All Chapters of เกมส์ล่าคว้าหัวใจรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ต้นน้ำลอบมองนายแพทย์อนวินท์กำลังวิ่งเตะบอลกับลูกชาย นัยน์ตาเธอรื้นด้วยน้ำตา ภาพแบบนี้มันเคยอยู่ในความฝัน ภาพครอบครัวที่แม่ทำอาหาร พ่อและลูกชายวิ่งเล่นที่สนามหน้าบ้าน ใครจะเชื่อภาพฝันที่เคยอยู่ในภวังค์ความคิดเมื่อหลายปีก่อนวันนี้กลับเป็นภาพแห่งความจริงเสียงหัวเราะของเด็กชายนนทวัตรสลับกับเสียงหัวเราะของนายแพทย์อนวินท์ซึ่งน้อยครั้งจะมีคนได้ยินเพราะบุคลิกของหมอที่เคร่งขรึมและเอาจริงเอาจัง ตั้งแต่ชายหนุ่มอยู่มัธยมปลายจนกระทั่งเรียนจบยังเป็นภาพจำมิรู้ลืม แม้กระทั่งแต่งงานกันแล้วต้นน้ำจำได้ว่าก็ไม่บ่อยนักที่จะได้ยินชายหนุ่มหัวเราะเสียงแจ่มใสแบบนี้อาจเป็นเพราะภาระหน้าที่รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนเมื่อหลายปีก่อนงานค่อนข้างหนัก ตอนนี้ชายหนุ่มได้เลื่อนขึ้นมาเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลแล้ว เนื่องจากนายแพทย์เอกชัยได้เกษียณตัวเองเมื่อสองปีก่อนตามคำบอกเล่าของเพื่อนสาวคนสนิท ต้นน้ำมองภาพนั้นหัวใจรู้สึกปวดร้าวขึ้นมา เมื่อนึกว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าถ้าชายหนุ่มต้องกลับไปปฏิบัติหน้าที่ที่กรุงเทพฯ หญิงสาวไม่อยากนึกภาพว่าลูกชายตัวน้อยจะเศร้าใจเพียงไรยิ่งเห็นภาพความสุขของบุตรชายยิ่งทำให้พยาบาลสาวนึกหวั่

นี่ค่ะ ห้องพี่หมอ” ต้นน้ำเปิดประตูห้องพักแขกที่ดัดแปลงมาจากห้องเก็บของ มีเพียงเตียงเล็กๆ เป็นเตียงเดี่ยว จัดไว้อย่างเรียบร้อย “ไปกันเถอะเรย์ ไปห้องเรา” ต้นน้ำจับมือเพื่อนชายแน่น แล้วเดินออกจากห้องพักแขกอย่างรวดเร็ว ต้นน้ำเดินนำ เพื่อนชายหนุ่มมาหยุดที่หน้าห้องของตัวเอง และเปิดห้องเข้าไป ทั้งสองคนกำลังจะก้าวเข้าไปในห้อง “เดี๋ยว...” “พี่หมอต้องการอะไรอีกคะ” “พี่แค่ต้องการ เคลียร์บางอย่างกับน้ำก่อน” “อะไรคะ” “คุณนอนที่ไหน คุณเรย์” “เรย์ก็ต้องนอนกับน้ำสิ เราจดทะเบียนกันแล้ว น้ำบอกพี่หมอไปแล้วไงว่าน้ำมีสามีแล้ว” ต้นน้ำพูดน้ำเสียงแข็ง “ตกลงคุณจะนอนห้องนี้กับสามีของคุณ” สรรพนามเริ่มเปลี่ยน ทำให้ต้นน้ำรู้ทันทีว่า นายแพทย์หนุ่มกำลังอยู่ในอารมณ์เช่นไร เรย์ รัตนชาติ เริ่มอึดอัดกับภาวะระหว่างเราสามคน ตอนนี้ตนเองเริ่มรู้สึกว่ากำลังจะมีพายุลูกใหญ่กำลังซัดตัวเองด้วยเช่นกัน อนวินท์แทรกตัวผ่านคนสองคนเข้าไปอยู่ในห้องนอนของพยาบาลสาว ท่ามกลางความตกตะลึงของพยาบาลสาว และเพื่อนชายคนสนิท “พี่หมอเข้ามาห้องน้ำทำไม ออกไปสิ ห้องตัวเองอยู่ห้องโน้น” “ตกลงน้ำจะยืนยันว่า จะนอนห้องนี้กับสามีใช่ไหม”

“ไอ้บ้า..ปล่อยนะ” เสียงของต้นน้ำบ่นพึมพำอยู่ในลำคอ อนวินท์ต้องการจะจูบลงโทษ แต่เหมือนน้ำมันมันใกล้ไฟ เหมือนเป็นเชื้อเพลิงชั้นดีก็ลุกโพลง ทำให้ชายหนุ่มเริ่มลดระดับความรุนแรงลง ก่อนจะมาสะดุดเมื่อสัมผัสถึงหยาดน้ำตาที่เปียกแก้มของภรรยาสาว ต้นน้ำเมื่อดิ้นรนแล้วไม่ชนะ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลเพราะความเจ็บใจ อนวินท์หยุดชะงัก ก่อนจะหยุดรุกรานภรรยาสาวทันทีที่สัมผัสถึงหยาดน้ำตา “เอาล่ะ เป็นอันเข้าใจกันแล้วว่าเราต้องนอนด้วยกันในห้องนี้ แต่น้ำไม่ต้องกลัวว่าพี่จะทำอะไรพี่เป็นสุภาพบุรุษพอ เข้าใจไหมพี่จะไปอาบน้ำก่อน แล้วอย่าออกจากห้องนี้เด็ดขาด ไม่งั้นพรุ่งนี้เราคงต้องกลับกรุงเทพฯ พร้อมๆ กัน” “ไม่ต้องมาขู่” “น้ำก็รู้ว่าพี่ทำจริง” “คนใจร้าย” ต้นน้ำพูดเสียงกระแทก “ช่วยไม่ได้ น้ำบังคับให้พี่ทำแบบนี้เอง” อนวินท์พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ต้นน้ำมองตามนายแพทย์หนุ่ม ด้วยความอึดอัดใจ “นี่เราต้องนอนกับเขาทุกคืนเหรอเนี่ย ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้” ต้นน้ำปิดหน้า แล้วร้องไห้ด้วยความอึดอัดภายในใจหลายๆ เรื่อง แล้วรู้ว่าอนาคตอีกสามเดือนนี้คงเป็นอะไรที่ยากลำบากมากสำหรับเธอที่ต้องมาอยู่ในห้องนอนเดียวก

“พี่หมอ ฟังก่อน” ต้นน้ำถอยหลังจน ร่างของเธอชนกับหัวเตียง ใบหน้าหญิงสาวหวาดกลัว “ไม่ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ฟังอะไรทั้งนั้น” อนวินท์กระแทกริมฝีปากลงบนริมฝีปากหญิงสาวแรง บดเบียดหนัก เม้มหนักหน่วง ต้นน้ำพยายามเบนหน้าหนี ยิ่งทำให้ชายหนุ่มซุกไซ้ที่ซอกคอขาว ตะบมจูบรุนแรง ก่อนจะเม้มหนักๆ ต้นน้ำน้ำตาไหลด้วยความโกรธ มือของหญิงสาวทั้งข่วนทั้งหยิก ชายหนุ่มหาได้สะทกสะท้านไม่ กลับยิ่งโหมกระหน่ำทั้งจูบ ทั้งเม้มกัดจนต้นน้ำรู้สึกเจ็บ แล้วเสียวซ่านไปทั่ว “ฉันเกลียดคุณ” ต้นน้ำพึมพำ กระแทกเสียงมือก็ยังทั้งผลัก ทั้งหยิก แต่ยิ่งหยิกยิ่งข่วน ชายหนุ่มยิ่งรุกเร้าหนักหน่วงจนต้นน้ำเจ็บระบมไปทั้งริมฝีปากและซอกคอ “พี่ชอบความเกลียดของน้ำ มันดีกว่าน้ำจะเย็นชากับพี่” อนวินท์กระซิบพูด พลางจูบระที่หน้าอกสวยบราเซียตัวสวยหลุดออกจากร่างกาย ไปตอนไหนไม่รู้ ต้นน้ำรู้สึกหนาวยะเยือก ก่อนจะร้อนผ่าวเมื่ออนวินท์ขยับมือประกบสองเต้าอวบ และเริ่มขยำหนักหน่วง ต้นน้ำเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง หญิงสาวขยับตัวจะหนีแต่ยิ่งเหมือนทำให้ชายหนุ่มบีบขยำหน้าอกสวยได้อย่างเต็มที่ “ไม่นะ..ปล่อยนะ” น้ำตาเหือดแห้งไปเพราะรู้สึกความร้อนผ่าวจากภายในกำล

สวนสัตว์เชียงใหม่ อนวินท์แอบลอบมองภรรยาสาวแล้วนึกขำที่หญิงสาวนั่งกอดอกเกือบตลอดทาง ก่อนจะหันไปยิ้มให้เด็กชายนนทวัตรที่นอนดูดนม อนวินท์ต้องการให้ลูกชายเป็นระเบียบจึงจัดให้ไปนั่งด้านหลัง ตอนแรกเด็กชายแอบมีงอแง แต่อนวินท์ก็มีมาตรการกำหราบโดยที่เด็กชายทำตามแต่โดยดี ต้นน้ำเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ปกติน้องนนท์จะไม่ยอมอะไรง่ายๆ จนกว่าจะได้สิ่งที่ตนเองปรารถนา ต้นน้ำมีลูกชายเพียงคนเดียวดังนั้นอะไรที่เด็กชายต้องการ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงต้นน้ำก็พร้อมจะทำตามใจลูกชายตัวน้อยอย่างเต็มที่ ดังนั้นหญิงสาวมักจะเห็นเด็กชายจะร้องไห้จนกว่าจะได้สิ่งที่พอใจ ต้นน้ำจึงแปลกใจแค่อนวินท์พูดแค่สองสามประโยค เด็กชายก็ยอมไปนั่งที่ที่นั่งเด็กอย่างโดยดี แถมยังชอบอีกด้วย “น้ำหิวไหมไม่ได้ทานอะไรเลย พี่กับน้องนนท์รองท้องกันบ้างแล้ว” ต้นน้ำนิ่งเงียบทำเสมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูด อนวินท์แกล้งเลี้ยวรถแล้วโน้มตัวมาใกล้ ต้นน้ำหันไป หมายจะด่าแต่ก็อึ้งเมื่อใบหน้าของเขาและเธอห่างกันนิดเดียว ในขณะที่รถติดสัญญาณไฟแดง “พี่ถาม ได้ยินไหมครับ” อนวินท์กระซิบถาม ตาจ้องหน้าภรรยาสาว แววตาส่งความหมายพิเศษ ต้นน้ำนั่งนิ่ง รีบหลบตาหญิงส