Theory ล้อมรัก ละลายใจ의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 28

“ขอบคุณนะคะที่มาส่งจนถึงที่หมายโดยปลอดภัย”สิ้นเสียงฉันคำว่า “อืม” ที่ฟังดูนุ่มนวลก็ดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสวย“ไม่มีอะไรแล้วงั้นเราไปก่อนนะ เธอก็ขับรถกลับ ๆ ดี ถึงแล้วบอกด้วย” ฉันยิ้มเขิน ปลดเบลท์ คล้องสายกระเป๋าที่วางบนตักที่หัวไหล่ งงตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้จะเขินอะไร จะว่าไม่มีสาเหตุก็ไม่เชิง แต่เขินอะคือเขินแน่ ๆ ฉันส่ายหน้าให้ตัวเองอย่างอ่อนใจพลางเปิดประตู เหวี่ยงขาลงเหยียบพื้นถนน พลันเสียงร้อง “อ๊ะ” เบา ๆ ก็ดังหลุดลอดออกมาด้วยความตกใจเมื่อข้อมือถูกดึงกึ่งกระชากเอาไว้จากคนด้านหลัง ซึ่งก็คือเจ้าของรถราคาแพงคันนี้ฉันหันกลับไปมองด้วยสายตาตั้งคำถามกึ่งตำหนิจะคุยก็เรียกดี ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องกระชากเลย ฉันบ่นในใจ “ร้านนั้นอร่อย ไว้วันหลังเราไปกินกันอีกดีไหม จะเปลี่ยนร้านก็ได้” ปืนตีหน้านิ่งตอนพูด แต่ในความนิ่งนั้นฉันสัมผัสได้ถึงความเว้าวอนในน้ำเสียงที่ถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูด ได้ฟังแบบนี้แล้วก็โกรธไม่ลง “ตกลง ไว้เราไปหาร้านอร่อย ๆ กินกันอีก”“ดี”“อื้อ ดี” ฉันพูดเลียนแบบ อมยิ้มจนแก้มตุ่ย ปืนเองก็ยิ้มออก และจับข้อมือฉันอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย ไม่รู้ลืมตัวหรือยังไง ตัวฉันก็อยู่ในท่าที

[ Special Puen Talks ]ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มสิบนาทีแล้ว บรรยากาศในร้าน นั่งเล่า ร้านของพี่คิว หนึ่งในรุ่นพี่ที่สนิทกำลังคึกคักได้ที่ พี่มันเพิ่งเรียนจบไปเมื่อปลายปีที่แล้วนี่เอง ลูกค้าที่มาอุดหนุนครึ่งหนึ่งของที่นี่ก็เป็น พวกรุ่นพี่รุ่นน้องในคณะ ในสาขา ส่วนอีกครึ่งก็เป็นพวกเด็กต่างคณะ และคนทั่วไป“โน่”“พี่โน่”“ว้าย”“กรี๊ดดดดดดดด”ดนตรีสดบนเวทีที่เพิ่งเริ่มทำการแสดงไปได้ไม่ถึงสองนาทีเรียกเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูจากพวกสาว ๆ ไม่ขาดสาย สาเหตุเพราะนักร้องนำ และเพื่อนร่วมวงหน้าตาดี โบกไม้โบกมือทีก็ได้รับเสียงตอบรับท้วมท้น ซึ่งบางทีก็น่ารำคาญเกินไป“มาร้านเหล้าแต่เสือกพกนมกล่องมา มันยังไงกันวะ”“พกมาไม่ว่าแต่มันเอาแต่จ้องนมในมือ เหี้ยหรือมึงเมานมวะ” ไอ้เป้ทำหน้าตกใจ ยกมือทาบอก ยิ้มยียวนกวนประสาทเมื่อผมปรายตามองหน้ามัน“หรือตาพร่าเห็นนมกล่องในมือเป็นนมสาวขาวอวบอมชมพูน่าลูบไล้ น่าขยำขยี้งี้เหรอ โรคจิตสัสเลยว่ะเพื่อนปืนของกู” ไอ้เข้มทำมือบีบขยำกลางอากาศ ทำท่าประกอบความคิดสัปดนให้เห็นภาพ สันดานหมาอย่างมันโรคจิตกว่าผมอีกผมปรายตามองหน้าไอ้พวกปากดีทีละคน ก่อนจะขยับปากพูดกับพวกมันเรียบเรื่อย พลางบ

หลังลงไปผจญกับความร้อนเปรี้ยงแบบเปรี้ยงจริง ๆ ในฤดูหนาวที่ไม่ค่อยหนาวของประเทศกรุงเทพฯ แยกย้ายกับน้องโทน ในลิฟต์ฉันก็กลับเข้ามาตากแอร์อยู่ในห้องตามเดิม เพิ่มเติมคือเปิดหนังเรื่อง After หนังรักวัยรุ่นที่กำลังเป็นที่กล่าวขานถึงของกลุ่มสาว ๆ จากช่อง Netflix ดูระหว่างนี้ก็แกะกล่องข้าวผัดไก่เกาหลีกลิ่นหอมฉุย กับเปิด ฝากระปุกกิมจิไซซ์เล็กที่คว้ามาจากตู้แช่ในเซเว่นที่เหลือเพียงแค่สามกระปุกสุดท้าย เพราะสต็อกใหม่พนักงานยังไม่เติม เห็นแล้วมันอดใจไม่ไหวต้องซื้อมากินบ่อยครั้งไป และจริง ๆ ความอยากนี้มันมีที่มา ที่ไปแหละ ด้วยความที่เปิดดูยูทูปเกี่ยวกับช่องเกาหลีมากไปหน่อย เห็นคนที่นั่นกินอะไรก็ตามต้องมีกิมจิ ผักดองขึ้นโต๊ะอาหารเสมอ เลยซึมซับพฤติกรรมการกินของเขามาฉันใช้เวลาในการกินไม่ถึงสิบห้านาทีก็เป็นอันจบมื้อเช้ารวบมื้อกลางวัน ทีแรกก็เพลินอยู่กับการหวีดพระเอกในหนังอยู่หรอก แต่พอโทรศัพท์ดังทำลายโสตประสาท หน้าจอปรากฏชื่อของคนทำลายความสุขเท่านั้น สายตาและใจของฉันมันก็ไม่อาจจดจ่ออยู่ที่จอทีวีได้อีกต่อไป เพราะความน่าสนใจมันดันมาตกอยู่ที่ใบหน้าใส ๆ ผมยุ่ง ๆ ของคนที่ปรากฏอยู่ในหน้าจอมือถือแทนพ่อพระเ

คนรีบที่บอกอีกหนึ่งชั่วโมงเจอกันมาถึงหน้าหอฉันก่อนเวลานัดตั้งสิบห้านาที เดินฝ่าแดดเปรี้ยง ๆ ออกมาจากประตูรั้วก็เห็น BMW คันเดิมของปืนจอดเด่นเป็นสง่าอยู่ริมฟุตบาธในฝั่งตรงข้าม ใครสัญจรผ่านไปมาเห็นล้วนเหลียวมองความงามซ้ำสองกันทั้งนั้น กลับกัน ถ้าเป็นฉันที่ไม่รู้จักกับคนในรถฉันก็ชื่นชม และคงมีความคิดที่อยากจะเห็นโฉมหน้าผู้เป็นเจ้าของเหมือนสาว ๆ กลุ่มที่เพิ่งเดินผ่านไปเหมือนกันแหละกระจกฝั่งคนนั่งเปิดลงเมื่อฉันข้ามถนนมา ปืนชะโงกหน้าบอกให้ฉันรีบขึ้นรถเพราะอากาศข้างนอกมันร้อนจัด ภาวนาอยู่นี่ ขอให้คำพยากรณ์ที่กรมอุตุฯ ออกประกาศไว้เมื่อสองวันก่อนเป็นความจริง ที่ว่ากรุงเทพฯ จะหนาว อุณหภูมิจะลดลงเหลือสิบกว่าองศาในช่วงเดือนธันวาคม ซึ่งเหลืออีกเดือนกว่า ๆ เหมือนจะไม่นานแต่ ก็นานอยู่ดี “หือ”“ใจเราตรงกัน” ปืนคงเดาได้ว่าฉันจะพูดอะไร ซึ่งฉันก็ไม่เถียง“นั่นน่ะสิ” ก่อนออกจากห้องมาฉันเปลี่ยนจากเสื้อยืดกลางเก่ากลางใหม่ มาใส่เสื้อโปโลสีขาวเพื่อไม่ให้ตัวเองดูหม่นหมองเกินไปเมื่อเดินกับปืน พ่อหนุ่มออร่าฟุ้ง กางเกงก็ขาสั้นสีขาวตัวเดิม ตัวนี้เพิ่งซื้อ ใส่ครั้งนี้ครั้งที่สองเอง รองเท้าก็เลือกใส่รองเท้าผ้าใบ