All Chapters of ซ่อนรักเมียเก็บ: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ“สวัสดีเราชื่อราชาวดี ผู้หญิงที่จะเรียกว่าโง่ก็ได้นะ ที่กลับไปหลงรักคนๆหนึ่ง ซึ่งเราเคยคิดว่าเขารักเรามาตลอด จนวันนี้เราได้รู้แล้วว่าทั้งหมดที่เขาทำ เพราะคำว่าความใคร่มากกว่าเรื่องอื่น เราจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง จะด่าเราก็ได้นะ โดยที่อย่าลืมไปว่าถ้าเป็นเราจะตัดสินใจทำแบบนี้หรือเปล่า”“ที่คุณเอกพูดทั้งหมดหมายความว่ายังไงคะ” เสียงของหญิงสาวเอ่ยถามอย่างสงสัยต่อผู้ชายตรงหน้าของเธอ เขาคือ ทิติเอก กรวลัยลักษณ์ เป็นลูกชายเพียงของตระกูล กรวลัยลักษณ์“ฉันบอกว่าจะให้เธอ ย้ายเข้าไปอยู่บ้านที่ฉันซื้อให้แทนที่นี่” สายตาของชายหนุ่มมองไปยังห้องพักของหญิงสาว ที่เขาให้การดูแลเธอมาตลอดตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัยปีสอง จนตอนนี้เธอเรียนจบมาได้เกือบจะครบเดือนแล้ว“แต่วดีว่า…วดีอยู่ที่นี่ดีกว่านะคะ อีกอย่างการที่คุณจะให้วดีย้ายเข้าไปอยู่ที่นั้น เข้าไปในฐานะอะไรคะ” ราชาวดี หญิงสาวที่มาจากบ้านเด็กกำพร้า เธอเติบโตมาโดยไม่เคยรู้ว่าพ่อกับแม่ของเธอเป็นใครมาจากไหน ไม่รู้ว่าตัวเองมาจากที่ไหนเธอใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า จนเข้าเรียนมหาลัย เธอก็ได้ย้ายมาอยู่ที่หอ แต่ชีวิตของเด็กสาวที่เรียกว่าไม่มีต้นท

ทิติเอกที่ตอนนี้จับจ้องมองมายังราชาวดีจนพอใจจนพอใจแล้ว เขาก็ได้ถอดป้อมปราการสุดท้ายของคนตัวเล็กออก ก่อนที่เขาจะจับขาของราชาวดีพาดลงที่ไหล่ของตัวเองทิติเอกใช้มือของตัวเองลูปไล่ที่ร่องสวาทของคนตัวเล็ก แต่เพียงไม่นานเขาก็ได้ขยับใบหน้าของตัวเองเข้าไปหาร่องสวาทของราชาวดี ชายหนุ่มใช้ปลายลิ้นร้อนของตัวเองสัมผัสไปที่ร่องสวาทที่มีน้ำรักไหลออกมา การขบเม้นและดูดดึงที่กลีบรักสลับกับการใช้ปลายลิ้นเขี่ยไปมาที่เม็ดทับทิม สร้างสัมผัสที่หวาบหวิวให้กับราชวดีจนเธอแทบจะยืนไมาไหว อีกทั้งตอนนี้ชายหนุ่มยังส่งนิ้วร้ายของตัวเองเข้าไปที่ร่องสวาทของเธอทิติเองขยับนิ้วร้ายของตัวเองเข้าออกเป็นจังหวะที่ค่อยข้างเร็ว และเป็นการกระทำที่สอดคล้องกับสัมผัสด้วยลิ้นร้ายที่เขาส่งไปให้กับหญิงสาว จนตอนนี้น้ำรักที่เคยไหลออกมาได้ไหลเพิ่มจนเริ่มเลอะไปตามง้ามนิ้วของทิติเอก"อืมม์ คุณเอก วดี ไม่ไหวแล้วค่ะ" หญิงสาวส่งสียงครางกระเซ่าออกมา เมื่อสัมผัสที่ได้รับทำให้เธอแทบจะกักเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่ได้เสียงครางหวานและการตอดรัดที่แน่นขึ้นของร่องสวาท มันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้ราชาวเีเข้าใกล้ปลายทางแค่ไหนแล้ว และเมื่อเจ้าข

ความเสียใจที่มาจากความสูญเสียที่กิดขึ้น มันทำให้แผลในใจของราชาวดีปรออกมาอีกครั้ง จนตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอเอาแต่กอดรูปของแม่ครูร้องไห้อยู่ในห้องของดวงเพ็ญ แต่เธอก็กลับมารู้ตัวอีกที่ตอนช่วงเช้าของอีกวัน เมื่อครูของบ้านเด็กกำพร้าได้ให้ราชาวดีกับไปพักก่อน เพราะยังมีเรื่องที่เธอต้องช่วยจัดการอีกมากราชวดีเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยใบหน้าที่ยังคงโศกเศ้รา น้ำตาที่แห้งไปก่อนหนเานี้เหมือนจะกลับมาปลิ่มอีกครั้ง"ทำไมเธอถึงได้ดื้อขนาดนี้วดี เธอไปไหนมา" เสียงตวาดที่ดังของทิติเอกไม่ทำให้ราชาวดีรู้สึกกลัวเลยสักนิดเมื่อเขาได้เดินเข้ามาภายในบ้านแล้วไม่พบกับหญิงสาว แต่จะว่าเธอเพิ่งออกไปก็คงจะไม่ใช่ เพราะเขามาหาเธอตั้งแต่ยังไม่เช้าเลยด้วยซ้ำ เมื่อโทรไปหาก็ไม่มีคนรับ สักพักเครื่องก็ปิด ทำให้ทิติเอกโกรธเธออย่างไม่เคยเป็นพอ ๆ กับความรู้สึกกลัวที่อีกคนจะหนีตัวเองไป"วดี...วดี..เป็นอะไร" ทิติเอกที่ยืนอยู่ทางเข้าบ้านตกใจไม่น้อย เมื่ออยู่ ๆ หญิงสาวก็โพล่เข้ากอดเขา พร้อมกับการที่เธอนั้นปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอย่างไม่คิดที่จะกักเก็บเลยแม้แต่น้อย"แม่ครู...แม่ครูเสียแล้ว" วดีเอ่ยออกมาพร้อมเส

เพียงไม่นานเท่านั้นคนตัวโตก็ได้ถอดถอนนิ้วร้ายของตัวเองออกมาจากร่องสวาทของคนตัวเล็ก การจับให้คนตัวเล็กหันเข้าไปหากำแพงอีกครั้ง พร้อมกับการดันที่แผ่นหลังของคนตัวเล็กเพื่อทำการให้เธอได้ขยับตัวเอง อย่าก้มโค้งลงไปทิติเอกได้จับลงที่ท่อนเอ็นของตัวเอง ทำการถูไปมาที่ร่องสวาทของคนตัวเล็ก เพียงไม่นานเท่านั้น ปลายหยักก็ได้ทำการดันเข้าไปภายในรูรักของหญิงสาว ชายหนุ่มเริ่มทำการขยับสะโพกเพื่อที่จะดันท่อนเอ็นของตัวเองเข้าไปภายในรูรักของหญิงสาวจนสุดทาง“เธอวางยาคุณเอกหรอคะ”หญิงสาวที่รับรู้การดันเข้ามาของท่อนเอ็น หญิงสาวที่ไม่เคยถามเรื่องที่เป็นส่วนตัวของทิติเอกเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้เธอกลับเลือกที่จะถามออกมา“อืมม์…อย่าพูดถึงคนอื่นเลย”ทิติเอกเอ่ยออกมา พร้อมกับการที่เขาได้เริ่มทำการขยับสะโพกของตัวเองเข้าออกมาภายในรูรักของหญิงสาวอย่างต่อเนื่องโดนที่จากเดิมชายหนุ่มทำการขยับสะโพกอย่างที่เรียกว่าช้าเนิบ แต่ก็ยังคงทำการเน้นการกระแทกเหมือนเดิม เปลี่ยนมาเป็นการระรั่วท่อนเอ็นเข้าหาร่องสวาทของหญิงสาวอย่างไม่กระการขยับ“ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ”การขยับของทิติเอกเพิ่มขึ้นตามอารมณ์ท

ราชาวดีที่ตอนนี้ทำได้เพียงแค่ทานอาหารตามที่ร่างหนาสั่ง โดยที่ชายหนุ่มนั้นก็ยังคงทำงานตรวจเอกสารเพื่อทำการเซ็นต์เอกสาร สายตาของทิติเอกยังคงมองราชาวดีอย่างเป็นระยะ จนตอนนี้เธอได้ทานอาหารมาจนเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ทิติเอกก็ได้สั่งให้บดินทร์เข้ามาเก็บของทันที"กินน้อยไม่อร่อย""คิดเองอีกแล้วนะคะ"ราชาวดีเอ่ยออกมาก่อนที่จะมองไปยังทิติเอกที่ยังคงส่งสายตามองที่เอกสารอย่างไม่ได้มองมาที่คนตัวเล็กเลยสักนิด"มานี้ซิ"ชายหนุ่มที่เซ้นต์เอกสารเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้ขยับตัวเองพิงที่เก้าอี้ทำงานของตัวเองพร้อมสายตามที่มองมายังราชาวดีที่ยั่งนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม แต่ได้ไม่นานนัก ร่างบางก็ได้เดินเข้าไปหาคนตัวโต"มีอะไรคะ""เมื่อวานไม่ได้ ไปหาพาใครมานอนด้วยหรือเปล่า"ทิติเอกเอ่ยออกมาอย่างยอกคนตัวเล็กที่ตอนนี้เธอหน้าเรียบตรึงใส่คนตัวโต ในชนิดที่เรียกว่าทันทีเลยก็ว่าได้“คุณเอกพูดเหมือนกับว่าเมื่อวานนี้คุณเอกไม่ได้ส่งคนไปดูวดีที่บ้าน”หญิงสาวที่อยู่ภายในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่เดินเคยพิงที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง แต่ตอนนี้เขานั้นกลับซบอยู่ที่อกของเธอแทน“ก็คิดถึงไง…แล้วเย็นนี้จะให้บดินทร์ไปส่งไหม”ทิติเอกเอ่ย