Semua Bab ชายาไร้พ่ายแห่งจวนแม่ทัพ: Bab 21 - Bab 29

ตอนที่ 11.1ข้ามีวิธีของข้าเสียงตะโกนดังขึ้นจากหานเจี้ยน ที่วิ่งมากันแม่ทัพและพระชายาเอาไว้“ป้องกันค่าย! ทุกคนเข้าประจำตำแหน่ง!”เมื่อสถานการณ์ไม่สู้ดีนักชายหนุ่มจึงรีบออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว เงาดำหลายสิบคนกระโจนออกจากพุ่มไม้ พวกมันเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบเหมือนปีศาจยามราตรี เสียงของอาวุธกระทบกันดังสนั่น ผสมกับเสียงของผู้คนที่ล้มตายทำให้ค่ายพักกลายเป็นสนามรบในพริบตา ไป๋ลี่เซียนคว้าดาบจากทหารนายหนึ่งที่บาดเจ็บออกมาแล้วเข้าสู้ เธออาศัยความเร็วและไหวพริบมากกว่าพละกำลัง แม้จะไม่เคยฝึกยุทธยุคนี้มาก่อนแต่ทักษะการต่อสู้จากโลกเดิมก็ทำให้เธอพอเอาตัวรอดได้บ้างอีกด้าน แม่ทัพหลงเยี่ยนฟาดดาบในมือใส่ศัตรูอย่างหนักหน่วง ท่วงท่าของเขาสง่างามและทรงพลังเฉกเช่นนักรบผู้ผ่านศึกนับร้อยสนาม“จับเป็นสักคน ข้าต้องการรู้ว่าใครส่งพวกมันมา!”หลังจากต่อสู้อย่างดุเดือด ไม่นานพวกศัตรูที่เหลือก็ถูกจับไว้ได้สามคน แต่แทนที่จะพูดอะไรออกมา พวกมันกลับกัดบางสิ่งที่ซ่อนไว้ในปาก เพียงพริบตาร่างของพวกมันก็ชักกระตุกก่อนจะล้มลงกับพื้น“พวกมันฆ่าตัวตายขอรับ”หลิวหานอุทานออกมาเสียงดัง หลงเยี่ยนและลี่เซียนมองภาพของคน

ตอนที่ 12.1ขบวนเสบียงหลงเยี่ยนพยักหน้ารับ แม้จะยังไม่แน่ใจว่าเธอจะทำอย่างไร แต่เขาก็เลือกที่จะวางใจหญิงสาวที่กล้าต่อกรกับเขาในสนามประลองและสามารถใช้ไหวพริบเอาชนะมาได้ คงไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้"เอาล่ะ เช่นนั้นเจ้าก็ลองทำดู แต่หากเกิดอะไรขึ้น ข้าต้องเป็นคนแรกที่รู้""ตกลง"นางเริ่มดำเนินการตามแผนการที่วางไว้เป็นระเบียบอย่างรอบคอบ เริ่มต้นจากการสังเกตพฤติกรรมของเสนาบดีหวังอย่างละเอียดทุกวัน โดยไม่ให้ใครสังเกตเห็นถึงความผิดปกติวันแล้ววันเล่าที่ไป๋ลี่เซียนเริ่มติดตามเส้นทางการส่งเสบียง และพูดคุยกับผู้ที่รับผิดชอบในการนำเสบียงเข้าค่าย เพื่อหาข้อมูลที่อาจจะเชื่อมโยงกับการทุจริตของเสนาบดีหวัง เธอยังคอยดูแลเสบียงต่าง ๆ ที่จัดส่งไปยังกองทัพหลวง เพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีการขโมยหรือเก็บเอาไว้ในส่วนของขุนนางหรือเจ้าหน้าที่ที่มีอำนาจสูงกว่าหลายวันผ่านไปความพยายามของนางเริ่มได้ผล เธอได้ข้อมูลบางอย่างจากทหารคนหนึ่งที่สังเกตเห็นเสนาบดีหวังเข้าไปในโกดังเสบียงในเวลากลางคืน ซึ่งไม่มีการบันทึกการเข้าออกตามปกติ จึงรู้ทันทีว่าต้องมีบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลในคืนนี้เธอจึงจัดการไปตรวจสอบด้ว

ตอนที่ 13พระชายา!ทหารที่ถูกสั่งขานรับและวิ่งไปยังจุดที่ขนย้ายเสบียงอยู่ ท่ามกลางเสียงเคลื่อนไหวของทหารที่กำลังทำงาน ไป๋ลี่เซียนจึงเริ่มพูดคุยกับเสนาบดีถึงเส้นทางที่ต้องเดินทางไปหาเสบียง ยิ่งเมื่อเธอตัดสินใจว่าจะไม่บอกหลงเยี่ยนเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอจึงจำเป็นต้องรอบคอบให้มากที่สุด แม้ว่าเขาจะเป็นผู้นำกองทัพ แต่เรื่องนี้เธอคิดว่าตนเองจัดการด้วยมือของตัวเองได้“ระหว่างนี้ให้คนของเราไปลาดตระเวนในพื้นที่รอบ ๆ อีกครั้งแล้วกัน อาจมีเสบียงที่หลงเหลืออยู่จากคาราวานหรือที่ไหนสักแห่งที่ยังพอใช้ได้บ้าง ฝากท่านเสนาบดีจัดการให้หน่อย”เมื่อจัดการสั่งให้ทหารได้ออกลาดตระเวนเสร็จสิ้น นับจำนวนทหารที่พร้อมจะออกเดินทางเรียบร้อย เธอก็เดินไปยังที่พักของตนเองเพื่อคิดหาทางที่รอบคอบที่สุด"ไม่ได้.. เราต้องออกเดินทางตอนนี้ หากรอให้เช้าจะเสียเปรียบคนพวกนั้น"เธอรีบออกมายังกองทหารที่เตรียมพร้อมด้านนอก จัดการสั่งการทั้งหมดให้ตั้งขบวนทัพเล็ก เมื่อทุกอย่างพร้อมเธอก็ออกคำสั่งให้ทหารมีฝีมือนำขบวนออกเดินทางทันที เธอเลือกที่จะเดินเท้าผ่านความมืดที่คืบคลานเข้ามา พระชายาเดินนำหน้ากองทหารที่ตามหลังมาอย่างเงียบเชียบ ใช้เวล

ตอนที่ 14.2 แย่แล้วลี่เซียน!"อะ.. อะไรนะ"ลี่เซียนเบิกตากว้างมองเขาอย่างตกใจ"ถอดออกเดี๋ยวเจ้าจะเป็นไข้"หลงเยี่ยนกล่าวน้ำเสียงจริงจังพลางโยนผ้าห่มมาคลุมตัวเธอไว้ นางชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะรู้สึกถึงความหนาวที่แล่นเข้าสู่ร่างกายของตัวเองจริง ๆเธอเม้มปากก่อนจะตัดสินใจถอดเสื้อคลุมออกแล้วพันตัวเองด้วยผ้าห่มแทน ขณะที่กำลังดึงชายผ้าให้กระชับ หลงเยี่ยนก็เดินมานั่งลงข้าง ๆ สายตาคมมองสำรวจเธออย่างเงียบงัน"ทำไมเจ้าถึงดื้อด้านขนาดนี้กันนะ"เขาพึมพำเบา ๆ พลางยื่นมือไปเขี่ยปอยผมเปียกของเธอไปไว้ด้านหลังอย่างแผ่วเบา ร่างบางเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ภายในกระโจมมีเพียงแสงจากคบไฟริบหรี่ ดวงตาของหลงเยี่ยนสะท้อนแสงไฟนั้นเป็นประกายจาง ๆ เธอรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวเขา แม้จะยังมีร่องรอยของความไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ภายในนั้นมีความเป็นห่วงแฝงอยู่อย่างปิดไม่มิด และหากเธอไม่ทำอะไรสักอย่างในเวลานี้ คงเป็นเธอที่อึดอัดเป็นแน่"ห่วงข้าล่ะสิ"หญิงสาวพูดออกไปเบา ๆ พลางเบือนหน้าไปอีกทาง หลงเยี่ยนเลิกคิ้วมองเธอเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปบีบจมูกเธอเบา ๆ"ข้าว่าเจ้ากำลังได้ใจเกินไปแล้วหรือไม่พระชายา"เสียงหัวเราะเบา

ตอนที่ 15.2 เจ้าทำอะไร“ผ่านมางั้นหรือ ท่านเดินผ่านกระโจมใหญ่ อ้อมกระโจมย่อยเกือบยี่สิบหลัง เดินลัดเลาะมาตามทางที่ไม่มีผู้คน ลัดเลาะลำธารเล็กเพื่อมาเดินผ่านคลังเสบียงงั้นหรือ”"ใช่! ข้าแค่เดินผ่านมาเท่านั้น เจ้าอย่าได้คิดมาก"เหล่ารองแม่ทัพที่อยู่ใกล้ ๆ มองหน้ากันก่อนจะเริ่ม ซุบซิบกันเบา ๆ แต่สำหรับพระชายาแล้ว ความอดทนของเธอเริ่มหมดลงไปทีละนิด“แม่ทัพของเราช่วงนี้แปลกไปนะ”“นั่นสิ ข้าไม่เคยเห็นท่านแม่ทัพสนใจเสบียงขนาดนี้มาก่อน”“หรือว่า.. ท่านแม่ทัพกำลังหลงเมีย”เสียงกระซิบกระซาบเต็มไปด้วยความขบขัน หลายคนเริ่มอมยิ้มเขินอาย แต่หารู้ไม่ว่าเสียงกระซิบนั้นหลงเยี่ยนได้ยินหมดแล้ว เขาหันขวับไปมองกลุ่มรองแม่ทัพที่ซุบซิบกัน“พวกเจ้าว่างกันมากสินะ”เสียงเย็นเยียบดังขึ้น ทำให้ทุกคนสะดุ้งเฮือกแล้วรีบยืดตัวตรงทันที“พวกเจ้ามีแรงมานินทาข้าแสดงว่ายังฝึกไม่หนักพอสินะ”“ไม่ใช่อย่างนั้นขอ..”“ดี! พรุ่งนี้เพิ่มการฝึกอีกสองชั่วยาม!”ยังไม่ทันที่ทหารผู้นั้นจะพูดจบ เขาก็เอ่ยออกไปเสียงเข้ม เรียกเสียงโอดครวญขึ้นทันที ไป๋ลี่เซียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ ยกมือขึ้นปิดปากนิด ๆ ก่อนจะเหลือบมองหลงเยี่ยนที่ยังคงต