Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง: Bab 21 - Bab 30

ณ จวนตระกูลหยางทันทีที่สองเท้าเหยียบอาณาเขตของจวน บ่าวสาวใช้ผู้หนึ่งที่เหมือนยืนรอการมาของทายาทตระกูลหยางหนึ่งเดียวผู้นี้อยู่แล้วก็ปรี่เข้ามาดักหน้าเจ้านายอย่างใจกล้า“คุณชายเจ้าคะ ฮูหยินหยางเซียงต้องการพูดคุยกับคุณชายเจ้าค่ะ”หยางเซียงคือมารดาเลี้ยงของชายหนุ่มที่เขามิค่อยสนิทกับนางเท่าไหร่นักเพราะแม้ว่ามารดาเขาสิ้นชีวิตลงตั้งแต่เขายังเด็กทว่าแม่เลี้ยงก็มิค่อยได้มีโอกาสเลี้ยงดูเด็กที่วันๆ อยู่ที่ค่ายทหารของบิดาคนนี้สักเท่าไหร่นักความสัมพันธ์ของเขาและนางจึงห่างเหินแต่หยางเหวินก็เคารพนางในฐานะแม่เลี้ยงคนหนึ่ง มิได้รังเกียจอันใด“เรียกข้าอย่างนั้นรึ ได้ นำไปสิ ท่านแม่อยู่ที่ใด”“เจ้าค่ะ”บ่าวสาวใช้ค้อมตัวเดินนำเจ้านายหนุ่มไปยังเรือนหลักอันเป็นเรือนที่บิดาและมารดาเลี้ยงของเขาอยู่ซึ่งตอนนี้บิดาของเขานำกองทัพไปทำศึกอยู่อีกที่หนึ่ง มิค่อยได้กลับจวนสักเท่าไหร่ดังนั้นเรือนหลังนี้ส่วนใหญ่จึงถูกดูแลโดยมารดาเลี้ยงผู้นี้เป็นอย่างดีบ่าวสาวใช้เดินนำเขาเข้ามาในห้องดื่มน้ำชาห้องใหญ่ของเรือนที่พอเขาเข้าไปเห็นมีหยางเซียงกำลังนั่งพูดคุยอยู่กับสตรีผู้หนึ่งที่เขาจำได้ว่านางมักแวะมาเยี่ยมเยียนมารดาเลี้ยง

เขาจูบนาง!หยางเหวินจูบนางในรอบสามปี!รอบแรกนางไม่นับเพราะนั่นนางเรียกว่าเขากัดปากนางซูเมิ่งพยายามผลักร่างหนาออกไปเพื่อเรียกสติอีกฝ่ายที่อาจเผลอไผลไปชั่วครู่ทว่านั่นช่างเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์สิ้นดีหยางเหวินมิเคยรู้สึกว่าตนเองตัดสินใจถูกต้องมากมายเท่าครั้งนี้มาก่อน การที่เขาทำตามสิ่งที่ตนเองต้องการช่างหอมหวานหลอกล่อให้คนมัวเมาอย่างที่มิอยากกระโดดขึ้นมาจากหลุมนั้นทั้งๆ ที่รู้ว่ามิควรอย่างยิ่งในขณะที่ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไหวตักตวงความหวานจากสตรีเบื้องล่างอย่างมิรู้เบื่อ ลิ้นร้อนไล่เลียชิมบนกลีบปากอวบอิ่มที่บัดนี้ยังปิดสนิทมิได้รุกคลืบเข้าไปข้างในโพรงน้ำหวานทว่าโดนดูดดึงต่อเนื่องยาวนานเช่นนี้มันจึงบวมแดงน่าเห็นใจยิ่งมือน้อยทำได้เพียงกำชายเสื้อของหยางเหวินแน่น นางเหมือนโดนความอ่อนโยนกึ่งหยอกล้อต้อนให้หลงใหล มิอาจต้านทานอีกฝ่ายได้จริงๆ“แฮ่ก ทะ ท่าน....”“....”ซูเมิ่งหอบเอาอากาศเข้าปวดอย่างโหยหา ริมฝีปากแดงก่ำทั้งบวมทั้งเจ่อเพราะโดนบุรุษตรงหน้านางรังแก“อ๊ะ มือท่านทำสิ่งใดอยู่เจ้าคะ”ฝ่ามือซุกซนกำลังลูบไล้ไปบนหัวไล่มนที่โผล่ออกมานอกเสื้อผ้าหลุดลุ่ยลงมามากกว่าครึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็

หลังจากเดินตรวจสอบร้านค้าและเอกสารต่างๆ จนพอใจก็ถึงเวลากลับจวนของนางเองสักที เวลานี้ยามเซิน [1] เดี๋ยวอีกสักพักจะได้เวลากลับบ้านของหยางเหวินแล้วนางควรกลับบ้านก่อนเขาเพื่อกลับไปเตรียมสำรับรอ และอีกหนึ่งเหตุผลที่สำคัญคือนางจะได้ไม่ถูกถามให้มากความว่าไปไหนมาอีกด้วยหากแต่พอนางเดินออกมานอกหอรวมการค้ารถม้าคันใหญ่ของจวนตระกูลหยางอันแสนคุ้นเคยซึ่งซูเมิ่งจำได้ว่านี่มิใช่คันที่นางนั่งโดยสารมาอย่างแน่นอนเหมือนจะเป็นคันที่หยางเหวินใช้นั่งไปทำงานเมื่อเช้านะโอ้ ไม่นะ.....อย่าบอกนะว่าคนที่มารอรับนางมิใช่คนรถคนเดิมแต่เป็น....“ร้านแห่งนี้มีอันดี ไยภรรยาข้าจึงติดใจยิ่งนัก”หยางเหวิน เขามาจริงเสียด้วย ซูเมิ่งแม้ภายนอกดูเหมือนมิรู้สึกอันใดแต่มือภายในอาภรณ์นางรู้สึกชุ่มไปด้วยเหงื่อ“อ้าว ท่านหยางเหวิน ไยท่านจึงมาอยู่ที่นี่ได้เล่าเจ้าคะ...มารับข้าหรือ”“เหอะ ข้ามิได้มารับเจ้า เพียงบังเอิญผ่านมาทางนี้จึงแวะรับขึ้นไปด้วยกันเลยจะได้มิเสียเวลาคนงาน”“อ้อ....ชะ....”“อ้าว แม่นางซูเมิ่งกำลังจะกลับพอดีรึ ข้านึกว่ากลับไปตั้งนานเสียแล้ว ข้าก็กำลังกลับพอดี”เสียงบุรุษที่นางมักเปรียบเทียบเขาในใจว่าเหมือนเทพบุตร

“นางมิได้มีสายเลือดตระกูลซูเจ้าค่ะ ทะ ท่านพ่อของข้าเพิ่งค้นพบความจริงข้อนี้ ดังนั้นมิเท่ากับว่าสัญญาแต่งงานโมฆะหรือเจ้าคะ นะ นางเป็นบุตรีตัวปลอม ท่านอย่าโดนนางหลอกนะเจ้าคะท่านแม่ทัพ”“..!!..”ซูเมิ่งอยู่ดีดีก็ตัวสั่นเทาราวกับลูกนกหนาวเหน็บเพราะเปียกฝน หญิงสาวเงยหน้ามองหยางเหวิน นางอยากมองลึกเข้าไปในดวงตาเย็นชาคู่นั้นเพื่ออ่านความคิดของเขาเหลือเกิน แต่นางอ่านไม่ออก ซูเมิ่งก้มหน้าลงพยายามสะกดความรู้สึกความขมขื่นในหัวใจอยู่ดีนางก็รู้สึกว่าตนเองกำลังจะโดนผู้คนรอบกายทิ้งไปเสียหมดทั้งที่นางเคยคิดว่าตนเองเตรียมใจสำหรับเรื่องเหล่านี้เอาไว้แล้วก็ตามซูเมิ่งไม่อยากจะเชื่อคำพูดของสตรีร้ายกาจอย่างซูฮวา แต่หากเรื่องพวกนี้มิใช่เรื่องจริง อีกฝ่ายคงมิกล้ามาพูดต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้แน่ซูเมิ่งถอยหลังออกมาจากอ้อมอกที่ห่อล้อมนางราวกับต้องการปกป้องนางจากสิ่งอันตรายภายนอก“ข้าต่างหากเจ้าค่ะที่เป็นบุตรีเพียงคนเดียวของตระกูลซู หะ....”“พล่ามจบหรือยัง....”“ทะ ท่านแม่ทัพ ไยท่านจึงเอ่ยเช่นนั้น ท่านมิเชื่อข้าหรือเจ้าคะ ขะ ข้ามีหลักฐาน เดี๋ยวข้าจะนำมาให้ท่านดะ....”“จับตัวนางออกไปให้พ้นสายตาข้า หากนางรั้งรอ ก็ต

“ท่านคือเจ้าหนูใบ้ผู้นั้น...หรือ...เจ้าคะ”“ใช่ ไม่สิ ข้ามิใช่เจ้าหนู และข้าก็มิได้บ้าใบ้”เสียงเรียบแฝงความไม่พอใจเปล่งออกมาทำให้ซูเมิ่งเบิกตาโตและอ้าปากกว้างกว่าเดิมเนื่องจากภาพความทรงจำในอดีตเจ้าหนูตัวน้อยของนางนั้นทั้งผอมแห้ง เนื้อแทบไม่มี เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผลและที่จำได้คือเจ้าหนูมีรอยปานอยู่ที่แผ่นหลังช่วงเอวรอยใหญ่ซูเมิ่งดูเหมือนสติหลุดลอยไปแล้วนางจึงลืมว่าบุรุษร่างสูงใหญ่เบื้องหลังเป็นสามีที่นางเคยหวาดกลัวแค่ไหน มือบางถือวิสาสะแก้สายคาดเอว ปอกเปลือกเสื้อผ้าทั้งตัวในและตัวนอกออกถลกให้เสื้อมากองกันที่เอวของเจ้าของร่างสูงใหญ่และท้ายที่สุดนางจับเขาหันหลัง ส่วนนางก้มลงไปนั่งเพื่อให้ระดับสายตาอยู่ที่แผ่นหลังตรงเอวหยางเหวินมีปานแดงรูปใบไม้จริงด้วย“เจ้าหนูผู้นั้น!”ซูเมิ่งรู้สึกดีใจยิ่งนักที่สุดท้ายแล้วนางก็ได้เจอตัวเด็กน้อยผู้น่าสงสารผู้นั้นซูเมิ่งเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ในแต่ละวันนางมิยอมแพ้ในการตามหาตัวเด็กน้อยผู้น่าสงสาร คิดลบที่สุดเท่าที่คิดได้ นางเคยคิดถึงขนาดว่ามีคนจับตัวเด็กน้อยไปด้วยซ้ำ“โชคดียิ่งนัก ที่เจ้าปลอดภัยเช่นนี้”ซูเมิ่งน้ำตาคลอรื่นออกมาจนเอ่อล้น นิ้วเรียว