All Chapters of จะรักหรือจะร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

EPISODE 11อาย หลายวันต่อมา ฉันมันเป็นพวกหน้าด้านหน้าทนอย่างที่ได้เห็นมาตลอดนั่นแหละ… แต่ขนาดว่าหน้าด้านอ่อยขนาดเบอร์นั้นแล้ว อีกคนก็ยังปล่อยให้คนเป็นเมียค้างกลางอากาศชนิดที่ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน ถึงเมื่อคืนก่อนเฮียจะยอมจูบกันมากกว่าทุกที แต่พอเริ่มจะเข้าด้ายเข้าเข็มเขากลับปล่อยฉันทิ้งไว้กลางทาง! ถึงจะหน้าหนาแค่ไหน แต่ไอ้ความรู้สึกมั่นอกมั่นใจในความสวยสะพรั่งของตัวเองมันชักจะลดลงทุกวัน และถึงตอนนี้ฉันก็เริ่มที่จะหงุดหงิดกับไอ้ท่าทีแบบนั้นของเฮียครามหนักขึ้นทุกทีแล้วด้วย และเพราะความอับอายที่เขาเทกันกลางอากาศแบบนั้น ทำให้หลายวันมานี้ฉันก็ไม่ได้ไปอ้อนจะเอาจูบอีกเลย แค่คิด… ก็อายจะตายอยู่แล้ว ไอ้ที่เคยมั่นใจว่าเขาคงจะหวั่นไหวอะไรได้บ้าง คนมันจูบกันทุกวัน แต่กลายเป็นว่า… สุดท้ายก็ไม่ยอมกินอยู่ดี! ฉันกำลังนั่งทำงานด้วยอารมณ์คุกรุ่นอยู่ที่ชั้นล่างเหมือนทุกวัน แต่ที่ต่างออกไปก็คือนิ้วมือทั้งสิบตอนนี้กำลังกระหน่ำกระแทกลงบนแป้นพิมพ์อย่างรุนแรงชนิดที่ว่าถ้าเกิดจะมีแป้นตัวอักษรตัวไหนกระเด็นหลุดออกมาคงไม่น่าแปลกใจ เหอะ!

EPISODE 13สร้างบรรยากาศตกดึก ที่บอกว่าความสงบสุขเป็นอันต้องจบลง… ก็ได้เป็นการพิสูจน์แล้วว่าเป็นเรื่องจริง โน้ตบุ๊กถูกพับเก็บอยู่ในเต็นท์ วันทั้งวันยังไม่ได้แตะ ยังไม่ได้พิมพ์งานเพิ่มเลยสักตัว เพราะถูกคนอื่น ๆ ลากออกไปเล่นแพเปียกที่รีสอร์ตข้าง ๆ ซึ่งมีกิจกรรมกลางแจ้งให้ทำ และถึงแม้จะอยากปฏิเสธไปแต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีใครฟัง ทั้งตัวฉันเองก็อยากจะสร้างสัมพันธภาพที่ดีกับเพื่อน ๆ ของคนเป็นสามีด้วย สุดท้ายเลยลงเอยตรงที่วันนี้ฉันทำกิจกรรมรวมกลุ่มอยู่กับคนอื่นตลอดทั้งวัน แม้ระหว่างฉันกับเฮียครามจะไม่ได้เปิดปากคุยกันเลย แต่ก็มีเพื่อน ๆ ของเขาชวนฉันคุยไม่หยุดปาก มันก็ไม่ได้เขินอายหรือรู้สึกกดดันอะไรมากนักเพราะก็เคยคุยกันมาแล้ว ทั้งยังด้วยอานิสงส์แห่งการละลายพฤติกรรมกันไปเมื่อครั้งเมาปลิ้นเมื่อหลายวันก่อนตามที่บอกนั่นแหละ กว่าจะได้ปลีกตัวมานอนก็เล่นเอาขอบฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม ตื่นมาอีกทีฟ้าก็มืดแล้ว เสียงจิ้งหรีดร้องดังอยู่ไม่ไกล เสียงนกร้องอยู่บนฟ้าดังก้องไปทั่วทั้งลานขณะเดียวกันคนข้างนอกนั่นก็ยังพูดคุยกันไม่จบไม่สิ้นตั้งแต่เย็นยันตอนนี้เกือบจะเท

EPISODE 15ตึกตัก… วันต่อมา หลังจากเหตุการณ์ที่ไอ้พวกเฮียบ้าแกล้งกันไปแบบนั้น แต่มันก็ทำให้ฉันกับเฮียครามได้ขยับเข้ามาใกล้กันแบบที่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นไปได้ ที่บอกว่าไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ ก็เพราะปกติเขาไม่มีทางทำไง… ถึงจะแอบโกรธเพื่อน ๆ เขานิดหน่อยเรื่องผีนั่น แต่พอเหตุการณ์มันเปลี่ยนจากร้ายกลายเป็นดีแบบนี้ ต่อให้เห็นเฮียยักษ์กับเฮียรามกำลังหัวเราะคิกคักพลางชำเลืองมองมาที่เราสองคนบ่อย ๆ แต่ฉันก็โกรธไม่ลงอยู่ดี บางที… อาจจะต้องแอบขอบคุณด้วยซ้ำไป สถานการณ์ระหว่างฉันกับอีกคนกลับเข้าสู่สภาวะปกติได้อย่างง่าย ๆ ฉันกลับมาทำตัวเรียกร้องความสนใจเหมือนเดิม ทั้งยังเป็นฝ่ายออดอ้อนเหมือนเดิม แบบที่ลืมไปแล้วว่าเมื่อหลายวันก่อนโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงแค่ไหน แต่ที่ต่างคือ… แทนที่เฮียครามจะมึนตึงเหมือนก่อน ตอนนี้อะไร ๆ ก็ดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ทั้งคำพูดที่ไม่ได้ไร้เยื่อใย ทั้งสายตาที่มองมาก็ไม่ได้เมินกันเหมือนทุกที… ทุกคนพากันไปกระโดดน้ำเล่น ฉันเป็นคนเดียวที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมาเป็นรอบที่สองในตอนสายของวัน หลังจากตื่นมาเอาบ

EPISODE 17สลาฟ เราเดินเข้ามาในตัวบ้านที่ยังคงเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย ฟังดูครึกครื้นราวกับจัดงานสังสรรค์กันอยู่เหมือนเคย แต่ไม่ใช่… เฮียสามคนกำลังนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ที่โซฟา เจ๊พริกยืนอยู่ในครัวใส่ผ้ากันเปื้อนลายหมีกำลังเอาอาหารลงจานอยู่ “น้องหยีของเฮีย” ไอ้เฮียยักษ์ที่หันมาเห็นหน้าฉันเป็นคนแรกรีบเอ่ยทักขึ้น “น้องหยีไรเฮีย ขนลุก” ฉันบิดยิ้มขบขันเมื่อระยะหลังมานี้เราสนิทกันมากเกินไปหน่อย นอกจากจะไม่ได้เรียก ‘น้องหยี’ อย่างที่เรียกเมื่อครู่แล้ว ที่มักจะเรียกกันเป็นประจำคือ ‘ไอ้หยี’ ต่างหาก “เล่นเกมกับกูสักตามะ?” “คราวที่แล้วแพ้ไปเฮียไม่เข็ดเหรอ?” “โอ้โหไอ้เด็กนี่… กูแค่อ่อนให้เถอะ” “ระดับหยีไม่ต้องอ่อนให้ร้อก!” ฉันเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาแทนที่เฮียรามที่เพิ่งลุกเดินไปเข้าครัวเมื่อได้ยินเสียงคนเป็นเมียเรียก อย่างที่บอกว่าหลัง ๆ มาระหว่างฉันกับเฮียครามไปด้วยกันได้ดีขึ้นมานิดหน่อย ฉันเลยได้เจอหน้าพวกเฮียบ่อย ๆ และกิจกรรมที่โปรดปรานที่สุดเวลารวมกลุ่มอยู่กับคนอื่น ๆ ก็คือการเล่นเกม PS5 และใช่

EPISODE 19ทดสอบหนึ่งชั่วโมงต่อมา“อ้วก!”“…”“โอ้ก!”“…”“เฮีย ขอน้ำหน่อย”“…”ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่เอาด้วยเด็ดขาดเลย! นี่มันเป็นการช่วยกันยังไงวะเนี่ย! นอกจากเฮียครามจะไม่เมาแล้ว ยังเป็นฉันเองที่กำลังโก่งคออาเจียนไม่หยุดโดยที่ก็มีคนเป็นผัวนี่แหละที่ต้องมายืนลูบหลังให้ เฮียครามราดน้ำเย็น ๆ ลงบนหน้าพร้อมทั้งจัดการลูบให้ เสียงหัวเราะยังคงดังมาจากวงสนทนาที่โซฟาเป็นระยะ สรุปคนที่เละเป็นขี้ในวันนี้ก็คือฉัน… แค่คนเดียว! “ไอ้คราม ไอ้เจินมันเรียกไปคุยอะ” เสียงที่จำได้ว่าเป็นเฮียยักษ์เดินเข้ามาหา และทันทีที่เห็นหน้าฉัน เฮียมันก็หัวเราะก๊ากออกมา ไอ้เฮียบ้านี่… “กูต้องดูหยี” “ไปเหอะ เดี๋ยวกูดูให้เอง” “เดี๋ยวค่อยคุย” “เดี๋ยวกูดูน้องมันเอง มึงไปเหอะ มันจะกลับคอนโดแล้ว” “…” “ยังไง? ห่วงเมียไรขนาดนั้น?”เสียงกลั้วหัวเราะของไอ้เฮียยักษ์ทำให้ฉันเกิดจะหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา แม้ว่าอ้วกจะยังพุ่งเป็นสายก็ตาม และประโยคถัดมาของไอ้เฮียครามก็ทำเอาสำลักอ้วกหน้าดำหน้าแดง “…ระวังหัวมุดลงไ