All Chapters of จะรักหรือจะร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

EPISODE 41FULL MOON 19.00 น. เพราะทุกคนกลับมาจากขับรถเล่นบนเกาะแล้วเอาแต่เข้าห้องใครห้องมันหลับเป็นตาย เลยส่งผลให้เราทุกคนไม่ทันรอบเรือที่จะข้ามฟากไปเกาะพะงันซึ่งเป็นที่ที่จะไปงานฟูลมูนปาร์ตี สุดท้ายเลยต้องเหมาลำสปีดโบตกันไป ระหว่างทางคงมีแค่เฮียยักษ์คนเดียวที่สนุกสนานครึกครื้น เต้นท่ามูนวอล์กแม้ว่าเรือจะกำลังแล่นทำความเร็วอยู่ก็ตาม พอเห็นว่าไม่มีใครสนใจ อีเจ๊ก็เลยต้องไปเต้นเป็นเพื่อน ฉันรีบถ่ายวิดีโออัดคลิปเอาไว้ และก็ทันพอดีกับจังหวะที่เรือกระแทกเข้ากับผิวน้ำ เล่นเอาคนที่กำลังยืนอยู่หน้าคะมำพร้อม ๆ กัน เรียกเสียงหัวเราะได้เกรียวกราวเหมือนอย่างเคย ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงเกาะพะงันเพราะเป็นวันที่จัดงาน เลยได้เห็นคนจากต่างเชื้อชาติมารวมตัวกันอยู่มาก ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นชาวต่างชาตินั่นแหละ เราทั้งหมดซื้อสายรัดข้อมือเพื่อเข้าเกาะ ก่อนที่พวกผู้ชายจะไปยืนมุงกันอยู่ที่ร้านแทททูเรืองแสงที่เจ้าของร้านกำลังตวัดปลายพู่กันอย่างชำนาญ วาดลวดลายลงบนผิวเนื้อของคนที่กำลังยืนต่อคิว ส่วนเราอีกสามคนพากันเดินเข้าไปในร้านขายชุดว่ายน้ำแบบสะท้อนแสงที่จริง

EPISODE 43เรื่องเหลือเชื่อ หลายวันต่อมา ถึงจะบอกว่าไม่ได้เชื่ออะไรขนาดนั้น แต่ตอนนี้ฉันชักจะเป็นกังวลหนักขึ้นทุกที เพราะอะไรที่อยู่ในถุงผ้าสีแดงนั่นดูเหมือนจะยังอยู่เต็มถุง ไม่ได้ลดขนาดลงเลยสักนิดตามที่แม่หมอบอก และใช่… ฉันเริ่มจะแอบกังวลขึ้นมานิด ๆ แล้วเหมือนกัน… ไม่ได้เชื่อขนาดนั้นเลยจริง ๆ “เป็นไร?” “เปล่า” “ทำหน้าเครียดขนาดนั้น ทะเลาะกับไอ้ครามเหรอ?” “เปล่าหรอกเจ๊” “แล้วเป็นอะไร?” “จำหมอดูคนนั้นที่หยีซื้อเครื่องรางกลับมาได้ไหม?” “…” “ตอนนี้อะไรที่ควรจะหายไปมันยังเต็มถุงอยู่เลย” “จริงเหรอ!!” แทนที่คนถามซึ่งเป็นอีเจ๊จะทำหน้าตกอกตกใจ แต่กลายเป็นว่าคนที่กำลังนอนเลื่อนโทรศัพท์เล่นอยู่ที่โซฟาผงกหัวขึ้นมามองแทน อ้ายรีบกระโดดลุกขึ้นเดินเข้ามาหา สีหน้าตระหนกตกใจ บ่งบอกได้ว่าเป็นคนเชื่อเรื่องพวกนี้ระดับไหน ในขณะที่เจ๊พริกทำหน้าบอกบุญไม่รับกับสิ่งที่ได้ยิน เดินหมุนตัวไปเก็บของโดยไม่ใส่ใจจะถามต่อ “ก็ที่

EPISODE 45ครบรอบ หลายวันต่อมา ฉันกำลังแต่งตัวเตรียมไปงานเปิดตัวกระเป๋าอะไรสักอย่างนั่นของคุณส้มที่ลิลลี่พูดถึง ถึงใจจะไม่อยากไป แต่ด้วยความที่ไม่อยากจะเป็นคนเดียวที่ถูกนินทาก็เลยจำใจต้องไป เฮียครามเพิ่งกลับมาจากข้างนอก กำลังถอดเสื้อเชิ้ตโยนใส่ตะกร้า เท้าสะเอวมองมาเงียบ ๆ ตลอดหลายวันที่ผ่านมาฉันก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้ให้เฮียฟังอีก ก็รู้อยู่หรอกว่าเขาไม่ชอบที่จะให้ฉันไปปั้นหน้าเข้าสังคมแบบนั้น แต่ถึงงั้นเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่แน่นอนว่าก็ไม่ยอมไปด้วยอยู่ดี “หยีน่าจะกลับดึก ๆ หน่อย”ฉันว่าพลางใส่ต่างหูที่กลั้นใจซื้อมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ที่บอกว่ากลั้นใจซื้อเพราะว่าระยะหลังมานี้ฉันไม่ได้มีเงินให้ใช้ฟุ่มเฟือยเหมือนเมื่อก่อน ถึงสถานการณ์ที่บ้านกำลังอยู่ในช่วงที่ดีขึ้นตามลำดับ แต่ฉันก็ไม่อยากจะไปรบกวนอะไรให้มากนัก อีกทั้งเฮียเองก็บังคับให้ใช้เงินเขา เพราะงั้นไอ้ของฟุ่มเฟือยนี่ก็คือเงินเก็บของฉันเองที่ได้จากการขายงานนั่นแหละ“สวยไหม?”หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็หันกลับไปหมุนตัวให้คนเป็นสามีดู เฮียที่ยังคงอยู่ในสภาวะหน้านิ่งชำเลืองข

EPISODE 47ก้าวไปข้างหน้า หลายเดือนต่อมา “กรี๊ด!!!!!!” “อะไร…” “เฮีย! ตื่นมาดูนี่เร็ว!” “…” คนข้าง ๆ ยกหัวขึ้นมามองในตอนที่ฉันกำลังส่องหน้าจอโทรศัพท์ให้เขาดู มือไม้สั่นหนักจนเฮียครามต้องดึงไปดูเอาเอง คิ้วหนาเลื่อนเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจจนฉันต้องดึงมันกลับมาดูอีกครั้ง ส่งเสียงวี้ดว้ายไปมาอย่างหยุดไม่อยู่ “เฮีย! นิยายของหยี… ได้ขึ้นหน้าหนึ่งขายดีแล้วนะ!!!” “อืม…” “เฮียอะ!! ไม่ดีใจหน่อยเหรอ?” “ดีใจดิ” “เฮียดูสิ ๆ ๆ หยีตื่นเต้นอะ!” “ใจเย็น” คนข้าง ๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งหัวเราะออกมาเบา ๆ ดึงเอาตัวฉันไปกอดจูบลงบนเรือนผมกันสองสามที ถึงจะไม่ได้แสดงอาการดีอกดีใจได้มากไปกว่านี้ แต่แค่นี้สำหรับคนแบบเฮียแล้วก็ถือว่าโอเค… และใช่… หลังจากที่ฉันตั้งอกตั้งใจเขียนนิยายต่อเนื่องกันอยู่หลายเดือนแบบที่เรียกได้ว่าข้าวปลาไม่สนใจจะกิน ตอนนี้ก็ราวกับว่าความพยายามนั้นสัมฤทธิ์ผลเข้าให้แล้ว การตั้งตารอให้นิยายที่ตัวเองเขียนขึ้นหน้าขายดีของ

EPISODE 49ตอนพิเศษ 2 หลายชั่วโมงต่อมา “เฮียชงนมเสร็จรึยัง?” “แป๊บ” “ยิ้มร้องไม่หยุดเลยทำไงดี?” “เดี๋ยวเฮียอุ้มเอง หยีไปอาบน้ำได้แล้ว” “ไม่เอาอะ” ผมเดินกลับมาหาคนที่กำลังยืนอุ้มหนูยิ้มพาดบ่า เสียงร้องไห้โยเยดังมาได้ร่วมชั่วโมงแล้วแบบไม่มีพัก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมยิ้มถึงได้ร้องไม่หยุดแบบนี้ แต่จะให้โทรไปบอกให้พริกก็ไม่ได้อีก เดี๋ยวแม่งไม่เป็นอันทำห่าอะไรกันพอดี หยีไม่ยอมให้เอายิ้มมา กลับเดินหนีไปอีกทาง วางร่างเล็กของหลานไว้บนเตียงก่อนจะป้อนนมเข้าปากเล็กนั่น และพอได้จับขวดนม นัยน์ตาใสแป๋วที่เมื่อครู่มีน้ำตาคลอก็ชะงักเงียบไป มืออ้วนป้อมจับขวดนมถือเอง พลิกตัวไปทางเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ผมเม้มปากกลั้นยิ้ม ยกแขนขึ้นปาดเหงื่อ แม้ว่าในห้องจะเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำแต่เพราะสถานการณ์เมื่อครู่ทำให้แอบเหนื่อยไม่น้อย ทั้งที่ปกติหนูยิ้มเป็นเด็กที่ไม่ค่อยร้อง แต่อาจจะเป็นเพราะห่างพ่อห่างแม่ทำให้เกิดอาการร้องไม่หยุดแบบนี้ ก็เด็กนั่นแหละ แถมเป็นหลานผมด้วย จะบอกว่ารักเหมือนลูกตัวเองก็คงไม่ผิดนัก