All Chapters of จะรักหรือจะร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

EPISODE 21คิดการใหญ่ใจต้องนิ่ง วันต่อมา ฉันตื่นนอนขึ้นมาด้วยความรู้สึกเมื่อยล้าปวดหนักไปทั่วทั้งสรรพางค์กายแบบที่แทบจะลุกไม่ขึ้น เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เล่นเอาเกือบฟ้าสาง เฮียครามยังคงคอนเซปต์ตื่นเช้าเหมือนทุกวันแม้เมื่อคืนเขาจะใช้เรี่ยวแรงมหาศาลขนาดนั้นก็ตาม และแค่คิดถึงฉากเร่าร้อนระหว่างเราทั้งคู่ขึ้นมา ฉันก็รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งกาย เลื่อนสายตามองดูร่างกายตัวเองก็พบว่ามีรอยแดง ๆ ที่โดนดูดทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้าอยู่เต็มไปหมดโดยเฉพาะบริเวณเนินอก เต้าทั้งสองข้างแทบไม่เหลือพื้นที่สีเนื้อเลย แม้จะยังไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน สำหรับเฮียแล้วเป็นเพราะอารมณ์พาไป หรือเพราะเริ่มจะคิดอะไรขึ้นมาจริง ๆ แต่ถึงงั้นฉันก็ไม่ได้โฟกัสอะไรขนาดที่จะเก็บเอามาคิดมาก อย่างน้อยการที่เราได้ใกล้กันอีกขั้นก็ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ใครจะมองว่าแปลกก็ช่าง… แต่ฉันก็คิดแบบนั้นจริง ๆ การจะเดินหน้าต่อได้ ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องอย่างว่าอย่างเดียว แต่แน่นอนสำหรับชีวิตคู่มันก็ค่อนข้างสำคัญ ประตูห้องเปิดออกตอนที่ฉันกำลังชันกายลุกขึ้นนั

EPISODE 23ใกล้หัวใจ ตกดึก จากที่ทุกคนแพลนกันว่าจะดื่มต่อในคืนนี้อีกคืน แต่กลับต้องล่มไม่เป็นท่าเพราะว่าเฮียยักษ์ท้องเสียหนัก ตดปู้ดป้าดออกมากลางวงอยู่หลายรอบ ในที่สุดอีเจ๊ก็ทนไม่ไหว ล้มเลิกการตั้งวงก๊งเหล้าที่ว่านั่น ต้นเหตุแบบไอ้เฮียขอโทษขอโพยยกใหญ่ แต่ไม่มีใครสนใจจะฟัง รีบหนีกลับเข้าที่พักใครที่พักมัน และถึงจะมาทะเล แต่ฉันยังไม่ได้แตะน้ำทะเลเลยแม้แต่นิดเดียว เฮียครามกำลังนอนหลับอยู่ข้างใน ส่วนฉันก็ถือโอกาสนี้ออกมานั่งทำตามความฝันด้วยการหอบเอาโน้ตบุ๊กออกมานั่งพิมพ์นิยายรับลม ฟังเสียงคลื่นเพลิน ๆ แต่นั่งอยู่ได้ไม่นานก็ต้องวางโน้ตบุ๊กทิ้งเอาไว้ เดินลงไปที่ชายหาดเปลี่ยวสงบไร้ซึ่งผู้คน เพราะป่านนี้คงไม่มีใครพากันเดินลงทะเลแล้ว “หนาวขนาดนี้เดินออกมาตากลมอยู่ได้” “เฮีย หยีอยากเล่นน้ำอะ ยังไม่ได้เล่นเลย” ฉันร้องตอบคนที่กำลังเดินเท้าเปล่าตามลงมา เฮียครามสภาพเพิ่งจะตื่นจากการนอนขมวดคิ้วมองไปรอบ ๆ ตัวอย่างไม่เห็นด้วย “ใครเขาลงเล่นน้ำตอนกลางคืน” “หยีไง” “ไร้สาระ อันตราย” “ก็เ

EPISODE 25สับสน และ ไม่แน่ใจ วันต่อมา ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมาฉันนอนไม่หลับเลยแม้แต่วินาทีเดียว ถึงจะยังทำตัวเป็นปกติกับเฮีย แต่ใจมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตอนเราจูบกันฉันยังเหม่อลอยไปไกล ขนาดตอนนี้ที่ยืนล้างจานมาได้สิบนาทีเข้าไปแล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมยังวนล้างอยู่ที่จานใบแรกไม่เปลี่ยนใบสักที กว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่ใครอีกคนเดินเข้ามากอดซ้อนกันจากทางด้านหลัง กลิ่นหอมของเฮียทำให้ฉันต้องดึงสติกลับมา เงยหน้าขึ้นมองพร้อมทั้งยิ้มหวานให้ “ไปคุยกับลูกค้าเหรอ?” “อืม… วันสุดท้ายแล้ว เซ็นสัญญา” “หยีทำอาหารไว้ให้ เฮียกินก่อนไหม?” “…” ฉันไม่พูดเปล่า แต่ล้างมือรีบเดินไปจัดแจงตักข้าวให้คนที่ยืนหล่อรออยู่ เฮียครามมองตามการเคลื่อนไหวทุกย่างก้าวแทบไม่ละสายตา และฉันก็ไม่ชอบบรรยากาศกระอักกระอ่วนใจแบบนี้เลย “กินข้าวกัน” ฉันทำเป็นไม่สนใจสายตาอ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรของเขา แต่รีบเดินเข้าไปดึงแขนให้มานั่งลงตรงโต๊ะอาหาร ก่อนที่ตัวเองจะไปนั่งฝั่งตรงกันข้าม มันเป็นแบบนี้มาได้เดือนกว่าแล้วที่

EPISODE 27วันเกิด สองวันต่อมา ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึง วันนี้เป็นวันเกิดเฮียคราม เราตั้งใจจะเซอร์ไพรส์วันเกิดให้เฮียในช่วงเย็นของวัน เพราะเฮียคงจะกลับมาจากข้างนอกในตอนนั้น นอกจากเฮียรามที่ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว คนอื่นก็คงมากันพร้อมหน้า เห็นเจ๊พริกบอกว่าคนเป็นสามีคงจะกลับมาพรุ่งนี้ไม่ก็ค่ำนี้นี่แหละ เขาเลยเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องงานในวันนี้ ตลอดทั้งบ่ายฉันหมดเวลาไปกับการอบเค้ก พร้อมทั้งแต่งหน้าเค้ก และช่วยเจ๊พริกทำอาหารที่พอจะช่วยได้บ้าง เราสองคนทำงานกันมือแทบจะเป็นระวิงเพราะก็เป็นแค่สองคนที่ว่าง ส่วนคนอื่นคงจะมากันทีเดียวตอนเย็น แผลที่โดนเตาอบเมื่อวันก่อนตอนนี้กำลังขึ้นสีแดง เป็นตุ่มน้ำพองขึ้นมาอย่างน่ากลัว แต่ก็ไม่มีเวลาให้สนใจ ลำพังแค่เตรียมจัดงานก็ยุ่งจะตายอยู่แล้ว ตลอดทั้งวันยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ และเพราะโกหกเจ้าของวันเกิดว่าจะออกไปข้างนอกกับเพื่อนแบบนั้น ทำให้ตลอดทั้งวันไม่มีการแจ้งเตือนใดเด้งขึ้นมาที่หน้าจอโทรศัพท์เลย เจ้าตัวคงกำลังงอนกันอยู่แน่ ๆ แต่ช่างปะไร เย็นนี้ก็เจอกันแล้ว เวลาเดินหน้าไปอย่างรวดเร็

EPISODE 29หลุดมือKRAM TALKS ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเรื่องราวมันจะเป็นไปในรูปแบบนี้ไปได้… ผมรู้ว่าผมผิดเต็ม ๆ ที่บอกเพื่อนว่าทำไปเพราะสงสาร แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด ความรู้สึกทุกอย่างที่แสดงออกไปมันไม่ได้รู้สึกว่าต้องฝืนหรืออะไรอย่างนั้นเลย ที่พูดแบบนั้น… ก็เป็นเพราะตอนแรกผมอยากจะดูแลหยีเพราะสงสารจริง ๆ ไม่ได้คิดอื่นใด แต่นับวันเรื่องระหว่างเรามันก็ยิ่งเดินหน้าต่อไปได้เรื่อย ๆ ราวกับจะไม่มีอะไรมากั้นกลางได้อีกแล้ว แต่ผมก็เสือกจะคิดเยอะเองว่าที่ทำไป… เพราะผมยังแค่สงสารหยีอยู่หรือเปล่า มันแค่เป็นประโยคที่ตั้งคำถามขึ้นมากับตัวเอง…แต่จะแก้ตัวเหี้ยอะไรก็ไม่ทัน ในเมื่อหยีดันมาได้ยินเข้าเต็ม ๆ น้องมันคงจะตัดสินไปแล้วว่าทั้งหมดที่ผมทำไม่ได้เกิดขึ้นด้วยความจริงใจ แต่เป็นเพราะแค่เห็นใจกัน “ครามกลับไปก่อนเถอะลูก” “…” คุณน้าสมรแม่ของหยีเดินออกมาจากในตัวบ้าน สีหน้าดูเป็นกังวลใจกับเรื่องระหว่างผมกับลูกสาวของท่านเอง ผมหยัดตัวลุกขึ้นยืนจากที่นั่งอยู่ตรงบันไดทางเข้าตัวบ้าน รู้สึกผิดขึ้นมาหนักกว่าเก่าที่ไปทำให้ลูกสาวคนอื่นเ