Theory ล้อมรัก ละลายใจ의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

เสียงทุ้มออกจะเนือย ๆ แสนจะคุ้นหูดังขึ้นบริเวณเหนือหัวทำเอาฉันที่กำลังเพลินไปกับความคิดสะดุ้ง พลางเงยหน้าเอียงคอมองสบตาผู้ชายร่างสูงในเสื้อช็อปสีกรมที่จู่ ๆ ก็โผล่หน้ามาแสดงตัวถึงความมีตัวตนพร้อมโยนข้อกล่าวหาในแบบเดิม ๆ ให้ฉันอีกครั้ง คือไม่คิดจะทักกันด้วยคำอื่น ประโยคอื่นบ้างเลยหรือยังไง เอะอะคิดว่า ฉันจ้องแต่จะหลบ “มาแบบนี้เราตกใจนะ” “โทษกันแบบนี้ก็ได้ด้วย” คนเดินมาเงียบ ๆ เลิกคิ้ว “ที่ว่าตกใจน่ะไม่ใช่ว่าเธอขวัญอ่อนเองหรอกเหรอ” ฉันเบิกตากว้างก่อนจะตวัดค้อนงาม ๆ ให้ทันทีที่คำตอบนี้หลุดออกมาจากปากคนหน้านิ่งที่อัพเลเวลยักคิ้วยียวนใส่ฉันด้วยมาดสุดกวน เห็นแล้วอยากยื่นมือไปบิดพุงให้เจ็บจี๊ด “ล้อเล่นนิดเดียวทำไมต้องทำหน้าตูมด้วยเนี่ย” ยังแหย่ไม่เลิก “ก็กวนอะ” ฉันบอกพลางทำปากยื่น “กวนตีน ?” “พูดเองนะ” แล้วเขาก็หัวเราะ เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นเขาหัวเราะเปิดปากแบบนี้ เหมือนได้เปิดโลกใหม่ยังไงไม่รู้ น่ารักดี และใช่ ฉันก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม เรื่องอะไรจะให้เห็น “เลิกเรียนวิชาแรกของวันแล้วเพื่อนมันชวนข้ามฝั่งมาหาอะไรกินหน้ามอ เบื่อโรงอาหารกับหลังมอ พวกมันอยากเปลี่ยนบรรยากาศเปลี่ยนส

กระโปรงตัวใหม่ที่ปืนลงทุนเดินไปซื้อมาให้เปลี่ยนเป็นกระโปรงพลีทความยาวเลยเข่าลงมานิดหน่อย เขาบอกใส่แบบนี้ดีกว่าแบบเดิมเป็นไหน ๆ เรื่องนี้ฉันไม่เถียงหรอกเพราะก็รู้อยู่แก่ใจว่า ใส่แบบไหนสะดวกสบายกว่ากัน แต่บางทีฉันก็อยากใส่ทรงเอบ้างอะไรบ้างไง จะสั้นยาวก็ว่ากันไป อารมณ์ผู้หญิงอะเนอะ ถึงจะต้องแต่งเครื่องแบบซ้ำซากตลอดห้าวันหกวันแต่ก็ขอให้ได้มิกซ์แอนด์แมทต์ ซึ่งจุดนี้ผู้ชายอาจไม่เข้าใจ แล้วที่ทำฉันอึ้งจนตาโต อ้าปากค้างก็ตอนเขายื่นถุงอ้วน ๆ ให้ตอนฉันเดินกลับมานั่งที่เดิมหลังเปลี่ยนกระโปรงเรียบร้อยแล้ว นี่แหละ คือเขาไม่ได้ซื้อมาให้แค่ตัวเดียวอย่างที่เข้าใจไง ขนซื้อมา ตั้งห้าตัว แถมยังเหมือนกันเป๊ะ“ไม่ต้องกลัวขาด แต่ต้องระวังเวลามีลม”“...”“รู้งี้เอาตัวที่ยาวกว่านี้มาก็ดี”ปืนขมวดคิ้วแน่น ส่วนฉันฟังแล้วต้องเลิกคิ้วหันมามองตา ยัยแจนกับยัยเบลแบบไร้ซึ่งคำพูด ดูออกแหละว่าผู้ชายหนึ่งเดียวท่ามกลางหญิงสาวอย่างพวกเรามีอารมณ์หงุดหงิดเจือจาง ถ้าเดาไม่ผิดคงไม่พ้นเรื่องกระโปรงฉัน เพราะเมื่อกี้เขาเพิ่งจะบ่นไปว่าน่าจะเอาตัวที่ยาวกว่านี้มาให้ฉัน ซึ่งที่เขาซื้อมานี่มันยังไม่ยาวอีกเหรอ ปกติฉัน ก็ใส่ทรงพลีทคว

วันนี้ตลอดทั้งวันฉันมีเรียนแค่คลาสเดียวก็จริง แต่ก็เป็นอีกคลาสที่เรียนหนักหน่วงเอาการสำหรับเด็กเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศอย่างฉันและเพื่อนร่วมเซคกว่าสองร้อยยี่สิบชีวิตกับวิชาเฉพาะ กฎหมายธุรกิจ ผู้สอนคืออาจารย์หฤทัย วินัยเที่ยงตรง ฉายาอาจารย์สาวโสดวัยดึกจอมเนี้ยบที่ได้รับการแต่งตั้งมาจากพวกรุ่นพี่ แกเนี้ยบ แกเป๊ะ แกเคร่งครัดเน้นหนักในทุกเรื่อง คะแนนเก็บคะแนนสอบฟังจากเสียงเล่าลือเขาก็ว่าได้ยากแสนยาก ที่จำเป็นต้องลงเรียนกับแกก็เพราะลงกับอาจารย์อีกท่านไม่ทัน เลิกคลาสวิชานี้ทีไรจึงอ่อนเปลี้ยเพลียแรง สมองเบลอกันเป็นแถว “เนื้อหาของอาจารย์เล่นเอามึนไปหมด”“เออ เห็นหน้าเพื่อนแต่ละคนแล้วไม่ต้องพูดก็เข้าใจความรู้สึกดูเบลอ ๆ ง่วง ๆ ท่าทางการเดินเอื่อยเฉื่อยเหมือนเพิ่งโดนซอมบี้กัดคอ แล้วนี่นะ ฉันไม่อยากจะคิดถึงตอนสอบเลยพวกแก เราต้องท่องหนังสือกันจนหัวฟูแน่ เพราะรุ่นพี่เคยแย๊บมาว่าอาจารย์แกไม่บอกแนวข้อสอบ”“คณะเรานี่มีแต่อาจารย์โหด ๆ เนอะ”“ที่สุดอะ”ตั้งใจว่าพอเลิกเรียนแล้วจะกลับห้องไปนอนสักตื่นเพื่อให้สมองมันปลอดโปร่งแล้วค่อยออกไปซื้อของใช้จำเป็นที่กำลังจะหมดลงในวันสองวันนี้ที่ห้างฯ แต

“ปืนเหรอ” เสียงใสติดจะงัวเงียพึมพำเบา ๆ หน้าตาดูสงสัย“ไม่ใช่ปืนแล้วจะเป็นใคร หน้าตาแบบนี้มีคนเดียวนะครับ”คิ้วเรียวย่นเข้าหากันแล้วพยักหน้าหงึกหงัก ดูมึน ๆ งง ๆ “จริงด้วย ปืนคนนี้มีคนเดียวนี่เนอะ ปืนจ๋า ฮิ ๆ” แล้วเธอก็ยิ้มกว้างหวานหยดย้อย และทำใจกล้าด้วยการยื่นนิ้วมาจิ้มจมูกผมเล่น ส่งเสียงหัวเราะคิกคักจนตายิบหยีก่อนที่ปากเล็ก ๆ สีสวยจะหาวขึ้นมาอีก น่ารักฉิบหาย น่ารักจนไม่อยากแบ่งปันภาพนี้ให้ใครได้มีโอกาสเห็น ท่าทางอิดออดไม่ยอมลุกขึ้นมานั่งดี ๆ นั่นอีก ผมว่าผมไม่ได้คิด หรือรู้สึกไปเองนะที่รู้สึกว่าพริกหวานน้อยตอนตื่นนอนจะดูอ้อนหนักเป็นพิเศษ“ตื่นเต็มตายัง”“อื้อ ฮื่อ...ไม่อยากลุกเลยอะ” เสียงน่ารักบ่นหงุงหงิง“ง่วงมากขนาดนั้นเลย” ผมถามยิ้ม ๆ อยากยืดเวลาตรงนี้ให้นานขึ้นอีกสักหน่อยเลยไม่ดึงดันที่จะให้คนเพิ่งตื่นนอนรีบลุกนั่ง กว่าหอสมุดจะปิดให้บริการก็ตอนสองทุ่มนู่น ตอนนี้มีเวลางีบอีกถมเถ อยากนอนต่อผมก็จะนั่งเฝ้าจนกว่าจะนอนจนพอใจ แต่ดูทรงแล้วคนขี้เซาคงไม่คิดจะนอนต่อ คงแค่ขี้เกียจลุก“ก็ถึงขนาดนั่งอ่านหนังสือรอเธอไม่ไหวอะ” พริกหวานพูดเสียงงึมงำ ก่อนจะยกมือปิดปากหาวพลางไซ้แก้มกับหลังมือตัวเ

ปืนขับ BMW Coupe สีขาว 2 ประตู ไม่น่าตื่นเต้นเท่าที่ฉันถูกใครหลายคนมองมาคล้ายกำลังจับผิดตั้งแต่ในหอสมุดจนกระทั่งเดินมาถึงลานจอดรถด้านหลัง ปกติเวลาฉันเดินไปไหนมาไหนในมหา’ลัยนอกจากพวกเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ในสาขาเดียวกันก็ไม่ค่อยมีใครสนใจอะไรฉันเท่าไรนักหรอก เพราะไม่ใช่คนเด่นคนดังที่ทุกคนจะต้องจับตามองเป็นพิเศษ ผิดกับวันนี้ที่ฉันดันมาเดินเคียงไหล่กับหนึ่งในพ่อหนุ่มสุดฮอตของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ภาคสาขาวิชาไฟฟ้า แถมยังมีบุญวาสนาขึ้นรถราคาหลายล้านมากับเขา คงไม่แคล้วกลายเป็นหัวข้อสนทนา “คิดอะไรอยู่”ฉันคิดอะไรอยู่อย่างนั้นเหรอ ? ฉันขยับตัวเปลี่ยนท่านั่งหันไปทางสารถีรูปหล่อบ้านรวยเพื่อมองเขาให้เต็มสายตา ก่อนจะเรียบเรียงประโยคในหัวให้คนฟังเข้าใจง่ายที่สุด “เรากลัวแฟนคลับเธอไม่พอใจเราอะ คงไม่มีดักตบอะไรแบบนั้นใช่ไหมอ่า” พูดติดตลกแต่คนฟังกลับไม่ยิ้มหัวเราะตามน่ะสิฉันเลยได้แต่ยิ้มเจื่อน ถึงปืนจะเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่ดารานักร้อง หรือแม้แต่เน็ตไอดอลคนดัง แต่ยอดจำจวนกดติดตามในเฟซบุ๊กกลับมี ถึงหกเจ็ดหมื่นคน เห็นครั้งแรกทำเอาอึ้งเหมือนกัน นี่ถ้าเขาเป็นคนชอบโพสต์รูปตัวเองนะ ฉันว่ายอดคนกดติดตามคงแตะไปถึงหลั