Semua Bab ตัวแทนสถานะเมีย: Bab 1 - Bab 10

ความรัก มักจะก่อให้เกิดความสุข ความยินดี หากรักนั้นได้เจอคนดีๆ ที่ศีลเสมอกัน คอยเกื้อกูลกัน แต่บางครั้งความรักที่อยู่บนพื้นฐานของความไว้เนื้อเชื่อใจกลับได้รับสิ่งตอบแทนเป็นความเจ็บปวด จนเปลี่ยนความรักให้เป็นความโกรธเกรี้ยว ความอาฆาตที่ถูกคนรักแทงข้างหลัง สิ่งเหล่านี้มักจะเกิดขึ้นกับมนุษย์เสมอๆ ไม่ว่าจะยากดีมีจนต่างก็ต้องเจอกับบททดสอบเหล่านี้ หนึ่งในนั้นคือนักธุรกิจหนุ่มที่ชื่อว่าวิชญ์ ในโลกของธุรกิจเขาไม่มีคำว่าแพ้ แต่เมื่อหลายวันก่อนเขากลับต้องมาแพ้ให้กับผู้หญิงใกล้ตัว ทั้งๆ ที่เขาพยายามให้โอกาสหวังว่าเธอจะปรับปรุงตัว แต่ทว่าผลที่ได้มากลับยิ่งเลวร้าย การถูกหักหลังจากผู้หญิงที่เขามั่นใจว่ารักจนวาดฝันอนาคตไว้ร่วมกัน คนที่เขาได้มอบความรักให้เธอและดูแลเธออย่างดีมาตลอด อยากได้อะไรแค่เอ่ยปากเขาก็หามาให้ แต่สุดท้ายเธอกลับเปลี่ยนความรักที่เขามีเป็นความแค้นที่ไม่มีวันให้อภัย จึงเจ็บเสียยิ่งกว่าเจ็บ“งานที่สั่งไปถึงไหนแล้ว” น้ำเสียงห้วนๆ ของวิชญ์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานแต่ทว่าหันหลังให้ลูกน้อง เอ่ยถามความคืบหน้าในงานที่เขาได้สั่งออกไปเมื่อหลายวันก่อน วันที่เขาพบเจอกับเรื่องที่ไม่คาดคิดว่าจะ

“ไม่เลยค่ะ ว่าแต่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพี่แก้วหรือคะ” นั่นเพราะเธอกับพี่สาวไม่ได้คุยกันทุกวัน และคำถามของภูมิรวมถึงการที่จู่ๆ วิชญ์ก็โผล่มาที่บ้านคนเดียวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแล้วถามถึงพี่สาวเธอแบบนี้ ก็ยิ่งสร้างความสงสัยให้มารีญาเป็นอย่างมาก “พี่เธอหักหลังฉันแถมยังขโมยเงินกับเครื่องเพชรฉันไปอีก” วิชญ์เอ่ยตอบด้วยเสียงห้วนๆ ซึ่งมารีญาก็แย้งให้พี่สาวทันทีเช่นกัน “ไม่จริง พี่แก้วไม่ใช่คนแบบนั้น”“เธอก็คิดว่าฉันโกหก หาเรื่องพี่สาวเธองั้นสิ”“ต่อให้พี่แก้วทำจริงก็คงมีเหตุผล” ยังไงมารีญาก็ยืนกระต่ายขาเดียวเพื่อเข้าข้างพี่สาวของเธอ เพราะต่อให้วิชญ์กับแก้วกาญจะได้ชื่อว่าเป็นคนรักกัน แต่ยังไงชายหนุ่มก็ยังเป็นคนอื่น “นั่นสิ เพราะฉันก็อยากฟังเหตุผลที่ว่าเหมือนกัน” รอยยิ้มของวิชญ์บ่งบอกว่าเขาไม่ได้เป็นมิตรแต่อย่างใด และเขาก็ดูเย็นชาเสียจนมารีญารู้สึกหวั่นใจ กลัวเขาทำอะไรพี่สาวเธอ“งั้นฉันจะโทรหาพี่แก้วตอนนี้เลย” เอ่ยบอกเสร็จ มารีญาก็คว้าโทรศัพท์ออกมากดโทรออกหาแก้วกาญ แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับปิดเครื่อง“ติดต่อไม่ได้ใช่ไหม”“แบตพี่แก้วอาจจะหมดก็ได้”“แก้ต่างให้กันดีสมกับเป็นพี่น้อง” วิชญ์เอ่ยประชดประชัน แม

“ไม่ตลอดหรอก” แก้วกาญเอ่ยบอกอย่างมั่นใจ เพราะหากเธอซ่อนตัวดีๆ อีกไม่นานวิชญ์ก็รามือไปเอง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างรีบร้อน “รับเงินไป แล้วก็ดูแลตัวเองดีๆ นะมายด์ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราถึงจะได้เจอกันอีก” “พี่แก้ว” ดวงตาทั้งสองข้างของมารีญาแดงก่ำ เพราะตั้งแต่พ่อและแม่เสียชีวิตไป เธอก็อยู่กับพี่สาวเพียงสองคนเท่านั้น แม้หลังๆ แก้วกาญจะไม่ค่อยได้กลับมาบ้านก็ตามที เพราะอยากมีชีวิตที่ดี ทำให้แก้วกาญเลือกลงทุนกับการดูแลรูปร่างของตัวเอง แล้วรับงานเป็นพริตตี้เพื่อทำงานหาเงินส่งเธอเรียน และเลือกที่จะคบหาเฉพาะคนที่มีฐานะกระทั่งมาคบกับคนล่าสุดคือวิชญ์“พี่ต้องไปแล้ว” เอ่ยบอกเสร็จแก้วกาญก็รีบกลับออกไปสมทบกับพศิน ที่เวลานี้จอดรถรออยู่ก่อนแล้วโดยเลือกมุมที่ไกลสายตาคนมากหน่อย พร้อมกวาดสายตามองสิ่งผิดปกติรอบๆ ตัว เนื่องจากไม่อยากมาตายเพราะคนของอดีตเจ้านายที่นี่เช่นกัน แต่เพราะแก้วกาญขอร้องให้เขาพาเธอมาหาน้องสาว พศินจึงไม่อยากขัดใจแม้จะเสี่ยงมากก็ตาม และทันทีที่แก้วกาญกลับมาที่รถทั้งคู่ก็ขับรถออกไปทันทีทันทีที่แก้วกาญจากไป มารีญาก็ถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้น โดยในมือนั้นก็ยังคงถือเงินที่แก้วกาญยัดเยียดใ

“เธอก็แค่ตัวรับกรรมจากการกระทำโง่ๆ ของพี่สาวตัวเองแค่นั้น ถ้าอยากเป็นอิสระก็แค่หุปปากแล้วอยู่ให้เป็น” เอ่ยบอกเสร็จวิชญ์ก็เดินจากไป ปล่อยให้มารีญายืนอึ้งเนื่องจากทำตัวไม่ถูก และไม่รู้จะต้องเดินไปทางไหนเช่นเดียวกันเธอทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างคนหมดแรง ไม่รู้ว่าต้องขอความช่วยเหลือใครเพราะรอบข้างก็แทบไม่มีญาติให้หันหน้าไปพึ่งพิง จะแจ้งตำรวจก็กลัวชีวิตของแก้วกาญจะยิ่งไม่ปลอดภัย ระหว่างนั้นภูมิก็กลับมารื้อค้นของในบ้านมารีญา และพบเงินสดปึกใหญ่ที่แก้วกาญเอามาให้ ซึ่งมารีญาก็ไม่ได้ซ่อนมันให้มิดชิดแต่อย่างใด จากนั้นภูมิก็เก็บของใช้ส่วนตัวรวมถึงเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้มารีญาแบบลวกๆ ไม่ได้เลือกอย่างพิถีพิถันแต่อย่างใด จากนั้นก็กลับออกไปทันที โดยไม่ลืมล็อคบ้านให้มารีญาโดยใช้กุญแจอันใหม่ เพราะตอนเข้ามาพวกเขาเลือกวิธีถีบประตูไม้อันเก่าจนพัง และทันทีที่ภูมิกลับมาที่เพนต์เฮาส์ ชายหนุ่มก็ตรงเข้าไปหาวิชญ์ที่เวลานี้นั่งรออยู่ในห้องทำงานแล้ววางเงินสดที่รื้อค้นได้จากบ้านของ มารีญาลงบนโต๊ะทำงานเจ้านาย วิชญ์ยิ้มเหยียดออกมา แล้วเดินถือเงินปึกนั้นเข้าไปหามารีญาที่จนถึงตอนนี้เธอก็ยังคงนั่งอยู่บนพื้นในห้องรับแข

“หิวหรือไง” เสียงทุ้มเอ่ยถาม แม้จะติดห้วนไปเสียมากแต่ก็แฝงความห่วงไว้อยู่ เพราะต่อให้วิชญ์จะร้ายกาจแค่ไหนเขาก็คงไม่กล้าปล่อยให้ใครอดตายในบ้านได้ นอกเสียจากฆ่าให้หมดลมหายใจไปในครั้งเดียว“เปล่า แค่จะมาหาน้ำดื่ม” พูดยังไม่ทันจบประโยคดี เสียงท้องของมารีญาก็ดังขึ้นจนทำเอาเธอขายหน้า จ๊อกกก“หิวก็บอกว่าหิว ไม่เห็นต้องแกล้งทำเป็นไม่หิว” วิชญ์ส่ายหน้าให้มารีญาก่อนจะเดินกลับมาห้องทำงาน ทำราวกับไม่ได้สนใจอะไรเธอมากนัก ส่วนคนหิวที่ยังอยู่ในครัวก็ได้แต่ดื่มน้ำรองท้องดับความหิวไปก่อน“ถ้าได้ยินเสียงออดก็ออกไปเปิดประตูแล้วกัน” คำพูดของวิชญ์ที่หายไปหลายนาทีดังขึ้น ทำให้มารีญาหันไปมองหน้าเขาอีกครั้งด้วยหน้าตาที่ดูงุนงง“ดึกป่านนี้แล้วใครมาหรือคะ” คำพูดซื่อๆ ของเธอพลอยทำให้วิชญ์นึกขำแต่ก็ยังเก๊กหน้านิ่ง แม้จะพึ่งรู้จักแต่เขาก็มองออกว่าเธอกับพี่สาวมีนิสัยที่ต่างกันพอสมควร แต่ของแบบนี้มันก็ต้องดูกันแบบยาวๆ“เดี๋ยวก็รู้เอง” เอ่ยบอกเสร็จวิชญ์ก็กลับห้องทำงานไป ปล่อยให้มารีญายืนงงว่าใครกันที่จะมากดออดตอนนี้ กระทั่งผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเสียงออดหน้าประตูก็ดังขึ้น มารีญาสะดุ้ง ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหาเจ้าข