LOGINShare
ภรรยาเช่นข้าทำสิ่งใดผิดหรือ(2)
Last Updated:
2025-04-07 17:36:58
Related chapters
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาหนีสามีออกไปทำงาน(1)
บทที่เก้าภรรยาหนีสามีออกไปทำงานหลายวันมานี้นับเป็นช่วงเวลาที่ดียิ่งนักสำหรับซูเมิ่ง เพราะอันใดน่ะหรือ....หยางเหวินต้องกลับไปทำงานแล้วน่ะสิเคยได้ยินประโยคที่ว่าแมวมิอยู่หนูร่าเริงหรือไม่เวลานี้ซูเมิ่งเหมือนหนูตัวนั้นเลยเนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างนางและหยางเหวินดีขึ้นมากจากแต่ก่อนนางจึงกล้าขอเขาออกไปเที่ยวนอกจวนยามใดก็ได้ตามที่ต้องการ เพียงมีข้อแม้ว่าจะต้องพาผู้คุ้มกันไปด้วยก็เท่านั้นเงื่อนไขเช่นนี้สำหรับซูเมิ่งนั้นสบายมากเพียงนางทำเหมือนเคย คือให้เบี้ยเป็นค่าตอบแทนในการปิดปากพวกเขา ให้ไปเที่ยวหาของกินเล่นในตลาดระหว่างรอนางทำธุระก็เท่านั้นเขาเรียกว่าใช้เงินแก้ปัญหา เป็นวิธีของคนมีเงินเขาทำกันวันนี้ซูเมิ่งเข้าร้านมาตรวจสอบความเรียบร้อยอีกตามเคย หลงจู๊ของร้านอย่างหลิ่งซานพอเห็นนางเดินเข้ามาคนเดียวก็เร่งฝีเท้าเข้ามาหานางในห้องชั้นสามของร้านอย่างเร่งรีบดูท่าวันนี้มีปัญหาให้นางแก้ไขกระมัง“ท่านเข้าร้านวันนี้ช่างเหมาะเจาะเสียจริงขอรับเถ้าแก่เนี้ย”หลิ่งซานไม่รอให้นางได้ดื่มน้ำสักอึก ชายหนุ่มวางม้วนกระดาษในมือลงบนโต๊ะและคลี่ออกให้นางอ่านอย่างรวดเร็วทันใจ“นี่คือรายการสินค้าที่มาจาก
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาหนีสามีออกไปทำงาน(2)
หลังจากเดินตรวจสอบร้านค้าและเอกสารต่างๆ จนพอใจก็ถึงเวลากลับจวนของนางเองสักที เวลานี้ยามเซิน [1] เดี๋ยวอีกสักพักจะได้เวลากลับบ้านของหยางเหวินแล้วนางควรกลับบ้านก่อนเขาเพื่อกลับไปเตรียมสำรับรอ และอีกหนึ่งเหตุผลที่สำคัญคือนางจะได้ไม่ถูกถามให้มากความว่าไปไหนมาอีกด้วยหากแต่พอนางเดินออกมานอกหอรวมการค้ารถม้าคันใหญ่ของจวนตระกูลหยางอันแสนคุ้นเคยซึ่งซูเมิ่งจำได้ว่านี่มิใช่คันที่นางนั่งโดยสารมาอย่างแน่นอนเหมือนจะเป็นคันที่หยางเหวินใช้นั่งไปทำงานเมื่อเช้านะโอ้ ไม่นะ.....อย่าบอกนะว่าคนที่มารอรับนางมิใช่คนรถคนเดิมแต่เป็น....“ร้านแห่งนี้มีอันดี ไยภรรยาข้าจึงติดใจยิ่งนัก”หยางเหวิน เขามาจริงเสียด้วย ซูเมิ่งแม้ภายนอกดูเหมือนมิรู้สึกอันใดแต่มือภายในอาภรณ์นางรู้สึกชุ่มไปด้วยเหงื่อ“อ้าว ท่านหยางเหวิน ไยท่านจึงมาอยู่ที่นี่ได้เล่าเจ้าคะ...มารับข้าหรือ”“เหอะ ข้ามิได้มารับเจ้า เพียงบังเอิญผ่านมาทางนี้จึงแวะรับขึ้นไปด้วยกันเลยจะได้มิเสียเวลาคนงาน”“อ้อ....ชะ....”“อ้าว แม่นางซูเมิ่งกำลังจะกลับพอดีรึ ข้านึกว่ากลับไปตั้งนานเสียแล้ว ข้าก็กำลังกลับพอดี”เสียงบุรุษที่นางมักเปรียบเทียบเขาในใจว่าเหมือนเทพบุตร
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาและน้องสาวของนาง(1)
บทที่สิบภรรยาและน้องสาวของนางพอกลับถึงจวนปุบ ซูเมิ่งก็โดนพาตัวมายังเรือนรับรองแขกส่วนกลางอันเป็นสถานที่เอาไว้สำหรับต้อนรับแขกของจวนโดยมีพ่อบ้านชราเป็นคนเดินนำนางมาพ่อบ้านชราบอกว่ามีแขกมารอเจอนางตั้งแต่กลางวัน ทีแรกซูเมิ่งถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก นางไม่ใช่คนที่มีสหายหรือคนรู้จักมากนักในฐานะภรรยาคนหนึ่งของจวนแห่งนี้ทว่าพอเดินเข้ามาในเรือน ซูเมิ่งเห็นเพียงแผ่นหลังของสตรีที่ขอเข้าพบ นางแทบอยากเลี้ยวลำเดินกลับเสียเดี๋ยวนั้น“อ้าว ท่านพี่มาแล้วหรือเจ้าคะ ฮวาเอ๋อร์รอท่านตั้งนมนาน”“....”น้องสาวต่างมารดาของซูเมิ่งนั่นเองมิคิดว่าชาตินี้นางจะได้พบเจอกับคนของตระกูลเก่านางอีกครั้งแน่นอนว่าในใจซูเมิ่งไม่มีความรู้สึกคิดถึงหรือดีใจเลยที่ได้พบกับน้องสาวผู้นี้ ในทางตรงกันข้าม....ซูเมิ่งกับรู้สึกได้ถึงลางร้ายที่กำลังมาเยือนเสียด้วยซ้ำ“ข้ามิได้เจอพี่สาวเสียนาน ไยท่านแต่งเข้ามาแล้วมิกลับไปเยี่ยมเยียนพวกเราบ้างเลยหรือเจ้าคะ....ข้าอยากคุยกับท่านพี่ตามประสาพี่น้องสนิทสนมกันได้หรือไม่เจ้าคะ”ขณะพูดนางก็เหลือบตามองไปยังท่านพ่อบ้านที่กำลังยืนเฝ้าอยู่ที่มุมห้องในเรือนรับรองดูก็รู้ว่าต้องการให้นางทำเช่นไรต
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาและน้องสาวของนาง(2)
“นางมิได้มีสายเลือดตระกูลซูเจ้าค่ะ ทะ ท่านพ่อของข้าเพิ่งค้นพบความจริงข้อนี้ ดังนั้นมิเท่ากับว่าสัญญาแต่งงานโมฆะหรือเจ้าคะ นะ นางเป็นบุตรีตัวปลอม ท่านอย่าโดนนางหลอกนะเจ้าคะท่านแม่ทัพ”“..!!..”ซูเมิ่งอยู่ดีดีก็ตัวสั่นเทาราวกับลูกนกหนาวเหน็บเพราะเปียกฝน หญิงสาวเงยหน้ามองหยางเหวิน นางอยากมองลึกเข้าไปในดวงตาเย็นชาคู่นั้นเพื่ออ่านความคิดของเขาเหลือเกิน แต่นางอ่านไม่ออก ซูเมิ่งก้มหน้าลงพยายามสะกดความรู้สึกความขมขื่นในหัวใจอยู่ดีนางก็รู้สึกว่าตนเองกำลังจะโดนผู้คนรอบกายทิ้งไปเสียหมดทั้งที่นางเคยคิดว่าตนเองเตรียมใจสำหรับเรื่องเหล่านี้เอาไว้แล้วก็ตามซูเมิ่งไม่อยากจะเชื่อคำพูดของสตรีร้ายกาจอย่างซูฮวา แต่หากเรื่องพวกนี้มิใช่เรื่องจริง อีกฝ่ายคงมิกล้ามาพูดต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้แน่ซูเมิ่งถอยหลังออกมาจากอ้อมอกที่ห่อล้อมนางราวกับต้องการปกป้องนางจากสิ่งอันตรายภายนอก“ข้าต่างหากเจ้าค่ะที่เป็นบุตรีเพียงคนเดียวของตระกูลซู หะ....”“พล่ามจบหรือยัง....”“ทะ ท่านแม่ทัพ ไยท่านจึงเอ่ยเช่นนั้น ท่านมิเชื่อข้าหรือเจ้าคะ ขะ ข้ามีหลักฐาน เดี๋ยวข้าจะนำมาให้ท่านดะ....”“จับตัวนางออกไปให้พ้นสายตาข้า หากนางรั้งรอ ก็ต
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง เป็นภรรยาโดยสมบูรณ์(1)
บทที่สิบเอ็ดเป็นภรรยาโดยสมบูรณ์“เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าเราเคยรู้จักกันเมื่อใด”หลังจากประโยคแฝงความนัยนี้ซูเมิ่งก็โดนพาตัวออกจากเรือนรับรองอันเป็นสถานที่เพิ่งเกิดเรื่องวุ่นวายครั้งใหญ่ไปซูเมิ่งนึกว่าหยางเหวินจะพานางออกไปนอกจวนเพื่อไขความกระจ่างที่ชายหนุ่มบอกว่านางและเขาเคยรู้จักกันมาก่อนทว่าไยบุรุษร่างสูงจึงเดินนำนางเดินเข้ามายังเรือนหลักที่พักของตนเอง เดินผ่านเข้าไปในห้องนอนโดยไร้ซึ่งวาจาแถลงความสงสัยนางเลยสักคำ“เอ่อ....”ความสงสัยอย่างสุดซึ้งทำให้น้ำตาของซูเมิ่งเหือดแห้งเปลี่ยนเป็นหัวคิ้วขมวดปมตั้งแต่ตอนไหนก็มิอาจทราบได้“หยุดเดินทำไมรึ มิอยากรู้ว่าหรือว่าเราเคยเจอมาก่อนหรือไม่”“อยากรู้ แต่ว่า....”“ทำไมรึ กลัวข้าทำอันใดเจ้าหรือ”ซูเมิ่งส่ายศีรษะทั้งๆ ที่ส่วนลึกในจิตใจกำลังระแวง หลังจากชาติกำเนิดอันแสนต่ำต้อยนางถูกเปิดเผย“เจ้ากลัวสามีของตนเองอย่างนั้นรึ เดินตามข้าเข้ามา!”ลับหลังคนพูดหันหลังเดินต่อซูเมิ่งอดมิได้ที่จะเบะปากทำเช่นนี้มีใครบ้างมิกลัวเขากันนางก็เพียงสตรีที่ต้องการมีชีวิตยืนยาวคนนึงไยจึงมิกลัวเกรงเขาซูเมิ่งเพียงตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเองเพียงชั่วครู่เท่านั้นราว
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง เป็นภรรยาโดยสมบูรณ์(2)
“ท่านคือเจ้าหนูใบ้ผู้นั้น...หรือ...เจ้าคะ”“ใช่ ไม่สิ ข้ามิใช่เจ้าหนู และข้าก็มิได้บ้าใบ้”เสียงเรียบแฝงความไม่พอใจเปล่งออกมาทำให้ซูเมิ่งเบิกตาโตและอ้าปากกว้างกว่าเดิมเนื่องจากภาพความทรงจำในอดีตเจ้าหนูตัวน้อยของนางนั้นทั้งผอมแห้ง เนื้อแทบไม่มี เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผลและที่จำได้คือเจ้าหนูมีรอยปานอยู่ที่แผ่นหลังช่วงเอวรอยใหญ่ซูเมิ่งดูเหมือนสติหลุดลอยไปแล้วนางจึงลืมว่าบุรุษร่างสูงใหญ่เบื้องหลังเป็นสามีที่นางเคยหวาดกลัวแค่ไหน มือบางถือวิสาสะแก้สายคาดเอว ปอกเปลือกเสื้อผ้าทั้งตัวในและตัวนอกออกถลกให้เสื้อมากองกันที่เอวของเจ้าของร่างสูงใหญ่และท้ายที่สุดนางจับเขาหันหลัง ส่วนนางก้มลงไปนั่งเพื่อให้ระดับสายตาอยู่ที่แผ่นหลังตรงเอวหยางเหวินมีปานแดงรูปใบไม้จริงด้วย“เจ้าหนูผู้นั้น!”ซูเมิ่งรู้สึกดีใจยิ่งนักที่สุดท้ายแล้วนางก็ได้เจอตัวเด็กน้อยผู้น่าสงสารผู้นั้นซูเมิ่งเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ในแต่ละวันนางมิยอมแพ้ในการตามหาตัวเด็กน้อยผู้น่าสงสาร คิดลบที่สุดเท่าที่คิดได้ นางเคยคิดถึงขนาดว่ามีคนจับตัวเด็กน้อยไปด้วยซ้ำ“โชคดียิ่งนัก ที่เจ้าปลอดภัยเช่นนี้”ซูเมิ่งน้ำตาคลอรื่นออกมาจนเอ่อล้น นิ้วเรียว
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาที่ไม่มีใครรัก(1)
บทที่สิบสองภรรยาที่ไม่มีใครรักเช้าวันถัดมาแสงแดดส่องผ่านช่องว่างหน้าต่างเข้ามาให้ความสว่างภายในห้องนอนห้องใหญ่ที่เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นสมรภูมิพิศวาสร้อนแรงระหว่างสองสามีภรรยา หากจำไม่ผิดกว่าที่สงครามรักจะสงบลงก็ปาเข้าไปยามอิ๋น [1] หากฝ่ายหญิงสาวมิหมดแรงยอมแพ้หลับใหลไปเสียก่อนมิอยากนึกภาพเลยว่าเวลาเช้าเช่นนี้ห้องจะเงียบเชียบแบบนี้หรือไม่เคยได้ยินหรือไม่ ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดเสมอ ยิ่งใครอดกลั้นไว้นานเท่าไหร่เวลาถึงคราวระเบิดปะทุออกมาก็มักจะหลั่งไหลออกมาอย่างเดือดพล่าน บ้าคลั่งอย่างมิอาจต้านทานไว้ได้หยางเหวินเองก็เช่นกันสามปีแล้วกระมังที่เขาอดใจมิลิ้มลองลูกท้อที่เพียงมองภายนอกก็รู้ว่าหวานกรอบรสชาติอร่อยแน่นอน แต่ต้องอดทนรอจนมันสุกงอมกำลังดีเสียก่อนจึงจะหวานอร่อยที่สุดยามนี้คิดไม่ผิดเลยที่อดทนอดกลั้นไม่ฝืนกินเสียก่อนหยางเหวินตื่นนอนก่อนอีกคนแม้ว่าเขาจะนอนไปเพียงหนึ่งชั่วยามนิดๆ เท่านั้นก็ตามตื่นมาเช้านี้รู้สึกสดชื่นยิ่งนัก คงเป็นเพราะอิ่มอกอิ่มใจจนล้นออกมาภายนอกจึงทำให้เหมือนร่างกายได้รับอาหารไปด้วยข้างกายของเขามีสตรีโฉมงามผู้ได้ชื่อเป็นภรรยาหนึ่งเดียวของ
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาที่ไม่มีใครรัก(2)
“วันนี้ฮูหยินของบ่าวตื่นสายยิ่งนัก นายท่านมิคิดอดใจไว้บ้างเลยนะเจ้าคะ เมื่อเช้าบ่าวสาวใช้ในจวนต่างไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาในเรือนใหญ่เชียวนะเจ้าคะ เกรงว่าจะรบกวนเวลาของพวกท่าน”คำเอ่ยแซวตามประสาบ่าวคนสนิททำให้ซูเมิ่งหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อขณะกำลังนั่งแปรงผมอยู่หน้าคันฉ่องดวงตากลมโตงดงามมองไปที่ใบหน้าตนเองในกระจกจึงรู้สึกตัวว่ามิควรคิดเรื่องพวกนี้ให้เลยเถิดไปไกลมากนัก....เกรงว่าเดี๋ยวจะสายเกินไปที่จะกลับลำและเป็นนางเองที่จะเจ็บปวด“ข้ามีเรื่องจะวานให้เจ้าทำ จิวซือ”“ได้เลยเจ้าค่ะ”บ่าวผู้ภักดีที่มิได้สังเกตอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของเจ้านายตนเองฉีกยิ้มรับคำด้วยน้ำเสียงร่าเริง“เจ้านำเงินนี้ไปซื้อห้ามครรภ์มาให้ข้าทีสิ แอบออกไปอย่าให้ผู้ใดรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด”“หะ หา ฮูหยินไยจึงเป็นเช่นนี้เล่าเจ้าคะ”“เถอะน่า ข้ามีเหตุผลของข้า”“ตะ แต่ว่า นายท่านรังแกขืนใจฮูหยินของบ่าวหรือเจ้าคะ”ซูเมิ่งส่ายศีรษะนางส่งยิ้มละไมพลางมองใบหน้าสับสนวุ่นวายใจของบ่าวผู้ภักดีผ่านคันฉ่อง“มิใช่หรอก ข้าเต็มใจ ท่านหยางเหวินมิได้บังคับข้าหรอกจิวซือ เพียงแต่เขา เขา....”....มิได้รักนางที่ชายหนุ่มทำทั้งหมดเป็นเพราะต้อง
Last Updated : 2025-04-07
Latest chapter
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง บทส่งท้าย
บทส่งท้ายและวันนั้นทั้งวันหยางเหวินโดนพ่อตาของตนเองลากไปไหนมาไหนด้วย เรียกได้ว่าตัวติดกันจนซูเมิ่งนึกสงสัยว่าหรือสามีของนางจะเป็นลูกชายที่หายสาบสูญไปอีกคนหนึ่งของบิดาตนเองซูเมิ่งทั้งวันไม่ไปนั่งพูดคุยกับญาติพี่น้องร่วมสายเลือดในจวนก็เข้าไปนั่งเล่นกับน้องชายสุดแสนน่ารักที่มีอายุเพียงสิบเอ็ดหนาวเท่านั้นจวบจนตอนค่ำยามซวี [1] นั่นแหละนางจึงมีโอกาสขอตัวกลับเรือนของตนเองที่ครอบครัวนางเตรียมเอาไว้ให้เรือนหลังนี้ใหญ่ไม่แพ้หลังไหนๆ ในจวน การตกแต่งแม้จะเรียบง่ายแต่ของใช้ทุกชิ้นล้วนเป็นของใหม่ยังมิเคยได้ใช้ เป็นวัสถดุเนื้อดีทั้งนั้นเรือนส่วนตัวสภาพดีขนาดนี้นี่เป็นครั้งแรกของนางเลยกระมังที่ได้รับการดูแลเช่นนี้“ยิ้มขนาดนั้น เจ้าชอบเรือนหลังนี้มากเลยหรือ”เสียงของหยางเหวินบุรุษที่วันนี้หายหน้าหายตาไปจากซูเมิ่งทั้งวัน พร้อมกับอ้อมกอดจากคนตัวโตสวมโอบนางจากข้างหลัง“เจ้าค่ะข้าชอบที่นี่ แต่มิใช่แค่เรือนหลังนี้ แต่เป็นทุกคนที่นี่ด้วย พวกเขาต้อนรับข้าอย่างดียิ่ง”“เช่นนั้นหากเรากลับแคว้นไปข้าให้คนสร้างจวนของพวกเราสองคนแยกออกมาดีหรือไม่ ข้าได้รับพระราชทานที่ดินทำเลดีมิหยอก ข้ายกให้เจ้า จะให้สร้างจวนห
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยากับครอบครัวที่แท้จริง
บทที่ยี่สิบภรรยากับครอบครัวที่แท้จริงณ แคว้นหูอี๋ฉีจวนตระกูลโจวจวนหลักตั้งอยู่ที่เมืองหลวง ตระกูลโจวเป็นตระกูลแม่ทัพตั้งแต่รุ่นทวดลงมาจนถึงรุ่นปัจจุบัน หากเปรียบเทียบกับแคว้นเย่ ตระกูลโจวก็เปรียบได้ดั่งตระกูลหยางดีที่เวลานี้สองแคว้นสงบศึกเปลี่ยนมาสมานฉันท์กันหลายปีแล้ว มิเช่นนั้นสองทายาทตระกูลแม่ทัพคงเคยพบเจอกันบ้างในสงครามระหว่างแคว้นแม้ว่ารุ่นลูกอาจไม่เคยฟาดฟันกันแต่สำหรับรุ่นพ่อนั้นไม่แน่ มีความเป็นไปได้สูงว่าประมุขตระกูลหยางกับประมุขตระกูลโจวแห่งสองแคว้นจะเคยปะทะฟาดฟันวัดฝีมือกันมาก่อนเวลานี้ฝ่ายซูเมิ่งรวมฝ่ายของพี่ชายและคนของสามีนางแยกย้ายจากขบวนสินค้าของตระกูลลู่มาระยะหนึ่งแล้วเป็นเพราะไปคนละทาง ตระกูลลู่ต้องการไปเมืองชายแดนเพื่อส่งสินค้า แต่พวกนางต้องการไปเมืองหลวงดังนั้นเวลานี้ซูเมิ่งจึงกำลังนั่งรถม้าคันของโจวเฉิงเค่ออยู่นั่นเองเห็นพี่ชายบอกว่าอีกไม่เกินหนึ่งชั่วยามจะถึงจวนของเราพี่ชายใช้คำว่าของเราทำให้ซูเมิ่งรู้สึกซาบซึ้ง....ในที่สุดนางก็กำลังมีบ้านและครอบครัวเป็นของตนเองสักที“ถึงจวนตระกูลโจวแล้วขอรับคุณชาย”เนื่องจากในห้องโดยสารมีคนนั่งอยู่เพียงสองคนคือนางและพี่ชาย
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยากับคำสารภาพ
บทที่สิบเก้าภรรยากับคำสารภาพ“คุณหนูเจ้าคะ ตอนนี้ขบวนของเราโชคดีได้หยุดพักที่สถานที่มิห่างไกลจากน้ำตกมากนัก คุณชายฝากถามว่าคุณหนูอยากชำระร่างกายหรือแช่น้ำหรือไม่เจ้าคะ เวลานี้ไม่มีคนใช้งานและเดี๋ยวให้คนไปกั้นเขตให้คุณหนูเจ้าค่ะ”“น้ำตกหรือ...อืม ก็ดีเหมือนกัน ข้าอยากแช่น้ำเย็นสักหน่อย มิได้อาบน้ำทุกวันดังเช่นปกติ รู้สึกเหนียวตัวยิ่งนัก”“เจ้าค่ะ เช่นนั้นเดี๋ยวบ่าวรีบไปเรียนคุณชายให้จัดกั้นพื้นที่ให้นะเจ้าคะ รอบ่าวสักครู่”“ได้ ขอบใจมากนะ”พอหลิ่นปินไปภายในกระโจมหลังน้อยก็เงียบลงทันตา ซูเมิ่งหันหลังกับไปเตรียมชุดและของใช้อาบน้ำที่จำเป็นด้วยตนเองที่ด้านหลัง เวลาผ่านไปไม่ถึงถ้วยน้ำชานางได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในกระโจมนาง“กลับมาเร็วยิ่ง คุณชายว่าอย่างไรบะ บ้าง....อ้าว ท่านพี่! อุ้บ!”คนที่เดินเข้ามากลับไม่ใช่สาวใช้อย่างที่ซูเมิ่งคิด แต่เป็น หยางเหวิน บุรุษร่างสูงใหญ่ที่พอก้าวเท้าเข้ามาในกระโจมก็ดูคับแคบขึ้นมาทันตา ชายหนุ่มคงรู้ว่าซูเมิ่งไม่อยากเจอหน้าอีกฝ่ายจึงก้าวเข้ามาประชิดตัวนางและใช้มือหนาปิดปากมิให้ส่งเสียงดังโวยวาย“อื้อ อ่านเอ้าอาไอ้อ่างไอ อ่อยอ้า!”“หากข้าปล่อยแล้วเจ้าจะเร
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยามิยอมอีกต่อไปแล้ว (2)
“นั่นเจ้าใช่หรือไม่ซูเมิ่ง เป็นเจ้า!” เสียงของหยางเหวิน บุรุษที่นางเคยรู้สึกปลอดภัยยามได้ยินเสียง ทว่าบัดนี้มิใช่อีกต่อไปแล้ว....“ข้าเอง พวกท่านกำลังทำสิ่งใด อย่าทำร้ายพวกเขานะ”ซูเมิ่งโดนจับได้นางจึงวิ่งออกไปขวางมิให้คนของหวางเหวินทำร้ายหรือมาต่อสู้กับคนของลู่เจ๋อทีแรกบุรุษทั้งสามเมื่อเห็นใบหน้าของสตรีที่ตามหามาหลายวันก็พากันดีใจ รอยยิ้มปรากฏบนหน้าไปตามๆ กัน ทว่าพอเห็นนางวิ่งเข้ามาไม่เกรงกลัวอันตรายหรือลูกหลงท่ามกลางการต่อสู้ก็ตกใจ หัวใจหล่นไปที่ตาตุ่มกันหมด“พวกเจ้าหยุดลงมือ!”คนของฝ่ายหยางเหวินหยุดต้อนผู้คุ้มของขบวนสินค้าทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งของเจ้านาย ซึ่งตอนแรกพวกเขาก็เพียงได้รับคำสั่งให้ต้อนพวกนี้ให้จนมุมยอมศิโรราบเท่านั้นก็ตามซูเมิ่งบัดนี้ยืนอยู่กลางทางระหว่างขบวนสินค้าตระกูลลู่กับฝ่ายของพี่ชายและสามีนาง“น้องน้อยเจ้าอย่าเพิ่งวิ่งไปทั่วสิ มันอันตราย” เสียงของโจวเฉิงเค่อเต็มไปด้วยความวิตกกังวล นางมองเห็นบนใบหน้าของชายหนุ่มนั้นมีเหงื่อ แววตาดูตื่นตระหนกเกรงว่านางจะได้รับอันตรายจริงอย่างที่พี่ชายเอ่ย“แม่นางซูทางนั้นอันตรายเข้ามาหลบพักในรถม้าก่อนเถิด”ลู่เจ๋อและผู้คุ้มกันของเข
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยามิยอมอีกต่อไปแล้ว(1)
บทที่สิบแปดภรรยามิยอมอีกต่อไปแล้ว“ทำไมเจ้ามิตามนางไปด้วย ปล่อยให้นางซึ่งเป็นสตรีปีนขึ้นรถม้าขบวนพวกพ่อค้าจิตใจเจ้าเล่ห์แสนกลไปได้เยี่ยงไร”“ขะ ข้าน้อยคิดไม่ทัน คุณหนูบอกมิให้ข้าตามไป บอกให้ข้ามาส่งข่าวท่านว่าให้ตามนางได้ที่ขบวนสินค้าตระกูลลู่ขอรับ”“เจ้าเป็นคนที่แคว้นนี้มิใช่รึ รู้จักหรือไม่ตระกูลพ่อค้าลู่”“รู้แล้วอย่างไร ข้าจำเป็นต้องบอกเจ้าด้วยรึ”“เหอะ”“เหอะ”โจวเฉิงเค่อและหยางเหวินทะเลาะกันอีกหนหากมีช่องว่างโอกาสให้แขวะใส่กันเวลานี้ขบวนรถม้าของทั้งโจวเฉิงเค่อและขบวนม้าของหยางเหวินเดินทางออกจากเมืองหลวงมาได้หลายชั่วยามแล้ว เดินทางติดต่อกันยาวนานระยะหนึ่งจนต้องหยุดพักให้ม้าพักกินอาหารกินน้ำก่อนส่วนคนที่เหลือก็มาดูแผนที่วางแผนหาทางตามหาขบวนขนสินค้าตระกูลลู่ตามเบาะแสที่ซูเมิ่งทิ้งไว้ให้“คนม้าของเรายังสืบมิได้ความอีกรึ ป่านนี้ยังมิมีใครมาถึงอีก” หยางเหวินเดินออกมาจากกระโจมอีกฝ่ายหลังจากรำคาญทั้งหน้าและน้ำเสียงจนทนไม่ไหวตัดสินใจเดินกับมาหาเบาะแสจากคนของตนดีกว่าพอยิ่งได้รู้ว่าซูเมิ่งไปกับตระกูลลู่ตระกูลที่เขาเคยให้คนไปสืบประวัติมาเพราะเขาเคยเห็นอีกฝ่ายทักทายเอ่ยสนทนาอย่างสนิทสนสน
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาห่างไกลออกไป(2)
“คุณหนูเจ้าคะ มิทราบว่าคุณหนูคิดถึงสิ่งใดอยู่ มีเรื่องใดเป็นกังวลหรือไม่ ระ....หรือบ่าวรับใช้ไม่ดีพอเจ้าคะ”“หะ หา เรียกข้าหรือ”“บ่าวดูแลไม่ดีตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ บอกให้บ่าวปรับปรุงแก้ไขได้หมดนะ ตะ แต่อย่าไล่บ่าวออกเลย”“ข้าจะไปไล่เจ้าได้ย่างไร ลุกขึ้นก่อน”ซูเมิ่งตื่นจากภวังค์ของตนเองมาก็เพราะตกใจที่อยู่ดีดีสาวใช้ที่ลู่เจ๋อส่งมาคอยช่วยอำนวยความสะดวกนางลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น บนดวงตากลมโตของนางมีน้ำตาเอ่อคลอราวกับกลัวว่าซูเมิ่งจะลงโทษเสียอย่างนั้น“ข้ามิได้ไม่พอใจเรื่องใด เพียงคิดถึงเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยก็เท่านั้น”“คิดถึงครอบครัวที่เมืองหลวงหรือเจ้าคะ”“อืม....” ซูเมิ่งหยุดคิดจากคำเรียกของอีกฝ่าย “มิรู้ว่าข้าสามารถเรียกพวกเขาว่าครอบครัวได้หรือไม่”เพราะคนที่เมื่อสักครู่ซูเมิ่งเผลอคิดถึงคือหยางเหวินน่ะสิ...มิใช่พี่ชายสายเลือดเดียวกันอย่างโจวเฉิงเค่อซูเมิ่งรู้สึกเหมือนนางทิ้งสิ่งสำคัญบางอย่างไป มันทำให้ในหัวใจนางรู้สึกเหมือนโดนคนขโมยเฉือนเนื้อบางส่วนทิ้งไประยะเวลาผ่านมาไม่กี่เดือนกับการอยู่ร่วมกันกับหยางเหวินในฐานะสามีภรรยามันช่างดูยาวนาน มีหลายครั้งที่นางเผลอผูกพันกับชายหนุ่ม
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาห่างไกลออกไป(1)
บทที่สิบเจ็ดภรรยาห่างไกลออกไปหากแต่ในขณะที่ซูเมิ่งกำลังนั่งรถม้าอยู่ข้างในห้องโดยสาร อยู่ดีดีรถม้าก็หยุดชะงักทันทีทันใดจนตัวนางเซถลาไปชนผนังรถดีที่ไม่ได้บาดเจ็บอันใด“ขออภัยขอรับคุณหนู ข้างหน้ามีทหารของทางการเพร่นพร่านเต็มไปหมด เกรงว่าจะเป็นคนของท่านแม่ทัพหยางเหวิน พวกเราจะทำอย่างไรดีขอรับคุณหนู”“!!”ไม่ได้นะ นางจะให้เขารู้ว่านางอยู่ที่นี่มิได้ ความผิดเดิมพวกเขายังมิทันได้คลายปมเลยสักนิด ความผิดกระทงใหม่เช่นนี้จะมีเพิ่มมิได้เกรงว่าหยางเหวินบุรุษที่ใช้อารมณ์เป็นใหญ่เช่นนั้น เขาจะมิยอมให้นางไปพบบิดาที่แคว้นหูอี๋ฉีแคว้นหูอี๋ฉีเป็นแคว้นที่ซูเมิ่งจำได้ว่าชายหนุ่มเคยทำสงครามด้วยมาก่อนเป็นหนึ่งในแคว้นที่อีกฝ่ายเกลียดชังยิ่งนักแม้ว่าในปัจจุบันสองแคว้นนี้จะกลายเป็นแคว้นพันธมิตรกันแล้วก็ตามซูเมิ่งเปิดม่านออกไปดูภาพความวุ่นวายภายนอกรถม้านางคาดเดาว่าแม่ทัพหยางอาจรู้แล้วว่านางหนีออกมาจากจวนของเขาซูเมิ่งไม่อยากกลับไปถูกกักขังเขาไม่สิทธิ์!แต่เนื่องจากซูเมิ่งเป็นภรรยาของเขาอย่างถูกต้องฉะนั้นการที่หยางเหวินทำเช่นนั้นจึงมิสามารถไปเรียกร้องกับใครได้เลยยุคโบราณที่บุรุษเป็นใหญ่เช่นนี้ช่างไม่ย
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาโดนกักบริเวณ (3)
ส่วนทางด้านสตรีที่เป็นฝ่ายหนีออกมาจากจวนตระกูล หยาง นางหลบหนีออกมาโดยการปลอมตัวเป็นบ่าวสาวใช้ที่ติดตามหลงจู๊ร้านค้านางมานั่นเองในจดหมายซูเมิ่งได้ทำการบอกแผนการทั้งหมดตั้งแต่...ให้หลิ่งซานขนม้วนเอกสารมาเป็นกองใหญ่ๆ ไม่สามารถขนคนเดียวหมด โดยให้นำสาวใช้ใบหน้าเป็นแผลเป็นเหวอะหวะจนต้องคลุมหน้าเพราะอายสายตาผู้อื่นติดตามด้วยหนึ่งคนตอนขาเข้าให้เปิดใบหน้าให้ผู้คุ้มกันเรือนดู และให้อธิบายว่าซูเมิ่งสงสารจึงรับบ่าวคนนี้เข้ามาทำงานในร้านตอนขาออกแน่นอนว่าซูเมิ่งต้องสลับตัวกับสาวใช้ผู้นั้นเพื่อลอบออกไปข้างนอกอย่างแน่นอนนางก็เพียงสร้างรอยแผลปลอมบนหน้าและคลุมผ้าคลุมศีรษะออกจากจวนมาอย่างแนบเนียนที่ด้านข้างรั้วตระกูลหยางถัดออกไปอีกสองซอยมีรถม้าจอดรอรับซูเมิ่งอยู่แล้วหนึ่งคันโดยคนขับรถม้าเป็นลูกน้องของพี่ชายที่พลัดพรากกันของนางนั่นเอง“คุณชายโจวเฉิงเค่อให้มารับตัวคุณหนูขอรับ รีบขึ้นมาเถอะขอรับ”“ได้สิ แล้วพี่ชายข้าไปที่ใดรึ คิดว่าจะมารับด้วยตัวเองเสียอีก”“คุณชายไปจัดการธุระด่วนก่อนขอรับ ฝากบอกว่ามิต้องห่วงเดี๋ยวคุณชายจะตามคุณหนูมาอย่างแน่นอน”“หืม ธุระอันใดหรือ ไหนบอกว่าท่านพ่อส่งข่าวมาว่ามิสบายมิ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาโดนกักบริเวณ(2)
“ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านแม่ทัพ ได้ยินที่ข้าน้อยรายงานหรือไม่ขอรับ”หยางเหวินเหม่ออีกแล้ว เจ้านายเป็นเช่นนี้ลูกน้องเช่นเขาทำงานลำบากขึ้นทุกที หวงลู่ส่ายศีรษะอย่างทำใจในโชคชะตาตนเอง“ข้าได้ยิน นางต้องการให้นำหลงจู๊ไปพบนางที่เรือนใช่หรือไม่”“ขอรับ นายท่านมีความเห็นว่าเยี่ยงไรขอรับ”“หลงจู๊ของนางเป็นบุรุษหรือสตรี”“บุรุษขอรับ นามว่าหลิ่งซาน....”“ข้าไม่อนุญาต!”“เขามีลูกและภรรยาเรียบร้อยแล้วขอรับ”“ไยเจ้าไม่พูดให้จบตั้งแต่แรกหวงลู่”ก็เพราะท่านคัดค้านเสียงแข็งขึ้นก่อนน่ะสิ....หึหึ หวงลู่ได้แต่คิดในใจ“เช่นนั้น....อนุญาตหรือไม่ขอรับ”“ข้าจะห้ามทำได้เยี่ยงไร ในเมื่อร้านนั้นเป็นร้านที่นางรักยิ่ง แต่ให้บ่าวรับใช้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนระหว่างนางพูดคุยด้วยแล้วกัน”หวงลู่อยากจะบอกเหลือเกินว่าเมื่อสักครู่เป็นเจ้านายเองนั่นแหละที่หึงหวงภรรยาตนเองออกนอกหน้าเพียงรู้ว่าหลงจู๊เป็นผู้ชายใจบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ไยปากเจ้านายของเขาจึงมิตรงกับใจตนเองเลยสักนิดสงสัยรอให้รู้ซึ้งถึงการสูญเสียก่อนกระมังจึงจะรู้สึก“ขอรับ แล้วเมื่อไหร่ท่านแม่ทัพจะกลับจวนขอรับ หรือจะนอนถาวรที่ค่ายทหารแห่งนี้ไปตลอด”“....”“ข้าน้อยถามม
