All Chapters of ชายาไร้พ่ายแห่งจวนแม่ทัพ: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1.1 หลี่ซิ่วเหมยกับการเกิดใหม่เสียงฝนกระหน่ำกระทบกระจกหน้ารถยนต์ราวกับว่าสวรรค์กำลังร่ำไห้ หลี่ซิ่วเหมยกระชับพวงมาลัยแน่น เท้าเหยียบคันเร่งให้แล่นทะลุผ่านม่านฝนที่บดบังสายตา เดิมทีแล้วนี่ควรจะเป็นวันหยุดที่เธอได้นอนหลับพักผ่อน หลังจากเข้าฉากต่อสู้ที่กินพลังชีวิตมายาวนานตลอดสามเดือนเต็ม แต่เมื่อไม่กี่นาทีก่อน เธอกลับได้รับโทรศัพท์จากผู้กำกับว่าเธอจำเป็นต้องเข้ากองด่วน เพราะ'นักแสดงนำหญิง'ของซีรีส์เรื่องที่ถ่ายทำนั้นเกิดอุบัติเหตุไม่สามารถมาถ่ายทำได้ และเธอในฐานะสแตนด์อินฉากบู๊จึงต้องมารับบทแทน.. ซึ่งนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก“ตลกชะมัด สุดท้ายชีวิตแกก็ไม่ต่างจากตัวประกอบจริง ๆ เลยนะซิ่วเหมย อะไรนะน้ำร้อนลวกมือแดงมาถ่ายทำไม่ได้! เหอะ! อ่อนแอเสียจริง! ใช้งานก็เยี่ยงทาส แต่รายได้นั้น.. เฮ้อ”ถึงแม้จะหงุดหงิดและไม่พอใจ แต่สุดท้ายหญิงสาวก็ทำได้เพียงเหยียบคันเร่งและมุ่งตรงไปข้างหน้าทั้งอย่างนั้น แต่เพราะวันนี้สภาพอากาศไม่เอื้ออำนวยให้เธอสักเท่าไหร่ ทันทีที่ไฟหน้ารถกระทบกับเงาดำด้านหน้า แค่ชั่วเสี้ยววินาทีนั้นด้วยความตกใจ เธอได้เหยียบเบรกกะทันหันจนรถยนต์นั้นเสียหลักอยู่กลางถนน "กรี๊ดดดดดด

ตอนที่ 2ท้าดวลหลังจากที่ทานอาหารเช้าเพียงลำพังเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวที่กำลังนั่งเล่นในห้อง พลางคิดทบทวนถึงความเป็นไปในแต่ละวัน ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยมีอะไรแปลกใหม่ในชีวิตเท่าที่ควรจะเป็น ถึงแม้ว่าจะมาอยู่ในร่างของผู้อื่น แต่ก็ไม่ได้ดูมีอะไรที่ต้องทำเลยสักนิด วัน ๆ ทำเพียงแค่ ตื่นนอน ทานข้าว อาบน้ำ นั่งเล่น เดินเล่นในจวนวนอยู่เพียงเท่านี้ แม้จะดูผิวเผินเหมือนสบาย แต่สำหรับเธอแล้วมันช่างจืดชืดไร้ชีวิตชีวาเสียมากกว่าไป๋ลี่เซียนหันไปมองสาวใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ปกติแล้วท่านแม่ทัพหลงเยี่ยนผู้นั้นไปที่ไหนในเวลานี้งั้นหรือ”สาวใช้เงียบไปครู่หนึ่ง เธอดูมีสีหน้างุนงงเล็กน้อยก่อนจะรีบตอบ“ท่านแม่ทัพมักจะไปอยู่ที่สนามฝึกทหารทุกเช้า เพื่อดูแลการฝึกซ้อมและตรวจตราผลการฝึกฝนทหารเจ้าค่ะ ท่านมีหน้าที่สำคัญในการดูแลกองทัพไม่ค่อยมีเวลาว่างไปที่อื่น คุณหนูจำไม่ได้หรือเจ้าคะ”ลี่เซียนชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้ แล้วพยักหน้ารับโดยไม่ตอบอะไร ใบหน้าของชายผู้นั้นฉายชัดในสมอง รูปร่าง ท่าทาง ก็เหมาะสมแล้วที่จะเป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่ 'การฝึกทหารในยุคสมัยจีนโบร

ตอนที่ 3.1 ข้าขอท้าดวลกับท่านแม่ทัพหลงเยี่ยนเสียงของทหารผู้นั้นดังกังวานไปทั่วสนามฝึก ทหารทุกคนต่างมองไปยังหลงเยี่ยนที่ยืนอยู่บนเวทีประลอง เขายืนตรงและมองไปรอบ ๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นเป็นระยะ บางคนมองหน้ากันด้วยความท้าทาย ขณะที่บางคนยิ้มอย่างมั่นใจราวกับว่าเขารอเวลานี้มานาน บางคนที่ดูร่างกายแข็งแกร่งและดูจะมีฝีมือก็เริ่มขยับตัวหมายจะขึ้นไปท้าทายแม่ทัพลี่เซียนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับชายที่ขึ้นชื่อว่าสามีเริ่มมีมากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงพลังของเหล่าทหารที่ฮึกเหิมแผ่กระจายอยู่รอบตัวเขา แม้จะไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัวแต่การประกาศท้าดวลในลักษณะนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นธรรมเนียมของที่นี่กระมังสองเท้าเล็กเดินเข้าไปใกล้อีกนิด แหวกกลุ่มทหารเข้าไปใกล้สนามฝึกเพื่อดูการท้าดวลนี้ให้เห็นด้วยตาของตัวเอง เธอก็อยากรู้นักว่าฝีมือระดับแม่ทัพที่ผู้คนต่างเกรงกลัวจะสักแค่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่เธอสนใจก็เห็นจะเป็นของรางวัลที่เขาเอามาหลอกล่อเหล่าทหารนั้น“เหล้าฟรีสามเดือนงั้นเหรอ หรือในสมัยนี้เหล้ามันหายากขนาดนั้นเลยเหรอ”เธอพึมพำเบา ๆ ด้วยความสงสัย แต่พอพูดถึงเรื

ตอนที่ 4เล่ห์เหลี่ยมเธอพูดออกมาเสียงดังพร้อมตั้งท่าเตรียมเผด็จศึก ไม่รู้หรอกว่าจะสามารถแตะต้องตัวเขาด้วยความสามารถที่มีได้ไหม แต่หากใช้ความสามารถไม่ได้.. ซิ่วเหมย ไม่สิ! ไป๋ลี่เซียนคนนี้ก็จะงัดมารยาหญิงออกมาใช้บ้างคงไม่ผิดกติกาหรอกมั้งนะสายตาของทหารทุกคนหันมามองที่เธอเป็นประกายอย่างคนที่มีความหวัง หลงเยี่ยนยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นการกระทำของพระชายาตนเอง เขาไม่มีความคิดเลยว่าเธอนั้นจะสามารถเข้ามาแตะต้องเขาได้ ภาพของสตรีที่แม้แต่เดินยังล้มแบบเธอจะเอาอะไรมาเข้าถึงตัวเขากัน แต่หากนางยังอยากจะเป็นขี้ปากของเหล่าทหารเขาก็ไม่คิดจะขัดข้อง“เจ้ามั่นใจหรือ”เขาถามออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา น้ำเสียงนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเขากำลังสบประมาทเธออยู่ ลี่เซียนไม่ตอบอะไรเขาอีก ทำเพียงกำดาบในมือให้แน่นขึ้นเป็นคำตอบ"มั่นใจ!"เสียงหวานคำรามก้องพร้อมยกยิ้มที่มุมปากด้วยความมั่นใจ สองเท้ากระโดดเข้าไปหาเป้าหมายอย่างรวดเร็วเธอตวัดดาบในมือใส่หลงเยี่ยนไม่ยั้งด้วยความรู้ที่เรียนมา การเคลื่อนไหวของเธอรวดเร็วและแม่นยำราวกับท่วงท่าที่ฝึกฝนมาอย่างหนัก กระบี่ของเธอพุ่งตรงไปยังจุดที่คาดว่าจะเจาะไปยังร่างของเ

ตอนที่ 5ข้าจะนอนกับท่านหลังจากที่เขาสั่งให้ทหารไปนำเหล้าจากหอบุปผา ซึ่งเป็นหนึ่งในกิจการของสกุลหลง รอเพียงไม่นานก็มีรถจากหอบุปผานำสุรามาส่งพร้อมสาวงามอีกหลายคน พอให้เหล่าทหารได้กระชุ่มกระชวย"ให้พวกนางกลับไปเถอะ"เขาหันไปบอกกับสตรีที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของพวกนาง เมื่อได้รับคำสั่งสาวงามเหล่านั้นจึงได้พากันนั่งรถม้ากลับไปทันที"เหตุใดท่านไม่ให้นางอยู่ต่ออีกหน่อยเล่า หรือท่านกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวงั้นหรือ"สองเท้าของนางเดินเข้าไปใกล้หลงเยี่ยนเล็กน้อย มือเล็กยกขึ้นโบกให้สตรีเหล่านั้นที่นางหันกลับมามอง"เจ้าอย่ามาทำให้เหล่าทหารของข้าต้องมีกิเลส นั่นสุราที่เจ้าอยากได้ข้านำมาให้แล้ว"เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบที่ไม่ได้บ่งบอกว่าเขากำลังสบอารมณ์หรือไม่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอสนใจเสียเท่าไหร่ ลี่เซียนหันหลังก่อนจะเดินเข้าไปร่วมวงสังสรรค์ทันที เธอยกจอกเหล้าขึ้นและดื่มอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ชีวิตในโลกปัจจุบันเธอเป็นนักดื่มอยู่แล้วนี่จึงไม่ใช่ปัญหา กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ ความหวานที่เป็นธรรมชาติและความขมปร่าที่ปลายลิ้น ทำให้เธอนึกถึงเหล้าผลไม้ที่ชื่นชอบอย่างช่วยไม่ได้“ท่านแม่ทัพ”เธอเ