All Chapters of หญิงใบ้ในกำมือแม่ทัพปีศาจ : Chapter 11 - Chapter 20

อวิ๋นมู่หลันสลบไปหลังจากนางดิ้นพยายามหาทางให้ตนหลุดพ้นจากเถาวัลย์ ภาพในหัวหมุนคว้างสับสนไปหมด ทั้งเหตุการณ์ก่อนที่นางจะถูกจับขึ้นรถม้าในขบวนเจ้าสาวมาพร้อมกับอวิ๋นหยวนม่าน ทุกอย่างเหมือนเพิ่งผ่านพ้นไป นางพยายามร้องขอพี่รองให้ช่วย ทว่าเสียงกรีดร้องของสาวใช้ข้างนอกรถม้าและแม่นมที่ต้องเสียชีวิตดังก้องในหัวแทน อวิ๋นมู่หลันไม่อยากเชื่อว่าโลกจะโหดร้ายกับนางถึงเพียงนี้ กระทั้งชั่วขณะหนึ่งนางได้เห็นภาพของบุรุษผมขาวซึ่งจนวันนี้ยังเป็นปริศนาที่ติดค้างในใจ “แม่นางน้อยจะได้พบหายนะครั้งใหญ่... หากหลุดพ้นได้ เจ้าจะเป็นสตรีที่อยู่เหนือผู้อื่น” ในครั้งนั้นอวิ๋นมู่หลันเป็นเด็กที่ชอบเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ เมื่อถูกทักจากชายผมขาวที่แต่งตัวคล้ายนักปราชญ์ นางก็บอกแม่นมหยุดเดินเพื่อที่จะคุยกับเขา “ท่านเป็นหมอดูขอทานเยี่ยงนั้นหรือ” อีกฝ่ายได้ยินก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เรียกเช่นนั้นคงไม่ผิด ข้าเห็นสิ่งใดย่อมเอ่ยเช่นนั้น ในภายภาคหน้าแม่นางน้อยจะชี้ทางให้คนโง่เขลาผู้หนึ่งพบแสงสว่าง” อวิ๋นมู่หลันมองอีกฝ่ายและหัวเราะเสียงใส

ปลายดาบในมือซ่งเถียนล้อเล่นกับผิวกายสาว เขารู้สึกย่ามใจยิ่งได้ทำให้นางกลัว และครางเสียงอู้อี้ เขาก็เสียวสยิวราวกับน้ำอุ่น ๆ ในร่างกายจะพวยพุ่งราดรดบนเนื้อตัวหญิงใบ้ อวิ๋นมู่หลันกรีดร้องในใจ นางตัวสั่นดิ้นแรงกว่าเดิม และนั่นทำให้ดาบที่ซ่งเถียนถือบาดเนื้อตรงต้นแขนนาง “ข้าไม่ชอบเย่อกับร่างไร้วิญญาณ อย่าขัดขืนให้ต้องเจ็บตัว” อวิ๋นมู่หลันเดือดดาลจนไอร้อนท่วมร่าง และนางส่งเสียงร้องราวกับคนเสียสติ “แต่จะว่าไปเจ้าห้อยโตงเตงเช่นนี้ก็ดี ข้าจะได้ฝังแท่งหยกและโยกร่างเจ้าไปด้วย ฮ่า ๆ ๆ” บัดซบสิ้นดี นางต้องตกเป็นทาสกามให้คนชั่วเช่นนี้จริง ๆ หรือ หญิงใบ้คิดจนศีรษะแทบระเบิด เป็นตอนนั้นที่เถาวัลย์ที่มัดแขนข้างหนึ่งของนางขาด โดยนางหารู้ไม่ว่าเกิดจากฝีมือของชายร่างสูงใหญ่ที่ซัดอาวุธลับเข้าใส่ ฝ่ายกวนเฉินหลางกัดฟันกรอด ๆ เขาอดทนอย่างที่สุด เพื่อยุติใจซึ่งเดือดพล่านและความต้องการตัดหัวทหารชั่ว ซ่งเถียนคือคนที่เขาสั่งให้ดูแลสุนัขลิ้นดำ นอกจากปล่อยให้ลูกสุนัขหายมันยังกล้ากระทำเรื่องต่ำช้าต่อสาวใช้ห้องข้างของโจวจื

กวนเฉินหลางได้รับข้อความจากนกพิราบสื่อสาร โจวจื่อเว่ยเขียนรายงานสิ่งต่าง ๆ เมื่อเขาไม่ได้อยู่ในค่ายทหาร ตอนนี้ถึงรองแม่ทัพเหนี่ยวพาคนของตนพร้อมเหล่าขุนนางทั้งอ๋องต่างสกุลเดินทางกลับเมืองหลวง แต่ยังมีเรื่องให้ต้องกังวลหลายอย่าง โดยเฉพาะข่าวที่ฮ่องเต้มีคำสั่งลับ ๆ ว่าจะปลดหรงถังหวู่ลงจากตำแหน่งรัชทายาท และเตรียมส่งเขามาเป็นผู้บัญชาการฝ่ายบุ๋น รั้งตำแหน่งดูแลหัวเมืองทางใต้ ซึ่งเป็นพื้นที่รับผิดชอบของกวนเฉินหลาง จากนั้นฮ่องเต้วางแผนแต่งตั้งองค์ชายแปดหรงอวู่เยว่ขึ้นเป็นรัชทายาทแทน ซึ่งเรื่องนี้ทำให้เมืองหลวงแบ่งฝักฝ่ายชัดเจน และคนที่มีกองกำลังเกือบสิบหมื่นชีวิตอย่างกวนเฉินหลางย่อมต้องถูกจับตามองว่าเขาจะให้การสนับสนุนผู้ใด และแน่นอนหลังจากถูกแย่งชิงคนรักเจียงเฟยไปแล้วกวนเฉินหลางยังจะมองหน้าหรงถังหวู่ได้อย่างสนิทใจหรือไม่! “ท่านแม่ทัพ สถานการณ์เช่นนี้ควรออกจากค่ายกลหรือทำลายมันทิ้งเสีย” ทหารฝีมือดีของกวนเฉินหลางกล่าวเช่นนั้นเพราะสามารถใช้ทางลับกลับคืนค่ายอินทรีทอง เพียงแต่อาจเป็นการเผยเบาะแสให้ฝ่ายของเมิ่งถูรู้ กวนเฉินหลางจึงตั้งใจใช้โอกาสนี้แก

“พวกสุนัขต้าเหอยังอยู่ที่นี่ ฉะนั้นระวังให้มาก หากถูกจับตัวได้ รู้ใช่ไหมว่าต้องทำเยี่ยงไร” เมิ่งถูสั่งคนของเขา และผายมือบอกให้อวิ๋นมู่หลันเดินไปข้างในถ้ำดังกล่าว ซึ่งเขาก่อไฟให้ความอบอุ่น ทั้งยังมีเผือกมันเผาให้นางได้กิน ส่วนเสี่ยวเฮย ด้วยอายุเพียงสามเดือนเศษจึงอยู่ไม่นิ่งและมันยังเป็นนักล่าตัวฉกาจหาอาหารกินได้เอง “นั่น ดูเอาเถิด เด็กน้อยของเจ้านำสิ่งใดมา” ปากของเสี่ยวเฮยคาบกระต่ายตัวโตมาหนึ่งตัวแล้ววางลง พอ อวิ๋นมู่หลันตบพื้นที่รองด้วยผ้าและใบไม้สั่งให้มันนอน แต่ลูกสุนัขกลับเห่าโฮ่ง ๆ ก่อนผลุนผลันออกไปจากถ้ำอีกหน “รู้จักเอาใจเช่นนี้ คงหวังอยากได้ความรักสินะ” อวิ๋นมู่หลันยิ้ม ท่าทางนางเอ็นดูเสี่ยวเฮยและกิริยานางทำให้หัวใจเมิ่งถูอ่อนยวบ เขาไม่ได้มีใจให้สตรีนางใดนานแล้วเพราะทุกอย่างไม่อำนวย เขาเป็นองค์ชายไร้แผ่นดิน ชีวิตที่ผ่านมาตั้งมั่นจะกอบกู้บัลลังก์ของตนกลับคืน ดังนั้นเรื่องคนรักมันคือสิ่งที่เขาไม่เคยคิด กระทั่งได้พบ อวิ๋นมู่หลัน นางมิใช่โฉมงามล่มเมืองทั้งยังมีโลหิตทมิฬอัปลักษณ์ ทว่าเหตุใดเขาถึงทำตัวราวกับเด็กหนุ่มที่ริ

“สตรีเช่นนางจะชอบปิ่นไม้แสนธรรมดาหรือไม่” เขาเอ่ยขึ้นและคนของชายหนุ่มล้วนต่างอมยิ้ม “องค์ชาย หากเป็นสตรีคนอื่นย่อมต้องสนใจ ไข่มุก หยก หรือเครื่องทอง แต่ปิ่นไม้นี้สำหรับหญิงใบ้ ข้าคิดว่าเหมาะสมกับนาง” “ฮึ ๆ เจ้ากำลังด้อยค่านางหรือ” เมิ่งถูถลึงตาใส่คนสนิทของตน “มิได้องค์ชาย ข้าเพียงแต่คิดว่านางคือสตรีที่จะส่งเสริมของไร้ค่าให้มีราคาเสียยิ่งกว่าเครื่องประดับใด ๆ ของฮองเฮาต้าเหอเสียด้วยซ้ำ” “ฮ่า ๆ ๆ เจ้าเอ่ยเหมือนรู้จักนาง” เมิ่งถูว่าอย่างอารมณ์ดี “ข้าเพียงแต่มองเห็นความสุขขององค์ชาย หลายปีที่ผ่านมาน้อยนักที่จะพบรอยยิ้มและแววตาอ่อนโยนเช่นนี้” คนสนิทของเขาเอ่ย “ฮึ กล่าวเหลวไหลอันใด พวกเจ้าทั้งหมดยังเคารพข้าหรือไม่” องค์ชายหนุ่มแกล้งทำเสียงขึงขัง แต่ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มราวกับหนุ่มน้อยที่ตกอยู่ในห้วงรัก “ข้าจะทำปิ่นไม้ให้มู่หลัน... และหวังว่านางจะรับมันไว้ด้วยความเต็มใจ” เมิ่งถูเอ่ยจบจึงตัดเอากิ่งไม้ยาวราว ๆ ครึ่งศอกใส่ไว้ในอกเสื้อตน ยามนั้นหัวใจเมิ่งถูเต้นไหว