All Chapters of รักอันตราย (FWB: Friend With Benefits): Chapter 1 - Chapter 10

มหาวิทยาลัย H"พักนี้มึงไม่ออกไปสังสรรค์กับกูเลยนะ" ไต้ฝุ่น หนุ่มคณะบริหารธุรกิจมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ เอ่ยปากถามเพื่อนด้วยความสงสัย"ป่าวนิแค่พักนี้กูรู้สึกเบื่อๆ ก็เท่านั้นเอง" อาโป หลบสายตาของเพื่อนที่หรี่มองด้วยความสงสัยก่อนตอบคำถาม"ไม่!! กูว่ามึงแปลกๆ" ดวงตาของไต้ฝุ่นยิ่งหรี่เล็กลงจ้องเขม็งเพื่อนเพื่อกดดันพักนี้เขาว่าไอ้อาโปทำตัวแปลกๆ ไปจากทุกที เมื่อก่อนพอตนชวนไปเที่ยวมันมักจะตอบตกลงทันที แต่ตอนนี้ตนนั่งคะยั้นคะยอมันมาเป็นชั่วโมงแล้วมันก็ยังทำท่าทีบ่ายเบี่ยงเหมือนจะปฏิเสธอีกแล้ว"เอ๊ะไอ้นี่!! มึงเอาเวลาจับผิดกูเนี่ยไปตามจีบน้องอาชิเดือนคณะแพทย์ของมึงเถอะ" อาโปพยายามบ่ายเบี่ยงความสนใจเพื่อนไปจากตัวเอง เขาเองก็ใช่ว่าไม่อยากไปเพียงแต่ว่าวันนี้มีนัดกับเพื่อนคนพิเศษก็เท่านั้น ไอ้ไต้ฝุ่นก็เซ้าซี้จับผิดกันจังวะ"มึงอย่ามาเปลี่ยนเรื่องไอ้อาโป น้องอาชิอีกไม่นานกูก็ปิดดีลได้ แต่ตอนเนี้ยะเนี่ยกูอยากรู้เรื่องมึงมากกว่า ทำไมเดี๋ยวนี้มึงเปลี่ยนไป มึงไม่เหมือนอาโปคนเดิมที่กูรู้จัก อาโปคนเดิมที่กูรู้จัก กูแทบไม่ต้องเอ่ยปากชวน มีแต่มันต่างหากที่จะเป็นคนลากกูไป" ไต้ฝุ่นเดินอ้อมไปจ้องหน้าเพื่

'ถ้าเราจะมาเจอกันอีกจะได้ไหม' ริมฝีปากหนาก้มกระซิบข้างใบหูเล็กด้วยน้ำเสียงกระเส่า ดวงตาสีอำพันของเจ้าของใบหูคู่เล็กนั้นเบิกโพลง ขนอ่อนทั่วทั้งตัวชูชันด้วยความสยิวอย่างไม่คุ้นชิน อาโปค่อนข้างตกใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด พลันสมองก็ตื้อขึ้นมาเสียดื้อๆ ความคิดดีชั่วปะปนกันไปหมด ความคิดแรกบอกว่าอย่าเลยไม่อยากสร้างความผูกพันและอีกอย่างคนตัวสูงที่ยืนรอคำตอบด้วยปากหยักยิ้มแบบเจ้าเล่ห์เองก็เป็นเพื่อนในกลุ่มของเพื่อนตนเองเสียด้วยสิ'อืมม...ขอกูคิดดูก่อนก็แล้วกัน' ร่างเล็กกว่ากระเถิบหนีออกห่างจากคนตัวสูงเล็กน้อย ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นอย่างมีชั้นเชิง คนเรามันก็ต้องเล่นตัวหน่อยแหละ จะมายอมง่ายๆ ได้ยังไงเสียระบบหมด (แต่ก็ยอมง่ายตั้งแต่ต้นแล้วไหมคุณอาโป)'กูแล้วแต่มึงเลย แต่ถ้าอยากก็ทักมาแล้วกัน' พอเห็นท่าทางเชิดหน้าอย่างดื้อรั้นของอีกฝ่าย เขาเองก็ขี้เกียจจะเสียเวลา ใช่ว่าตัวเองขี้ริ้วขี้เหร่ถึงขนาดต้องตามตื๊ออีกฝ่ายเสียเมื่อไหร่ แค่เห็นว่าเจ้านี่ตัวเล็กกว่าแต่พออยู่บนเตียงกลับตอบสนองเขาได้อย่างถึงใจเลยอยากสานต่อก็เท่านั้นฮิลล์แสยะยิ้มเยาะเมื่อเผลอคิดย้อนไปตอนเริ่มต้นที่เขาและอาโปตกลงจะมีความสัมพันธ์แบบนี

….คอนโด L….ติ๊ดๆ ติ๊ดด~อาโปที่ประคองแบกร่างที่สูงกว่าตัวเองไว้ด้วยแขนข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งกำลังกดรหัสที่ไอ่หมอนี่เคยบอกไว้ แต่กดเท่าไหร่ก็ไม่ถูกต้องสักที"190365" "อ่อ 1 9 0 3 6 5" อาโปกดตามเสียงที่บอกมาติ๊ด~เฮ้ออ...ได้สักที ว่าแต่ว่ามันเปลี่ยนรหัสอีกแล้วเหรอวะอาโปคิดในใจ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก คนรอบคอบแบบมันเปลี่ยนรหัสทุกเดือนอยู่แล้ว แต่เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ!แกร๊ก พลั่ก!ร่างของอาโปโดนดันเซถลาเข้าประตูมาในห้องโดยไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีตนเองก็อยู่ในห้องคุ้นตานี้เสียแล้ว ร่างยักษ์ที่ตัวเขาประคองไว้ยืนตัวตรงและย้ายตำแหน่งไปอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เขาเองก็ไม่อาจทราบได้"อ๊ะ! มึงเล่นเชี้ยอะไรเนี่ย!" อาโปหันกลับไปแหวอีกฝ่ายหลังจากตั้งตัวได้ เขาจ้องไอ้คนตัวโตด้วยสายตาเอาเรื่อง"ก็ยังโง่ไม่เปลี่ยนอยู่ดี" ฮิลล์กอดอกแสยะยิ้มมองเหยียดอาโป"พอเหอะกูขี้เกียจเถียงกับมึง โอเค..มึงชนะ..จบนะ!" อาโปเอ่ยอย่างอ่อนใจ เขาเดินไปทางประตูที่หมอนั่นยืนขวางอยู่ก่อนจะเบี่ยงตัวไปหมุนเปิดปึก!ฮิลล์ใช้ความสูงของตัวเองให้เป็นประโยชน์ เขาหันหลังยื่นขายาวของตัวเองออกไปเตะดันประตูที่กำลังแง้มออกให้ปิดดังโคร

ชั้นบนสุดของคอนโด Lร่างหนาสวมผ้าขนหนูคาดปิดทับท่อนล่างของตนเองยืนกอดอกมองร่างบางกว่าที่กำลังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มนวมผืนแพงบนเตียงของตนเอง ชายหนุ่มเดินไปข้างๆ เตียง ก่อนยกเท้าขึ้นไปเขี่ยๆ ร่างนั้น"ลุกแต่งตัวได้แล้ว กูจะไปส่ง" ฮิลล์ใช้เท้าสะกิดร่างของข้าศึกที่สิ้นฤทธิ์"อื้ออออ~" ร่างที่โดนสะกิดทำเพียงแค่พลิกกลิ้งหมุนไปอีกฝั่งของเตียง "อย่าให้กูต้องถีบตกเตียง" ฮิลล์เอ่ยเสียงเข้ม นี่ก็สายแล้วเขาต้องรีบไปแต่งตัวแล้วล่ะ ถ้าเกิดเข้างานสายมีหวังโดนบ่นหูชาเละ ถึงแม้ว่าจะฝึกงานโรงงานของพ่อตนเองก็ตามเถอะ "โถ่โว๊ย!! มึงก็ไปก่อนสิ กูต้องขับรถของไอ่ไต้ฝุ่นกลับ!" อาโปกระเด้งตัวลุกอย่างหัวเสีย"แล้วมึงเป็นอะไรกับกูถึงจะอยู่ห้องกูตอนกูไม่อยู่" เขาเป็นคนค่อนข้างจะหวงความเป็นส่วนตัว คงไม่สะดวกใจให้อีกฝ่ายนอนในห้องนี้ต่อในระหว่างที่ตนเองไม่อยู่"......" อาโปพูดอะไรไม่ออก ก็จริงของอีกฝ่าย เขาเป็นอะไรกับมันก่อน ประโยคเพียงประโยคเดียวสามารถสลัดความง่วงงุนออกไปได้อย่างได้ผลชะงัด "กูจะไปแต่งตัว หวังว่าออกมาคงไม่เจอมึงนะ" ฮิลล์บอกอีกฝ่ายที่นิ่งงันไป ยอมรับว่าเขาอาจพูดแรงแต่ถ้าถามว่ารู้สึกผิดไหมก็ไม่ ฮิลล์ค

....อพาร์ทเม้น S....อาโปหอบสังขารโซซัดโซเซของตนเองขึ้นบันไดมายังห้องพัก ก็พี่ตฤณนะสิบอกจะพาไปทานข้าวแต่ไม่บอกว่าจะไปต่อ วันนี้เขายิ่งอารมณ์นอยด์ๆ อยู่ด้วยเลยกระดกเหล้าไปพอสมควร"อ๊ะ! เห้ย!" เสื้อของอาโปถูกจับคอเสื้อหิ้วลากโดยคนบางคน ส่งผลให้ร่างซึ่งบางกว่าของเขาซึ่งเพียงแค่ยืนยังโงนเงนปลิวตามแรงลากด้วยความง่ายดาย"ไอ่เชี้ย! ใครวะ ไอ่ห่าที่ไหนวะ" อาโปดิ้นแหกปากโวยวายเสียงดัง'เห้ย! เมาก็ไปนอนจะโวยวายหาพ่องมึงเหรอ!' เสียงผู้ที่พักอยู่ห้องในตึกตะโกนออกมาด้วยความรำคาญ"เปิดห้อง!" เสียงเข้มสั่ง"...." อาโปชะงักหยุดดิ้นด้วยคุ้นกับเสียงนั้นดี"จะเปิดดีๆ หรือจะให้กูพังประตูห้องมึง" ไม่พูดเปล่า ขายาวของอีกฝ่ายยังตั้งท่ายกขึ้นพร้อมออกแรงเหวี่ยงไปยังประตูห้องของตนเองแกร๊ก แอ๊ดด~อาโปไม่มีทางเลือกเขาควานกุญแจออกมาเปิดห้องอย่างรวดเร็ว ไม่อยากนั้นไอ้บ้าที่รอไม่เป็นคนนี้คงได้พังประตูห้องตามที่มันพูดจริงๆ คนรวยนี่แม่งมันดีจริงๆ จะพังหรือทำลายอะไรก็ไม่ต้องคิดมาก"มึงมีอะไรกับกู" อาโปถามขึ้นเมื่อทั้งสองคนเข้ามายืนอยู่ในห้องของตนเองแล้ว"กูโทรหามึงตั้งหลายสายตามึงมันบอดเหรอ! หรือว่าหูมึงหนวก! หรือว่