All Chapters of เกมส์ล่าคว้าหัวใจรัก: Chapter 41 - Chapter 50

ต้นน้ำรู้สึกเสมือนร่างกายกำลังตื่นตัวไปแทบทุกส่วน มือที่ถูกกดไว้ถูกปลดปล่อย ชายหนุ่มใช้ทั้งริมฝีปากและมือทั้งลูบไล้ทั้งถอดทั้งดึงจนเสื้อผ้าแทบทุกชิ้นหลุดออกไปจากร่างกาย ต้นน้ำรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ที่กำลังเผชิญตรงหน้า ร่างกายแพ้จิตใจก็กำลังแพ้เพราะความรู้สึกรักชายหนุ่มก็ยังมีอยู่เปี่ยมล้น อนวินท์ใช้ริมฝีปากทั้งจูบทั้งกัดเม้มจนต้นน้ำรู้สึกวาบหวาม แล้วปราการที่ตั้งไว้สูงตระหง่านก็พังครืนเมื่อกำลังต่อสู้กับความพิศวาสที่ถูกปลุกขึ้นมาราวกับไฟไหม้ป่า จากการเป็นผู้รับก็กลายเป็นการร่วมมือ หญิงสาวรู้ตัวว่ายังไงก็ไม่เคยเอาชนะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าได้แม้สักครั้งเดียว ความคิดของหญิงสาวหลุดลอยเมื่อชายหนุ่มใช้มือลูบไล้หน้าอกก่อนที่ลิ้นเรียวร้ายจะฉกพุ่งเป้าไปที่ดอกบัวสวย ชายหนุ่มตวัดไล้เลียขบเม้มดูดดึงราวกับเป็นของหวาน เสียงของหญิงสาวครวญครางเบาๆ อนวินท์อมยิ้มนิดๆ เมื่อสามารถทำให้ภรรยาสาวมีความสุขในการร่วมรักก่อนที่ทั้งสองจะพากันขึ้นสวรรค์ โดยลืมสนิทว่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ยังหน้าดำคร่ำเครียดทะเลาะกัน ทั้งคู่ราวกับน้ำมันกับไฟมาเจอกัน เจอกันกี่ครั้งก็เผาผลาญ เสียงกรีดร้องเบาๆ ของทั้งเขาและเธอการันตีได

“คุณหมอคงได้เห็นแค่คลิปเดียว...แต่พวกเราในห้องนี้เห็นทั้งสองคลิปแล้วเปรียบเทียบกัน ประกอบกับคำสารภาพของแม่บ้านของโรงพยาบาล คนที่คุณหมอไปแย่งถาดเครื่องดื่มในวันนั้น ก็เพียงพอแล้ว” นายแพทย์สุชาติชูเมมโมรี่สติ๊กอีกอัน ก่อนจะเสียบเข้ากับเครื่องแล้วต่อไปที่จอยักษ์แพทย์หญิงนิภาจ้องไปที่จอภาพที่ใหญ่เกือบหนึ่งร้อยนิ้ว ก่อนจะส่งเสียงกรีดร้อง เพราะใบหน้าของผู้หญิงในรูป เป็นตัวเธอที่เห็นชัดเจน รูปร่างที่เปลือยเปล่า ทำให้แพทย์หญิงนิภากรีดร้องอีกครั้งด้วยความอับอาย“ไอ้บ้า นี่แก แกแบล็คเมล์ฉันเหรอ...”“เปล่า ผมก็แค่ป้องกันตัวเอง ถ้าคุณไม่เล่นผมก่อน..คลิปนี้ผมจะเก็บมันไว้และตายไปกับผม แต่นี่คุณไปลากคนบริสุทธิ์ให้มารับบาป เพราะความเห็นแก่ตัวของคุณ...นี่ยังไม่รวมที่คุณให้แม่ของคุณเล่นละครตบตาวินท์ แกล้งป่วยมาหลายปีนี้อีกนะ"“ไอ้บ้า...ไอ้ ฉันอยากฆ่าแกนัก” แพทย์หญิงนิภากระโจนเข้ามาหมายจะตีนายแพทย์รุ่นพี่ด้วยความโกรธแค้น แต่บุรุษพยาบาลที่อยู่ข้างประตู กรูเข้ามาจับหญิงสาวเอาไว้“หมอนิ คุณเป็นหมอรู้ใช่ไหม ยาที่คุณใช้กับทั้งพี่หมอและผม มีผลข้างเคียงกับบุคคลที่ถูกใช้อย่างไง คุณก็ได้เรียนมา เท่าๆ กับพวกเราใ

“ฮัลโหล” จอยรับโทรศัพท์เสียงอ่อย ในใจนึกสงสารเพื่อนสาว ที่ต้องมาผจญกับเรื่องบ้าๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้น“จอย พี่หมอล่ะ ขอคุยกับพี่หมอหน่อย”“เออ พี่หมอ...เออ ติดคนไข้ด่วน”“คนไข้ที่ไหน” น้ำเสียงต้นน้ำเริ่มเย็นเฉียบ มือกำแน่นด้วยความโกรธ“เออ คนไข้พิเศษนะแก พี่หมอสั่งว่าจะไปช้าหน่อย แต่ไปแน่ๆ”“ยังงั้นเหรอ บอกพี่หมอนะ ว่าโอกาสมันไม่ได้มีหลายครั้ง และความอดทนของคนมันก็มีที่สิ้นสุด และความรักที่มันไม่เคยมีค่า มันก็หมดลงได้เหมือนกัน จำทุกคำนะแก”“เออๆ แกอย่าคิดมากนะ พี่หมอรักแกที่สุดแหละ” จอยพูดแล้ววางสาย“เป็นอะไร น้ำพูดอะไรจอย” อนวินท์รีบถาม“เปล่าๆ ค่ะ คุณหมอรีบไปจัดการยัยหมอผีนั่นเถอะค่ะ”“จอย...” น้ำเสียงอนวินท์ออกเสียงปราม “ก็จริงอ่ะ ทำไมต้องมาเป็นอุปสรรคด้วยนะ พี่หมอน่าจะปล่อยให้นาง ตายๆ ไป ใช่โปรเตสเซียมคลอไรด์หรือเปล่าก็ไม่รู้”“แล้วถ้ามันเป็นจริง คุณจะให้ผมเห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตาหรือไง” น้ำเสียงอนวินท์เข้ม นัยน์ตาดุดัน“เปล่าค่ะ ก็แค่เซ็งแทนเพื่อน” จอยพูดน้ำเสียงอ่อยคอนโดฯ จัสมินแพทย์หญิงนิภาได้รับรายงานจากโอเปเรเตอร์ว่า นายแพทย์หนุ่มได้มาถึงแล้ว หญิงสาวรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดน

ต้นน้ำมองนาฬิกาด้วยความหงุดหงิด หญิงสาวเดินไปเดินมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะได้ยินเสียงข้อความ เมื่อหญิงสาวอ่านก็แทบอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้ง “พี่หมอ น้ำทนไม่ไหวแล้วนะ นี่พี่หมอกล้าทำกับน้ำจริงๆ ใช่ไหม” ต้นน้ำนั่งน้ำตาไหล ก่อนจะมองไปที่ดอกไม้ จานอาหารที่ถูกจัดอย่างประณีต หญิงสาวยกจานขึ้นมามองก่อนยิ้มอย่างขมขื่น น้ำตาไหลด้วยความเจ็บปวด หญิงสาวเอื้อมมือไปเปิดถังขยะก่อนจะเทอาหารลงไป ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่ห้องครัวแล้วร้องไห้ หญิงสาวเอาใบหน้าซบที่หัวเข่า ก่อนจะเหม่อมองไปที่รูปที่ติดข้างฝาในห้องครัว มองไปรอบๆ ตัว ก่อนจะตัดสินใจกับตนเอง หญิงสาวลุกขึ้นยืนเดินไปหยิบมือถือ กดปิดสัญญาณ ก่อนจะขึ้นไปบนบ้าน ลงมือจัดเสื้อผ้าด้วยความคิดที่เด็ดเดี่ยวต้นน้ำให้แม่บ้านคนสนิทนำลูกชายเพียงคนเดียวไปฝากไว้กับมารดา โดยให้เหตุผลกับลูกชายว่ามีธุระสำคัญต้องจัดการ หญิงสาววางกระเป๋าเดินทางไว้ข้างๆ ประตู ก่อนจะนั่งรอชายหนุ่มที่ห้องรับแขกด้วยหัวใจที่ร้อนระอุ โรงพยาบาลเลิศวสินอนวินท์ยืนมองเพื่อนสาวก่อนจะมองไปที่นาฬิกาแล้วถอนหายใจ เหลียวไปมองพยาบาลสาวที่ยืนหาว “จอย ผมว่าถ้าคุณไม่ไหว ให้พยาบาลคนอื่นมาดูหมอนิก็ได้นะ เธอไ

ก๊อกๆ“เชิญครับ” อนวินท์เอ่ยปากอนุญาตทั้งๆ ที่ยังหงุดหงิด“อ้าว พี่หมอ มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าครับ”นายแพทย์สุชาติมองหน้าชายหนุ่มรุ่นน้อง พร้อมปลายตามองไปที่เอกสารตรงหน้า แต่เลือกที่จะเงียบก่อนจะนั่งที่เก้าอี้ “พี่ว่า จะมาชวนหมอไปงานศพ แม่หมอนิภาด้วยกัน”“จองวัดเรียบร้อยแล้วเหรอครับ รวดเร็วดีนะ ตกลงครับ ผมขอติดรถพี่หมอไปนะครับ ไม่อยากขับรถเลย วันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี”“ได้สิ ชวนหมอภัทรอีกคนจะได้ประหยัดช่วยชาติ” นายแพทย์สุชาติลุกขึ้นยืน เอื้อมมือมาจับที่ไหล่“พี่ว่า ช่วงนี้หมอเครียดกับงานไปนะ ชวนน้ำไปพักผ่อน เผื่อจะทำให้อะไรดีขึ้น”อนวินท์เงยหน้ามองชายหนุ่มรุ่นพี่ แววตาครุ่นคิด“หมอไม่ต้องเล่า พี่เข้าใจพี่เคยมีครอบครัวมาก่อน อีกสองชั่วโมงเจอกันที่ลานจอดรถนะวินท์”“ครับพี่หมอ”ภายในงานสวดอภิธรรม คุณหญิงอำภาจัดแบบเรียบง่าย แขกผู้ใหญ่ในสายอาชีพหลากหลายคน อนวินท์ยืนอึดอัด เพราะตั้งแต่เข้ามาในงานแพทย์หญิงนิภาก็เกาะแขนแจ จนทำให้เป็นเป้าสายตาของคนภายในงานอนวินท์เอื้อมมือมาปลดข้อมือของหญิงสาวที่เกาะไว้แน่น เมื่อเริ่มรู้สึกว่าตนเองเป็นเป้าสายตาของพนักงาน พยาบาล และแม่บ้านในโรงพยาบาลที่มาร่วมงาน