Tous les chapitres de : Chapitre 1 - Chapitre 10

บทนำ23:00 @ไนต์คลับเพื่อนคนอื่นอาจจะหวงเวลานอนเพื่อจะได้ตื่นเช้าไปเรียน แต่เธอกลับมีวิธีคลายเครียดที่แตกต่างออกไป ปลายนิ้วชี้แตะลงบนปากแก้วเครื่องดื่มและลูบวนไปมาเบาๆ ใจก็เหม่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เผลอแป๊บเดียวเธอก็อยู่ปีสี่แล้วเหรอ อีกสองปีก็ดีดตัวเองออกจากสถานะนักศึกษาแพทย์แล้ว มาถึงตอนนี้เธอยังสรุปไม่ได้เลยว่าอยากเรียนต่อสายไหนอีก“เฮ้อ~” ขนมถอนหายใจออกหลายครั้ง เธอเท้าคางมองแก้วเครื่องดื่มแล้วทอดถอนใจอีกครั้ง “เบื่อจัง ยายยิ้มก็ไม่มาด้วยกัน” รูมเมตคนที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่ปีหนึ่งน่ะ วันนี้นางมีนัดกับเพื่อนอีกห้องไปกินหมูกระทะกัน แต่ขนมกลับอยากคลายเครียดจากการเรียนหนักๆ มาหลายวัน ก็เลยปลีกตัวออกมานั่งดื่มอยู่คนเดียวหน้าบาร์เนี่ยแหละเป็นปีแรกที่ต้องขึ้นชั้นคลินิก จากวนวอร์ดมาทั้งหมดแล้วนั้น เธอรู้สึกว่าชอบวอร์ดสูติฯกว่าวอร์ดอื่น พี่พยาบาลใจดีมากและคอยช่วยเหลือกันตลอด พอรู้ว่าขึ้นชั้นคลินิกจะได้ตรวจคนไข้จริงและราวน์กับอาจารย์หมอใจมันก็ร่ำร้องแต่จะอยากลาออกให้ได้ ทั้งกดดันสารพัดอย่าง แต่ก็ระลึกได้ว่าป้ารอดูความสำเร็จเธออยู่ ชีวิตที่เว้าแหว่งไม่ครบองค์ประกอบ ตั้งแต่รู้ความก็ยังเป็

บทที่ 2 อาจารย์โดเบอร์แมน วันต่อมาขนมตื่นเช้ามาราวน์กับพี่เอ็กซ์เทิร์นตั้งแต่หกโมงเช้า กว่าจะราวน์เสร็จก็ตอนเก้าโมงกว่า พอมีเวลาว่างนิดหน่อยเธอก็เลยหยิบไอแพดขึ้นมาอ่าน สายตาจดจ้องจอไอแพดและปากก็กัดขนมปังไส้แยมส้มคำโต“นี่”“หือ อ้าวอาโป”“กินไม่ห่วงสวยเลยนะ”“พอมีเวลาก็ต้องรีบกินอะ ว่าแต่โปไปไหนมาเหรอ”“เพิ่งราวน์เสร็จเหมือนกัน”“อ๋อ กินไรยัง”“แล้ว แล้วนี่มานั่งทำไมตรงนี้อะ ไม่ไปพักห้องพักนักศึกษา”“หนมอยากอ่านสไลด์น่ะ ตรงนี้เงียบดีเลยมานั่งอ่าน”“ว่าแต่หนมได้เจอกับอาจารย์คนนั้นแล้วใช่ปะ”“หือ?” เธอไม่เข้าใจว่าเพื่อนหมายถึงอาจารย์คนไหน ในวอน์ดมีอาจารย์ตั้งหลายคนแน่ะ “ใครเหรอ”“ก็อาจารย์โดเบอร์แมนไง”“อาจารย์โดเบอร์แมน เอ่อ…คนที่ดุๆ ปะ”“อืม”“ยังหรอก” ไม่ได้พิศวาสอยากเจออาจารย์ขนาดนั้น หากแต่เธอเลี่ยงไม่ได้เลยต่างหาก ไม่เจอวันนี้พรุ่งนี้ก็ต้องเจออยู่ดี ได้ข่าวมาว่าอาจารย์เข้าติดเคสเลยไม่ว่างมาสอนสักที “แล้ว…อาจารย์โหดมากเหรอ”“ไม่รู้สิ เราไม่เคยเจอน่ะ แต่เห็นพี่เอ็กซ์เทิร์นพูดมางั้นนะ” อาโปทำหน้าสยดสยองจนขนมขนลุกตามไปด้วย “ล้อเล่นหรอกยายขนม นี่เราขี้กลัวเกินไปหรือเปล่า อย่าลืมว่าเร

บทที่ 4 ราวิโอลีรสขนมขนมนั่งรออยู่บนม้านั่ง เทียวมองเวลาบนข้อมือตัวเอง นี่ก็สี่โมงแล้ว เธอยังไม่รู้เลยว่าต้องเอาร่มไปคืนเขาที่ร้านกาแฟไหน“เห็นเราเป็นหมอดูหรือไง ถึงจะได้เดาใจถูกว่าไปนั่งร้านไหนน่ะ” ขนมบ่นพึมพำ พอนึกอะไรออกก็รีบก้าวเท้าให้ทันพี่พยาบาลแล้วคว้าแขนไว้ “พี่เพ็ญคะ หนมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”“ว่ามาเลยลูก”“อาจารย์ศิวกรแกชอบไปนั่งร้านกาแฟแถวไหนเหรอคะ แบบหน้าโรงพยาบาลหรือว่าในโรงพยาบาลเรา”“น่าจะเป็นร้านกาแฟหน้าตึกนี้นะลูก พี่เห็นหมอไปนั่งกันเยอะนี่”“อ๋อ…” ขนมร้องอ๋อ ใกล้ๆ นี้เองนี่นา “ขอบคุณมากๆ ค่ะ”“จ้า”พอรู้พิกัดแล้วก็มุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟทันที เป็นร้านเล็กๆ ซึ่งมีหมอและนักศึกษาแพทย์ทุกชั้นปีไปหาขนมและกาแฟกินบ่อยๆ ซึ่งเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น ชอบไปนั่งอ่านหนังสือน่ะ“ขอให้เขาอยู่ที่นี่เถอะ”เดินมาถึงหน้าร้าน ขนมก็กวาดสายตามองหาชายหนุ่มจนเห็นแผ่นหลังกำยำในเสื้อเชิ้ตสีกรมท่านั่งยกแก้วกาแฟจิบด้วยท่าทางสบายใจเฉิบ“สบายใจเลยนะ ให้เรารอเนี่ย” ขนมจิ๊ปาก แต่พอผลักประตูเข้ามาด้านใน ใบหน้าบูดบึ้งก็พลันเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม “สวัสดีค่ะ นี่ค่ะร่มของอาจารย์ แล้วก็ขอบคุณมากๆ นะคะที่ให้ยืมร

บทที่ 6 เกมถามตอบ ขนมหน้าเหวอไปเมื่อเห็นศิวกรเดินถือถุงกระดาษเดินเข้ามาในกลุ่ม เขาส่งถุงนั้นให้เจ้าของวันเกิดพร้อมกับอวยพร“ขอบคุณนะครับที่อาจารย์เจียดเวลามา”“ว่างพอดี”ว่างเหรอ แล้วทำไมเขาไม่บอกสักคำว่าจะมางานวันเกิดพี่เอ็มด้วยน่ะ ทำเฉยอย่างกับไม่สนใจแน่ะศิวกรละสายตาจากเจ้าของวันเกิดมองไปโดยรอบ เล็งเห็นที่นั่งเหมาะๆ แล้วเขาจึงก้าวไปหย่อนตัวนั่งลง ซึ่งก็ข้างกับขนมอีกนั่นแหละ“อาจารย์ไม่บอกสักคำว่าจะมา”“ก็เราไม่ถาม”“ต้องให้ถามเหรอคะ” ใครจะไปกล้าถามเขาขนาดนั้นล่ะ ถ้าเอ่ยถามตรงๆ แบบนั้นมันเสียมารยาทไป ขนมพรูลมหายใจออกอีกครั้ง รุ่นพี่รินเครื่องดื่มมาให้แต่เธอกับยิ้มปฏิเสธพร้อมกัน “หนมขอน้ำหวานได้ไหม ไม่ก็อะไรเบาๆ แบบค็อกเทล”“ได้ เดี๋ยวพี่สั่งให้”พูดคำว่าค็อกเทลปุ๊บ สมองพลันนึกถึงเรื่องวันนั้นทันที ใบหน้าขนมผ่าวร้อน เธอเหลือบตามองคนข้างกายแล้วเสยม้วนผมออกจากใบหน้า“เอาไดคิวรีแก้วหนึ่ง” เสียงเข้มของคนข้างๆ ดังขึ้น มันเป็นเมนูเดียวกับที่เขาสั่งให้เธอวันนั้นเลย“เปลี่ยนใจแล้วค่ะ เอาเหล้าก็ได้ แต่หนมจิบน้อยๆ เอา”“ไม่ต้องเกร็งนะ ตามสบายเลย”“ไม่ได้เกร็งค่ะ” ขนมโพล่งขึ้น ทำให้ทุกคนหันมาม

บทที่ 8 ผู้ปกครองพิเศษ “นี่หลอกกันเหรอคะ” น้ำเสียงและใบหน้าบึ้งตึงบอกได้ชัดว่าเธอไม่พอใจมาก“หลอก?” อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูงเชิงถามเขาตีมึนทำไมในเมื่อเขาเองนั่นแหละหลอกให้มาที่นี่“ก็อาจารย์บอกจะนัดหมอให้หนม แล้วทำไมเป็นอาจารย์ได้ล่ะ”“ก็นี่คลินิกพี่เอง”“ฮะ! เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อน” ขนมหันรีหันขวางจนสายตาปะทะกับชื่อคลินิกและชื่อนายแพทย์ผู้เป็นเจ้าของคลินิกแห่งนี้ “อาจารย์เป็นเจ้าของคลินิกเหรอคะ”“อืม”ขนมรีบลงจากเตียงแล้วเปิดประตูเดินออกมาทันที ยิ้มสะดุ้งตกใจที่เพื่อนรีบมาดึงแขนเธอลุก“ไปไหนหนม เดี๋ยวๆ หนมยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยนะ”“ไม่ได้ ตรวจที่นี่ไม่ได้”“ทำไม เกิดอะไรขึ้น”“…”! ขนมบุ้ยปากไปด้านหลังตัวเอง ยิ้มเลยมองตามสายตาเพื่อนไปจนเห็นร่างสูงใหญ่ยืนกอดอกอยู่หน้าเคาน์เตอร์ซักประวัติ“หา!! อะ อาจารย์ศิวกร?”“ใช่ นี่คลินิกเขา” ยิ้มสะบัดมือเพื่อนออกจากแขน เดินออกไปหน้าคลินิกโดยไม่ใส่รองเท้าแล้วเงยหน้าอ่านป้ายคลินิก“เชี่ย….” หญิงสาวอุทานคำหยาบออกมา จากนั้นก็เดินมาสวมรองเท้า แต่ขนมดันถูกอาจารย์จับแขนไว้เนี่ยสิ“เป็นอะไรกัน แล้วจะไปไหน”“อาจารย์หลอกหนมมาที่นี่ ทั้งที่รู้ว่าเป็นคลินิกตัวเอง แบบน