้อมตากับแม่และน้อง เพราะหลังจากนั้นแม่ของเธอก็เสียและน้องชายก็เริ่มเผยความเป็