All Chapters of ข้ามเวลารัก...อุกะ!: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงลมพัดผ่านแนวป่าทึบ แสงแดดยามบ่ายสาดลอดผ่านเรือนยอดไม้เป็นประกายสีทอง ทอแสงลงมายังทุ่งหญ้าที่เอนลู่ตามแรงลม ท่ามกลางเสียงนกร้องและเสียงแมลงขับขาน ความเงียบสงบของธรรมชาติถูกฉีกกระชากด้วยเสียงกระแทกที่ดังสนั่นตุม!!ร่างชายคนหนึ่งร่วงลงมากระแทกพื้นหญ้าอย่างแรง ฝุ่นฟุ้งขึ้นเล็กน้อยกลางลานโล่ง ที่มีเพียงต้นไม้เก่าแก่ สูงชะลูดเอเลียสรู้สึกเหมือนร่างกายหนักอึ้งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เปลือกตาของเขากะพริบถี่ สายตามืดมัวจากแรงกระแทก ทุกอย่างรอบตัวพร่ามัว เขาอ้าปากพยายามหายใจเข้า ก่อนจะกัดฟันยันตัวลุกขึ้นด้วยความยากลำบากม่านตาสีม่วงคล้ำของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งรอบตัว"ที่นี่...ที่ไหน?!"ไม่ใช่ห้องทดลองของเขา ไม่ใช่เมืองที่เต็มไปด้วยแสงไฟ ไม่มีตึกสูงระฟ้า มีเพียงแนวป่าทึบและเสียงสัตว์ป่าที่ดังก้องในความเงียบหัวใจเขาเต้นระรัว เอเลียสยกมือกุมศีรษะ รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมา แต่ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง"!!"เขาหันขวับ!ชายร่างสูงใหญ่ ผิวแทนเข้ม ปกคลุมร่างด้วยหนังสัตว์สีน้ำตาล รอยข่วนเต็มตัว จนถึงมุมปาก บนมือหนากำหอกไม้แหลมคมที่ดูเหมือนท

เช้าวันต่อมา คนในเผ่าและเอเลียสเดินทางเลียบแม่น้ำไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งหมู่บ้านเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้า บ้านแต่ละหลังสร้างจากฟาง มีเสาไม้เป็นโครงสร้างหลัก ตั้งอยู่ใกล้แม่น้ำเพื่อความสะดวกในการใช้น้ำ ผู้หญิงและเด็กยืนรอต้อนรับอยู่ด้านหน้า สายตาของพวกเขามองมายังกลุ่มคนแปลกหน้าอย่างระแวดระวังท้ายหมู่บ้านมีถ้ำขนาดไม่ใหญ่นัก ดูเหมือนเป็นที่พำนักของผู้นำเผ่า ผู้คนที่นี่แต่งกายคล้ายกัน ยกเว้นเพียงสร้อยกระดูกที่มีเพียงผู้นำเผ่าเท่านั้นที่สวมใส่ขณะที่พวกเขาเข้าไปใกล้ เสียงพูดคุยของชาวบ้านค่อย ๆ แผ่วลง ทุกสายตาจับจ้องมายังเอเลียส บางคนกระซิบกระซาบราวกับหวาดระแวง แต่แล้วชายร่างสูงที่ดูเป็นผู้นำเผ่ายกมือขึ้นเป็นสัญญาณ ทุกคนจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายลงเอเลียสมองสำรวจหมู่บ้านก่อนจะหยุดชะงัก เมื่อชายร่างสูงที่เขาจำได้ว่าเป็นคนช่วยชีวิตในวันนั่นยืนอยู่ตรงหน้า"อุกะ อุอุ!""อู้..?"เอเลียสเลียนเสียงพยายามตอบกลับ เขาเคยได้ยินว่าหากเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม 'หวังว่าคงไม่เผลอพูดอะไรผิดนะ…'แม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด แต่ตามน้ำไปก่อนคงจะดีกว่า ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามเข้าใจหรือไม่ แต่ไม่นานชายร่าง

เช้าวันใหม่ในหมู่บ้านมา เอเลียสเริ่มตื่นขึ้นมาพร้อมกับสายลมเย็นที่พัดผ่านกระท่อมของเขา กลิ่นของดินชื้นหลังฝนตกเมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่ในอากาศ เสียงนกป่าและเสียงแมลงดังประสานกันเป็นจังหวะของธรรมชาติ เขาพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง สัมผัสได้ถึงความแข็งของกองฟางที่ใช้เป็นที่นอน แม้ร่างกายจะเริ่มปรับตัวได้บ้าง แต่เขายังคงคิดถึงความสบายของเตียงที่เคยนอนอยู่ดีเมื่อวานที่เกิดเรื่อง เขากลับมานอนที่กระท่อมกับชายที่ช่วยเขาไว้ ตอนนี้เจ้าตัวก็หายไปไหนอีกแล้วไม่รู้ หากว่าเขาต้องการจะกลับบ้าน เขาต้องมีที่อยู่อาศัย เขาต้องปรับตัวในเพื่อให้เข้ากับหมู่บ้าน และคนในเผ่านี้ให้ยอมรับเขา จากนั่นจึงคิดว่าควรทำยังไงต่อ ในเมื่อตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่าเขามาที่นี่ได้ยังไงกัน'พวกเขายังไม่ไว้ใจฉันเลยสินะ' เอเลียสคิดพลางถอนหายใจเบาๆแต่วันนี้มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป เมื่อเอเลียสกำลังจะเดินออกไป ชายร่างสูงเจ้าของกระท่อมก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้า เอเลียสเงยหน้ามองชายที่อยู่ตรงหน้าที่หายไปแต่เช้า และพึ่งกลับมา แม้สีหน้าของเขาจะยังคงนิ่งเรียบเหมือนเดิม แต่สายตาของเขากลับดูไม่เย็นชาเหมือนวันแรกที่พบกันเขาถืออะไรบางอย่าง

          เสียงกลองดังกึกก้องไปทั่วลานกลางหมู่บ้าน เปลวไฟจากกองไฟขนาดใหญ่ส่องแสงระยิบไหวไปตามแรงลม บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของผู้คนและเสียงเพลงพื้นเมืองที่ขับขานกันเป็นจังหวะคืนนี้เป็นคืนแห่งการเฉลิมฉลองของเผ่า เป็นคืนที่ทุกคนในหมู่บ้านจะรวมตัวกันเพื่อแสดงความดีใจที่ได้อาหารจากการล่าสัตว์กลับมา มากมายพวกเขานั่งอยู่เงียบๆ ข้างกองไฟ มีเพียงเสียงไฟแตกเปรี๊ยะเป็นจังหวะเท่านั้นที่ดังขึ้นมาเป็นระยะๆ เอเลียสเหลือบมองโครเล็กน้อย เขาเคยคิดว่าโครเป็นคนเย็นชาและดื้อรั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็เริ่มเข้าใจว่าจริงๆ แล้วอีกฝ่ายเป็นแค่คนที่คุ้นเคยกับวิถีชีวิตของตัวเองและไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงเท่านั้น“วันนี้ฉันสอนคำใหม่ให้เด็กๆ ด้วยนะ” เอเลียสพูดขึ้นมาลอยๆ เพื่อลดความเงียบงัน “พวกเขาเรียนรู้ไวมาก คำว่า น้ำ ไฟ แล้วก็ ดอกไม้ ”โครพยักหน้าเล็กน้อย แสดงว่าเขากำลังฟังอยู่แม้จะไม่ได้ตอบอะไร เอเลียสหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาวาดรูปง่ายๆ ลงบนพื้นดิน วงกลมเล็กๆ แทนดวงอาทิตย์ ลายเส้นหยักๆ แทนกระแสน้ำ โครมองตามสิ่งที่เอเลียสทำ แม้ในตอนแรกเอเลียสแค

"เอเลียส..."เสียงเรียกนั้นดังก้องอยู่ในหัวของเขา ซ้อนทับกับเสียงที่แว่วเข้ามาจากโลกภายนอกเอเลียสเงยหน้าขึ้น หัวใจยังเต้นรัวจากสิ่งที่เพิ่งพบเจอ ความทรงจำบางส่วนเริ่มไหลบ่าเข้ามาเหมือนน้ำหลาก—เครื่องเร่งอนุภาค การทดลองของเขา แสงสีขาวเจิดจ้า และความรู้สึกที่เหมือนร่างกายของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ'ฉันทำอะไรลงไป...'"เอเลียส!"เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนและใกล้กว่าเดิมเขาหันขวับไปมอง เห็นโครยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นมองตรงมาที่เขา ขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับจับสังเกตได้ถึงความผิดปกติในตัวเขา'ที่นี่... มันไม่ใช่โลกของฉัน''ฉันไม่ควรอยู่ที่นี!'เขาซูดหายใจลึก มือทั้งสองกำเข้าหากันแน่น รวบรวมสติก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงทันที ก่อนจะเดินไปรอบๆ เสียงนกร้องจางๆ กับกลิ่นสดชื่นของน้ำค้างยามเช้าทำให้เอเลียสรู้สึกได้ถึงความเป็นจริงอีกครั้ง ว่าเขายังไม่ได้กลับไป เขายังติดอยู่ในโลกใบนี้ โลกที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้หนาทึบ และมนุษย์ยุคหินเขา