LOGINShare
บทที่ 4 ราวิโอลีรสขนม
Last Updated:
2025-04-08 21:03:06บทที่ 4 ราวิโอลีรสขนม
ขนมนั่งรออยู่บนม้านั่ง เทียวมองเวลาบนข้อมือตัวเอง นี่ก็สี่โมงแล้ว เธอยังไม่รู้เลยว่าต้องเอาร่มไปคืนเขาที่ร้านกาแฟไหน
“เห็นเราเป็นหมอดูหรือไง ถึงจะได้เดาใจถูกว่าไปนั่งร้านไหนน่ะ” ขนมบ่นพึมพำ พอนึกอะไรออกก็รีบก้าวเท้าให้ทันพี่พยาบาลแล้วคว้าแขนไว้ “พี่เพ็ญคะ หนมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”
“ว่ามาเลยลูก”
“อาจารย์ศิวกรแกชอบไปนั่งร้านกาแฟแถวไหนเหรอคะ แบบหน้าโรงพยาบาลหรือว่าในโรงพยาบาลเรา”
“น่าจะเป็นร้านกาแฟหน้าตึกนี้นะลูก พี่เห็นหมอไปนั่งกันเยอะนี่”
“อ๋อ…” ขนมร้องอ๋อ ใกล้ๆ นี้เองนี่นา “ขอบคุณมากๆ ค่ะ”
“จ้า”
พอรู้พิกัดแล้วก็มุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟทันที เป็นร้านเล็กๆ ซึ่งมีหมอและนักศึกษาแพทย์ทุกชั้นปีไปหาขนมและกาแฟกินบ่อยๆ ซึ่งเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น ชอบไปนั่งอ่านหนังสือน่ะ
“ขอให้เขาอยู่ที่นี่เถอะ”
เดินมาถึงหน้าร้าน ขนมก็กวาดสายตามองหาชายหนุ่มจนเห็นแผ่นหลังกำยำในเสื้อเชิ้ตสีกรมท่านั่งยกแก้วกาแฟจิบด้วยท่าทางสบายใจเฉิบ
“สบายใจเลยนะ ให้เรารอเนี่ย” ขนมจิ๊ปาก แต่พอผลักประตูเข้ามาด้านใน ใบหน้าบูดบึ้งก็พลันเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม “สวัสดีค่ะ นี่ค่ะร่มของอาจารย์ แล้วก็ขอบคุณมากๆ นะคะที่ให้ยืมร่ม” ขนมรีบพูดตามบทซึ่งเธอท่องจำมาตลอดการเดินทางมาร้าน พูดจบแล้วก็วางร่มพิงเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง
“นั่งก่อนสิ”
เท้าเรียวหยุดชะงัก เธอทันได้เดินออกมาแล้วหนึ่งก้าว
'มาไม้ไหนเนี่ย หรือว่า!'
“อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าคะ”
ศิวกรเงยหน้ามองรอยยิ้มหวาน ใบหน้าเขาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกอื่นแสดงออกมา คนถูกรั้งไว้ก็งงไปสิ ตกลงเขาเรียกทำไม เรียกแล้วเอาแต่มองหน้ากันแบบนี้
เหี้ย! ระ หรือว่าเขาจำเธอได้ขึ้นมา เลยเรียกให้นั่งด้วย
“อะ อาจารย์เรียกหนูทำไมเหรอคะ”
“นั่งก่อน”
“ไม่ดีมั้งคะ พอดีว่าหนูมีงานด่วนต้องทำ”
“เหรอ”
“ค่ะ”
“อืม…”
ตกลงเขาให้เธอไปได้แล้วใช่ไหม ไปได้เลยหรือเปล่านะ 'อืม' คำเดียวคือหมายความว่าอย่างไรล่ะ
“ไปแล้วนะคะ…” ขนมก้าวเท้าไปหนึ่งก้าว มองหน้าเขาด้วยว่าจะรั้งกันไว้อีกไหม พอก้าวไปอีกหนึ่งก้าวเขาไม่พูดอะไรเธอก็เลยรีบก้าวฉับ ๆ ออกมาจากร้านกาแฟ “เฮ้อ…” ขนมยืนพิงต้นไม้บนฟุตพาทพร้อมกับระบายลมหายใจออกยาวๆ “อะไรเนี่ย” เธองงไปหมดแล้ว เหมือนเขาตั้งใจอยากแกล้งเธอเลย
“หนม”
“ขา อะ อ้าวพี่เอ็ม ไหงมาปั่นจักรยานเล่นได้เนี่ย”
“ปั่นเล่นที่ไหน พี่ขึ้นเวรเช้าต่อบ่าย”
“อ๋อ แล้วจะไปไหนเหรอคะ”
“กินข้าว ไปด้วยกันปะ หรือว่ากินแล้ว!”
“ยังค่ะ แต่หนมขอถามยิ้มก่อนนะคะ ว่าจะกลับมากินข้าวด้วยกันไหม”
“อืม ๆ”
“โหลๆ ยิ้มเย็นนี้กลับมากินข้าวด้วยกันปะ”
(คงไม่ทันมั้ง หนมกินก่อนได้เลย)
“อ๋อ โอเคเลย” ขนมวางสายจากรูมเมตก็หันมาพยักหน้าให้รุ่นพี่ “ไปค่ะ”
“ซ้อนท้ายเลยครับคนสวย”
“หึหึ” เสียงหัวเราะดังขึ้นจากมุมหนึ่งของร้านกาแฟ ขณะที้ขนมกับรุ่นพี่ปั่นจักรยานไปยังที่จอดรถแล้วออกไปหาอะไรกินข้างนอก
มาถึงร้านอาหารขนมก็หยิบเมนูมาอ่าน เมนูเป็นภาษาอังกฤษหมดเลย
“ราวิโอลีนี่เป็นไงอะพี่เอ็ม”
“อยากรู้ก็ลองสั่งมากิน”
“ถ้าไม่อร่อยล่ะ?”
“ก็สั่งอย่างอื่นมากิน”
“หุย ไม่เอาอะ เปลืองเงินเปล่าๆ”
“พี่เลี้ยง”
“พี่เอ็กซ์เทิร์นนี่ใจดีเนอะ”
“ไม่นะ กับบางคนเท่านั้น”
“หึหึ”
ขนมสั่งเมนูอื่นที่ไม่ใช่ราสิโอลี สั่งอาหารเสร็จก็นั่งคุยกันเพลินเลย กระทั่งพี่เอ็มถามขึ้น
“เราได้เจออาจารย์กรแล้วใช่ปะ”
“ค่ะ เจอแล้ว”
“เป็นไง หล่อไหม แล้วโดนดุปะ”
ขนมยกยิ้มมุมปาก ไม่ยักรู้ว่ารุ่นพี่ก็อยากรู้เรื่องอาจารย์ศิวกรเหมือนกัน
“แล้วพี่เอ็มไม่เคยเรียนกับอาจารย์กรเหรอ”
“ก็เคย แต่พี่ไม่ได้โฟกัสหน้าอาจารย์ขนาดนั้น ตอนนั้นเหมือนอาจารย์ไม่ได้เป็นอาจารย์สอนเต็มตัวอะ”
“อ๋อ” อย่านี้นี่เอง “แล้วพี่เอ็มเคยเห็นเขาดุไหม แบบดุนักศึกษาน่ะค่ะ” เธอก็ถามเป็นปกติแต่พี่เอ็มเลิกคิ้วสูงเชิงตั้งคำถาม ก่อนที่มุมปากหนาจะยกโค้งเป็นรอยยิ้ม “ทำไมล่ะคะ หนมพูดผิดตรงไหนเหรอ”
“ดูเราสนใจเรื่องอาจารย์กรมากนะ กลัวหรือว่าสนใจคนหล่อ”
“แหม…เห็นคนหล่อก็ต้องสนใจเป็นธรรมดาแหละ” ถึงจะชอบคนหล่อแค่ไหนแต่ยกเว้นเขาไว้คนหนึ่งแล้วกันนะ
“แล้วพี่ไม่หล่อ?”
“หล่อค่ะ หล่อคนละแบบกัน”
“ดีนะที่เราชม”
เสียงหัวเราะของขนมดังขึ้น แล้วอาหารที่สั่งไปก็ทยอยมาเสิร์ฟ ขนมขมวดคิ้วมองจานที่เธอไม่ได้สั่ง
“พี่เอ็มสั่งอะไรมาเหรอ”
“วาวิโอลี”
“พี่จะกินเหรอ”
“เปล่า เห็นเราสนใจเมนูนี้น่ะ เลยสั่งมาให้ลอง”
ขนมอมยิ้มแล้วเลื่อนจานราวิโอลีไปทางพี่เอ็กซ์เทิร์น เชิงให้เขาตักชิมก่อน
“พี่เคยกินแล้ว เราน่ะกินเลย”
“คำหนึ่งนะ” ขนมรบเร้าให้เขาตักก่อน เมื่อพี่เอ็มตักไปกินแล้วเธอค่อยตักมาใส่จานตัวเอง ลิ้มลองรสชาติแปลกใหม่คำโต ดวงตาเป็นประกายบ่งบอกถึงความอร่อย
“หืม! อร่อยมากเลยค่ะ”
“หึหึ งั้นก็กินเยอะๆ”
“เนี่ย พี่เอ็มตามใจหนมแบบนี้หนมคงเคยตัวแย่เลย”
“เคยตัวก็ต้องโดนดุ ชอบไหมล่ะโดนดุ” ขนมสั่นหน้าพรืดหนึ่ง แล้วก้มหน้าตักอาหารเข้าปาก ทั้งสองใช้เวลาไม่นานอาหารก็หมดเกลี้ยง ติดนิสัยกินเร็วกันทั้งคู่เลยมีเวลาแวะซื้อน้ำเต้าหู้ก่อนกลับหอพัก
“ขอบคุณนะคะที่พาน้องสาวไปขุนจนตัวจะแตกแล้ว”
“รีบขึ้นห้องเลย”
“ค่า~”
ขนมโบกมือให้รุ่นพี่แล้วจึงรีบขึ้นห้อง เธอวางถุงน้ำเต้าหู้ลงบนโต๊ะแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียง สมองพลันนึกถึงเรื่องในร้านกาแฟ
“จะรั้งเราไว้ทำไมนะ หรือว่าเขาจะรื้อฟื้นเรื่องคืนนั้น บ้าน่า…เขาจำไม่ได้หรอก” สองมือกวาดม้วนผมออกจากใบหน้า ก่อนจะลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมนอนอ่านหนังสือรอยิ้มกลับมา
วันต่อมา 14:30
ขนมนั่งอ่านงานอยู่ในห้องพักนักศึกษาแพทย์ ในห้องมีเธอกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง
“หนม”
“ว่า?”
“อาจารย์กรดูเงียบขรึมๆ ปะเมื่อเช้าน่ะ”
“ทำไมเหรอ” ปกติของเขาไหม ตั้งแต่เจอกันเขาก็ดูขรึมแบบนี้ตลอด หวงคำพูด ใช้สายตาและแสดงออกทางสีหน้าเก่ง ปากไม่ขยับแต่เวลาจ้องมองมาแต่ละทีเหมือนถูกด่าไปแล้วร้อยรอบ แบบนี้สินะที่เขาเรียก 'หน้าแสดงออกถึงคำพูด'
“อาจารย์เขามีครอบครัวยังนะ”
เอาล่ะ ตอนนี้มีหัวข้อใหม่ให้สมองขนมทำงานหนักอีกแล้ว 'อาจารย์เขามีครอบครัวยังนะ' มันก็น่าคิดนะ แล้วถ้าเขามีครอบครัวแล้วจะไป…ทำเรื่องแบบนั้นทำไมกัน
“ไม่หรอกมั้ง”
“หนมรู้เหรอ”
“เปล่า เดาเอาน่ะ”
“อ้าว ก็นึกว่ารู้”
แต่ว่าเธอก็ไม่เห็นแหวนบนนิ้วมือข้างซ้ายเขาเลยนี่นา
“ช่างเถอะ”
“อืม”
20:00 น.
ขนมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงกับรูมเมต กำลังวางแผนเที่ยววันหยุดอยู่ดีๆ โทรศัพท์ก็สั่นครืดหนึ่ง เธอกดเปิดแจ้งเตือนนั้นทันที
“ฮะ!”
“อะไร เป็นอะไรเด้งตัวขึ้นมาเร็วขนาดนั้นอะ” ยิ้มสะดุ้งโหยง ขนมเด้งตัวขึ้นเร็วไม่พอแถมยังทำหน้าตกใจอีก
“คุณเค…”
“ทำไม”
“เขาลงรูปไอจี”
“ฮะ?” คราวนี้ยิ้มลุกขึ้นมานั่งแล้วยื่นหน้ามาส่อง “รูปอะไรอะ”
“ราวิโอลี”
“มันคือ?”
“ก็อาหารอิตาเลียน”
“แล้วยังไง อะไรของเขาอะ ใส่ชื่อแล้วก็อิโมจิลูกกวาดกับพวกขนมเนี่ยนะ มาอารมณ์ไหน”
“เออแปลกแฮะ” ขนมอ่านข้อความที่เขาโพสต์ แต่สะดุดตาตรงอิโมจิคอนรูปขนมต่างๆ ต่อท้ายชื่ออาหารเนี่ยสิ
“ว่าแต่หนมได้คุยกับเขาบ้างปะ”
“ใครจะอยากคุยล่ะ ราวน์เช้าด้วยกันทีไรหนมขนลุกไปหมด เขาชอบทำหน้าเดียวแบบนี้” ขนมเลียนแบบใบหน้าเข้มขรึมของอีกฝ่าย ทำเอายิ้มหัวเราะลั่นจนล้มลงกลิ้งไปมาบนเตียง “ชอบทำเสียงดุด้วยอะ แค่ได้ยินเสียงก็หัวหดแล้วปะ”
“หนมก็ แต่ว่านะ…อาจารย์แกก็แบดบอยเหมือนกันนะเนี่ย เออยิ้มว่าแกคงลงรูปอ่อยเหยื่ออีกแน่”
“อ่อยเหยื่อ”
“อืม หนมก็ลองๆ ลงรูปหน่อยสิ”
จะว่าไปเธอก็ไม่ได้อัปเดตอะไรในไอจีมานานมากแล้ว แกล้งลงรูปหน่อยดีกว่า ถ้าเขาเล่นไอจีอยู่ต้องเห็นแน่นอน เพราะเพื่อนผู้ติดตามก็ใช่ว่าจะเยอะ
ขนมเลือกรูปกับยิ้มจนได้รูปตัวเองที่ดูดีที่สุดอัปลงในไอจีส่วนตัว
“เสร็จละ นอนเลยดีกว่า” เห็นแหละ เขาต้องเห็นแหละว่าเธอลงรูปน่ะ
10:00 วันต่อมา
ศิวกรเดินถือชาร์ตคนไข้มาหยุดอยู่เคาน์เตอร์พยาบาลหน้าห้องผ่าตัด ใบหน้าเข้มขรึมแสดงออกถึงความเครียดเล็กน้อย
“อาจารย์สุธีอยู่ในห้องแล้วใช่ไหมครับ”
“ค่ะอาจารย์”
“ครับ” เขาถือชาร์ตคนไข้เข้ามาในห้องผ่าตัด “สวัสดีครับอาจารย์”
“มาก็ดีแล้ว เคสนี้น่าศึกษาเรามายืนตรงนี้”
“ครับ” ศิวกรเดินไปหยุดยืนข้างอาจารย์สุธี แล้วมองการผ่าตัดพร้อมรับฟังสิ่งที่อาจารย์สอนไปด้วย เคสนี้เป็นเคสท้องนอกมดลูกและเพิ่งประสบอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ล้ม ส่งผลให้มีเลือดออกในช่องท้องและมีอาการปวดหน่วงท้องมาก ศิวกรตั้งใจฟังอาจารย์สอนระหว่างผ่าตัดกระทั่งทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี
“ว่างไหม ไปหาอะไรกินดีไหม”
“พอดีผมมีธุระน่ะครับอาจารย์ เอาไว้เป็นวันหน้าได้ไหมครับ” ศิวกรปฏิเสธอย่างถ่อมตน เขาไม่ค่อยว่างจริงๆ ช่วงนี้น่ะทีงานกองเป็นภูเขาเลย แล้วยิ่งงานในคลินิกอีก
“อาจารย์หนุ่มไฟแรงจริงๆ ต่างจากคนแก่ๆ เริ่มจะหมดไฟแล้ว”
“หึหึ ไม่หรอกครับ อาจารย์ยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย”
“หึหึ เอาๆ ผมขอตัวก่อนแล้วกัน ว่างก็ไปนั่งกินข้าวด้วยกันสักมื้อ”
“ครับ ขอบคุณสำหรับคำชวนนะครับ”
ศิวกรเดินมาส่งอาจารย์เขาหน้าโรงพยาบาล เสร็จจากตรงนี้ก็กลับไปทำงานตัวเอง ทว่าระหว่างทางเดินกลับเขาเดินสวนทางกับกลุ่มนักศึกษาพอดี ทุกคนจึงหยุดแล้วไหว้สวัสดี
“สวัสดีครับ”
ขนมก้มหน้าหลบสายตา แต่ดันซุ่มซ่ามทำของหล่นมือจนได้ เธอนี่มันน่าโดนหยิกสักทีจริงๆ นะ เวลาตื่นเต้นหรือทำอะไรผิดมาก็จะซุ่มซ่ามแบบนี้ แต่ก็เป็นเฉพาะตอนที่เห็นหน้าเขานั่นแหละ ตัวอันตรายเลยผู้ชายคนนี้
“หนมเป็นไรเปล่า”
“เปล่าๆ ไม่เป็นไร” เธอรีบหยิบของขึ้นมาแล้วเอาแมกส์มาสวมจึงค่อยเงยหน้ามองหน้าอีกฝ่ายซึ่งเขาก็กำลังจ้องเธออยู่เหมือนกัน สองสายตาสบผสานกันราว ๆ สามวินาทีได้ เป็นขนมที่เบนสายตามองไปทางอื่นก่อนแล้วเพื่อนก็พาเธอเดินออกมา
เสียงถอนหายใจของขนมทำให้เพื่อนหันมามองกันทุกคนเลย
“หนมมีปัญหากับอาจารย์กรไหมเนี่ย เห็นหน้าอาจารย์ทีไรเป็นงี้ทุกทีเลย”
“…”!
“เออ เป็นอะไร”
เรื่องของเธอคงน่าสนใจมากสินะ แต่ขนมทำได้เพียงอ้าปากกำลังจะตอบเท่านั้น เพราะพี่เอ็กซ์เทิร์นเดินมาพอดีเพื่อนเลยเลิกสนใจเธอไปสนใจรุ่นพี่แทน
'บ้าเอ๊ย เรากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไงนะ ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย!'
กลับกลายเป็นเธอที่มีอาการอยู่ฝ่ายเดียว ไปไหนมาไหนก็กลัวว่าคนจะรู้เรื่อง
ตกเย็นมาขนมก็เดินกลับหอเหมือนเดิม แต่วันนี้ยายรูมเมตมานั่งรออยู่หน้าวอร์ดก็เลยไม่ต้องกลับคนเดียวอีก
“ยิ้ม หนมรู้สึกคันๆ ตรงนาน้อยอะ” นาน้อยเป็นคำที่ขนมใช้เรียกแทนอวัยวะเพศน่ะ “เหมือนจะเป็นผื่นแดงด้วยนะ”
“แพ้น้ำยาซักชุดชั้นในเปล่า”
“มั้ง งั้นเย็นนี้พาไปหาหมอหน่อยสิ”
“เราก็เป็นหมอปะวะ”
“แหมแม่คุณ เป็นหมอแล้วมียารักษาเหรอ สู้ดีไปหาหมอจริงๆ ดีไหม”
“ก็ไปหาหมอผิวหนังในโรงพยาบาลมหา'ลัยเราไง ง่ายจะตายไม่ต้องไปเสียเงินด้วย”
“แต่ใครจะกล้าไปนอนอ้าขาให้หมอดูปิ๊วะ”
“ฮ่า ๆ เออไม่กล้าเหมือนกัน” ยิ้มหัวเราะร่วน “แต่เห็นว่ามีคลินิกหนึ่งนะ คนไปเยอะมากแล้วค่ารักษาถูก”
“หมอผิวหนังเหรอ”
“เปล่า หมอสู”
“ไอยิ้ม ทำเป็นเล่นไปได้!” ขนมดุเพื่อนไปทีหนึ่ง พูดทีเล่นทีจริงอยู่นั่นแหละ “แล้วต้องบวชน้องไหม”
“บวชเหอะ เผื่อหมอขอดูผื่น”
“อืม”
กลับมาถึงห้องขนมก็จัดการตัวเอง อาบน้ำเสร็จสรรพถึงให้ยิ้มพาไปหาหมอข้างนอกแทน แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเธอนะ เพราะร้านหมอที่ตั้งใจมาหากลับปิดซะงั้น แถมคลินิกแถวนี้ยังปิดหมดอีก
“วันนี้วันอะไรเหรอ คลินิกปิดหมดเลยแฮะ”
“กลับเหอะ พรุ่งนี้หนมไปหาหมอในโรงพยาบาลก็ได้”
“อืม”
วันต่อมา 07:00
ขนมนั่งรออยู่หน้าห้องตรวจกับรุ่นพี่ เธอเล่าอาการให้รุ่นพี่ฟังรุ่นพี่ก็เลยอาสาพามาหาอาจารย์หมอซึ่งวันนี้ท่านขึ้นเวรเช้าพอดี
ระหว่างนั่งรอเข้าพบหมอ ขนมก็หยิบโทรศัพท์มากดพิมพ์ข้อความส่งหายิ้มเพื่ออัปเดตสถานการณ์ตอนนี้
“หนมๆ เดี๋ยวพี่มานะ”
“ค่า” ขนมยิ้มจนตาหยีแล้วก้มหน้าพิมพ์ข้อความคุยกับยิ้มต่อ เธอหัวเราะคิกคักเพราะยิ้มถ่ายรูปหน้าตอนตื่นนอนใหม่ส่งมาในข้อความ
“นักศึกษา”
“ขา..อ๊ะ! อาจารย์กร!”
“มาทำอะไรตรงนี้”
“เอ่อ…” อะไรวะ โรงพยาบาลมันแคบไปเหรอ ทำไมไปไหนมาไหนถึงได้เจอแต่เขาตลอดเลยเนี่ย แวบไปนั่นทีนี่ทีได้อย่างไรกัน
“ว่าไง”
เล่นถามกันแบบนี้เธอก็เกิดอาการน้ำท่วมปากสิ รุ่นพี่ก็ไปไหนไม่รู้
“มาหาหมอค่ะ”
“นี่ก็หมอ เป็นอะไร?”
รู้ว่าเขาเป็นหมอ แต่เธอมาหาหมอที่ไม่ใช่เขาไง ขนมเม้มปากแน่น กะพริบตาปริบๆ คิดคำตอบกลับอยู่
“ว่าไง ก้มหน้าทำไม แล้วสรุปเป็นอะไร”
“เอ่อ…” จะบอกไงดีล่ะ จะบอกว่าเป็นผืนตรง…เอ่อ
“อ้าวอาจารย์ สวัสดีค่ะ”
นางฟ้ามาโปรดแล้ว รุ่นพี่เดินกลับมาถูกเวลาจริงๆ
ขนมยิ้มทำหน้าแป้นแล้นมองหน้ารุ่นพี่ ทว่าประโยคถัดมากลับทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าสวยหายไปแทบจะทันทีเลย
“พอดีพู่พาน้องมาหาหมอน่ะค่ะ น้องเป็นผื่นที่หัวหน่าว”
'ฉิบหาย! รู้แค่ว่าฉิบหายจริงๆ'
ตอนนี้หน้าเธอคงร้าวกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ยิ่งร่างสูงหันมามองหน้ากันทันทีที่รุ่นพี่พูดจบนะ หัวใจเธอหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่มแล้ว
“เป็นผื่นตรงหัวหน่าว?” ศิวกรเลิกคิ้วเชิงถาม ทว่าคนถูกถามนั่งนิ่งวิญญาณออกจากร่างไปแล้วเรียบร้อย
'อุดปากกรี๊ดตอนนี้ได้ไหม…ให้ตายเถอะ นี่ฉันมาเจออะไรเนี่ย..'
ขนมนั่งนิ่งราวกับเวลาถูกหยุดไว้เท่านี้ หูอื้อไม่รับรู้อะไรแล้ว จนรุ่นพี่แตะฝ่ามือลงที่แขนเบาๆ
“เป็นไรเปล่า เราเงียบไปเลย” รุ่นพี่ย่นหัวคิ้วมองหน้าขนมด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าค่ะ เอ่อ…”
“ผื่นเป็นแบบไหน” คราวนี้ศิวกรเอ่ยถามขนม เขาเลิกคิ้วเชิงถาม ก็เธอเอาแต่มองหน้ากันโดยไม่พูดอะไรแบบนี้ คงไม่รู้เรื่องกันพอดีว่าอาการเป็นอย่างไร
“ผื่นแดงค่ะ”
“ผื่นแดงแบบไหนล่ะ”
“หนมว่าหนมหายแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ” ขนมไหว้สวัสดีทั้งสองคนแล้วรีบเดินออกมาจากตรงนั้น แม้ว่ารุ่นพี่เรียกตามหลังเธอก็ไม่หันไปมองหรอก “เฮ้อ…” ขนมนั่งลงบนม้านั่ง เธอหยิบโทรศัพท์มาพิมพ์ข้อความตอบกลับยิ้ม แล้วบอกเพื่อนว่าจะออกไปหาหมอคลินิกข้างนอกเอาดีกว่า
ขนมส่งข้อความไปบอกยิ้มแล้วก็เดินไปรอรถสองแถวหน้าโรงพยาบาล ไม่อยากรบกวนเวลานอนเพื่อนเท่าไร ช่วงนี้ต่างคนต่างนอนน้อยเพราะต้องตื่นราวน์กันแต่เช้า
ปรี๊ดๆ
เสียงแตรรถดังขึ้นสองครั้ง ขนมยังไม่เงยหน้าดูหรอกว่าต้นเสียงมาจากไหน เธอยังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อกระทั่งเสียงแตรรถดังขึ้นอีก
“จะไปไหน”
หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบอีกครั้งเมื่อรถคันที่จอดเทียบฟุตพาทอยู่คือรถของศิวกร แล้วเขาก็ลดกระจกลงถามเธออีก
“ว่าไง จะไปไหน”
“เอ่อ…ไปหาหมอค่ะ”
“ขึ้นมาสิ”
“อะ อะไรนะคะ?” ถ้าหูไม่เพี้ยนไปเมื่อครู่เขาชวนเธอขึ้นรถด้วยกันอย่างนั้นเหรอ
“เร็วๆ”
ขนมเลิ่กลั่ก รถหน้าโรงพยาบาลมหา'ลัยเยอะมาก นอกจากเขากดดันเธอแล้ว เสียงแตรรถคันอื่นก็กดดันเช่นกัน
“ค่ะ!”
'อ้าวเชี่ย…ตกปากรับคำเขาได้ไงเนี่ยยายขนม!’
รู้ตัวอีกทีเธอเข้ามานั่งในรถเขาพร้อมคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย หญิงสาวทำตัวลีบเล็กไม่กล้าแม้จะสบตากับอีกฝ่าย
“จะไปหาหมอไหน?” พอขับรถออกมาได้พักหนึ่งศิวกรถึงเอ่ยถามคนข้างกาย “ว่าไง ลืมเอาปากมาเหรอ”
“ปะ ไปหาหมอผิวหนังค่ะ”
“ที่ว่าเป็นผื่นน่ะเหรอ”
“ค่ะ”
“มันเป็นเม็ดเล็กหรือว่าเป็นยังไง”
เขาไม่ใช่หมอผิวหนังเสียหน่อย จะมาซักถามทำไมเนี่ย เธอไม่ตอบหรอก! ไม่ตอบ และไม่พูดแน่นอน
“ตกลงยังไง?”
“เอ่อ เป็นผื่นแดงค่ะ”
“ช่วงนี้มีเพศสัมพันธ์มาหรือเปล่า”
“บ้าเหรอ!” ขนมโพล่งขึ้นเสียงดัง ตั้งท่าจะโวยวายเขา แต่พอมองหน้าแล้วก็คู้ไหล่ลงตอบกลับเสียงอ่อน “ไม่มีค่ะ ไม่มีแฟนแล้วก็ไม่มีเพศสัมพันธ์นานแล้ว…”
“อืม”
อืม? อืมคืออะไร
“อาจารย์จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูเดินไปเอง”
“เดี๋ยวพาไปหาหมอ”
“ก็หมอ…ละ เลย เลยแล้วค่ะ” ศิวกรขับเลยคลินิกหมอมาแล้วไง แล้วเขาจะพาเธอไปไหนล่ะเนี่ย “อาจารย์จะพาหนูไปไหน คลินิกหมอผิวหนังมันเลยมาแล้วค่ะ”
“คลินิกนั้นหมอผู้ชาย เดี๋ยวพาไปคลินิกหมอผู้หญิง”
เออ! ลืมนึกไปเลยแฮะว่าหมอคงขอดูผื่นแน่เลย
“รบกวนอาจารย์เปล่าๆ บอกทางมาก็ได้ เดี๋ยวหนูไปเอง”
ศิวกรละสายตามาจ้องหน้าหญิงสาว พอดีกับรถติดไฟแดงเขาจึงกอดอกแล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“นั่งอยู่บนรถฟรีแท้ๆ ยังจะลงไปเสียเงินโดยใช่เหตุอีกเหรอ”
“ก็เพราะ…” ไม่ได้อยากไปกับเขานี่นา ขนมอยากพูดออกไปแบบนี้มาก ทำได้แค่มองเท่านั้น “ขอบคุณนะคะที่ชวนมาด้วย”
“ไม่เป็นไร ว่าง”
“ว่างเหรอคะ”
“อืม เพิ่งลงเวร”
ถึงว่าดูไม่รีบร้อนอะไรเลย แถมยังทำหน้าอย่างกับจะตรวจเราอีกแน่ะ
“จริงๆ ก็ตรวจให้ได้ แต่เราทำเหมือนไม่อยากตรวจ”
“เกรงใจค่ะ”
“เกรงใจหรือว่ากลัวอะไรกันแน่”
กลัวคุณนั่นแหละ นี่ถ้าปากดีกล้าพูดออกไปตามที่ใจคิดนะ เธอคงตอบกลับทันควันแล้ว
บรรยากาศในรถปกคลุมด้วยความเงียบและความกดดัน ขนมนั่งตัวลีบอยู่บนเบาะหลังจบบทสนทนานั้นแล้ว ส่วนศิวกรก็ขับรถของเขาไปจนกระทั่งรถจอดเทียบฟุตพาทหน้าคลินิกหมอผิวหนังที่ตั้งใจพาขนมมา
“ต้องให้ปูพรมแดงไหมนักศึกษา”
“ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวลงเอง” ปากคอเราะรายมากนะ เธอหยิบสายกระเป๋าสะพายมาคล้องบ่าแล้วลงไปหาหมอ ส่วนศิวกรเดินตามเข้ามาด้วย “มาทำไมคะ กลับสิ” แล้วจะเดินตามมาทำไมกัน ไม่ได้มาส่งแล้วก็กลับหรอกเหรอ แน่ะ! ยังนั่งลงข้างเธออีก
“รอพบหมอก่อน”
“อย่าบอกนะคะว่าอาจารย์รู้จักกัน”
“อืม”
ว่าแล้วเชียว
ไม่นานขนมก็ได้เข้าไปหาหมอ ผลตรวจเป็นไปตามที่เธอสงสัย เพราะสองวันก่อนฝากยิ้มซื้อผลิตภัณฑ์ซักชุดชั้นในยี่ห้อใหม่มาลองเลยแพ้จนผื่นขึ้นเนี่ยแหละ
ขนมก้มหน้าเดินออกมาจากห้องตรวจ คิดว่าศิวกรคงกลับไปแล้วแน่ ๆ แต่เขายังนั่งกอดอกรออยู่บนเก้าอี้ เธอจึงถอนหายใจออกยาวๆ
“หมอว่าเป็นอะไร”
“ก็ผื่นแพ้น้ำยาซักชุดชั้นในค่ะ”
“อืม”
“อาจารย์กลับเลยไหมคะ เดี๋ยวหนูนั่งวินกลับเอง”
“หิว ไปหาอะไรกินไหม”
“อะไรนะคะ” ขนมเอียงหน้าเล็กน้อย เลิกคิ้วเชิงถามเขาแต่ผู้ช่วยก็เรียกเธอไปรับยาก่อน ศิวกรก็ได้โอกาสนั้นไปทักทายเพื่อนตัวเอง จากนั้นเขาก็กลับไปขึ้นรถ
“ขึ้นมาสิ”
“คะ?”
“ไปหาอะไรกินก่อน หิว”
ท้องเธอกับเขาไม่ได้ติดกันเสียหน่อย ทำไมไม่ไปเองล่ะ -_-!
ขนมจำใจขึ้นรถมากับเขา ไม่รู้หรอกว่าคนข้างๆ จะพาไปไหนบ้าง สกิลการขับรถค่อนข้างชำนาญมาก จนมาถึงร้านอาหาร ขนมเลิ่กลั่กเพราะร้านดูหรูมาก นักศึกษาแบบเธอคงไม่มีเงินพอจ่ายค่าอาหารแน่
“ลงสิ”
“ไม่หิวค่ะ”
“อาหารที่นี่อร่อยนะ”
“ไม่หิว” ถ้าให้พูดอีกครั้งนะ เธอจะชักสีหน้าใส่แล้วกลับก่อนเลย ทว่าเขาไม่พูดเนี่ยสิ เดินมาเปิดประตูแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางประตูร้านอาหาร ก่อนจะเดินนำขนมเข้าไปด้านในก่อน “ฟังไม่รู้เรื่องหรือยังไงคะ บอกว่าไม่หิวๆ ไง!” ถึงปากจะบ่นแต่เท้าก็ก้าวเดินตามหลังศิวกรมาไม่หยุดกระทั่งถึงโต๊ะ
“สั่งสิ”
“อาจารย์คะ”
ศิวกรเหลือบตามองเวลา แล้วเงยหน้าสบตากับหญิงสาว
“นอกเวลาเรียนแล้ว เลิกเรียกอาจารย์เถอะ”
“แล้วให้หนูเรียกว่ายังไงเหรอคะ”
“นั่งก่อน”
“…”! ขนมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเขา ศิวกรเลื่อนเมนูอาหารมาให้ แต่ทว่าขนมจำได้ว่าลายผ้าปูโต๊ะมันลายเดียวกับที่เขาถ่ายรูปลงไอจีนี่นา
“สั่งเลย”
“ไม่เกรงใจแล้วนะคะ” ขนมเปิดหาเมนูแล้วชี้ไปที่ราวิโอลี
ทว่าจังหวะเอ่ยสั่งเมนูอาหารศิวกรก็เอ่ยขึ้นเหมือนกัน
“เอาราวิโอลี/เอาราวิโอลีค่ะ”
ทั้งสองมองหน้ากันทันที
“สั่งเหมือนกันเลย สงสัยอาจารย์คงชอบกินนะคะ“
“ก็ไม่ขนาดนั้น แต่พอได้ลองกิน…ก็ชอบรสชาติมันนิดหน่อย”
“อ๋อค่ะ” ขนมยิ้มแหย่แล้วพยักหน้าให้พนักงานรับเมนู “หนูมีคำถามค่ะ”
“ถามว่า?”
“เราสองคนเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนไหมคะ”
“…” อีกฝ่ายครุ่นคิด
“คุ้นหน้าหนูไหม”
ศิวกรหรี่ตามองอีกฝ่าย ก่อนมุมปากจะยกยิ้มอย่างยากจะเดาความคิดเขาได้
“เคย”
“..!!”
Related chapters
เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 5 กาแฟใส่นม
บทที่ 5 กาแฟใส่นม “มั้ง”“หมายความว่ายังไงเหรอคะ เคยมั้ง?”“เจอหน้าคนเยอะแยะ จำไม่ได้หรอก”อย่างนั้นก็แปลว่าเขาจำกันไม่ได้จริงๆ เพราะนี่ถือว่าเป็นคำยืนยันจากศิวกรแล้ว ขนมลอบถอนหายใจแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบเล็กน้อยแก้เขิน“หรือว่าเคยเจอ”พรวด!น้ำพุ่งออกจากปากเธอทันที“ขะ ขอโทษค่ะ ขอโทษ” ขนมรีบหยิบทิชชูไปซับน้ำออกจากแขนให้ชายหนุ่ม “ขอโทษนะคะ หนมไม่ได้ตั้งใจ”“แทนตัวเองว่าอะไรนะ”“เอ่อ…หนมค่ะ ขนมน่ะ”“อ๋อ ขนม…รสอะไร”“ว่าอะไรนะคะ”“เปล่า นั่งเถอะ” ศิวกรหยิบทิชชูมาเช็ดน้ำออกจากแขนเอง และความเงียบในโต๊ะอาหารก็เกิดขึ้น ขนมนั่งหลังตรง เสสายตามองไปรอบๆ ไม่ใช่อะไร เธอไม่อยากโฟกัสคนตรงหน้า ขนาดที่ว่าไม่ได้โฟกัสเขามากนัก หน้าเธอยังผ่าวร้อนขนาดนี้ ถ้าได้สบตากับเขานะ อื้ย!“หมอให้ยาอะไรมาบ้าง”“ก็ยาทาค่ะ”“ใช้ของอะไรก็ระวังหน่อย ผิวตรงนั้นมันอ่อนไหวง่าย”“เอ่อ จะคุยเรื่องนี้ในโต๊ะอาหารจริงๆ เหรอคะ” บรรยากาศกร่อยแย่เลย แล้วมีอย่างที่ไหนคุยเรื่องแบบนี้ในโต๊ะอาหารน่ะ เข้าใจว่าเป็นหมอมันไม่รู้สึกเขินหรืออะไร แต่เธอไม่ชินนี่นา“โอเค” ชายหนุ่มทำท่ารูดซิปปากแล้วหันไปมองพนักงาน “อยากกินน้ำอะไร นอกจากน้ำเป
Last Updated : 2025-04-08เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 6 เกมถามตอบ
บทที่ 6 เกมถามตอบ ขนมหน้าเหวอไปเมื่อเห็นศิวกรเดินถือถุงกระดาษเดินเข้ามาในกลุ่ม เขาส่งถุงนั้นให้เจ้าของวันเกิดพร้อมกับอวยพร“ขอบคุณนะครับที่อาจารย์เจียดเวลามา”“ว่างพอดี”ว่างเหรอ แล้วทำไมเขาไม่บอกสักคำว่าจะมางานวันเกิดพี่เอ็มด้วยน่ะ ทำเฉยอย่างกับไม่สนใจแน่ะศิวกรละสายตาจากเจ้าของวันเกิดมองไปโดยรอบ เล็งเห็นที่นั่งเหมาะๆ แล้วเขาจึงก้าวไปหย่อนตัวนั่งลง ซึ่งก็ข้างกับขนมอีกนั่นแหละ“อาจารย์ไม่บอกสักคำว่าจะมา”“ก็เราไม่ถาม”“ต้องให้ถามเหรอคะ” ใครจะไปกล้าถามเขาขนาดนั้นล่ะ ถ้าเอ่ยถามตรงๆ แบบนั้นมันเสียมารยาทไป ขนมพรูลมหายใจออกอีกครั้ง รุ่นพี่รินเครื่องดื่มมาให้แต่เธอกับยิ้มปฏิเสธพร้อมกัน “หนมขอน้ำหวานได้ไหม ไม่ก็อะไรเบาๆ แบบค็อกเทล”“ได้ เดี๋ยวพี่สั่งให้”พูดคำว่าค็อกเทลปุ๊บ สมองพลันนึกถึงเรื่องวันนั้นทันที ใบหน้าขนมผ่าวร้อน เธอเหลือบตามองคนข้างกายแล้วเสยม้วนผมออกจากใบหน้า“เอาไดคิวรีแก้วหนึ่ง” เสียงเข้มของคนข้างๆ ดังขึ้น มันเป็นเมนูเดียวกับที่เขาสั่งให้เธอวันนั้นเลย“เปลี่ยนใจแล้วค่ะ เอาเหล้าก็ได้ แต่หนมจิบน้อยๆ เอา”“ไม่ต้องเกร็งนะ ตามสบายเลย”“ไม่ได้เกร็งค่ะ” ขนมโพล่งขึ้น ทำให้ทุกคนหันมาม
Last Updated : 2025-04-08เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 7 ปิ่นโตสีชมพู
บทที่ 7 ปิ่นโตสีชมพู ขนมมองหน้ารุ่นพี่ตาปริบๆ จนพี่เอ็มต้องยกมือขึ้นมาจับศีรษะเธอโยกไปมาเป็นการหยอกล้อ“ตาค้างแล้ว ทึ่งในความหล่อพี่เหรอ”“เปล่าค่ะ กำลังอึ้งว่ากินจนเมาขนาดนั้นแล้วตื่นมาทำงานได้ยังไง สุดยอดค่ะแต่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง”คนถูกชมอยู่ดีๆ ถูกเบรกด้วยประโยคเจ็บจี๊ดสุดท้าย“ค่าคนสวย ดีแล้วที่เราไม่เมามากน่ะ” พี่เอ็มเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ แต่ขนมยังยืนอยู่ที่เดิมเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง “มานั่งตรงนี้ก่อน มีเรื่องอะไรน่าคิดขนาดนั้น”“เปล่าๆ ค่ะ”“เออ เมื่อวานยิ้มจะพูดอะไรนะ พี่ฟังไม่ค่อยชัดเท่าไร ตอนเล่มเกมถามตอบอะ”“อย่าไปถือสาคนเมาเลยค่ะ ยิ้มก็เป็นแบบนั้นแหละเวลาเมา” กลับไปนี้โดนสวดแน่ยายยิ้ม ดีนะที่เธอเอามือปิดปากไว้ก่อน ไม่งั้นซวยแน่ “งั้นหนมขอตัวก่อนนะคะ”“อืม”ขนมเดินเกาหัวออกมาจากตรงนั้นแล้วเลี้ยวไปทางเดินไปยังตึกผู้ป่วยโอพีดี“ซีด…” หญิงสาวซีดปากระบายความเจ็บแสบ เธอหยุดเดินแล้วนั่งลง รีบถอดรองเท้าดูแผลรองเท้ากัดเมื่อคืน “หนักเอาการอยู่นะเนี่ย” ตอนแรกคิดว่าแค่เป็นแผลถลอกเล็กๆ เท่านั้น แต่ตอนนี้มันแดงและยังมีบางจุดพองมีน้ำใสๆ อีก พอเพื่อนคนอื่นเดินมาเธอจึงรีบลุกขึ้นแ
Last Updated : 2025-04-08เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 8 ผู้ปกครองพิเศษ
บทที่ 8 ผู้ปกครองพิเศษ “นี่หลอกกันเหรอคะ” น้ำเสียงและใบหน้าบึ้งตึงบอกได้ชัดว่าเธอไม่พอใจมาก“หลอก?” อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูงเชิงถามเขาตีมึนทำไมในเมื่อเขาเองนั่นแหละหลอกให้มาที่นี่“ก็อาจารย์บอกจะนัดหมอให้หนม แล้วทำไมเป็นอาจารย์ได้ล่ะ”“ก็นี่คลินิกพี่เอง”“ฮะ! เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อน” ขนมหันรีหันขวางจนสายตาปะทะกับชื่อคลินิกและชื่อนายแพทย์ผู้เป็นเจ้าของคลินิกแห่งนี้ “อาจารย์เป็นเจ้าของคลินิกเหรอคะ”“อืม”ขนมรีบลงจากเตียงแล้วเปิดประตูเดินออกมาทันที ยิ้มสะดุ้งตกใจที่เพื่อนรีบมาดึงแขนเธอลุก“ไปไหนหนม เดี๋ยวๆ หนมยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยนะ”“ไม่ได้ ตรวจที่นี่ไม่ได้”“ทำไม เกิดอะไรขึ้น”“…”! ขนมบุ้ยปากไปด้านหลังตัวเอง ยิ้มเลยมองตามสายตาเพื่อนไปจนเห็นร่างสูงใหญ่ยืนกอดอกอยู่หน้าเคาน์เตอร์ซักประวัติ“หา!! อะ อาจารย์ศิวกร?”“ใช่ นี่คลินิกเขา” ยิ้มสะบัดมือเพื่อนออกจากแขน เดินออกไปหน้าคลินิกโดยไม่ใส่รองเท้าแล้วเงยหน้าอ่านป้ายคลินิก“เชี่ย….” หญิงสาวอุทานคำหยาบออกมา จากนั้นก็เดินมาสวมรองเท้า แต่ขนมดันถูกอาจารย์จับแขนไว้เนี่ยสิ“เป็นอะไรกัน แล้วจะไปไหน”“อาจารย์หลอกหนมมาที่นี่ ทั้งที่รู้ว่าเป็นคลินิกตัวเอง แบบน
Last Updated : 2025-04-08เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 9 สุขสันต์วันเกิด
บทที่ 9 สุขสันต์วันเกิด หลายวันต่อมา00:00“หนม” ยิ้มลุกขึ้นมาเปิดไฟในห้องสว่างจ้า เมื่อเห็นว่าขนมยังไม่เอาผ้าออกจากการคลุมโปงเธอก็รีบไปเอาเค้กในตู้เย็นมาจุดเทียน เค้กไม่ได้ก้อนใหญ่มากแต่เป็นเค้กที่ตั้งใจซื้อมาให้เพื่อนในวันคล้ายวันเกิดวันนี้ “หนมลุกมาดูนี่”“อืม…” การนอนหลับลึกหลับสนิทเป็นสิ่งที่นักศึกษาแพทย์ทไม่เคยได้สัมผัส และถ้าได้นอนหลับไปแล้วแล้วถูกปลุกแบบนี้ การนอนให้หลับอีกจึงเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่เธอถูกยิ้มปลุกมาในเวลาเที่ยงคืนเนี่ยนะขนมลุกขึ้นมานั่งโดยที่เปลือกตายังปิดสนิท หญิงสาวลูบม้วนผมออกจากใบหน้า ค่อยๆ เปิดเปลือกตามองแสงสีส้มทองตรงหน้า นัยน์ตาเริ่มโฟกัสสิ่งที่ยิ้มทำให้“สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดนะรูมเมตของฉัน ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีของเธอ ขอให้มีแต่คนรัก และขอให้ผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปได้อย่างราบรื่นนะ รักหนมนะ”“ขอบคุณมากนะ หนมขอให้พรที่ยิ้มให้ย้อนกลับไปหายิ้มเหมือนกัน เป็นเพื่อนคิด เป็นเพื่อนกิน เพื่อนนอนและเพื่อนรักของกันและกันตลอดไปนะ” ขนมเป่าเทียนดับแล้วก็ลุกขึ้นมาสวมกอดยิ้ม ความอบอุ่นที่ได้รับจากเพื่อนคนนี้ทำให้ขนมไม่รู้สึกเหงาจนเกินไปจริงๆ“กินเค้กไหม”“ไม่เอา เอาไ
Last Updated : 2025-04-08เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 10 มีคนคิดถึง
บทที่ 10 มีคนคิดถึง สองชั่วโมงต่อมาอาการปวดท้องน้อยของขนมทุเลาลงอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้แทบไม่หลงเหลืออาการเจ็บปวดตรงไหนแล้ว และเธอก็ผล็อยหลับไปแล้วด้วย“อาจารย์คะ น้องหมอหลับยังไม่ตื่นเลยค่ะ”“ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”“ได้ค่ะ แล้วกระเป๋ากับของน้องหมอนกเอาไว้บนโต๊ะในห้องแล้วนะคะ”“ครับ ขอบคุณครับ”ศิวกรเดินไปหาขนมในห้อง แล้วค่อยๆ ถอดน้ำเกลือออกให้หญิงสาว ปลาสเตอร์สีชมพูลายการ์ตูนน่ารักแปะลงบนหลังมือของเธอ ถึงกระนั้นขนมก็ไม่ตื่น“บอกกลัวผี แต่นอนหลับปุ๋ยเชียวนะ” ปลายนิ้วชี้เกลี่ยไรผมออกจากหน้าให้ จากนั้นจึงเลื่อนเก้าอี้มานั่งกอดอกมองสำรวจใบหน้านวลใส เมื่อชั่วโมงก่อนหน้าเธอซีดเหลืองอยู่เลย ตอนนี้เริ่มมีเลือดฝาดแล้ว คงหายปวดท้องแล้วสินะทว่าสัมผัสอุ่นจากฝ่ามือหนาทำให้ขนมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอค่อยๆ ดันตัวเองลุกขึ้นนั่งพลางกะพริบตาปรับโฟกัสใบหน้าคมสัน“อาจารย์”“หายปวดท้องแล้ว?”“ค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณนะคะ” เธอไหว้ขอบคุณชายหนุ่ม แล้วก้าวลงจากเตียง“หิวหรือเปล่า”“ตอนนี้เหรอคะ” เธอเลิกคิ้วสูงและจ้องมองใบหน้าเขา ท้องร้องเสียงดังน่าอายชะมัด กำลังจะปฏิเสธเขาแล้วแท้ๆ “หิวก็หิว” ขนมยิ้มเจื่อนแ
Last Updated : 2025-04-08เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 11 ลิปสติกกลิ่นพีช
บทที่ 11 ลิปสติกกลิ่นพีช “อืม แฟนพ่อ”ศิวกรได้ยินเสียงถอนหายใจของคนตัวเล็กเลยหลุดขำพรืด ไหนจะสีหน้าตอนที่เขาพูดว่าแฟนออกไปอีก เธอคงคิดว่าเขามีแฟนแล้วจริงๆ สินะ ถึงได้ทำหน้าเสียดายและตกใจแบบนั้นออกมา“พอดีแฟนพ่อไม่ค่อยสบายน่ะ แล้วก็มีงานที่มหา‘ลัยนิดหน่อย” ศิวกรขยายความเพื่อให้คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเลิกทำหน้าเสียดายสักที ท่าทางไม่ได้ตั้งใจฟังของขนมกำลังทำเขาอดขำไม่ได้จริงๆ เธอนี่ไม่เนียนเลยนะหลังจากจบบทสนทนาทุกคนก็หันไปโฟกัสก๋วยเตี๋ยวที่เพิ่งยกมาเสิร์ฟ ขนมปรุงก๋วยเตี๋ยวอย่างชำนาญส่วนศิวกรนั่งมองถ้วยของตัวเองซึ่งไม่ถนัดปรุงเท่าไร ด้วยเวลาเร่งรีบเขาจึงกินแบบไม่ปรุงอะไรเลย“ปรุงให้หน่อยสิ” ปลายนิ้วชี้ดันถ้วยไปหาขนม เธอเลิ่กลั่กมองหน้ารุ่นพี่แล้วมองศิวกร“หนมปรุงอร่อยครับ ผมเคยให้น้องปรุงให้แล้ว”“อืม”“เอ่อ…กินเผ็ดไหมคะ”“ไม่ครับ”“ค่ะ” เธอเริ่มปรุงก๋วยเตี๋ยวให้เขาเสร็จแล้วก็เลื่อนถ้วยคืนไป “ลองชิมดูค่ะ ถ้าไม่ถูกปากเดี๋ยวปรุงให้ใหม่”“อืม” เขาตักน้ำซุปขึ้นมาชิม “อร่อย”“เห็นไหมครับ น้องผมเก่ง” พี่เอ็มก็ชมกันเกินไป แถมยังพรีเซนต์ขนมเวอร์เกินเหตุอีก“พอแล้วๆ หนมอายอาจารย์นะ”“นอกจากจะเก่งแล
Last Updated : 2025-04-08เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 12 คนดวงดี
บทที่ 12 คนดวงดี 16:00ขนมเดินมารอบศิวกรอยู่ช่องจอดรถของเขา รอไม่นานร่างสูงก็เดินเข้ามา เขาเลิกคิ้วสูงให้เธอแล้วเข้าไปถอดเสื้อในรถตัวเอง“เดี๋ยววันมะรืนหนมเอามาให้นะคะ อาจารย์ไม่รีบใช่ไหม”“ไม่รีบ”“ค่ะ” ขนมหันหลังเดินออกมาไกลพอสมควรแล้วกลับมีเสียงตะโกนเรียกเธอตามหลัง ขนมจึงหันกลับไปมอง “อาจารย์มีอะไรเหรอคะ”“ขนม”“หืม? เรียกทำไมเหรอคะ”“เปล่า นี่ขนม”เธอหลุบตามองถุงขนมในมือชายหนุ่ม“อาจารย์ตั้งใจจะขุนกันให้อ้วนเหรอคะ ขนมแต่ละอย่างที่เอามาให้มีแต่ของอ้วนๆ ทั้งนั้น”“เอาไปกินสิ”จะไม่รับไว้ก็เสียน้ำใจเขา เธอก็เลยรับถุงขนมมาแล้วกล่าวคำขอบคุณ เมื่อไม่มีอะไรแล้วขนมก็เลยเดินออกมาทันที ไม่รู้เลยว่าศิวกรยังยืนมองเธออยู่ที่เดิมหรือเปล่า@บ้านศิวกร 18:40ศิวกรถือถุงขนมหวานเดินเข้ามาในบ้านทำให้แม่กับพ่ออึ้งจนไม่ทันได้เดินเข้ามาหาลูกชาย“เดี๋ยวนะ ทำไมพักนี้กลับบ้านบ่อยจัง”“ก็อยากกินข้าวฝีมือแม่น่ะครับ วันนี้ทำอะไรกิน” เขาวางถุงของหวานลงแล้วรับกอดแม่ตัวเอง “อยากกินข้าวฝีมือแม่ทุกวันเลย”“แปลกนะเนี่ยเจ้าลูกชาย ปกติแทบไม่เห็นหน้า” หากไม่มีธุระและไม่มีนัดกินข้าวพร้อมหน้ากัน ก็ยากจะเห็นหน้าศิวกรอยู
Last Updated : 2025-04-08
Latest chapter
เพียงหัวใจได้มีรัก Special : 5
Special : 5ผ่านวันรับใบวุฒิบัตรมาได้หนึ่งอาทิตย์ ขนมกับศิวกรก็เข้าพิธีหมั้นหมายกันโดยมีญาติผู้ใหญ่และเพื่อนของทั้งสองฝ่ายมาร่วมงานด้วย“นี่ไปแอบคบกันตอนไหนวะ พี่งงหมดแล้วเนี่ย” พี่เอ็มนั่งดื่มไปตั้งข้อสงสัยไปด้วย เขาเกาหัวเบาๆ มองขนมกับศิวกร “อา! หรือว่าจะเป็นตอนนั้น” นึกกลับไปเมื่อปีก่อนๆ โน้น เขายังจำได้อยู่ว่าอาจารย์กรชอบทำเสียงดุใส่เขาเมื่อถามถึงขนม ซ้ำยังทักมาถามหาขนมกับเขาบ่อยมาก “ทำไมไม่เอะใจบ้างวะ”“อะไรพี่เอ็ม” ยิ้มสะกิดแขนพี่ชาย“ก็พี่โง่อะยิ้ม ไม่รู้ว่ายายน้องสาวตัวดีคบกับอาจารย์กร”“เหรอ”“ยิ้ม อย่าบอกนะว่ายิ้มรู้เห็นเป็นใจ”ยิ้มไม่ได้ตอบกลับเพียงคำพูด แต่เธอยังสะบัดผมใส่รุ่นพี่อย่างผู้ชนะด้วย“รู้มาตลอดค่ะ และเป็นผู้กุมความลับดีมาโดยตลอด”“โห” พี่เอ็มปรบมือและยกนิ้วให้รุ่นน้อง “หรือว่าที่อาจารย์แกย้ายไปทำงานโรงพยาบาลเอกชนก็เพราะยายหนม”“ถูกค่ะ อาจารย์แกไม่อยากให้เพื่อนยิ้มกังวลใจเรื่องเพื่อนในที่ทำงาน แกเลยย้ายไปทำงานที่อื่นเอง เพราะอยากเห็นแฟนยิ้มมากกว่าหัวคิ้วชนกัน”“โห พ่อหนุ่มคลั่งรัก ยายหนมโชคดีเป็นบ้า”ทั้งยิ้มและพี่เอ็มมองไปที่สองหนุ่มสาวซึ่งกำลังนั่งร่วมพิธีหมั้น
เพียงหัวใจได้มีรัก Special : 4
Special : 4กลับจากเชียงคานแล้วศิวกรก็พาขนมไปหาเพื่อนเขาที่โรงพยาบาล และได้อยู่พูดคุยกันประมาณหนึ่งชั่วโมงศิวกรก็พาเธอกลับเพราะเพื่อนมีเคสด่วนเข้ามาพอดี“พี่หมอใจดีจังเลยนะคะ พูดก็เพราะ หล่อมากด้วย”“หล่อๆ แบบนั้นยังหาแฟนไม่ได้เลยนะ”“ใช่เหรอคะ พี่หมอเนี่ยนะหาแฟนไม่ได้ ไม่น่าเชื่อเลย”“เพราะความหล่อเป็นเหตุไง”“จริงอะ”“จริง สมัยเรียนมันมีสาวสวยมาขอเฟซเยอะนะ แต่มันจีบสาวไม่เป็นไง เลยได้กินแห้วตลอด พอมีสาวมาจีบเยอะหน่อยคนอื่นก็มองว่ามันเจ้าชู้ สรุปก็คือโสดไม่มีคนกล้าจีบและมันไม่จีบใคร”“โห…ความหล่อเป็นเหตุนะเนี่ย แล้วคุณหมอกรล่ะคะ มีสาวสวยมาจีบเยอะไหม” ขนมหันตัวมามองเขาด้วยรอยยิ้ม“สมัยเรียนก็พอตัวอยู่ แต่ช่วงนั้นเรียนหนักไปหน่อย เลยไม่ได้คุยกับใครแบบจริงจัง"“ดีนะเนี่ย ถ้าพี่กรคุยกับสาวแบบจริงจังหนมคงไม่มีโอกาสได้เป็นแฟนพี่แน่ๆ”“ไม่แน่นะ” อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น ขนาดว่าโลกใบนี้กลมและใหญ่มากแค่ไหนเขาและเธอยังมาเจอกันได้เลย “แต่จะยังไงก็ช่างเถอะ มันเป็นอดีตไปแล้วครับ เพราะตอนนี้พี่มีเราแล้ว ไม่ต้องการอะไรแล้วจริงๆ”คำพูดแสนหวานพานพาให้หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ พวงแก้มทั้งสองข้างแดง
เพียงหัวใจได้มีรัก Special : 3
Special : 3ตกเย็นขนมก็เข้าครัวทำกับข้าวให้ทุกคนได้กิน และวันนี้เธอมีลูกมือคือศิวกร เขานั่งพับเพียบเด็กยอดผักให้เธอเอาไปผัดกินกับน้ำพริก ท่าทางน่าเอ็นดูของศิวกรทำเอาขนมอดที่จะยิ้มไม่ได้ และเธอได้แอบถ่ายรูปเขาส่งให้แม่เปรมดูด้วย“พี่กร”“ครับ?” ชายหนุ่มเงยหน้ามอง “ว่าไง เรียกพี่แล้วไม่พูด”“เอ็นดูอา…พ่อหนุ่มเมืองกรุงเข้าครัว นั่งเด็ดผักเรียบร้อยมาก”“หึหึ แล้วเย็นนี้พี่จะได้กินอะไร”“กับข้าวง่ายๆ ค่ะ มีน้ำพริกปลาทูแมงดานา ผัดผักของพี่กร แล้วก็ไข่เจียวของป้า มีหมูแดดเดียวทอดด้วย แล้วก็ผักสดกินกับน้ำพริกค่ะ”“โห แต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้นเลย”“จะทำให้สุดฝีมือเลยค่ะ” ขนมมองซ้ายมองขวา เมื่อไม่เห็นป้าอยู่บริเวณนี้เธอจึงโน้มหน้าลงไปหอมแก้มแฟนหนุ่มอย่างอดใจไม่ไหว “น่ารัก” ภาพผู้ชายตัวโตๆ ผิวขาวเนียนนั่งพับเพียบเด็ดผักมันน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ ขนาดแม่เขายังเอ่ยปากเลยว่าน่าเอ็นดูลูกตัวเอง “ไหนๆ ก็มาเที่ยวเลยแล้ว พี่กรอยากไปเที่ยวไหนไหมคะ เช่นเชียงคานกับภูเรือ”“มันมีที่เที่ยวอะไรบ้าง ที่เราพูดมาน่ะ”“ถ้าไปเชียงคานก็ไปเดินเล่นถนนคนเดินค่ะ ไปพักที่นั่นได้ ที่พักริมน้ำโขงเลย ส่วนภูเรือก็คงไปเที่ยวดูดอ
เพียงหัวใจได้มีรัก Special : 2
Special : 2มาถึงสนามบินแล้วศิวกรก็ลากกระเป๋าพาขนมไปเช็กอินหน้าเคาน์เตอร์ เพราะไม่มีของโหลดใต้เครื่องจึงง่ายต่อการเช็กอิน“พี่กลับเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนมเข้าไปข้างในแล้ว”“เดี๋ยวก่อน” ขนมโดนรั้งไว้จนตัวเธอถลากลับมาหาแฟนหนุ่ม ศิวกรยกมือขึ้นมาลูบผมเบาๆ มองสบตากับเธอนานนับนาทีโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำใดออกจากปาก หากแต่ใช้ภาษากายสื่อสารกับเธอเท่านั้น และเขารู้ว่าขนมเข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อกับเธอ“ไม่ต้องห่วงหนมนะ ถึงบ้านแล้วจะรีบโทร. หาพี่กรคนแรกเลยค่ะ”“โอเค มีสติตลอดล่ะ เดินไปไหนมาไหนก็ระวังด้วย อย่าเผลอเอากระเป๋าสะพายวางไว้ทั่ว เดี๋ยวของสำคัญหายเข้าใจไหม”“ค่ะ ไปแล้วนะคะ” ขนมโบกมือให้เขา “แล้วเจอกันนะคะ”“ครับผม เดินทางปลอดภัยครับ”หลังจากส่งขนมที่สนามบินเสร็จเขาก็ขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลมหา'ลัยทันที แม้ยังเช้าอยู่แต่ก็มาหาอะไรรองท้องก่อนเข้าประชุมยาวๆ จนถึงเที่ยง“สวัสดีครับอาจารย์” เอ็มเดินสวนออกมาจากวอร์ดพอดีจึงกล่าวทักทายศิวกรพร้อมกับยกมือไหว้“หวัดดีครับ เพิ่งออกจากโออาร์เหรอเรา”“ครับอาจารย์ ยายขนมไม่อยู่ผมเวรเยินมาก”“เกี่ยวอะไรกับขนม” ศิวกรหรี่ตาถามชายหนุ่ม เอ็มจึงรีบอธิบายให้กว้างขึ้น“ก็น
เพียงหัวใจได้มีรัก Special : 1
Special : 1สามเดือนต่อมา ขนมนั่งพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางเตรียมกลับไปหาป้าในช่วงปิดเทอม แม้เป็นการปิดเทอมสั้นๆ แต่เธอก็อยากกลับไปเยี่ยมป้า หลังจากไม่ได้กลับไปเยี่ยมท่านนานเกือบปี ซึ่งตอนนี้ยิ้มก็กลับบ้านแล้ว เธอกับศิวกรไปส่งขึ้นรถเมื่อช่วงตีห้านี้เองครืด~โทรศัพท์เธอสั่นเพียงหนึ่งครืดขนมก็เลื่อนจอรับสายแฟนหนุ่ม“กำลังเก็บกระเป๋าค่ะ แล้วพี่กรราวน์เสร็จแล้วเหรอคะ”(เพิ่งราวน์เสร็จตะกี้เลย แล้วเราเลือกได้หรือยังว่าจะนั่งรถหรือว่าขึ้นเครื่องไปดี)“พี่กรจองตั๋วเครื่องบินไว้ให้แล้วนี่นา หนมไม่เปลี่ยนไปนั่งรถหรอกค่ะ หนมเสียดายเงิน”(อยากเจอแล้วเนี่ย ขายเวรให้ไอ้ณุดีไหมนะ)“ไม่ต้องเลยค่ะ แต่ว่าพี่กรบอกจะตามหนมไปทีหลังนี่นา หนมไปอยู่ตั้งหลายวันไม่ต้องรับหรอกค่ะ”(ก็มันคิดถึงเรานี่ ไม่เคยห่างกันนานขนาดนี้เลย กว่าพี่จะตามเราไปก็เป็นอาทิตย์เลย)“หึหึ เป็นเอามากนะคะแดดดี้”(เอาไว้เจอกันนะ เดี๋ยวพี่ลงเวรแล้วจะรีบไปรับนะครับ)“ค่ะๆ เดี๋ยวหนมเก็บกระเป๋าก่อนค่ะ” เธอวางสายจากศิวกรแล้วจึงเร่งเก็บกระเป๋าให้เสร็จ แล้วจะออกไปซื้อของฝากไปฝากป้าหลังจากศิวกรลงเวรแล้วเขาก็รีบมารับแฟนสาวที่หอใน เอากระเป๋า
เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 25 บทส่งท้าย
บทที่ 25 บทส่งท้ายย่างเข้าสู่เดือนที่สองของสถานะแฟน ศิวกรทำหน้าที่แฟนได้ดีมากๆ ไม่ขาดตกบกพร่องสักเรื่องเลย และความสัมพันธ์ของเขาและเธอก็ยังเป็นความลับที่มีคนรู้แค่สามคนเท่านั้นครืด..โทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋าเสื้อทำให้ขนมหยุดฝีเท้าแสนจะเร่งรีบแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดอ่านข้อความจากศิวกร ในข้อความบอกเอาไว้ว่าเขาจะรอเธออยู่ร้านกาแฟในช่วงบ่าย ซึ่งเธอก็ตอบกลับไปว่าโอเคแล้วรีบไปดูเคสกับรุ่นพี่พอเสร็จจากเคสแต่ว่าเลยเวลาที่ศิวกรนัดเอาไว้เธอจึงรีบสาวเท้าเดินไปร้านกาแฟ ในใจก็ภาวนาให้ศิวกรไม่รอเธออยู่ในร้านกาแฟเถอะ ขอให้เขากลับไปก่อน เพราะมันนานมาก ทว่าพอเปิดประตูเข้ามากลับเห็นชายหนุ่มนั่งกอดอกยกแก้วกาแฟร้อนจิบอยู่ในโต๊ะประจำของเขากับเธอด้านในสุด“พี่กร”“มาแล้วเหรอ พี่สั่งเค้กไว้ให้เราด้วย กินเลยไหมคะ”“ทำไมยังนั่งรออีกเนี่ย น่าจะกลับห้องพักไปนะคะ”“ไม่เป็นไร พี่ว่างเลยสั่งกาแฟมากินรอเรา”“กี่แก้วแล้วเนี่ย”“แก้วเดียว เพิ่งสั่งครับ”“พอดีหนมติดเคสค่ะ ไม่เสร็จง่ายเลยกินเวลาไปนานเลย” เธอรีบบอกเขาพร้อมกับวางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ “เสร็จแล้วก็รีบมาหาพี่กร ทีแรกหนมคิดเอาไว้ว่าพี่คงกลับไปแล้วเสี
เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 24 เปิดตัว
บทที่ 24 เปิดตัว เช้าของอีกวัน ขนมยังงัวเงียอยู่บนเตียงเพราะยังไม่อยากลุกออกจากใต้ผ้าห่ม แต่เสียงศิวกรก็ทำให้เธอต้องลุกขึ้นมองเขา“ไหนบอกเวรบ่ายไงคะ ทำไมแต่งตัวเร็วจัง”“พี่มีเคสด่วนน่ะ เรานอนต่อเลยเดี๋ยวเที่ยงพี่กลับมาหา”“ให้หนมอยู่ห้องคนเดียวเหรอ”“แล้วเราอยู่ได้ไหม หรืออยากกลับหอ?” เขาถามเธอขณะที่ติดกระดุมแขนเสื้อเชิ้ตอยู่ ขนมส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นจากเตียงนอน“เมื่อคืนใครผิดสัญญาคะ หนมต้องลงโทษคนผิดสัญญาไหมเนี่ย”“หึหึ ก็เห็นเราชอบนี่ แถมพี่ยังถามแล้วว่าต่อไหม เราไม่ตอบพี่ก็เลยเดาเอาว่าเราอยากต่อ ก็เลยจัดเต็ม”“พี่หิวโหยมาจากไหนก่อน”“ไม่รู้สิ”“งั้นหนมรอพี่กรอยู่ห้องนะคะ แล้วก็ขอให้เป็นเคสด่วนที่ง่ายและราบรื่นนะ”“ขอบคุณครับ” เขาหอมหน้าผากเธอแล้วก็รีบออกไปเลย ขนมยืนนิ่งทั้งอยากยิ้มทั้งจะอมยิ้มเขินอาย ปลายนิ้วแตะลงบนรอยจูบเขาเมื่อครู่นี้“คนบ้า…” ยิ่งหันไปเห็นร่องรอยของเมื่อคืนนี้เธอยิ่งเขินอายหนักมาก เมื่อตื่นเต็มตาแล้วเธอก็เลยเก็บกวาดห้องให้เขาจนเรียบร้อยเหมือนเดิม แล้วค่อยไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ ซึ่งเป็นชุดลำลองของศิวกรที่เตรียมไว้ให้เธอนั่นแหละขณะที่ขนมนั่งเช็ดผมตัวเองอยู่บนโซฟา
เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 23 รื้อฟื้นความทรงจำ
บทที่ 23 รื้อฟื้นความทรงจำ รอยยิ้มหวานบนใบหน้าสวยบ่งบอกถึงความรู้สึกทั้งหมดที่ขนมมีต่อศิวกร เธอขยับเข้าไปใกล้แล้วเอียงตัวไปสวมกอดเขาไว้“ขอบคุณนะคะที่ชัดเจนกับหนม”“เราอาจมองว่าทุกอย่างเร็วไป ที่พี่ขอเป็นแฟน” ชายหนุ่มเงยหน้าสบตากับหญิงสาว “สำหรับพี่มันไม่เร็วเลย เราสามารถใช้สถานะแฟนดูแลกันและเรียนรู้กันไปได้เรื่อยๆ และพี่เต็มใจให้เราแค่คนเดียว”ขนมยิ้มขบขัน เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนมาสารภาพต่อหน้าแบบนี้เลย และไม่มีความกลัวถ้าวันหนึ่งต้องเลิกกับเขา“เราสองคนจับมือเดินไปด้วยกันนะ ไปให้ถึงวันนั้นเลย”“ค่ะ”หัวใจเธอเต้นเร็วแทบผิดจังหวะ ซึ้งใจกับคำพูดของศิวกรมากๆ ในขณะเดียวกันแววตาเขาก็แสดงออกว่าจริงจังและอยากให้เธอมั่นใจในตัวเขาหลายวันต่อมาศิวกรเปิดประตูลงจากรถก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วโทร. หาขนม เช้านี้เขามีเคสผ่าตัดตอนเก้าโมงเช้าส่วนขนมวันนี้มีเรียนเลคเชอร์กับราวน์ในเช้าเดียว เขาเลยจะบอกให้เธอไปรออยู่ร้านกาแฟเหมือนเดิม และขนมก็ตอบตกลงอย่างว่าง่ายพอถึงเวลานัดหมายคนที่เพิ่งออกจากโออาร์ก็รีบเดินไปหาแฟนสาว ยิ่งเห็นขนมนั่งรออยู่ในร้านกาแฟเขายิ่งเร่งฝีเท้ากระทั่งมาถึงโต๊ะด
เพียงหัวใจได้มีรัก บทที่ 22 ขอเป็นแฟน
บทที่ 22 ขอเป็นแฟนขนมเดินออกมาจากหลังเสาแต่คนสายตาไวอย่างศิวกรกลับมองเห็นเธอพอดี จึงหันมองตามร่างเล็กจนศรุตอดถามไม่ได้และเขาก็มองตามน้องชายไปจนเห็นว่ามีหมอผู้หญิงเดินหายไปแล้ว เห็นแค่หลังไวๆ เท่านั้น“ใคร เพื่อนเหรอ” ศรุตถามผู้เป็นน้องชาย แล้วชะเง้อมองอีกรอบหนึ่ง“เปล่า”“เปล่า? เปล่าเป็นเพื่อนแต่เป็นแฟน”“บ้าเหรอ ยังไม่ได้ขอ”“อ๋อ ฮะ! เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ ยังไม่ได้ขอเป็นแฟน?” มุมปากหนาคนเป็นพี่ยกยิ้มร้าย ก่อนที่ศรุตจะเอาไหล่สะกิดภรรยาตัวเอง “อิงเตรียมโทร. ไปบอกแม่เลยว่าเจ้ากรมันซุ่มคบสาวในโรงพยาบาล”“พี่รุตก็อย่าแซวพี่กรมาก ยังไม่ได้สรุปเลยนะคะ แล้วสรุปพี่กรมีคนคุยจริงๆ เหรอ”“แหมคุณอิงก็ร้ายไม่เบานะครับ”“หึหึ อิงก็อยากรู้เหมือนกับพี่รุตค่ะ”“ก็ยังหรอก” เขาตอบแบบเลี่ยงๆ เพราะยังไม่ได้ขอขนมเป็นแฟนไง คิดเอาไว้ว่าชัวร์กว่านี้ค่อยจะพาเธอไปพบแม่กับพ่อ แต่วันนี้พี่ชายดันมาหาที่โรงพยาบาลซะได้ ความลับจะแตกก็เพราะพี่ยิงคำถามใส่เนี่ยแหละ“สรุปยังไงเจ้ากร แกไม่ได้ไปหลอกเขาใช่ไหม”“มองน้องในแง่ดีบ้างได้ไหมพี่ชาย”“ก็แกมันร้ายอะ เห็นยิ้มๆ แบบนี้ร้ายลึก” ตั้งแต่เด็กแล้ว ความเจ้าเล่ห์กับความร้า
