Semua Bab ไม่ยั่วได้ไหมคะ ท่านประธาน: Bab 11 - Bab 20

ไม่ชินนิดหน่อยที่อยู่ๆ เฮียก็มาทำดีใส่ เขาไม่ได้เป็นบ้าไปจริงๆ แล้วหรอกใช่ไหม แต่ตั้งแต่วันนั้นเธอกับเขาก็แทบไม่ได้คุยกันอีก มีนิดหน่อยที่ส่งรายละเอียดงานและวันเวลาเริ่มงานมาให้ในเมล ซึ่งก็มีแค่นั้นจริงๆแบบนี้เขาเรียกจีบแบบใดวะ?มะเหมียวเดินลงมาที่ชั้นล่างกะว่าจะมาหาอะไรกินรองท้องสักหน่อย แต่สิ่งที่เจอกลับเป็นพ่อที่เดินเข้ามาในบ้านพอดีพ่อ...ที่เธอแทบไม่ได้เจอหน้าเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง มะเหมียวหน้าตึงขึ้นมาในทันที เธอเดินลงไปเผชิญหน้าพ่อก่อนจะพูดออกมาเสียงแข็ง“มาทำไมคะ?”ที่นี่ไม่ต้อนรับเขาตั้งแต่วันที่เขาเลือกผู้หญิงคนนั้นแล้ว สำหรับมัดหมี่ที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรอาจจะทำใจเรียกเขาว่าพ่อได้ แต่มะเหมียวเห็นทุกอย่าง ภาพที่เขาทิ้งครอบครัวไปอย่างไม่ไยดี ทิ้งแม่ ทิ้งลูก ทิ้งทุกอย่างแล้วเอาบริษัทของตาเธอไปบริหารกับเมียใหม่ตอนนั้นเธอยังเด็ก ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงไม่ฟ้องเอาบริษัทกลับมา แต่พอได้เห็นข่าวหลายๆ ข่าวที่ออกมาว่าบริษัทใกล้เจ๊งก็เริ่มเข้าใจแล้วบางทีแม่อาจจะคิดมาดีแล้วก็ได้“วันนี้จะไปไหนเหรอลูก” วัชระผู้เป็นพ่อทักด้วยรอยยิ้ม ซึ่งก็ได้รอยยิ้มจากลูกสาวตอบกลับแต่เป็นรอยยิ้มเหยียดด้วยคว

เช้านี้มีแต่เพลงนี้ลอยเข้ามาในหัว ฉันมาทำอะไรที่นี่~มะเหมียวยืนอยู่ในห้องทำงานของภาคินทร์ด้วยอาการประหม่าเล็กๆ ที่นี่เป็นบริษัทที่ใหญ่กว่าตอนเธอฝึกงานที่ญี่ปุ่นมากนัก ตอนนั้นเป็นแค่เด็กในตำแหน่งทั่วไปคอยวิ่งช่วยงานตำแหน่งนั้นตำแหน่งนี้จนหัวหมุนไปหมด แต่วันนี้เธอกำลังจะเป็นเลขาของประธานบริษัทอันเป็นเหมือนหัวเรือใหญ่ขององค์กรที่เมนของเธอสังกัดอยู่ บนโลกใบนี้จะมีติ่งที่มีชีวิตคอมพลีตแบบนี้สักกี่คนแต่ถึงได้มาอยู่ข้างท่านประธานมะเหมียวเองก็ไม่ได้คิดใช้หน้าที่ในทางที่ไม่ชอบ เธอคิดมาทั้งคืนว่าถ้าเกิดเจอน้องๆ จะทำยังไงดี ต้องวางตัวยังไงต้องทักทายแบบไหน คิดมากจนนอนไม่หลับกว่าจะหลับก็ปาเข้าไปตีห้ากว่าๆ แล้วรู้ตัวอีกทีก็เช้า ได้แต่มายืนหาวหวอดๆ อยู่ตรงหน้าท่านประธานและเลขาของเขาทั้งสองคน“สวัสดีค่ะน้องเหมียว พี่ชื่อว่าแพทตี้นะคะ เป็นเลขาคนปัจจุบันของท่านประธานภาคินทร์ เรียกพี่แพทก็ได้ค่ะ” เลขาสาวท้องโตแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงฉะฉานน่าฟัง เธอยิ้มกว้างต้อนรับว่าที่คู่หมั้นอย่างไม่เป็นทางการของท่านประธานด้วยความยินดีก็จะไม่ให้ยินดีได้ยังไง ที่ผ่านมาเธอพยายามจะขอท่านประธานลาออกเพื่อไปเป็นแม่บ้านเต็มต

จริงๆ แล้วการทำงานก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด เธอใช้เวลาปรับตัวอยู่พักใหญ่ในที่สุดก็ทำงานได้อย่างคล่องแคล่ว เริ่มจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นเลขาจริงๆ ขึ้นมาก็วันนี้แหละ แต่ก็ต้องถือว่าเธอโชคดีอย่างหนึ่งที่เจอเจ้านายไม่ได้เรื่องมากอะไร ถึงจะรู้ว่าไอ้ที่เขาไม่เรื่องมากเพราะต้องการเอาใจเธอก็เถอะ แต่ก็ยังดีกว่าต้องมาปวดหัวแล้วหมดไฟไปตั้งแต่วันแรกอีกอย่างคือเพื่อนร่วมงานที่น่ารัก ทั้งแพทตี้และกรภัทรดูแลมะเหมียวเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง คอยช่วยเหลือทุกอย่างไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ แต่ถึงมีคนคอยช่วยคอยหนุนหลังให้เธอก็ไม่เคยคิดทำตัวขี้เกียจไม่ยอมพัฒนาตัวเอง อะไรที่ได้รับมอบหมายก็ตั้งใจทำอย่างเต็มที่ เลยทำให้แพทตี้ยิ่งเอ็นดูเด็กคนนี้เป็นพิเศษ“น้องหิวข้าวหรือยังคะ ถ้าหิวแล้วลงไปกินข้าวกันตอนนี้คนน่าจะไม่เยอะคิวไม่นาน”โรงอาหารของบริษัทตั้งแยกอยู่ที่อีกตึกหนึ่งซึ่งแทบไม่ต่างอะไรจากฟูดคอร์ตในห้างเลยสักนิด มีเมนูหลากหลายตั้งแต่อาหารไทย จีน ญี่ปุ่น รวมทั้งมีคาเฟสุดน่ารักเอาไว้ให้ได้เช็กอินและพักผ่อน ที่นี่นอกจากพนักงานในบริษัทที่ลงมาหาอะไรกินช่วงพักเที่ยง ก็ยังมีลูกค้าที่มาติดต่องานและพนักงานจากบริษัทข้างๆ หรื

สามสาวแต่งหน้าแต่งตัวกันตั้งแต่เย็นจนหัวค่ำ พระอาทิตย์ตกดินทิ้งไว้เพียงความมืดทำให้แสงสว่างภายในงานโดดเด่นขึ้นมา ผู้คนที่ได้รับเชิญต่างแต่งกายด้วยชุดราตรีสำหรับงานเลี้ยงกลางคืนเข้ามาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง เป็นหน้าที่ของหลานๆ ทั้งสามคนที่ต้องอยู่รับแขกแทนคุณย่าที่รับของขวัญจากผู้มาร่วมงานอยู่ที่โซนด้านในโดยมีน้ำหวานคอยดูแลไม่ห่างแต่จะว่าไปมีน้องชายสองคนคอยดูแลเขกในงานช่วยไม่ได้ทำให้ภาคินทร์รู้สึกสบายขึ้นเลยแม้แต่น้อย ในขณะที่เขาต้องไล่ทักทายผู้หลักผู้ใหญ่ทั่วทั้งงาน ไอ้สองคนนั้นกลับแค่นั่งจิบแชมเปญสบายใจเฉิบไม่สนโลก ทิ้งเขาเหนื่อยอยู่คนเดียวเดี๋ยวเถอะไอ้พวกน้องเวร เดี๋ยวพ่อก็ยึดหุ้นในบริษัทแทนค่าเหนื่อยซะนี่ระหว่างที่เขากำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด่าน้องชายทั้งสองอยู่ในใจ ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเข้ามาทักทาย เขาจำได้ว่านี่คือคู่ค้าคนสำคัญที่ย่าพาไปแนะนำตั้งแต่ยังเด็ก เรียกได้ว่าเป็นพาร์ทเนอร์ที่อยู่กับตระกูลคัลเลนมานานพอๆ กับบริษัทที่ก่อตั้งมาเลยก็ว่าได้“ผมต้องแสดงความยินดีเรื่องงานหมั้นของท่านประธานด้วยนะครับ เห็นว่าเป็นคนจากตระกูลวีรโชตกุล ค่อนข้างมีชื่อเลยนะนี่”ทว่าไอ้คำทักทายนั่นดัน

ให้ทายว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นแค่คิดถึงเรื่องในห้องนั้นมะเหมียวก็ยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ความใจกล้าเกินงามแบบนั้นไปเอามาจากที่ไหน วันนั้นเมาจนแทบหาทางกลับบ้านไม่ถูก แต่จังหวะที่เขาแจกมะเหงกลงที่กลางกะบาลยังคงจำได้ชัดเจน ก่อนที่เขาจะกลับบ้านไปพร้อมทิ้งคำพูดเอาไว้ว่า‘ยังเด็ก เอาไว้โตก่อนเนอะ’แง หนูไม่ได้ตั้งใจอ่อยผู้ชายนะ วันนั้นหนูแค่เมา เมาจริงๆ อีกอย่าง ไอ้ที่บอกว่าหนูยังเด็กหมายความว่าไง หนูอายุ 25 แล้ว ไม่เด็กแล้วด้วยไอ้ตอนเมามันก็ใจกล้าดีอยู่หรอก แต่พอสร่างแล้วเท่านั้นแหละความอับอายก็เข้าเล่นงานจนแทบไม่กล้าสู้หน้าอีกคน ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว มะเหมียวเอาแต่ทำงานเงียบๆ ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นอีก ครั้นพอภาคินทร์จะเข้ามาทำท่าเหมือนจะคุยเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องงาน เธอก็หลบเลี่ยงทำเป็นออกไปซื้อกาแฟบ้าง ไปเข้าห้องน้ำบ้าง ขึ้นรถก็แกล้งหลับถึงบ้านก็วิ่งขึ้นบ้านทันทีจนไม่ได้คุยกันสักทีวันนั้นคุยอะไรกันไปบ้าง ทำอะไรกันบ้างนอกจากเรื่องที่เธอจำได้หวังว่าตัวเองคงไม่ได้ทำเรื่องน่าอายมากไปกว่านั้นหรอกนะ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีหน้าไปเจอเขาอีกชั่วชีวิต“น้องเหมียวอย่าลืมเรื่