MasukShare
บทที่5 รุกล้ำ(NC20++)
Terakhir Diperbarui:
2025-04-14 19:35:10ไคลน์เอนหลังนอนแผ่บนเตียงกว้างอย่างหมดเรี่ยวแรงเขารู้สึกเหนื่อยล้าจากเกมรักเมื่อสักครู่
เซย์หยัดกายขึ้นจนแก่นกายลำเขื่องของไคลน์ค่อยถอดถอนหลุดออกจากกายเขาแต่ด้วยความคับแน่นจนเกิดดัง "พล็อก!!!" "อ่าห์..." เซย์ครางกระเส่าพลางส่งสายตาเย้ายั่วให้ไคลน์อย่างจงใจ และก็ได้ผลไคลน์จ้องมองเขาอย่างไม่วางตา จากนั้นเซย์จับขาของไคลน์แยกออก วางไว้บนหน้าขาของตนเอง ก่อนจะถมน้ำลายลงบนฝ่ามือ แล้วค่อย ๆ เอานิ้วมาจ่อเข้าหาปากทางที่เต้นตุบ ๆ ตอดรัดอากาศของไคลน์และออกแรงกดปลายนิ้วของตัวเองเข้าไปรูจีบอย่างช้า ๆ ไคลน์สะดุ้ง ร่างทั้งร่างสั่นระริก “ไม่...ข้าไม่!”มือเรียวยังคงจับสะโพกของไคลน์ไว้แน่น "อึก..อื้อ..อัลฟ่าหนุ่มร้องห้าม"ด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน เซย์จงใจใช้นิ้วเบิกทางให้ไคลน์ได้ปรับตัว "อื้ม..ยะ..หยุดนะ" เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับอัลฟ่าเช่นเขาแต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธสัมผัสของเซย์ได้เลย นิ้วของเซย์รุกล้ำเข้าไปจนสุดความยาว และเมื่อเขาเห็นว่าไคลน์เริ่มปรับเขายิ่งได้ใจเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปภายในอีก "ฮ่าห์..ซะ..เซย์" นี่มันความรู้สึกอะไรกัน ไคลน์ทั้งสับสนทั้งเสียดเสียวปิดเปลือกเข้ากันตาแน่นเมื่อรูจีบถูกนิ้วเรียวลุกล้ำเข้าและออกซ้ำ ๆ เซย์จ้องมองร่างที่ดิ้นพล่านของไคลน์อย่างพอใจก่อนจะถอดถอนนิ้วออก เขาชันกายขึ้นเล็กน้อยจับกระชับแก่นกายของตัวเองไปจ่อที่ช่องทางรักของไคลน์ที่ยังบริสุทธิ์และปิดแน่นสนิท แม้ว่าจะถูกเซย์ใช้นิ้วเบิกทางไปก่อนหน้า ไคลน์เบิกตากว้างขึ้นอย่างตื่นตระหนก “หยุด...ข้าเป็นอัลฟ่า...เจ้าจะ...ฮ้าห์” “ข้ารู้..เด็กดี” เซย์กระซิบ “แต่ข้าจะทำให้เจ้าจำคืนนี้ไปตลอดชีวิต” เขากดสะโพกแนบแน่นลงให้ลำกายตัวเองเสียดสีรูจีบของไคลน์ และแนบชิดใบหน้าลงมาใช้ ริมฝีปากขบกัดใบหูไคลน์เบา ๆ ขณะเดียวกันก็ใช้มือลูบไล้แก่นกายของไคลน์เบา ๆ "ข้าขอได้ไหม.."ด้โปรด" เสียงที่อ้อนวอนและสัมผัสจากมือของเซย์ทำเอาอัลฟ่าหนุ่มเผลอไผลไม่ทันระวังตัว เซย์ใช้จังหวะนี้ค่อย ๆ ดันแก่นกายเข้าไปภายในอย่างช้า ๆ แม้ไคลน์จะดิ้นจะดัน แต่แรงของเซย์นั้นหนักแน่นและมั่นคงเกินจะต้านไหว เสียงร้องเจ็บปนสั่นของเจ้าชายดังขึ้น แต่ไม่นานนักก็กลายเป็นเสียงครางแผ่ว เมื่อส่วนหัวเริ่มผลุบหายเข้าไปภายในความรู้สึกแรกผ่านไปแล้ว เสียงครางหอบขาดห้วงดังขึ้นทันทีที่ส่วนปลายแทรกเข้าไปในตัวได้ครึ่งลำ ร่างเจ้าชายแอ่นโค้ง กล้ามเนื้อท้องเกร็งสั่น ปากเผยอครางร้องดังขึ้นอย่างไม่รู้ตัว "อ๊ะ...อื้อออ...เอาออกไป" "ชู่..นิ่งไว้เด็กดี" "มันเจ็บ!!!" "ข้ารู้....แต่อีกเดี๋ยวเดียวท่านก็จะเสียวแล้ว" "อื้อ..มันอึดอัด" “อ่า...แน่นยิ่งกว่าที่คิดอีก” เซย์ขบฟันแน่น ดวงตาวาวโรจน์ เขาค่อย ๆ ดันเข้าไปลึกขึ้น ช้า แต่เน้นๆ และร้อนฉ่าจนไฟลุก เจ้าชายอัลฟ่านอนตัวสั่นระริกอย่างไร้เรี่ยวแรง ความรู้สึกแปลกใหม่เล่นงานเขาจนเขาทำอะไรไม่ถูก เซย์ไม่เร่งรีบ เขาค่อย ๆ ขยับ เคลื่อนไหวเป็นจังหวะ ลึก ช้า ๆ และแนบแน่นทุกสัมผัส ราวกับกำลังตีตราเขตแดนของตนในร่างของเจ้าชาย “อ่าห์...รู้สึกดีไหม...เจ้าชายน้อยของข้า” “ชะ...เชี่ย...หยุด...อื้อ...” เสียงครางของไคลน์เริ่มติดขัด เขาไม่อยากยอมรับ แต่ร่างกายกลับตอบสนองทุกแรงกระแทกของเซย์จนไม่สามารถปฏิเสธได้ เสียงครางอื้ออึงของไคลน์ปะปนกับเสียงเตียงไหวเบา ๆ เสียงเนื้อกระแทกกันดังเป็นจังหวะ “ตับ ตับ ตับ” เซย์ยังคงไม่เร่ง เขาขยับสะโพกเป็นจังหวะสั้น ๆ ก่อนจะเริ่มเพิ่มแรงกระแทกทีละน้อยให้อัลฟ่าหนุ่มได้ปรับตัว แต่ทว่าในไม่ช้าเสียงเนื้อกระทบกันก็ดังลั่นสนั่นไปทั่วห้องห้องบรรทมของเจ้าชาย "ตับ ตับ ตับ" "อื้อออ...อ่าห์" “เจ้า...ช่างเร้าใจจริง ๆ” เสียงของเซย์แหบพร่าและเต็มไปด้วยอารมณ์ของความหื่นกระหาย เขาก้มลงจูบไคลน์อีกครั้ง คราวนี้...เจ้าชายไม่ผลักออกอีกแล้ว ริมฝีปากตอบสนองอย่างกระหายพอกัน เซย์เริ่มโยกเอวขยับตอกอัดกระแทกไคลน์รุนแรงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เขาบดสะโพกแทงขึ้นแทงลงแทงซ้ายแทงขวาทุกจังหวะมั่นคงความเร็วความแรงสม่ำเสมอราวกับเขาไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย รูจีบที่เพิ่งโดนเปิดบริสุทธิ์ยังคงตอดรัดทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี จังหวะควบขี่เร่าร้อนยิ่งขึ้นทุกขณะ จนคนที่ถูกกระทำทานทนไม่ไหวจนต้องเด้งสะโพกตัวเองสวนแทงแรงขึ้นเรื่อย ๆ "อื้ม..อ่าห์..ไคลน์เจ้าชอบหรือไม่ยามที่ท่านโดนข้ากระแทก" "อ๊ะ..อื้ม..อู้ววว...ซี้ดดี!!!" "อ่าห์...อย่างงั้นตอดรัดข้าอีก" ไคลน์ครางกระเส่าร่างกายของร้อนผ่าวจนแทบลุกไหม้ ไคลน์ไม่เคยร่วมกับโอเมก้าตนไหนที่เป็นงานขนาดนี้ทุกจัวหวะการขยับสะโพกของเซย์มันช่างล่อลวงเขาจนสมองพร่าเบลอไปหมด ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าชายบิดเบี้ยวเมื่อถูกแก่นกายของเซย์ครูดผ่านภายในซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จบ เซย์เองก็แทบขาดใจเมื่ออัลฟ่าหนุ่มตอดรัดแก่นกายของเขาไม่หยุดและบีบรัดหนักขึ้นทุกที ดูท่าทางแล้วอีกไม่นานไคลน์คงขึ้นจุดขีดสุดเป็นแน่ และเป็นจริงอย่างที่เซย์คิดเพียงไม่นานร่างของเจ้าชายก็กระตุกเกร็ง ดวงตาหลับแน่นพร้อมเสียงครางไม่เป็นภาษาที่โหยหวนดังลั่น "อื้ม...ฮ่า..ซี้ดดด!!!" "อื้ม..." "ตับ...ตับ...ตับ" เซย์โน้มตัวลง ริมฝีปากแตะข้างหูเขาอีกครั้ง กระซิบเสียงพร่า “ข้าจะทำให้เจ้าท้อง ไคลน์…” ไคลน์สะดุ้ง เงยหน้าขึ้น “มะ...ไม่...นี่เขากำลังจะพ่ายแพ้อย่างคนที่ถูกกระทำอย่างงั้นเหรอ” แต่เสียงของเขาขาดห้วงเพราะความเสียวที่ปะทุจากภายในมากยิ่งขึ้น เอวสอบยังคงอัดกระแทกเข้าหากันด้วยแรงดึงดูดมหาศาล...และในที่สุด คืนแห่งการเสียอาณาธิปไตยก็จบลงพร้อมกับเสียงคำรามกระเส่าของเซย์และเสียงครางสูงของไคลน์ที่โหยหวนไม่ต่างจากสุนัขที่ติดสัตว์ "อ่าห์..โอ้ววว!!! ซี้ดดดด...อ่าห์" "อ่าห~ซี้ด!!!!" เซย์ขยับสะโพกรุนแรงขึ้น แก่นกายกระแทกเข้าไปสุดทุกครั้งแบบย้ำ ๆ เน้น ๆ เสียงครางหอบกระเส่าของไคลน์ดังไม่ขาดสาย มือจิกผ้าปูที่นอนแน่น ร่างกายสั่นไหวราวกับถูกกลืนกินจนหมดสิ้นความหยิ่งผยอง เซย์กระซิบใบหูของไคลน์ในจังหวะที่กระแทกเข้าไปให้ลึกที่สุด “หลังจากนี้...เจ้าจะไม่มีวันลืมสัมผัสของข้าเลย เจ้าชายของข้า” เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านสีเข้ม เจ้าชายนั่งนิ่งอยู่บนขอบเตียง ใบหน้าเครียดจัด มือกำผ้าห่มแน่น เมื่อคืนเขาถูกโอเมก้า...เปิดบริสุทธิ์ มันเป็นสิ่งที่ไม่อาจยอมรับได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป มันไม่ใช่แค่ศักดิ์ศรีของเขาที่พัง แต่มันคือบัลลังก์และศักดิ์ของอัลฟ่าทั้งหมด “ข้าจะไม่ยอมให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด...” เซย์ลืมตาตื่นขึ้นมามองไคลน์ก่อนจะส่งยิ้มให้ "อรุณสวัสดิ์" "ลงไปจากเตียงข้า" ไคลน์บอกก่อนจะเบือนหน้าหนี "แต่ข้ายังง่วงอยู่เลย" "ทหาร..มีใครอยู่ข้างนอกบ้างเข้ามา" เขาเรียกทหารองครักษ์เข้าไปในห้องทันที แล้วสั่งเสียงเรียบ “พาตัวทาสคนนั้นไปขังไว้ในคุกใต้ดิน...รอการประหาร” ทหารงุนงงเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็รับคำ และพาเซย์ไปขังตามคำสั่ง ไคลน์ยืนนิ่ง มองแสงแดดลอดผ่านม่านผ้าไหม ต้องห้ามไม่ให้ใครู้..โดยเด็ดขาด ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อคืน เขาจะปิดมันไว้ แม้ต้องฆ่า... "เซย์"
Bab terkait
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่6ใต้แสงจันทร์ในกรงรัก
แสงจันทร์สาดส่องผ่านซี่ลูกกรงคุก ร่างเปลือยขาวท่อนบนของเซย์สะท้อนแสงสีเงินเป็นประกายวาววับบนเตียงไม้เก่า ผิวเนียนละเอียดเหมือนหิมะที่ต้องแสงเช้า ราวกับสิ่งของที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่กลับเป็นราคะที่ทำให้ภาพตรงหน้านั้น...งดงามจนเจ็บใจ ไคลน์ยืนมองเซย์ หอบแรง ดวงตาแดงฉานด้วยไฟปรารถนา ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เหตุการณ์ที่เขาถูกคร่อม ควบขี่ โดยชายผู้ที่ควรจะเป็นแค่ ทาสโอเมก้าที่ต่ำต้อย แต่ตอนนี้...เขากลับกลายเป็นบุคคลที่ไคลน์หวาดระแวง สับสนทุกครั้งที่พบหน้า “อึ่ก...เซย์...!” ร่างสูงสะดุ้งเมื่อนึกถึงสัมผัสที่แนบชิดที่เซย์มอบให้เมื่อคืน "มาแล้วเหรอ..เจ้าชายของข้า" เสียงโซ่กระทบเหล็กดัง "กึก" กลบทุกความเงียบในคุกใต้ดิน แสงจากคบไฟสลัวส่องให้เห็นเพียงเงาลางค่อยๆเดินเข้ามาหาไคลน์อย่างช้าๆ บรรยากาศรอบตัวของไคลน์เริ่มอึดอัดจนเขาหายใจแทบไม่ออก เซย์ถูกล่ามไว้เพียงเส้นโซ่เส้นเดียว แต่สำหรับเซย์มันไม่ต่างอะไรจากเส้นด้าย เขเป็นแค่ทาสผู้ต่ำต้อยที่รอประหาร แต่กลับมีค่ามากพอให้เจ้าชายผู้สูงศักดิ์ต้องร้อนรน เพราะแค่เขา “พูด” ก็สามารถร้อยคอเจ้าชายไคลน์ให้เดินลงมาหาเขาได้ถึงที่นี่ แ
Terakhir Diperbarui : 2025-04-14ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่7 ร้องครางลั่นคุก(NC20++)
“เจ้าจะทำอะไร…” ไคลน์หอบ แต่ไม่ขัดขืน เซย์ใช้เวลาเพียงไม่กี่อึดใจปลดเปลื้องอาภรเจ้าชายออกจนหมดสิ้น ร่างเปลือยเปล่าของไคลน์ถูกจับให้นั่งพิงกำแพง และร่างของเซย์...คร่อมลงมาอีกครั้ง “จูบข้าอีกสิ” เซย์กระซิบเสียงพร่า “อย่าเงียบสิ...หรือว่าเจ้าหวาดกลัวข้าเข้าแล้ว” ก่อนจะทันได้ตอบ เซย์ก็ นั่งทับลงไป กลืนกินความใหญ่โตของเจ้าชายเข้าไปทีละนิด ทีละนิด "อ่าห์...ใหญ่เสียจริง" เสียงครางแหบพร่าของไคลน์หลุดออกไม่หยุด เขาจิกเล็บลงกับท่อนขาเนื้อแน่นของเซย์ ร่างกระตุกเพราะความเสียวที่กัดกินทั้งกายและใจ "ตับ ตับ ตับ" "อื้อ...ซี้ดดด!!!!" เซย์โยกเอวช้า ๆ จังหวะเนิบแต่แน่นลึก ทุกครั้งที่เขากระแทกลงมา เสียงดัง "ตับ ตับ ตับ" ก็ดัง สนั่นคุกใต้ดินราวกับตั้งใจให้สะท้อนกลับทุกผนัง "อ่าาา...ไคลน์แน่นมากเสียวเหลือเกิน" "อื้ม...อ๊ะ...อ่าห์" ไคลน์พยายามกลั้นเสียงแห่งความหฤหรรษ์เพราะเขาไม่อยากให้เซย์รับรู้ว่าตนพอใจกับลีลารักของเซย์มากเหลือเกิน ลมหายใจของเจ้าชายเริ่มติดขัด เขาร้องเบา ๆ พร้อมมือที่คว้าเอวเซย์ไว้แน่น "กลั้นไว้เจ้าชายของข้าอย่าแพ้จนเสร็จก่อนล่ะ" “อื้อออ..อ่าห์..ข้า.
Terakhir Diperbarui : 2025-04-14ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่8 กรงราคะ
เช้าวันรุ่งขึ้น… ไคลน์ตื่นขึ้นมาบนเตียงของตัวเองในพระตำหนัก แต่ผ้าห่มที่คลุมตัวไว้ไม่อาจปกปิดร่องรอยที่เซย์ฝากไว้บนร่างกายของเขาได้ ทั้งรอยช้ำสีกุหลาบ และรอยฟัน เขาอยากให้เรื่องเมื่อคืนเป็นแค่ฝันเป็นเพียงภาพหลอน อัลฟ่าที่ไหนกันที่พลาดท่าให้โอเมก้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันน่าอายที่สุด แต่ทว่ามันกลับชัดเจน รุนแรง และแนบแน่นจนเหมือนยังรู้สึกได้ถึงปลายหัวร้อนที่แนบชิดดุนดันเข้ามาจนถึงจุดที่ลึกที่สุดของเขา กลิ่นตัวของเซย์ติดอยู่ในโพรงจมูก กลิ่นหอมบาง ๆ ที่ไม่เหมือนโอเมก้าคนไหน มันปลุกความปรารถนาในตัวเขาให้พวยพุ่งขึ้นอีกครั้ง…ความปรารถนาที่จะถูกเซย์สัมผัสคุกกรุ่นภายในจนไคลน์แทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขากัดฟันแน่นเมื่อรู้ตัวว่า ‘อยาก...อยากที่จะสัมผัสเซย์’ อีกแล้ว อยากจนแทบบ้า แต่มันไม่ควรเป็นแบบนี้...เขาคืออัลฟ่าผู้สูงศักดิ์ เซย์ควรถูกลืม ถูกเหยียบ ถูกทำลายไปพร้อมกับความอ่อนแอในตัวเขา เขาจ้องมองเซย์อย่างเดือดดาล “ขังมันอีกครั้ง” ไคลน์สั่งเสียงกร้าวกับหัวหน้าทหาร “แยกขังเดี่ยว อย่าให้มันได้พูดกับใคร อย่าให้ใครได้เห็นมัน...แม้แต่เงา” แต่สั่งเสร็จกลับยังรู้สึกหายใจไม่เต็มปอด ร่างกายเริ่มเสี
Terakhir Diperbarui : 2025-04-16ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่9 คืนที่แสนเจ็บปวด
หลังจากไคลน์จากไปเซย์ก็ไม่มีทางเลือกต้องใช้มือลูบไล้ตัวเองจนปล่อยปลดความอัดอั้นภายในให้ประทุออกมา "แม่งเอ้ย..." เขาสบทออกมาอีกแค่เดี๋ยวเดียวเขาก็ได้ฝั่งเมล็ดพันธ์ของเขาในกายไคลน์อีกครั้งแล้ว ถ้าไคลน์ไม่หนีไปเสียก่อน ค่ำคืนผ่านไปท้องฟ้ามืดดำสว่างขึ้นเมื่อแสงแรกของวันมาเยือน เซย์เฝ้ารออย่างใจเย็นว่าเมื่อไหร่ไคลน์จะหวนคืนมาหาเขา ตราประทับที่เขาฝังบนร่างกายของไคลน์ตอนที่เขามีสัมพันธ์กัน น่าจะเริ่มออกฤทธิ์ได้แล้ว ช่วงกลางคืน เสียงโซ่กระทบกันดังกังวานในห้องใต้ดินเย็นจัด เซย์ยังคงถูกล่ามกับผนังคุกแต่โซ่ที่ล่ามเขาวันนี้ถูกทำด้วยเหล็กที่หนายิ่งขึ้น ตัวเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าบางปิดช่วงล่างพอให้ไม่อุจาดตา ผิวขาวเนียนของเขาสะท้อนกับแสงตะเกียงน้ำมันที่ไหวสั่นระริกปลิวตามสายลม จนเหล่าทหารยังอดใจที่จะจ้องมองเรือนร่างของเขาไม่ได้ ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ประตูอย่างสงบนิ่ง ใจจดจ่ออยู่ใครบางคนที่มั่นอกมั่นใจว่าต้องมา และไม่นานเสียงประตูคุกก็เปิดออก ไคลน์ก้าวเข้ามาในห้องขัง สวมชุดคลุมสีดำพลิ้วไหว ใบหน้าตึงเครียดจนดูเย็นชา เขาถือขวดยาเล็ก ๆ ไว้ในมือ ก่อนโยนใส่พื้นข้างเตียง "ดื่มมันซะ" เซย์
Terakhir Diperbarui : 2025-04-16ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่12 ความจริงที่ถูกเปิดเผย
กลิ่นหอมจางๆ ในห้องทรงงานลอยตลบอยู่ในอากาศ มันไม่ใช่น้ำหอม ไม่ใช่กลิ่นจากยาใด แต่มันคือกลิ่นเฉพาะตัวของคนคนหนึ่งที่ไคลน์ไม่อาจลืมได้เลย เซย์... ไคลน์หยัดลุกขึ้นยืนมองไปรอบ ๆ ตัว มองหาร่างของใครบางคนที่มั่นใจว่าถูกล่ามโซ่ไว้กับหัวเตียงด้วยคำสั่งของเขาเอง ริมฝีปากหยักเม้มแน่น ขณะที่ดวงตาคมไปสะดุดกับเซย์ที่เดินเข้ามาหาไคลน์ใกล้กับโต๊ะทำงาน ก่อนจะปลดเปลื้องผ้าคลุมตัวออกเผยให้เห็นร่างบางที่เกือบจะเปลือยเปล่าต้องแสงจันทร์มันเป็นภาพที่งดงามและล่อลวงจนเขาไม่อาจละสายตาไปจากเรือนร่างนั้นได้ร่างที่เคยรู้สึกว่า 'เป็นเจ้าของ' แต่กลับถูกควบคุมจนหมดสิ้น "ข้าต้องการท่าน" ไคลน์สะดุ้งตัวตื่นและพบว่าตัวเองทำงานจนเผลอหลับไป ความรุ่มร้อนในกายแผดเผาเขาจนเจ้าชายต้องเร่งฝีเท้ากลับไปยังห้องลับที่เขาซ่อนเซย์เอาไว้จากสายตาที่หื่นกระหายของอัลฟ่าในวัง ทันทีที่ห้องลับเปิดออกไคลน์กลับไม่พบเซย์บนเตียงทั้งที่มั่นใจว่าเขาล่ามเซย์ไว้ด้วยโซ่ที่เหล่าโอเมก้าแพ้ทาง เขาหายไป เขาหายไปไหน ไคลน์ร้อนใจรีบเดินเข้าไปในห้อง ทันใดนั้นเองไคลน์ก็ถูกใครบางคนเข้ามาประชิดจากทางด้านหลังและถูกจับกดลงบนเตียง “เจ้า…ทำอะไรกับข้า”
Terakhir Diperbarui : 2025-04-16ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่11สัมผัสที่พันธนาการ(NC20++)
คืนแล้วคืนเล่าที่ไคลน์ไม่เคยกลับไปนอนที่เตียงของตัวเองเลย ดูเหมือนว่าเสียงโซ่เหล็กกระทบกับหัวเตียงอย่างเบา ๆ มันจะกลายเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยไปเสียแล้ว เมื่อไคลน์เอนตัวลงบนเตียงกว้าง เสียงของโซ่ตรวนก็จะยิ่งเคาะกันดังขึ้น โดยที่ไม่รู้ตัวว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เขายอมถอยหลังให้เซย์นำ แต่ไม่ทันที่ไคลน์จะได้กระจ่างแจ้งในการหาคำตอบเขาก็ถูกรบกวนจนเสียสมาธิซะแล้ว ริมฝีปากของเซย์แตะที่ลำคอของเขา เบา ๆ ริมฝีปากนุ่ม ๆ ลมหายใจร้อน ๆ และความรุนแรงในแบบที่เจ้าชายไม่เคยสัมผัสมาก่อน เขาทั้งดูดดึงขบกัดจนไคลน์สั่นสะท้านไปทั้งตัว “อืม…” ไคลน์เผลอหลุดเสียงต่ำอย่างไม่ตั้งใจ เซย์หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “เสียงแบบนี้…ข้าคิดถึงเหลือเกิน” แล้วเขาก็ไล้ปลายจมูกลงมาตามแนวสันไหล่ หยุดที่กระดูกไหปลาร้า และกดจูบลงไปช้า ๆ อีกครั้ง และ อีกครั้ง มือของเขาเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อคลุมของไคลน์ ปลายนิ้วร้อนลากผ่านอกแน่นด้วยจังหวะเชื่องช้า แต่มั่นคง ไคลน์บิดตัวเล็กน้อย ความรู้สึกประหลาดที่กำลังเล่นงานเขาในช่วงนี้ยิ่งเหมือนถูกจุดขึ้นทุกครั้งที่เซย์แตะต้อง ริมฝีปากร้อนผ่าวขบเม้มเข้าที่จุกสีหวานและดูดดึงจนแก้มตอบ เซย์ไม่เร
Terakhir Diperbarui : 2025-04-16ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่10 โซ่ตรวนแห่งความลุ่มหลง
เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นไปตามทางเดินหินเย็นเฉียบของยอดปราสาท ร่างสูงในชุดคลุมเจ้าชายเดินตรงมาที่ห้องลับที่เขาสั่งให้เปลี่ยนจากห้องลับส่วนตัวของเขาให้กลายเป็นห้องที่เอาไว้ขังเซย์ให้อยู่ใกล้ตัว ภายในห้องแคบที่ไร้หน้าต่าง มีเพียงแสงเทียนวูบไหวจากเชิงเทียนเงิน และเตียงไม้ขนาดใหญ่หัวเตียงติดโซ่ตรวนที่ใช้สำหรับตรึงข้อมือของเซย์ไว้ และตรงนั้น...บนเตียงกว้างที่ปูผ้าไหมสีแดง สีที่ไคลน์คิดว่ามันเหมาะสมกับร่างขาว ๆ ของเซย์ เซย์นั่งอยู่ พิงหมอนนุ่มในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย แววตาเย้ายวนจ้องกลับมาราวกับรู้ว่าคืนนี้จะเกิดอะไร ไคลน์กลืนน้ำลาย ฝ่ามือเขาเหงื่อซึม ทั้งที่นี่หนาวยะเยือก “ข้า...แค่มาดูว่าเจ้าตายหรือยัง” เขาเอ่ยเสียงต่ำ ทั้งที่ตัวเองเปิดประตูเข้ามาที่นี่คืนแล้วคืนเล่า เซย์ยิ้มบาง เอียงคออย่างยั่วเย้า “แต่เจ้าก็มาทุกคืนเลยนี่…เจ้าเป็นห่วงว่าข้าจะตาย....หรือเจ้าติดใจสัมผัสข้ากันแน่?” ไคลน์ชะงัก ร่างกายเขาร้อนวูบตั้งแต่สายตากระทบผิวขาวเนียนของเซย์ที่เผยให้เห็นเนื้อหนังเกินควร เสื้อผ้าหลุดจากไหล่ ลำคอมีรอยแดงจางๆ ที่ไคลน์เป็นคนกระทำไว้เมื่อคืนก่อน เขาอยากดึงคอเสื้อนั้นขึ้นปิดเพื่อลบเลื
Terakhir Diperbarui : 2025-04-16ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่13 กลายพันธุ์
เซย์กดร่างไคลน์ลงบนเตียง เสียงโซ่ข้างเตียงกระทบกันเบา ๆ เป็นจังหวะเดียวกับหัวใจของเจ้าชายที่เต้นแรงจนแทบระเบิด “เจ้าบอกว่าเกลียดข้า…” เซย์กระซิบ พลางลากปลายนิ้วช้า ๆ ลงมาบนแผ่นอกของอีกฝ่าย “…แต่หัวใจเจ้ากลับเต้นแรงทุกครั้งที่ข้าแตะต้อง” ไคลน์หอบหายใจถี่ ราวกับกำลังต่อสู้กับพายุในตัวเอง มือเขาดันอกของเซย์ไว้ แต่แรงดันกลับอ่อนยวบไม่ต่างจากคนยอมแพ้ “อย่าแกล้งฝืนอีกเลย...” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่ากระซิบแนบใบหู ก่อนริมฝีปากของเซย์จะเลื่อนลงไล้ลำคอของเขาอย่างจงใจ ไคลน์สะดุ้ง ร่างสั่นไหว เปลือกตาหลุบลงอย่างหมดหนทาง เขาเคยคิดว่าตนเป็นผู้ควบคุม เป็นอัลฟ่าผู้สูงศักดิ์ แต่ตอนนี้...กลับรู้สึกเหมือนแค่คนที่ถูก ปราบจนเชื่อง เซย์จัดร่างของไคลน์ให้นั่งคร่อมบนตักตัวเอง มือข้างหนึ่งโอบสะโพกแน่น อีกข้างประคองท้ายทอยให้ก้มหน้าลงมารับจูบ เสียงหอบของไคลน์ดังก้องในห้อง เงาสะท้อนในดวงตาของเขาไม่ใช่เหมือนเดิม แต่เต็มไปด้วยความโหยหาที่ไม่อาจดับได้ “ข้า...ข้าไม่เข้าใจว่าทำไม…” “เพราะร่างเจ้ากำลังโหยหาข้า” เซย์กระซิบ พร้อมจงใจบดเบียดสะโพกเข้าหาเขาอย่างลึกซึ้งราวกับจะย้ำในสิ่งที่เขาพูด “อึก…!” ไคลน์กัดฟั
Terakhir Diperbarui : 2025-04-16
Bab terbaru
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่18 บทสรุป และความสงบสุขที่คืนมา
ราชสภา กลางวัน เสียงก้องภายในหอประชุมกดดันยิ่งกว่าลมพายุ เสียงกระซิบกระซาบมากมายดังอยู่ทั่วห้อง ไม่มีใครนั่งนิ่ง ไม่มีใครไม่รู้ว่าทุกสิ่งกำลังเปลี่ยนไป “ราชาอัลฟ่าสิ้นพระแล้วจริงเหรอ?” “ว่าแต่ องค์ชายไคลน์ ยังมีชีวิตอยู่จริงรึเปล่า?” “บุตรของพระชายาจะขึ้นนั่งบัลลังก์?” ผ่านไปหนึ่งปี เซย์กับไคลน์เร้นกายซ่อนตัวจากโลกภายนอกเพิ่มรวบรวมกำลังที่จะทำศึกครั้งใหญ่ ค่ำคืนหนึ่งในปลายฤดูใบไม้ผลิ ภายในห้องนอนที่เรียบง่าย กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากดอกไม้แห้งลอยตลบอยู่กลางอากาศ แสงจากตะเกียงน้ำมันสะท้อนบนผิวเนียนของคนสองคนที่นอนแนบกันใต้ผ้าห่มสีอุ่น เซย์ซุกหน้าลงกับแผงอกของไคลน์ ฟังเสียงหัวใจเต้นสม่ำเสมอของอีกฝ่าย แขนของไคลน์โอบรัดเขาไว้ราวกับกลัวจะหลุดหาย “เจ้าหลับแล้วหรือยัง” เซย์กระซิบเสียงนุ่ม “…ยัง” เสียงตอบกลับอู้อี้ แต่มีรอยยิ้มปนอยู่ เซย์เลื่อนนิ้วขึ้นมาวาดวนบนอกไคลน์เป็นวงกลมเล็ก ๆ ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่เจือจงใจ “เจ้าเคยบอกว่า อยากมีลูกอีกคน…ถ้าโลกปลอดภัยพอ” ไคลน์ชะงักเล็กน้อยก่อนจะชันกายลุกขึ้นนั่งมองทารกน้อยที่นอนหลับอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ข้างเขา ก่อนจะหันไปมองคนที
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่17 อันตรายที่เร้นกาย
สายลมในรุ่งเช้าพัดปะทะร่างกายของไคลน์ที่นอนหลับอยู่บนเตียง ไคลน์ตื่นจากนิทรา เส้นผมเปียกชื้นเพราะเหงื่อ แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะฮีท...แต่เพราะฝันร้าย เขาตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่เขาไม่เคยรู้จัก “ข้าจะปกป้องท่านไม่วางอะไรจะเกิดขึ้น” เซย์พูดไว้เมื่อคืน ขณะโอบเขาไว้ในอ้อมแขน และไคลน์...เชื่อทุกคำของเขา ห้องบัญชาการลับของคาลิกซ์ “ทุกอย่างพร้อม” “ทหารจะบุกวังเก่าเวลาค่ำ…ทำเหมือนเป็นการ 'กวาดล้างกบฏกลุ่มลัทธิอีนิกม่า'” คาลิกซ์ยกยิ้ม “และเมื่อองค์รัชทายาท...บังเอิญอยู่ในนั้น” ขุนนางข้างกายกลืนน้ำลาย “ท่านแน่ใจหรือไม่ ว่าจะไม่มีใครรอด?” “ไม่จำเป็นต้องไม่มีใครรอด” “และต้องไม่มีใคร ‘กล้าพูดชื่อของไคลน์’ อีกต่อไป” พระราชวังลับกลางป่า ไคลน์ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปโอบกอดไคลน์จากด้านหลัง เซย์ถือแผนที่เมืองในมือก่อนจะวางมันลงโต๊ะ เขาวางหมุดเล็ก ๆ ไว้ตรง "ประตูใต้ดินฝั่งตะวันตก" “ถ้าหากข้าตายที่นี่...คือทางหนีสุดท้าย ถ้าทุกอย่างผิดพลาด เจ้าจะพาลูกของเราหนีไปทางนี้” ไคลน์ตวัดมือปัดแผนที่ “ไม่ ข้าไม่หนีอีกแล้ว” เซย์เงียบครู่หนึ่ง ก่อนกลับตัวมากอดไคลน์ “เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ไคลน์” ไ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่16 แย่งชิงอำนาจ
ภายในห้องประชุมชั้นสูงของราชสภา อากาศเย็นจัดกว่าทุกวัน คาลิกซ์นั่งนิ่งอยู่หัวโต๊ะ ชายหนุ่มผู้สง่างาม วางท่าทรงพลังในชุดคลุมอัลฟ่าสีดำล้วน ปักสัญลักษณ์พิเศษที่แปลกตา...เพราะมันไม่เคยมีในเครื่องแบบของราชวงศ์มาก่อน มันคือ "ตราสภาเงา" — กลุ่มขุนนางหัวรุนแรงที่เริ่มเคลื่อนไหวอย่างเงียบงัน “ข่าวลือกระจายแล้ว…” “ข้าหวังว่า...สภาทุกคนจะพร้อมเลือกผู้นำที่ คู่ควรกับบัลลังก์โดยแท้จริง” ประโยคนั้นทิ้งไว้ในอากาศราวกับหมอกพิษ ขุนนางบางคนเริ่มกระซิบ บางคนหลุบตา แต่ไม่มีใครกล้าพูดตรง ๆ คาลิกซ์เป็นบุตรของพระชายา แต่ทว่าไคลน์เป็นบุตรของพระราชินี แต่ทว่าไม่มีใครกล้ายืนยันว่า “ไคลน์” ยังเป็นอัลฟ่าอยู่ ตัดกลับมา ในวังส่วนตัวของไคลน์ ไคลน์นั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้หน้าต่าง มือกำรายงานสภาแน่นพอ ๆ กับร่างกายที่ยังไม่หายร้อนจากอาการ “ฮีทที่ยังไม่จาง” เซย์ยืนอยู่ข้างหลัง เงียบ แต่จับตามองทุกอย่าง “เจ้าคิดว่าเขาจะทำอะไรต่อจากนี้” ไคลน์เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า เซย์ตอบนิ่ง ๆ “คาลิกซ์ไม่ใช่เด็กขี้อิจฉา เขาคือหมากตัวสำคัญของกลุ่มที่ไม่อยากเห็นโลกเปลี่ยน...และเจ้าคือภัยคุกคามที่เดินได้” “เ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่15 ฮีท
กลิ่นกำยานราชสภาจางลงไปแล้ว แต่ในหัวของไคลน์ยังดังก้องอยู่ "เจ้าได้รับการคัดเลือกเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์แห่งอัลฟ่า..." "...โดยอำนาจสูงสุดจากสายเลือดและชัยชนะ" คำประกาศนั้นทำให้ห้องทั้งห้องเงียบสนิท ก่อนเสียงตบมือแผ่ว ๆ จะเริ่มขึ้นจากเหล่าขุนนางที่ไม่มีทางเลือก แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ไคลน์หวั่นใจเท่ากับคนสนิทที่อยู่ตรงหน้า คาลิกซ์ ยืนอยู่อย่างสงบรอยยิ้มที่มุมปากคือความนิ่งเฉยของคนที่ ราวกับเขาไม่ได้รู้สึกยินดีเลยสักนิด ในคืนนั้น... ไฟในหัวใจไคลน์ปะทุอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ด้วยความดีใจจากตำแหน่ง ร่างกายเขากำลัง “ฮีท” ไม่ใช่เพียงความร้อนที่เคยรู้จักแต่เป็นไฟที่แผดเผาจากข้างใน กระตุ้นความโหยหาที่ไม่อาจควบคุมได้ ทั้งเหงื่อ ทั้งลมหายใจ ทั้งหัวใจที่เต้นรัว เขาทิ้งร่างลงบนเตียง เหงื่อไหลซึมทั่วแผ่นหลัง เสียงหอบพร่าก้องอยู่ในห้องบรรทม "ข้าไม่ใช่โอเมก้า...แต่ร่างกายข้ากำลังจะเผาข้าทั้งหมดเป็นเพราะเขา..." ประตูเปิดออก เซย์ก้าวเข้ามาเงียบ ๆ เหมือนรู้ว่านี่คือค่ำคืนที่ไคลน์ “จะเรียกหา” เขาไม่พูดอะไร แค่เดินมานั่งขอบเตียง สบตาคนที่ครั้งหนึ่งเคยแนบชิดกัน "เจ้ามาทำไม" "ถ้าข้าไม่มา เจ้าจะคลุ้มค
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่14 เสพติด
ภายในห้องบรรทมที่เงียบสนิท มีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมเทียนที่สาดแสงสั่นไหวสะท้อนเงาอ่อนบนผนังหินเย็น ไคลน์ยืนพิงกรอบหน้าต่าง มือกำแน่น เขายังไม่อาจมองเซย์ตรง ๆ ได้ หลังจากร่างกายเริ่มแปรเปลี่ยนไปตามวิถีที่เขาไม่อาจควบคุม "เจ้ายังหนีไม่ได้สินะ เจ้าชายของข้า..." เสียงทุ้มนุ่มของเซย์ดังขึ้นจากด้านหลัง แผ่วเบาแต่ราวกับคมมีดที่กรีดกลางอกไคลน์ ฝ่ามือร้อนจัดของเซย์แตะลงบนต้นคอไคลน์ก่อนจะลูบลงช้า ๆ ตามแนวสันหลัง ความอ่อนไหวซ่อนอยู่ในทุกจังหวะสัมผัสนั้น ไม่รีบร้อน ไม่เร่งเร้า แต่ทำให้เจ้าชายที่เคยแข็งแกร่งสะดุดลมหายใจตัวเอง "ข้าไม่รู้ว่าทำไมเจ้าถึงยอมให้ข้าเข้ามาได้ขนาดนี้" เซย์กระซิบ พลางกดจูบลงบนบ่าของเขา "แต่ข้าจะไม่ถอย" ไคลน์หันขวับมา ดวงตาสั่นไหว แววตาแข็งกร้าวที่เคยมีเหลือเพียงเปลวไฟแปลกประหลาดที่ปะทุอยู่ใต้ความลังเล เขาควรจะผลักไส ควรจะหนีไปจากสิ่งนี้ แต่กลับยืนนิ่ง ให้เซย์เข้ามาแนบชิดจนไร้ช่องว่าง "เจ้า... ทำให้ข้าเป็นแบบนี้" เสียงของไคลน์แหบพร่า มือของเขาจับไหล่เซย์ไว้แน่นแต่ไม่ใช่เพื่อผลักออก เซย์เลื่อนมือขึ้น ประคองใบหน้าไคลน์เอาไว้ แววตาของเขานุ่มลึกแต่แรงกล้า ริมฝีปากเขาแตะริมฝ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่13 กลายพันธุ์
เซย์กดร่างไคลน์ลงบนเตียง เสียงโซ่ข้างเตียงกระทบกันเบา ๆ เป็นจังหวะเดียวกับหัวใจของเจ้าชายที่เต้นแรงจนแทบระเบิด “เจ้าบอกว่าเกลียดข้า…” เซย์กระซิบ พลางลากปลายนิ้วช้า ๆ ลงมาบนแผ่นอกของอีกฝ่าย “…แต่หัวใจเจ้ากลับเต้นแรงทุกครั้งที่ข้าแตะต้อง” ไคลน์หอบหายใจถี่ ราวกับกำลังต่อสู้กับพายุในตัวเอง มือเขาดันอกของเซย์ไว้ แต่แรงดันกลับอ่อนยวบไม่ต่างจากคนยอมแพ้ “อย่าแกล้งฝืนอีกเลย...” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่ากระซิบแนบใบหู ก่อนริมฝีปากของเซย์จะเลื่อนลงไล้ลำคอของเขาอย่างจงใจ ไคลน์สะดุ้ง ร่างสั่นไหว เปลือกตาหลุบลงอย่างหมดหนทาง เขาเคยคิดว่าตนเป็นผู้ควบคุม เป็นอัลฟ่าผู้สูงศักดิ์ แต่ตอนนี้...กลับรู้สึกเหมือนแค่คนที่ถูก ปราบจนเชื่อง เซย์จัดร่างของไคลน์ให้นั่งคร่อมบนตักตัวเอง มือข้างหนึ่งโอบสะโพกแน่น อีกข้างประคองท้ายทอยให้ก้มหน้าลงมารับจูบ เสียงหอบของไคลน์ดังก้องในห้อง เงาสะท้อนในดวงตาของเขาไม่ใช่เหมือนเดิม แต่เต็มไปด้วยความโหยหาที่ไม่อาจดับได้ “ข้า...ข้าไม่เข้าใจว่าทำไม…” “เพราะร่างเจ้ากำลังโหยหาข้า” เซย์กระซิบ พร้อมจงใจบดเบียดสะโพกเข้าหาเขาอย่างลึกซึ้งราวกับจะย้ำในสิ่งที่เขาพูด “อึก…!” ไคลน์กัดฟั
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่10 โซ่ตรวนแห่งความลุ่มหลง
เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นไปตามทางเดินหินเย็นเฉียบของยอดปราสาท ร่างสูงในชุดคลุมเจ้าชายเดินตรงมาที่ห้องลับที่เขาสั่งให้เปลี่ยนจากห้องลับส่วนตัวของเขาให้กลายเป็นห้องที่เอาไว้ขังเซย์ให้อยู่ใกล้ตัว ภายในห้องแคบที่ไร้หน้าต่าง มีเพียงแสงเทียนวูบไหวจากเชิงเทียนเงิน และเตียงไม้ขนาดใหญ่หัวเตียงติดโซ่ตรวนที่ใช้สำหรับตรึงข้อมือของเซย์ไว้ และตรงนั้น...บนเตียงกว้างที่ปูผ้าไหมสีแดง สีที่ไคลน์คิดว่ามันเหมาะสมกับร่างขาว ๆ ของเซย์ เซย์นั่งอยู่ พิงหมอนนุ่มในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย แววตาเย้ายวนจ้องกลับมาราวกับรู้ว่าคืนนี้จะเกิดอะไร ไคลน์กลืนน้ำลาย ฝ่ามือเขาเหงื่อซึม ทั้งที่นี่หนาวยะเยือก “ข้า...แค่มาดูว่าเจ้าตายหรือยัง” เขาเอ่ยเสียงต่ำ ทั้งที่ตัวเองเปิดประตูเข้ามาที่นี่คืนแล้วคืนเล่า เซย์ยิ้มบาง เอียงคออย่างยั่วเย้า “แต่เจ้าก็มาทุกคืนเลยนี่…เจ้าเป็นห่วงว่าข้าจะตาย....หรือเจ้าติดใจสัมผัสข้ากันแน่?” ไคลน์ชะงัก ร่างกายเขาร้อนวูบตั้งแต่สายตากระทบผิวขาวเนียนของเซย์ที่เผยให้เห็นเนื้อหนังเกินควร เสื้อผ้าหลุดจากไหล่ ลำคอมีรอยแดงจางๆ ที่ไคลน์เป็นคนกระทำไว้เมื่อคืนก่อน เขาอยากดึงคอเสื้อนั้นขึ้นปิดเพื่อลบเลื
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่11สัมผัสที่พันธนาการ(NC20++)
คืนแล้วคืนเล่าที่ไคลน์ไม่เคยกลับไปนอนที่เตียงของตัวเองเลย ดูเหมือนว่าเสียงโซ่เหล็กกระทบกับหัวเตียงอย่างเบา ๆ มันจะกลายเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยไปเสียแล้ว เมื่อไคลน์เอนตัวลงบนเตียงกว้าง เสียงของโซ่ตรวนก็จะยิ่งเคาะกันดังขึ้น โดยที่ไม่รู้ตัวว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เขายอมถอยหลังให้เซย์นำ แต่ไม่ทันที่ไคลน์จะได้กระจ่างแจ้งในการหาคำตอบเขาก็ถูกรบกวนจนเสียสมาธิซะแล้ว ริมฝีปากของเซย์แตะที่ลำคอของเขา เบา ๆ ริมฝีปากนุ่ม ๆ ลมหายใจร้อน ๆ และความรุนแรงในแบบที่เจ้าชายไม่เคยสัมผัสมาก่อน เขาทั้งดูดดึงขบกัดจนไคลน์สั่นสะท้านไปทั้งตัว “อืม…” ไคลน์เผลอหลุดเสียงต่ำอย่างไม่ตั้งใจ เซย์หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “เสียงแบบนี้…ข้าคิดถึงเหลือเกิน” แล้วเขาก็ไล้ปลายจมูกลงมาตามแนวสันไหล่ หยุดที่กระดูกไหปลาร้า และกดจูบลงไปช้า ๆ อีกครั้ง และ อีกครั้ง มือของเขาเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อคลุมของไคลน์ ปลายนิ้วร้อนลากผ่านอกแน่นด้วยจังหวะเชื่องช้า แต่มั่นคง ไคลน์บิดตัวเล็กน้อย ความรู้สึกประหลาดที่กำลังเล่นงานเขาในช่วงนี้ยิ่งเหมือนถูกจุดขึ้นทุกครั้งที่เซย์แตะต้อง ริมฝีปากร้อนผ่าวขบเม้มเข้าที่จุกสีหวานและดูดดึงจนแก้มตอบ เซย์ไม่เร
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่12 ความจริงที่ถูกเปิดเผย
กลิ่นหอมจางๆ ในห้องทรงงานลอยตลบอยู่ในอากาศ มันไม่ใช่น้ำหอม ไม่ใช่กลิ่นจากยาใด แต่มันคือกลิ่นเฉพาะตัวของคนคนหนึ่งที่ไคลน์ไม่อาจลืมได้เลย เซย์... ไคลน์หยัดลุกขึ้นยืนมองไปรอบ ๆ ตัว มองหาร่างของใครบางคนที่มั่นใจว่าถูกล่ามโซ่ไว้กับหัวเตียงด้วยคำสั่งของเขาเอง ริมฝีปากหยักเม้มแน่น ขณะที่ดวงตาคมไปสะดุดกับเซย์ที่เดินเข้ามาหาไคลน์ใกล้กับโต๊ะทำงาน ก่อนจะปลดเปลื้องผ้าคลุมตัวออกเผยให้เห็นร่างบางที่เกือบจะเปลือยเปล่าต้องแสงจันทร์มันเป็นภาพที่งดงามและล่อลวงจนเขาไม่อาจละสายตาไปจากเรือนร่างนั้นได้ร่างที่เคยรู้สึกว่า 'เป็นเจ้าของ' แต่กลับถูกควบคุมจนหมดสิ้น "ข้าต้องการท่าน" ไคลน์สะดุ้งตัวตื่นและพบว่าตัวเองทำงานจนเผลอหลับไป ความรุ่มร้อนในกายแผดเผาเขาจนเจ้าชายต้องเร่งฝีเท้ากลับไปยังห้องลับที่เขาซ่อนเซย์เอาไว้จากสายตาที่หื่นกระหายของอัลฟ่าในวัง ทันทีที่ห้องลับเปิดออกไคลน์กลับไม่พบเซย์บนเตียงทั้งที่มั่นใจว่าเขาล่ามเซย์ไว้ด้วยโซ่ที่เหล่าโอเมก้าแพ้ทาง เขาหายไป เขาหายไปไหน ไคลน์ร้อนใจรีบเดินเข้าไปในห้อง ทันใดนั้นเองไคลน์ก็ถูกใครบางคนเข้ามาประชิดจากทางด้านหลังและถูกจับกดลงบนเตียง “เจ้า…ทำอะไรกับข้า”
