บทที่ 11 ก็แค่...รู้สึกผิด

มีแมวโมโหเรื่องในคาเฟ่วีนเขาจนหูชาไปหมด คนพี่ไม่ได้เถียงอะไรกลับปล่อยน้องบ่นไปตลอดทางจนสุดท้ายก็พอจับคำพูดได้ว่า ที่วีนเพราะเขิน เขินทั้งเขา เขินทั้งน้อง แล้วตรงนั้นก็คนเยอะเกินไป พูดจบก็มุดหน้าลงไปแต่งรูปที่เขาถ่ายให้แล้วชมว่าสวยฝีมือดีอย่างนั้นอย่างนี้

ก็แน่ล่ะ เห็นอย่างนี้เขาก็เรียนเรื่องการถ่ายรูปมาบ้าง แม้แต่ถ่ายรูปเล่นๆ กับเพื่อนหรือเซลฟี่มือของภาคินทร์ก็ไม่เคยพลาด ถ่ายมา 100 รูปอย่างน้อยรูปดีๆ ต้องมี 99

หลังจากส่งน้องกลับบ้านเขาก็ไม่ลืมถามเรื่องไปทำงานตามที่ได้คุยกับคุณย่าเอาไว้ เขาไม่ได้บังคับให้น้องมาทำแต่ถามความคิดเห็นของน้องมาแล้วเรียบร้อย ในเมื่อน้องยังไม่ได้มีงานทำเป็นหลักแหล่ง ช่วงนี้เขาก็ต้องการคนมาช่วยกรภัทร เลขาชั่วคราวของเขาที่กำลังรับหน้าที่แทนแพทตี้อยู่ด้วย น้องเลยตกลงเพราะเห็นว่างานไม่ได้สำคัญถึงขั้นจะทำบริษัทเขาล่มได้

หลักๆ ก็แค่กลัวทำงานพลาดแล้วโดนดุ แต่ถามว่าใครจะกล้าดุ เด็กเส้นของท่านประธานใหญ่อย่างคุณหญิงรฐาทั้งคน

ส่งน้องเสร็จแล้วแทนที่เขาจะได้กลับบ้านไปพักผ่อนหรือเข้าฟิตเนสเหมือนทุกที กลับได้รับสายจากดีเทลเพื่อนรักเรียกให้ออกมาดื่มกันสักวัน ใจอยากปฏิเสธแต่ก็มีเรื่องอยากปรึกษามันนิดหน่อยเลยตอบตกลง

คลับ Kmnxx

ปกติแล้วภาคินทร์ไม่ใช่คนชอบเที่ยวกลางคืน ที่เที่ยวส่วนใหญ่เขาก็ไม่ค่อยรู้จักเลยนัดเพื่อนมานั่งที่ร้านของน้องชายฝาแฝด ดีเทล เพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาลเข้ามานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อรอตั้งแต่ยังไม่ถึงสองทุ่มดีด้วยซ้ำ

เรื่องดื่มเรื่องดริ๊งก์ไว้ใจไอ้หมอนี่ได้เลย ตั้งแต่รู้จักกันมาบอกเลยว่าดีเทลน่ะขี้เมาตัวพ่อ ออกทุกวันเมาทุกวัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังสามารถบริหารค่ายเพลงของตัวเองจนทำกำไรเพิ่มขึ้นทุกปีได้ เรื่องความสามารถวัดจากความขี้เมาไม่ได้จริงๆ

“มาช้าว่ะ”

ดีเทลบ่นอุบ ภาคินทร์ถึงกับต้องยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนนี้เพิ่งจะสามทุ่มนิดๆ เขาไม่ได้บอกมันว่านัดกี่โมง เป็นเขาที่มาช้าหรือดีเทลมาเร็วเองกันแน่

“เออ ขอโทษ ไถ่โทษด้วยการเลี้ยงวันนี้แล้วกัน”

“อันนั้นไม่เกี่ยว มึงต้องเลี้ยงอยู่แล้ว ร้านน้องมึงมึงได้ราคาพิเศษกว่ากูแน่ๆ”

กลับกันเลยอะดิ ยิ่งคามินทร์รู้ว่าพี่ชายฝาแฝดเข้ามาใช้บริการยิ่งจะชาร์จค่าบริการแพงกว่าเดิม หาเรื่องเสียเงินเพิ่มโดยใช่เหตุแท้ๆ

“แล้วนี่มึงมีเรื่องข้องใจอะไรวะ ให้กูเดานะ เรื่องว่าที่คู่หมั้นที่ย่ามึงหามาให้คนนั้นใช่ปะ?” ดีเทลมองหน้าเพื่อนแล้วลองเดา แต่ดันเดาถูกทุกคำจนภาคินทร์ได้แต่ส่ายหัวด้วยความเหนื่อยใจ

“เดาเก่ง” ภาคินทร์นั่งลงที่นั่งตรงข้ามเพื่อน แล้วยกขาขึ้นไขว่ห้างเอนหลังไปกับโซฟา “ไม่ไปเป็นหมอดูล่ะมึง”

“เปล่าหรอก กูรู้จากชมมุกเมื่อตอนเย็นนี้เอง ทำไมวะ เด็กคนนั้นที่มึงเคยบอกว่าไม่ชอบใช่ปะกูจำได้ แล้วอะไรทำให้มึงเปลี่ยนใจในชั่วข้ามคืนวะ”

ดีเทลซักละเอียดยิบ คบกันมาก็หลายปี เขาไม่เคยเห็นไอ้เพื่อนคนนี้จริงจังกับการเข้าหาผู้หญิงมากเท่านี้มาก่อน เขาเองก็พอรู้จักเด็กที่ชื่อเหมียวอยู่บ้าง ด้วยเมื่อก่อนเธอมักจะมาวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวภาคินทร์เป็นประจำ ซ้ำยังตีกับชมมุกบ่อยจนกลายเป็นคอนเทนต์ประจำวันที่ต้องลุ้นว่าวันนี้จะมาเรื่องอะไรอีก

“กูเปล่าตัดสินใจเร็ว” ภาคินทร์ว่าพร้อมกระดกเหล้าเข้าปาก วันนี้รสเหล้าหวานเป็นพิเศษ ไม่รู้เพราะอารมณ์ที่ดีกว่าปกติ หรือเพราะไอ้เพื่อนตัวแสบชงมาผิดสูตรกันแน่

“ไม่ตัดสินใจเร็วเลยครับ ไหนมึงเคยบอกว่าไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากมีชีวิตเหมือนพ่อตัวเองที่มีคนอื่นจนแม่ตรอมใจ แล้วก็ไม่อยากวุ่นวายเหมือนน้องชายฝาแฝดสองคน กูเห็นมึงหาทางปฏิเสธสาวๆ สวยๆ ไฮโซหลายคนที่ย่าหามาให้ แล้วตอนนี้คือ กลืนน้ำลายตัวเอง?”

ไอ้เพื่อนเขาคนนี้มันแทบจะเรียกได้ว่าไม่มีหัวใจ ดีเทลรู้เช่นเห็นชาติกันจนไม่รู้แล้วว่าจะเลิกคบกันไปได้ยังไง เมื่อก่อนเพื่อนบ่นทุกวันว่าช่วยหาทางล้มการดูตัวให้หน่อย แต่วันนี้กลับมีสายตาเหมือนคนคลั่งรักทั้งที่เจอน้องเหมียวได้ไม่ถึงสามวัน

ถ้าไม่ใช่ผีบ้าเข้าเพื่อนเขา ก็คงโดนดีดน้ำมันพรายใส่แน่ๆ

“แล้วมันแปลกยังไง การที่กูจะชอบใครแล้วจีบเลย มึงเองก็อยากให้กูแต่ง คอยแซะกูทุกวันอย่าคิดว่ากูไม่รู้”

แต่งๆ ไปซะทีเหอะ รำคาญลูกตามัวแต่ทำหล่ออยู่ได้ คำที่ภาคินทร์ได้ยินจากปากดีเทลจนกลายเป็นความเคยชิน มันชอบหาว่าเขาแย่งซีนจนไม่มีสาวๆ เข้ามาสนใจ ที่จริงก็แค่ข้ออ้าง ตัวมันเองมัวแต่เล็งสาวในบ้านจนไม่สนคนอื่นเสียมากกว่า

ถ้าหากมันเรียกเขาว่า ประธานไร้ใจ เขาเองก็จะมอบฉายาให้ดีเทลว่า ไอ้สมภารกินไก่วัด

“กับคนอื่นไม่แปลก แต่กับมึงนี่ดิ เมื่อก่อนมึงไม่ชอบน้องไม่ใช่เหรอ แล้วอะไรมาเปลี่ยนใจมึงวะ?”

“ตอนนี้ก็ไม่ได้ชอบ” เขาตอบกลับแบบไม่ต้องคิด

“ไม่ชอบแล้วแต่งงานเพื่อ?”

รู้สึกผิดละมั้ง เขาเคยเล่าไปแล้วว่าเมื่อก่อนตัวเองทำตัวไม่ดีกับน้องเอาไว้ แม้ว่าเมื่อก่อนจะต่างคนต่างป่วนกันไปมาจนนับไม่ได้แล้วว่าใครเริ่มก่อน แต่ในฐานะของผู้ใหญ่เขาก็ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้

อีกอย่าง การแต่งงานกับน้องคงไม่ได้แย่เท่าไร เขาไม่ใช่คนที่จะรู้สึกถูกชะตากับใครง่ายๆ ตั้งแต่แรกเจอ แต่กับน้อง วันที่เจอกันในคาเฟ่วันนั้นเขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะชอบน้องอยู่นิดหน่อย

ในเมื่อพอจะชอบอยู่บ้าง ลองดูก็ไม่เสียหาย

“เออ ไอ้เหี้ย กูถามแค่นี้ต้องนั่งทำหน้าคลั่งรักอยู่ได้ น่าหมั่นไส้ว่ะ”

ดีเทลถึงกับต้องค่อนแคะเพื่อนด้วยความหมั่นไส้เมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบไปนาน

“ทำหน้าคลั่งรักอะไรของมึง เพ้อเจ้อ แดกเหล้าจนหลอนไปหมดแล้วมั้ง”

“ครับๆ ไอ้ท่านประธาน ไม่คลั่งรักก็ไม่คลั่งรักเนอะ แต่คนนี้จริงจัง?”

“ก็ยังไม่รู้ คงต้องลองดูก่อน”

“ลองดูเหี้ยอะไรของมึง แต่งงานไม่ใช่ชิมอาหารตามฟูดคอร์ต ลองแล้วไม่ใช่ทำไง เลิกงี้?”

“ก็เหมือนกับกระบวนการทำงานของซีรีส์สักเรื่อง ก่อนคนจะสนใจก็ต้องได้ดูทีเซอร์ก่อน ซีรีส์ฉายก็ต้องลองดู ถ้าดูแล้วไม่ติดใจก็แยกย้าย มันยากตรงไหน”

กระบวนการทางความคิดของไอ้ประธานทำให้ดีเทลปวดหัวตุ้บๆ ได้ยินอย่างนี้แล้วเขาอยากจะเข้าไปช่วยผู้ประสบภัยอย่างมะเหมียวขึ้นมาทันที น้องมันก็ตัวแค่นี้ จะมารับมือคนมองทุกอย่างเป็นธุรกิจอย่างไอ้ภาคินทร์ได้ยังไง

“เอาดีๆ นะมึง นั่นเพื่อนคะนิ้งนะ กูไม่อยากเห็นน้องเสียใจ”

ดีเทลปรามเพื่อนเสียงเครียด เขาเป็นคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเป็นทุนเดิม ขนาดคนข้างบ้านที่ไม่ได้รู้จักมักคุ้นเขายังเข้าไปยุ่งจนกลายเป็นเรื่องอีนุงตุงนัง แล้วนี่เพื่อนของว่าที่แฟนทั้งคนทำไมเขาจะไม่ช่วย

เรื่องของเขากับเพื่อนของว่าที่คู่หมั้นเพื่อนมันยุ่งเหยิงนิดหน่อย รู้แค่ว่าตอนนี้เขากำลังตามจีบคะนิ้งอยู่ เป็นความสัมพันธ์ที่ทำให้ภาคินทร์ต้องขมวดคิ้วถามอย่างงงๆ

“เพื่อนคะนิ้งอะไรวะ มึงกับน้องนิ้งไปอะไรกันตั้งแต่ตอนไหน”

เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนเห็นเด็กที่ชื่อคะนิ้งอยู่กับมะเหมียวตลอดเวลา เรียกได้ว่ามีเหมียวที่ไหนมีนิ้งที่นั่น แต่พอหลังจากสองสาวไปเรียนต่อญี่ปุ่นก็ไม่รู้ว่ายังคบกันอยู่ไหม แล้วมาตอนนี้ดีเทลดันพูดชื่อคะนิ้งออกมาหน้าตาเฉยเหมือนแอบมีความสัมพันธ์กันมานานอีก

ต้องมีอะไรแน่ๆ

“เออ ไม่ต้องมาจับผิดกู เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” ดีเทลบอกปัด

“งั้นก็ช่างมึง แล้วกูไปทำน้องเสียใจตอนไหน อย่าพูดจาหมาๆ ดิ” คำที่อีกฝ่ายตอบกลับมาทำให้เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ ในทีแรกนึกอยากจะซัดหมัดเข้าหน้าเพื่อนสักที

แต่มันดันติดที่ว่าไอ้เพื่อนคนนี้มันดันหมัดหนักกว่าเขา ด้วยทั้งส่วนสูงที่ต่างกันเกือบคืบ แล้วขนาดตัวก็ต่างกันมาก ดีเทลเป็นผู้ชายตัวเล็ก หน้าหวาน ยิ้มเก่ง ชอบทำทรงผมอย่างที่สาววาย[1]เรียกว่าคนสวยขา หลายครั้งที่เดินกับภาคินทร์ซึ่งตัวสูงโปร่ง มีกล้ามเล็กน้อยตามประสาคนชอบเล่นกีฬา ใบหน้าคมไทป์พระเอก เลยทำให้ถูกจับจิ้นกันอยู่บ่อยๆ

จะว่าไปถ้าเกิดว่าภาคินทร์ไม่ยอมแต่งงานสักที เขาเองก็คิดเหมือนกันว่าไอ้เพื่อนรักต้องแอบอยากเล่นเพื่อนแน่ๆ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว

“ไม่ทำก็ไม่ทำ แต่อย่าให้เห็นว่าคะนิ้งเครียดเพราะเพื่อนโดนหักอกนะ มึงตาย”

“ไอ้ห่า คบกันแล้วเหรอวะห่วงลามไปถึงเพื่อนเขาแล้วเนี่ย ถามจริงเหอะ มึงอยากเป็นแฟนเขาหรืออยากเป็นพ่อ?”

ถามได้จี้จุดมากเพื่อน ไม่ต้องอยากเป็นทุกวันนี้ยัยนั่นก็แทบจะมองเขาเป็นพ่ออยู่แล้ว เอาน่า อายุที่ห่างกันมันก็เหมือนสีสันหนึ่งของชีวิต ไม่ต้องไปคิดอะไรมาก ไม่มีผลต่อแนวราบอยู่แล้ว

“เออ กูมันอีกนิดจะเป็นพ่อเขาได้แล้ว แล้วไง มึงก็อายุเท่ากัน มะเหมียวกับคะนิ้งก็อายุเท่ากันปะวะ มันก็พ่อเหมือนกันนั่นแหละ”

“พ่อของมึง มึงกับพ่อกู มันคนละความหมายกัน อีกอย่าง อย่าสะเออะมาเรียกชื่อมะเหมียวแบบนั้น ชื่อนั้นกูตั้งให้ กูเรียกได้คนเดียว”

“คร้าบบบ ไอ้ท่านประธาน เมื่อก่อนทำเป็นไม่ชอบ ไม่เอา ไม่อยากเข้าใกล้ ตอนนี้มีชื่อที่เรียกกันสองคนซะงั้น แล้วบอกไม่คลั่งรัก ถุย!”

“สถุน ไอ้สัตว์”

ได้ยินอย่างนั้นแล้วเขาก็สบายใจ คนอย่างไอ้ประธานภาคินทร์ถ้าไม่สนใจใครจริงๆ ไม่มีวันเอาตัวเองเข้าไปข้องแวะเด็ดขาด แล้วปากแบบนี้แต่ก็อยากลองเขาตั้งแต่เจอครั้งแรก อยากรู้เหมือนกันว่าจะลองไปได้สักกี่น้ำ

“กูจะคอยดูว่ามึงจะได้ลองแล้วเท หรือกลายเป็นหมาให้แมวมันจูง ไอ้คนไร้ใจ!”

[1] กลุ่มแฟนคลับสาวที่ชื่นชอบในความสัมพันธ์แบบชายรักชาย หากเป็นผู้ชายจะถูกเรียกว่า หนุ่มวาย