Semua Bab ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า: Bab 1 - Bab 10

ห้องบรรทมเจ้าชายแห่งอาเรส "เจ้าไม่กลัวข้าเหรอ?" ไคลน์เอ่ยถามทาสโอเมก้าคนใหม่ที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาด้วยท่าทีที่นิ่งเฉย เซย์เงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าชายไคลน์ ดวงตาของเขาส่องประกายเย็นยะเยือก ก่อนจะยกมุมปากยิ้มอย่างท้าทาย “แล้วถ้าข้าบอกว่า… ข้า ‘ไม่กลัว’ ล่ะ?” ไคลน์ชะงักเล็กน้อย ก่อนที่เสียงหัวเราะต่ำๆ จะหลุดออกมา “กล้าดี…” มือหนาของเจ้าชายค่อยๆ เอื้อมมาปลดเสื้อคลุมที่คลุมอยู่บนไหล่ของเซย์ออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนสะท้อนแสงเทียนอันอ่อนโยน เจ้าชายกระชับแขนรอบเอวของเขาแน่น ก่อนจะลากร่างของเซย์เข้าใกล้ ปล่อยให้ความร้อนจากร่างกายทั้งสองสัมผัสกันอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง เซย์ไม่ขัดขืน เขาไม่ผลัก ไม่หนี แม้จะรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นในคืนนี้ เขาแค่... จ้องตาไคลน์นิ่งๆ ด้วยความสงบ ราวกับเขากำลังจับจังหวะเวลา รอคอยการ "บางสิ่ง"ให้ดำเนินไปตามแผนที่เขาวางไว้ล่วงหน้า โดยที่ไคลน์เองยังไม่รู้ตัวว่า คืนนี้... อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในจักรวรรดิ เสียงครางของไคลน์ดังก้องในห้องแคบ ภายในความมืด เขาหอบหายใจแรงๆ ขณะริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาบดเบียดแลกกับเซย์ก่อนเคลื่อนไหวไปท

กลิ่นกายหอมบางเฉพาะตัวของเซย์ยังคงลอยอ้อยอิ่งในอากาศ ยามที่อัลฟ่าหนุ่มสูดดมเขาไปเขาก็ยิ่งหลงไหลจนแทบถอนตัวไม่ขึ้น แสงเทียนไหวสะท้อนผิวเนื้อขาวเนียนของเซย์จนเทอประกายวาววับร่างที่เปลือยเปล่าของเซย์ที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียง ภาพตรงหน้าแทบเหมือนภาพวาดต้องสาป "ที่ยิ่งมองก็ยิ่งลุ่มหลง" โอเมก้าที่ไม่หวาดกลัว ไม่แม้แต่ทำตัวเชื่องเพื่อแลกกับการรอดชีวิต แต่เขากับใช้ร่างกายกำราบอัลฟ่าด้วยไฟราคะที่ไม่มีใครเคยต้านได้ ไคลน์หอบ ลมหายใจติดขัด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาเบิกกว้างเมื่อเซย์จับแก่นกายเขาไว้แน่นอีกครั้ง มือเรียวนุ่มของเซย์ลูบขึ้นลงอย่างช้า ๆ สัมผัสที่แผ่วเบาแต่ปลุกเร้าความต้องการได้อย่างน่าเหลือเชื่อ นิ้วหัวแม่มือยังคงวุ่นวายเขี่ยวนที่ปลายหัวแดงก่ำจนของเหลวสีใสไหลทะลักออกมาไม่หยุด เสียงเจ้าชายครางต่ำ อื้ออึงในลำคออีกครั้ง “อึก...เซย์ ข้า...” "อ่าห์..ดี" “ชู่ว์” เซย์ยิ้มบาง แตะนิ้วที่ริมฝีปากไคลน์เบา ๆ “ปล่อยให้ข้าดูแลเจ้าสิ ขอลิ้มรสท่านต่ออีกสักหน่อยนะแล้วคืนเราจะได้สนุกกัน” จากนั้น เขาก็โน้มตัวเข้าหาไคลน์อีกครั้งทั้งคู่จูบกันอย่างเร่าร้อน ก่อนที่เซย์จะผละริมฝีปาก

แสงจันทร์สาดส่องผ่านซี่ลูกกรงคุก ร่างเปลือยขาวท่อนบนของเซย์สะท้อนแสงสีเงินเป็นประกายวาววับบนเตียงไม้เก่า ผิวเนียนละเอียดเหมือนหิมะที่ต้องแสงเช้า ราวกับสิ่งของที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่กลับเป็นราคะที่ทำให้ภาพตรงหน้านั้น...งดงามจนเจ็บใจ ไคลน์ยืนมองเซย์ หอบแรง ดวงตาแดงฉานด้วยไฟปรารถนา ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เหตุการณ์ที่เขาถูกคร่อม ควบขี่ โดยชายผู้ที่ควรจะเป็นแค่ ทาสโอเมก้าที่ต่ำต้อย แต่ตอนนี้...เขากลับกลายเป็นบุคคลที่ไคลน์หวาดระแวง สับสนทุกครั้งที่พบหน้า “อึ่ก...เซย์...!” ร่างสูงสะดุ้งเมื่อนึกถึงสัมผัสที่แนบชิดที่เซย์มอบให้เมื่อคืน "มาแล้วเหรอ..เจ้าชายของข้า" เสียงโซ่กระทบเหล็กดัง "กึก" กลบทุกความเงียบในคุกใต้ดิน แสงจากคบไฟสลัวส่องให้เห็นเพียงเงาลางค่อยๆเดินเข้ามาหาไคลน์อย่างช้าๆ บรรยากาศรอบตัวของไคลน์เริ่มอึดอัดจนเขาหายใจแทบไม่ออก เซย์ถูกล่ามไว้เพียงเส้นโซ่เส้นเดียว แต่สำหรับเซย์มันไม่ต่างอะไรจากเส้นด้าย เขเป็นแค่ทาสผู้ต่ำต้อยที่รอประหาร แต่กลับมีค่ามากพอให้เจ้าชายผู้สูงศักดิ์ต้องร้อนรน เพราะแค่เขา “พูด” ก็สามารถร้อยคอเจ้าชายไคลน์ให้เดินลงมาหาเขาได้ถึงที่นี่ แ

เช้าวันรุ่งขึ้น… ไคลน์ตื่นขึ้นมาบนเตียงของตัวเองในพระตำหนัก แต่ผ้าห่มที่คลุมตัวไว้ไม่อาจปกปิดร่องรอยที่เซย์ฝากไว้บนร่างกายของเขาได้ ทั้งรอยช้ำสีกุหลาบ และรอยฟัน เขาอยากให้เรื่องเมื่อคืนเป็นแค่ฝันเป็นเพียงภาพหลอน อัลฟ่าที่ไหนกันที่พลาดท่าให้โอเมก้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันน่าอายที่สุด แต่ทว่ามันกลับชัดเจน รุนแรง และแนบแน่นจนเหมือนยังรู้สึกได้ถึงปลายหัวร้อนที่แนบชิดดุนดันเข้ามาจนถึงจุดที่ลึกที่สุดของเขา กลิ่นตัวของเซย์ติดอยู่ในโพรงจมูก กลิ่นหอมบาง ๆ ที่ไม่เหมือนโอเมก้าคนไหน มันปลุกความปรารถนาในตัวเขาให้พวยพุ่งขึ้นอีกครั้ง…ความปรารถนาที่จะถูกเซย์สัมผัสคุกกรุ่นภายในจนไคลน์แทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขากัดฟันแน่นเมื่อรู้ตัวว่า ‘อยาก...อยากที่จะสัมผัสเซย์’ อีกแล้ว อยากจนแทบบ้า แต่มันไม่ควรเป็นแบบนี้...เขาคืออัลฟ่าผู้สูงศักดิ์ เซย์ควรถูกลืม ถูกเหยียบ ถูกทำลายไปพร้อมกับความอ่อนแอในตัวเขา เขาจ้องมองเซย์อย่างเดือดดาล “ขังมันอีกครั้ง” ไคลน์สั่งเสียงกร้าวกับหัวหน้าทหาร “แยกขังเดี่ยว อย่าให้มันได้พูดกับใคร อย่าให้ใครได้เห็นมัน...แม้แต่เงา” แต่สั่งเสร็จกลับยังรู้สึกหายใจไม่เต็มปอด ร่างกายเริ่มเสี

กลิ่นหอมจางๆ ในห้องทรงงานลอยตลบอยู่ในอากาศ มันไม่ใช่น้ำหอม ไม่ใช่กลิ่นจากยาใด แต่มันคือกลิ่นเฉพาะตัวของคนคนหนึ่งที่ไคลน์ไม่อาจลืมได้เลย เซย์... ไคลน์หยัดลุกขึ้นยืนมองไปรอบ ๆ ตัว มองหาร่างของใครบางคนที่มั่นใจว่าถูกล่ามโซ่ไว้กับหัวเตียงด้วยคำสั่งของเขาเอง ริมฝีปากหยักเม้มแน่น ขณะที่ดวงตาคมไปสะดุดกับเซย์ที่เดินเข้ามาหาไคลน์ใกล้กับโต๊ะทำงาน ก่อนจะปลดเปลื้องผ้าคลุมตัวออกเผยให้เห็นร่างบางที่เกือบจะเปลือยเปล่าต้องแสงจันทร์มันเป็นภาพที่งดงามและล่อลวงจนเขาไม่อาจละสายตาไปจากเรือนร่างนั้นได้ร่างที่เคยรู้สึกว่า 'เป็นเจ้าของ' แต่กลับถูกควบคุมจนหมดสิ้น "ข้าต้องการท่าน" ไคลน์สะดุ้งตัวตื่นและพบว่าตัวเองทำงานจนเผลอหลับไป ความรุ่มร้อนในกายแผดเผาเขาจนเจ้าชายต้องเร่งฝีเท้ากลับไปยังห้องลับที่เขาซ่อนเซย์เอาไว้จากสายตาที่หื่นกระหายของอัลฟ่าในวัง ทันทีที่ห้องลับเปิดออกไคลน์กลับไม่พบเซย์บนเตียงทั้งที่มั่นใจว่าเขาล่ามเซย์ไว้ด้วยโซ่ที่เหล่าโอเมก้าแพ้ทาง เขาหายไป เขาหายไปไหน ไคลน์ร้อนใจรีบเดินเข้าไปในห้อง ทันใดนั้นเองไคลน์ก็ถูกใครบางคนเข้ามาประชิดจากทางด้านหลังและถูกจับกดลงบนเตียง “เจ้า…ทำอะไรกับข้า”