All Chapters of My Accidental Billionaire Boyfriend: Chapter 21 - Chapter 26

Hindi ko alam kung malamig lang talaga ang ulan o may kakaibang lamig na sa pagitan naming dalawa ni Ethan. Hawak pa rin niya ang kamay ko habang naglalakad kami pabalik sa condo niya, basang-basa pareho, pero parang wala lang—parang ang mahalaga, magkasama kami.“Okay ka lang?” tanong niya, habang pinupunasan ang buhok ko gamit ang panyo niya.“Okay lang,” sagot ko, sabay ngiti. “Medyo basa, medyo gutom, medyo confused sa feelings ko. Pero manageable.”Natawa siya, ‘yung tipong tawa na hindi pilit. “Puwede akong magluto. Gusto mo?”Napataas ang kilay ko. “Wow, marunong ka pala magluto? Kala ko alam mo lang mag-drive ng sports car at mag-wink nang nakakakilig.”“Multi-talented ako, Luna,” sabi niya, sabay kindat. “Specialty ko… corned beef with egg. May twist.”“Anong twist? May pa-‘I love you’ sa ketchup?” biro ko.“Secret,” sagot niya, sabay hatak sa kamay ko papasok ng building.**Sa loob ng unit niya, malamig at mabango. Lavender, may pagka-vanilla, at kung iisipin mo pa, par

“Hi. I’m Ethan. Boyfriend.”PAK. Parang may sampal na di ko naramdaman—pero todo echo sa utak ko.Si Carlo, nakatitig. Si Ethan, kalmado. Ako? Internally screaming.“Boyfriend?” ulit ni Carlo, medyo natawa pero may halong pagkagulat. “Ang bilis, ah.”Nag-iwas ako ng tingin. Please, Luna, huwag kang umiyak o magsuka. Kahit isa lang sa dalawa.Pero bago pa ako makahanap ng escape plan, nagsalita ulit si Ethan.“Bakit? May problema ba kung masaya siya ngayon?” Diretso, pero may lambing. At, yes, may konting yabang.Suminghot ako, pero hindi dahil sa sipon—kundi para hindi maiyak. Luna, compose yourself. Naka-blind date ka lang, hindi ka dapat main character sa telenovela!“Wala naman,” sagot ni Carlo. “Nagulat lang ako. I mean... dati, allergic siya sa label.”OUCH.Sumingit ako. “Okay, teka. Pwede bang mag-pause muna ang teleserye? Hindi ako updated sa script.”Ngumiti si Ethan, hawak pa rin ang bracelet niya. “Sorry. Improvised lang.”“Improvised?” asar kong tanong. “E ‘yung boyfr

Nakahiga ako sa kama, ang utak ko’y muling naglalakbay sa mga alaala na ayaw ko nang balikan. Parang sinabugan ng confetti—pero ang mga piraso’y puro sakit, hindi saya. Kalahati ro’n kay Carlo, kalahati kay Ethan. Wala ni isa ang gusto kong pulutin. Ang tanging hinahanap ko lang ngayon—isang tahimik na umaga, o kahit isang tasa ng kape na walang mga pasakit sa isip. Pero hindi pala kape ang kailangan ko. Kundi clarity. Pero paano ka magkakaroon ng clarity kung dalawang lalaki ang dumaan sa buhay mo, at ang lahat ng nangyari parang isang malupit na telenovela finale? Bumangon ako at lumabas ng unit. Doon siya—si Carlo. Nakaupo sa hallway, parang hindi makapaniwala na may gano’n akong throw pillow na may mga pusa sa astronaut suits, na animo’y may sariling mundo sa likod ng mga mata niya. “Luna,” mahinang sabi niya, parang ang bigat ng bawat salita, ang mga mata niyang puno ng pasensya at pag-aalala. “Sorry kung ginulo kita kagabi,” sabi niya, ang boses niya puno ng paghingi ng