Semua Bab ชายาไร้พ่ายแห่งจวนแม่ทัพ: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 6.2 ข้าจะเป็นพระชายาที่สมกับตำแหน่งให้มากที่สุด“ข้า.. แม้แต่หนังสือก็ไม่รู้งั้นเหรอ”“เพราะคุณหนูไม่ชอบการเรียนมาตั้งแต่เด็ก ในยามที่มีอาจารย์เข้าไปสอนในจวน ก็จะไม่ยอมเข้าเรียนจึงทำให้นายท่านมักทำโทษคุณหนูอยู่เสมอเจ้าค่ะ”“งั้นเหรอ”แต่ถึงอย่างนั้นสุดท้ายนางก็หาทางเข้าไปในห้องหนังสือจนได้ จนเมื่อนางเห็นพระราชโองการแต่งตั้งจากฮ่องเต้ของแคว้นนี้ให้แม่ทัพหลงเยี่ยนนั้นเป็นกงอ๋องเท่านี้ก็เพียงพอที่จะเข้าใจแล้วว่าเหตุใด สตรีผู้นี้แต่งเข้ามาถึงได้เป็นพระชายาไม่ใช้ฮูหยิน“นี่ข้ามีสามีเก่งกาจขนาดนี้เชียวหรือ”นางใช้เวลาอยู่ในห้องหนังสือเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วยาม เพราะเดิมทีแล้วตัวเองก็ไม่ได้ชอบตัวอักษรสักเท่าไหร่ เรียกได้ว่านอกจากบทที่ต้องอ่านเผื่อกรณีฉุกเฉิน ก็แทบไม่ได้อ่านหนังสืออะไรอีกเลย ยกเว้นข่าวซุบซิบนินทาตามโซเชียลน่ะนะเมื่อไม่มีอะไรที่น่าสนใจอีก เธอจึงเก็บข้าวของไว้ที่เดิมแล้วเดินออกมาทันที ระหว่างที่เดินผ่านลานกว้างก็ต้องชะงักเท้า เมื่อเห็นว่ามีขบวนรถม้าหรูหราจอดอยู่หน้าเรือนหลัก เธอมองดูอยู่เพียงแค่ครู่เดียว สาวใช้คนเดิมก็เดินตามมาด้วยความเร่งรีบและกระซิบบอกเสียงเบา“คุณหนู..

ตอนที่ 7.2 ข้ามีสิทธิ์ปฏิเสธหรือไม่หลงเยี่ยนชะงักไปเล็กน้อย เขาจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะหันไปมองมารดาของตน“หมายความว่าอย่างไร.. ข้าไม่เคยร้องขอ”“แต่เจ้าแต่งกับสตรีที่ไม่มีอะไรติดตัวมา นางไม่สามารถช่วยเจ้าได้ หากเจ้าได้สตรีที่มีอำนาจมาเป็นอนุภรรยา อนาคตเจ้าจะมั่นคงขึ้น”หลงเยี่ยนมองใบหน้าของมารดาตรง ๆ แล้วกล่าวเสียงเรียบ“ข้าไม่จำเป็นต้องใช้อำนาจของสตรีใดมาสร้างอนาคตของตัวเอง”ฮูหยินใหญ่ชะงักกับคำพูดนั้น สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ลี่เซียนยกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายใจ มือเล็กเอื้อมไปยกถ้วยชาขึ้นมาจิบแล้วแสร้งเป็นผู้ชมที่ดีเพื่อดูการแสดงของแม่ลูกคู่นี้ แต่เหมือนว่าทั้งสองจะไม่ได้ข้อสรุปใด เธอจึงยอมสอดมือเข้าไปทำหน้าที่ภรรยาที่ดีในการไกล่เกลี่ยเล็กน้อย“ดูเหมือนว่าท่านแม่ทัพจะปฏิเสธแล้ว เช่นนั้นเรื่องนี้ก็ตัดจบตรงนี้สินะเจ้าคะ”ทั้งสองหันมามองที่ลี่เซียนด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก แต่กลับไม่มีใครพูดอะไรออกมา และหากแม่ทัพจะรับอนุภรรยาอะไรนั่นจริง ๆ ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนางเลยด้วยซ้ำ แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ปิดจบเรื่องราว ได้ยินเสียงรถม้าดังมาจากด้านนอกเรือนก

ตอนที่ 8.2 อืม.. ก็ไม่เลวลี่เซียนยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินตามเขาไป ทิ้งให้ฮูหยินใหญ่ยืนกำมือแน่นด้วยความไม่พอใจ เสวี่ยเหยียนก้มหน้าลงแววตาฉายประกายบางอย่าง ขณะที่เสียงกลองศึกดังขึ้น เป็นการประกาศการออกเดินทางของกองทัพแห่งแม่ทัพปีศาจ แต่สิ่งที่ไป๋ลี่เซียนรู้สึกตื่นตาตื่นใจมากที่สุดเห็นจะเป็นขบวนทัพด้านหน้านี้ ปกติเคยเห็นแต่ในทีวีหรือเข้าไปแสดงฉากอันตรายเท่านั้น การเดินทัพที่แท้จริงเรียกว่ามหาโหดเลยก็ว่าได้ เธอเดินออกมาที่หน้าประตูเมือง พบว่ามีเหล่าทหารในชุดเกราะพร้อมรบอีกหลายหมื่นนายที่ยืนรออยู่ ถ้าจำไม่ผิดเท่าที่เรียนมาแล้วยังไม่คืนอาจารย์ ในแต่ละวันกองทัพและม้าเหล่านี้เดินทางได้เพียงไม่กี่สิบลี้ หากเป็นสมัยปัจจุบันแค่ขับรถครึ่งชั่วโมงก็ถึงที่หมายแล้ว นี่จึงเป็นเรื่องที่ลี่เซียนค่อนข้างไม่ถูกใจอยู่บ้างเล็กน้อย ในแต่ละวันคงทำได้แค่เดินทางและต้องคอยสังเกตและเก็บรายละเอียดการเดินทางเพื่อซึบซับบรรยากาศเท่านั้น"แต่ว่านะ กองทัพปีศาจของสามีข้านี่ต้องอลังการขนาดนี้เลยเหรอ.. โอ้มายก็อด"แต่จะให้มัวมาตื่นตาตื่นใจอยู่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก สุดท้ายแล้วไป๋ลี่เซียนพระชายาของท่านแม่ทัพหลงเยี่ยนก็ต้อ

กว่าที่จะช่วยดูแลผู้บาดเจ็บเรียบร้อยก็ผ่านมาจนถึงช่วงบ่ายของวัน และเพราะกองทัพเองก็ต้องรีบเดินทางทำให้พวกเขารีบออกเดินทางอีกครั้ง และก็เป็นเหมือนหลายวันที่ผ่านมา เดินทาง ตั้งค่าย ทานข้าว พักผ่อน ชีวิตวนลูปอยู่แบบนี้เรื่อย ๆ จนเมื่อในช่วงบ่ายของอีกวันที่ทหารเริ่มเหนื่อยล้า หลงเยี่ยนจึงสั่งให้กองทัพหยุดพักกลางทุ่งหญ้ากว้างที่เป็นทางผ่าน ลี่เซียนเดินสำรวจรอบ ๆ ก่อนจะพบกับทุ่งดอกไม้ป่าที่กำลังออกดอกบานสะพรั่ง"ข้าไม่คิดว่าเส้นทางของกองทัพจะมีทิวทัศน์เช่นนี้"หลงเยี่ยนที่เดินมาข้าง ๆ หันมามอง ก่อนจะพูดเรียบ ๆ"นี่คือเส้นทางที่ข้าเลือก หากเป็นแม่ทัพคนอื่นพวกเขาคงเลือกทางที่สั้นกว่านี้""เจ้าเลือกเส้นทางนี้เพราะมันปลอดภัย หรือเพราะมันงดงาม"เขาเงียบไปครู่หนึ่ง"ก็.. อาจจะทั้งสองอย่าง"เธอหลุดหัวเราะเบา ๆ แม้จะเคยคิดว่าแม่ทัพเช่นเขานั้นเลือดเย็นไม่สนใจใคร แต่พอทำความรู้จักแล้วก็เป็นบุรุษที่จิตใจดีผู้หนึ่ง"ดูเหมือนเจ้าจะไม่ใช่แม่ทัพไร้หัวใจอย่างที่คิด"เธอเอ่ยออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ผืนหญ้ากว้าง สองแขนกางออกสูดลมหายใจเข้ารับกลิ่นของธรรมชาติ"เจ้าก็ไม่ใช่ภรรยาที่ไร้ประโยชน์อย่างที่ข้าคิด"เข

ตอนที่ 10.2 ศัตรูบุกรุ่งเช้า กองทัพได้เร่งเดินทางต่อโดยหวังว่าจะออกจากหุบเขามู่หยางให้เร็วที่สุด แต่เมื่อข้ามเนินเขาไปถึงป่ารกทึบกลับพบเข้ากับสายหมอกสีขาวซีดก็ลอยปกคลุมไปทั่วผืนป่า ทุกอย่างดูแปลกตาและเงียบงันจนน่าขนลุก แต่หากจะไปที่ชายแดนพวกเขาจำเป็นต้องเดินผ่านเส้นทางนี้"นี่มัน.."หานเจี้ยนองครักษ์หนุ่มมือซ้ายขมวดคิ้วแน่น เขาขี่ม้าตามแม่ทัพและพระชายาไม่ห่างนัก ถัดไปเป็นองครักษ์หนุ่มมือขวาอย่างหลิวหานที่มีท่าทีกังวลกับสภาพอากาศตรงหน้า"หมอกนี่แปลกเกินไป""อาจเป็นแค่หมอกธรรมดา"องครักษ์ทั้งสองพูดคุยกันด้วยท่าทางที่ซีเรียส กองทัพหยุดลงชั่วขณะหลังจากที่หลงเยี่ยนนั้นส่งสัญญาณ"ไม่ใช่"ไป๋ลี่เซียนขี่ม้าเข้าไปใกล้ นางสูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะขมวดคิ้ว แม้ว่าจะไม่ได้รู้เรื่องดีเลิศอะไร แต่กลิ่นที่ลอยคลุ้งในอากาศนี้มีกลิ่นจาง ๆ ของสมุนไพรบางอย่าง นั่นหมายความว่าไม่ใช่แค่หมอกที่เกิดจากธรรมชาติเท่านั้น"กลิ่นมันแปลก.. ข้าว่ามันอาจมีพิษ"ทุกคนตกใจแต่ก็ยังถือว่าควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ แม่ทัพหลงเยี่ยนเห็นดังนั้นจึงหันไปสั่งการทันที"ทุกคนปิดจมูกไว้อย่าเพิ่งเดินลึกเข้าไป""ข้าพอมีความรู้เรื่องยา"นางเ