All Chapters of รักอันตราย (FWB: Friend With Benefits): Chapter 31 - Chapter 40

ฮิลล์เร่งจังหวะฝีเท้าไปตามทางเดินซึ่งมุ่งหน้าไปสู้เป้าหมายคือห้องคนรักของพ่อตนเอง ชายหนุ่มยืนรอพ่อของตนที่กำลังเดินเอ้อระเหยคล้ายจะแกล้งตนเอง"เร็วสิตาลุงเมียเด็ก" ฮิลล์เอ่ยเร่งพอของตนที่กำลังค่อยๆ เดินมา ลีลาอยู่ได้"เออ...แก่แล้วแข้งขาไม่ดี ลูกก็เอาแต่สนใจเมีย" ขุนเขาแกล้งบ่น เขารู้ว่าลูกตนเองร้อนใจเพียงใด"....""เขยิบไป เขาเห็นแกเขาคงจะเปิดให้แกหรอก" ชายสูงวัยบอกลูกชายตนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอยู่ในรัศมีของกล้องตาแมวตื๊ด~ชายสูงวัยกดกริ่งสักพักประตูห้องจึงถูกเปิดออกโดยคนรักของตน ความจริงเขารู้รหัสเข้าแต่ไม่อยากถือวิสาสะเข้าไปพลการ เพราะในห้องนั้นตฤณไม่ได้อยู่ตามลำพังและอีกอย่างตนเองก็ไม่ได้มาเพียงคนเดียวเสียด้วย"พามันมาทำไม!" ตฤณถามตาเขียว"ออกมาคุยกันก่อน" ขุนเขาดึงคนรักให้ออกพ้นกรอบประตูก่อนดันประตูปิด"มีอะไร" ตฤณยืนกอดอกรอคำตอบ"ผมอยากคุยกับอาโป" ฮิลล์เอ่ย"มีอะไรต้องคุยอีก ถ้ายังไม่ไปกูกระทืบมึงแน่!" ตฤณไม่ได้ขู่หากแต่จะเอาจริงจนขุนเขาต้องปรามอีกฝ่าย"ปล่อยให้เขาได้คุยกันเถอะ ผมขอล่ะ เรายุ่งมามากพอแล้ว ต่อไปให้เขาสองคนจัดการเอง" ขุนเขากล่าวอย่างผู้ที่มีประสบการณ์ชีวิตมากที่สุดใ

"ซี้ดดดส์ อ๊าาาาส์" ปากได้รูปสีชมพูสดห่อปากสูดเมื่อถูกคมเขี้ยวของอีกฝ่ายขบเม้มเบาๆ มืออีกข้างที่เขี่ยเม็ดกลางหน้าอกอีกข้างเล่นบัดนี้ได้เคลื่อนย้ายไปยังแก่นกายใต้ร่มผ้าที่กำลังชูชันรอถูกปลดปล่อยออกมาผงาดนอกร่มผ้า มือแกร่งลูบผ่านเจ้าตัวที่กำลังพองโตไปมาช้าๆ จิ๊~ ฟึ่บ!ร่างบางที่อยู่ใต้ร่างแกร่งเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งใจแกล้งตน จึงลุกพรวดขึ้นผลักร่างหนากว่าให้เป็นฝ่ายนอนลงบ้าง ร่างบางกว่าขึ้นนั่งคร่อมหน้าขาแกร่งก่อนจะโน้มตัวลงใช้ปากและลิ้นอุ่นร้อนของตนชิมร่างของอีกฝ่ายบ้าง ใบหน้าขาวค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ จนเจอบางอยากที่กำลังพองโตคับแน่นอยู่บริเวณเป้ากางเกงของอีกฝ่าย ริมฝีปากได้รูปเพียงแค่จูบซับผ่านกางเกงผ้าเนื้อดีลงไปเท่านั้น ก่อนดวงตาคู่สวยจะช้อนขึ้นมามองด้วยความทะเล้น"จะแกล้งคืนเหรอครับ" มุมปากบนหน้าคมยกยิ้มขึ้น ในแววตาปรากฏริ้วของความอิ่มเอม น่าแปลกที่ถึงแม้อีกฝ่ายไม่ได้ทำให้ตนเสร็จแต่กลับทำให้ตนรู้สึกราวกับได้ขึ้นสวรรค์เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มจากมันอีกครั้ง มือแกร่งเอื้อมไปประคองลูบใบหน้าหวานที่กำลังเกยอยู่กลางหว่างขาของตน นิ้วแกร่งลูบไปยังคิ้ว จมูก ปากและตาคู่ที่ถูกแต้มด้วยขี้แมลงวั

ฮิลล์นั่งมองอีกฝ่ายทานอาหารเงียบๆ แค่เห็นคนตรงหน้าทานอย่างเอร็ดอร่อยเขาก็อิ่มอกอิ่มใจจนความอยากอาหารหายไปหมดสิ้น"แล้วมึงไม่กินไง๊" อาโปที่เห็นอีกฝ่ายไม่เตะอาหารในจานตัวเองทานเลยถามขึ้น เอ๊ะ! หรือมันใส่ยาอะไรให้กูกินหรือเปล่า"ฮึ๊ เห็นมึงกินได้กูก็มีความสุขแล้ว" ชายหนุ่มยิ้มตอบ"แหวะ! จะอ้วก ได้โปรดกลับมาเป็นฮิลล์คนเดิมเถอะกูขอร้อง" อาโปวางมีดและส้อมที่กำลังหันสเต๊กลงทันที ชายหนุ่มคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มล้างปาก "ก็บอกแล้วไงถ้าเป็นเด็กดี กูก็จำดีกับมึงแค่คนเดียวตลอดไป" ชายหนุ่มส่งสายตาจริงจังให้อีกฝ่าย เมื่อคืนเขาไม่ได้พูดไปงั้นๆ เขาหมายความตามที่พูดจริงๆ "…" อาโปจ้องลึกเข้าไปยังสายตาอีกฝ่าย นี่เขาเชื่อมันได้จริงๆ ใช่ไหม ถ้าเชื่อแล้วมันจะไม่ทรยศความรู้สึกที่เขาให้ไปใช่หรือไม่"มึงไม่ต้องเชื่อกูตอนนี้หรอกนะ ขอแค่อย่าปิดกั้นกูก็พอ" ฮิลล์เอื้อมมือของตนไปกุมมืออีกฝ่ายไว้เมื่อเห็นแววแห่งความลังเลที่ปรากฏในดวงตาคู่สวย"มือมึงไปโดนอะไรมา" อาโปสังเกตเห็นรอยแผลเป็นกลางฝ่ามือที่ลากเฉียงผ่านตั้งแต่ฝ่ามืออีกด้านยาวจนถึงโคนนิ้วชี้ของอีกฝ่าย เขาจำได้เมื่อก่อนมันไม่เคยมีแผลนี้"อุบัติเหตุน่ะ" ชายหนุ่

ฮิลล์ขับรถตรงมายังโรงพยาบาลที่มาร์คถํกส่งตัวมาหลังจสกได้รับสายจากผู้จัดการของอ่กฝ่าย พ่อแม่ของมาร์คที่อยู่อเมริกาคงยังไม่รู้เรื่อง รอให้ตนไปถึงก่อนแล้วกันค่อยโทรบอก มาร์คทำงานอยู่ที่นี่คนเดียวไม่มีญานิพี่น้องที่ไหน นั่นจึงเป็นเหตุที่เขาไมาสามารถปฏิเสธคำขอพี่จูดี้ได้ หากจะนับตอนนี้ที่เมืองไทยคงมีเขาเพียงแค่คนเดียวที่จะเรียกว่าญาติได้หลังจากจอดรถเสร็จผมรีบเดินมองหาห้องฉุกเฉินทันที เพราะก่อนหน้านี้จูดี้บอกว่ามาร์คถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินในสภาพไม่มีสติ ผมเองก็ร้อนใจเป็นห่วงอีกฝ่ายเช่นกัน"มาร์คเป็นไงบ้างครับพี่หวาน" ผมถามผู้ช่วยของพี่จู้ดี้ที่กำลังเดินไปมาหน้าห้องฉุกเฉิน"พี่ไม่รู้เหมือนกัน หมอเอาน้องมาร์คเข้าไปนานแล้วยังไม่ออกมาเลย" อีกฝ่ายตอบด้วยสีหน้ากังวล"มาร์คตกลงมาสูงเลยเหรอครับ""ประมาณตึกสองชั้นค่ะน้องฮิลล์ นั่งร้านมันต่อไม่ดีน้องมาร์คเลยเสียหลักตกลงมาโดนเบาะลมแล้วก็สลบไปเลย" คนชื่อหวานเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟังฮิลล์อยู่ทำธุระที่โรงพยาบาลจนมาร์คถูกย้ายเข้าห้องพิเศษ โชคดีที่อีกฝ่ายตกลงบนเบาะลมนิรภัยคอเลยได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย หมอเลยใส่เฝือกอ่อนช่วยพยุงคอไว้ แต่ที่หนักคงเป็นแขนที

คนในรถที่กดข้อความหาเพื่อนตนเองเห็นร่างคุ้นตากึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางตน ชายหนุ่มจึงรีบเปิดประตูรถออกไปด้วยความเป็นห่วง ร่างสูงของฮิลล์รีบวิ่งไปหาร่างที่กำลังมุ่งหน้ามาทางตนเอง ร่างบางกว่าโผเข้ากอดร่างหนาทันทีเมื่อทั้งคนมาบรรจบกัน ในระหว่างที่วิ่งมาอาโปมั่นใจแล้วว่าตนเองไม่อยากเสียฮิลล์ไปมากแค่ไหน ต่อจากนี้ตนจะวางอคติลงแล้วลองเริ่มใหม่กับไอ้หมอนี่สักครั้งวะ ถ้าจะเจ็บอีกก็ให้มันรู้ไป"เป็นอะไร! เกิดอะไรขึ้น! ใครทำอะไรมึง!" ฮิลล์เอ่ยถามพลางลูบหลังคนในอ้อมแขนด้วยความเป็นห่วง ไอ้สองคนนั่นทำอะไรที่รักของเขากันแน่ หรือว่าเป็นคนอื่นที่ทำ ไหนใครหน้าไหนมันกล้ากูจะกระทืบให้จมตีนคอยดู! กล้าทำได้ไงอาโปออกจะน่าทนุถนอมขนาดนี้ (ขออนุญาติมองบน =..=)"ไม่มีใครทำทั้งนั้น กูขอโทษที่งี่เง่าใส่มึง" อาโปกระชับแขนที่กอดอีกฝ่ายแน่น"ใครพูดอะไรให้มึงฟัง" คนตัวโตกว่าถามขณะลูบหลังปลอบอีกฝ่าย"..." ร่างในอ้อมกอดส่ายหัวไปมาแทนคำตอบ"ไอ้พวกนั้นพูดอะไรไม่ต้องไปฟังมันหรอกไร้สาระ" น่าตับไอ้สองนั่นมากระทืบจริงเชียว ดูสิอาโปของเขาเสียขวัญหมดแล้ว"อื้อ กลับกันเถอะ" อาโปดันตัวออกจากอีกฝ่าย"กลับไปไหนคอนโดมึงหรือคอยโดกู" ฮิลล