All Chapters of หญิงใบ้ในกำมือแม่ทัพปีศาจ : Chapter 21 - Chapter 30

ไร้ทางเลือก เวลาในคืนนั้นยาวนานอยู่สักหน่อย และหญิงใบ้ไม่อาจข่มตาหลับ นางพลิกตัวไปมาพลางคอยมองไปรอบ ๆ ตัว ภายในถ้ำที่นางนอนอยู่กับสตรีอีกสองคน ส่วนเมิ่งถูแยกไปนอนที่อื่น กระทั่งเช้ามืด อวิ๋นมู่หลันรีบลุกขึ้น นางบอกคนของเมิ่งถูว่าจะช่วยทำอาหาร ด้วยมีทั้งกระต่ายที่เสี่ยวเฮยคาบมาให้ หน่อไม้กับมันสีม่วงรสหวานและหอม นอกจากนั้นนางยังได้นางฟ้าเต้าหู้ (ใบเฉาก๊วยเขียว/ของไทยคล้ายใบหมาน้อยนำมาทำวุ้นเขียว) มาจำนวนหนึ่งด้วย จึงตั้งใจทำเป็นอาหารรสชาติจัดจ้าน เปรี้ยว เผ็ด เพราะคนของเมิ่งถูเก็บพริกป่า มะเขือสด ทั้งยังมีผลไม้เปรี้ยวกับองุ่นมาเพิ่ม อวิ๋นมู่หลันปรุงอาหารง่าย ๆ คือผัดกระต่ายกับสมุนไพรที่หาได้ในป่า ส่วนมันม่วงนางเผาไฟจนสุกกำลังดี ทว่ามีสิ่งที่นางคิดจะใส่ในอาหารที่ทำขึ้นนั่นก็คือเห็ดเหลือง และอีกอย่างที่นางพบเมื่อตอนเดินไปล้างหน้า มันคือยอดอ่อนของใบชา ซึ่งอยากชงให้พวกเขาได้กินด้วยสองสิ่งนี้เมื่อรวมกันจะช่วยขับพิษได้ ขณะที่กำลังเพลินใจในการทำอาหารนางก็ย้อนนึกถึงคำพูดของกวนเฉินหลาง “หญิงใบ้... หัวใจของเจ้า

บุรุษทั้งสองล้วนอยู่ในกำมือข้า สิ่งที่เกิดขึ้นสร้างความตื่นตะลึงให้ทั้งกวนเฉินหลางและเมิ่งถู ซึ่งพอองค์ชายขยับตัวปลายแหลมของมีดสั้นก็ทำให้เขาเจ็บแปลบ เพราะมันสร้างบาดแผลตรงลำคอเขา จากนั้นก็มีเลือดไหลซึม แน่นอนหญิงใบ้ไม่ใช่แค่ข่มขู่ หากแต่นางกระทำเรื่องดังกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวและกล้าหาญโดยใช้เมิ่งถูเป็นตัวประกัน! ดวงตาคมกริบของกวนเฉินหลางมองอวิ๋นมู่หลัน เขาจดจ้องราวกับอยากประเมินความต้องการนาง ยามนั้นกวนเฉินหลางแทบไม่เชื่อภาพที่ปรากฏเบื้องหน้า ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะเคยเห็นนางปลิดชีพซ่งเถียนทหารชั่วเลี้ยงสุนัขมาแล้ว หญิงใบ้เป็นสตรีที่เขายากจะคาดเดาความคิดนางได้!ยามนั้นมือเรียวสวยที่จับมีดสั้นไม่ได้สั่น ดวงตากลมโตจ้องตอบโต้กวนเฉินหลาง แสดงให้เขาเห็นว่าหากก้าวเข้ามาใกล้อีกนิดเมิ่งถูสิ้นลมหายใจเป็นแน่ กวนเฉินหลางถอนลมหายใจร้อน ๆ ก่อนส่ายหน้าช้า ๆ เขาพยายามใจเย็น เมื่อเห็นว่าหญิงใบ้กำลังสู้อย่างคนเบาปัญญา “หญิงใบ้ สติเจ้ายังดีหรือไม่ อยากตายพร้อมกับมันหรือ” อวิ๋นมู่หลันส่ายหน้าช้า ๆ กวนเฉินหลางประเมินนางต่ำเสียทุ

หลางจึงเพลี่ยงพล้ำ กระนั้นเขาก็ถีบพื้นพาหญิงใบ้ขึ้นที่สูง ดาบในมือกวัดแกว่งไม่หยุด ทว่าหากใช้กำลังมากเข้าเขากลับพ่นเลือดกองใหญ่ออกมา ด้วยฝ่ามือเมิ่งถูก่อนหน้านี้ข่มธาตุในร่างกายเขา หากใช้กำลังเกินไปเลยส่งผลร้าย ขณะที่ปัดป้องอาวุธลับของเหนี่ยวซีกังเขาเลยไม่ทันระวังจินฉานอสูรที่มุ่งร้ายตน มันหมายมั่นปล่อยเหล็กในใส่เขา แต่อวิ๋นมู่หลัน กลับใช้ร่างนางขวางไว้! แต่เดิมจินฉานมีจิตมุ่งร้ายต่อคนที่เจ้าของออกคำสั่ง การที่มันปล่อยเหล็กในใส่อวิ๋นมู่หลันไม่ใช่เพราะทำงานผิดพลาด หากเป็นเพราะกวนเฉินหลางกับอวิ๋นมู่หลันมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน อีกทั้งนางยังเคยกัดฝ่ามือเขา เลือดชายหนุ่มบางส่วนอยู่ในร่างกายนาง และเขาใช้เลือดของตนทาที่โลหิตทมิฬด้วย ดังนั้นคนทั้งสองจึงเหมือนมีจิตวิญญาณเดียวกัน จินฉานจึงไม่อาจปล่อยผู้ใดผู้หนึ่งให้รอดเมิ่งถูเห็นภาพดังกล่าวหัวใจพลันหดเกร็ง เขาเรียกจินฉานกลับ คืน ทว่ามันกลับถูกดาบยาวในมือของกวนเฉินหลางฟันขาดเป็นสองท่อน แต่แทนที่มันจะตายกลับกลายเป็นว่าในร่างดังกล่าวยังมีจินฉานอีกตัวและมันบินหลบหนีไป! จากนั้นองค์ชายหนุ่มคิดจะเข้าไปช่วยอว

หนึ่งปีก่อน เมิ่งถูตัวร้อนเพราะพิษไข้ สาเหตุเกิดจากเขาถูกจินฉานอสูรกัด ถึงปกป้องตนด้วยถุงมือทองคำ แต่สัตว์ที่เขาเลี้ยงยากจะควบคุมได้ มันมีจิตใจเป็นของตน ทั้งยังดื่มกินเลือดของสัตว์พิษอื่น ๆ รวมถึงเลือดเมิ่งถู เขานอนป่วยมาเกือบครึ่งเดือนนับแต่หลบออกจากหนานหยางแผ่นดินซึ่งลุกเป็นไฟ ก่อนจะเหลือเพียงซากปรักหักพังและคราบน้ำตา หนานหยางถูกสองแคว้นร่วมมือกันที่จะยึดเอาไปเป็นของตน บิดาเขาสู้อย่างกล้าหาญ สุดท้ายก็สิ้นลมหายใจพร้อมเหล่าทหารนับหมื่นชีวิต ส่วนพี่น้องคนอื่นต่างสูญหายไปคนละทิศละทาง จนป่านนี้ยังตามข่าวไม่ได้ ส่วนเขาได้รับการช่วยเหลือจากราชครูโต้ว ซึ่งพาเขาไปพักใกล้ ๆ เมืองซ่ง และนั่นจึงทำให้เขาเริ่มรวบรวมกำลังชาวหนานหยางจนมีช่องทางที่พอมองเห็นว่าการสร้างแผ่นดินที่ล่มสลายไปให้คืนกลับคงไม่ใช่เรื่องยากจนเกินไป บิดาเขามีกองทัพทหารฝีมือดี เป็นหน่วยลับถูกฝึกไว้เกือบสามหมื่นนาย รอเพียงเขาหาป้ายคำสั่งพบก็จะใช้งานได้ รวมถึงกลุ่มนักพรตและชาวเผ่านอกด่านซึ่งรวมจำนวนทั้งหมด เขามีกองทัพขนาดย่อมเกือบห้าหมื่นชีวิต เพียงแต่ว่าเขาต้องสร้างตนให้เ

สองพยัคฆ์หนึ่งเสือสาว อวิ๋นมู่หลันเข้าไปในประตูลับ ๆ ที่ซ่อนอยู่หลังแนวกำแพงเมือง นางรู้เส้นทางนี้ได้อย่างไร คงเริ่มจากพี่ชายนาง ซึ่งทราบมันจากฮูหยินเขา ด้วยครอบครัวฝ่ายนั้นทำการค้าขายมานานกับชาวภูเขาและคนเถื่อน บางครั้งใช้เส้นทางนี้ในการขนของยามค่ำคืนหรือช่วงเกิดภัยสงคราม นอกจากนั้นอวิ๋นมู่หลันยังได้แผนที่มาด้วย นางเป็นคนชอบศึกษาและอ่านหลายอย่างจนแตกฉาน อีกทั้งการวาดรูปเป็นเรื่องที่นางชอบอย่างที่สุด ฉะนั้นแผนที่ต่าง ๆ แม้ได้เห็นเพียงครั้งเดียวก็จดจำได้ รถม้าลากของนำหน้าไปก่อนแล้ว ยังมีกลุ่มคนงานอีกห้าหกคนที่รั้งท้ายอยู่ อวิ๋นมู่หลันมีลางสังหรณ์แปลก ๆ นางหันซ้ายแลขวา ซึ่งก่อนเข้ามาในอุโมงค์นางใช้ความรั้นของตัวเองดึงดันจะส่งของไปให้ผู้ยากไร้ และบอกกับแม่นมว่า “หากช้าไปหนึ่งวันชีวิตคนอาจล้มตาย พวกเขาหิว ดังนั้นควรได้รับอาหาร” แน่นอนไม่ใช่อวิ๋นมู่หลันคนเดียวที่มีจิตใจเมตตา ชาวเมืองซ่งต่างลักลอบคอยช่วยเหลือคนนอกกำแพงเมืองมากมาย ใช้วิธีโยนของข้ามกำแพง หรือส่งไปกับรถขนของเหล่าพ่อค้าเร่ ถึงแม่นมไม่เห็นด้วยอย่างไร หากเป็นคำสั่งคุณหนูใช่จะเพิกเฉยได