Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง: Bab 31 - Bab 40

“หึ เจ้าเหมาะกับชุดนี้ยิ่งนัก แต่เหมือนมิใช่ชุดที่ข้าให้ทั้งหมดนี่”นั่งมาในรถสักพัก ภายในห้องโดยสารห้องใหญ่หยางเซียงเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อน“เจ้าค่ะ พอดีว่าช่วงนี้ข้ากินแล้วก็นอนอยู่เพียงในเรือนจึงรูปร่างอ้วนท้วนขึ้นสวมใส่ชุดของท่านแม่มิได้จึงใส่ชุดตนเองที่คิดว่าดูดีที่สุดมา ครั้นจะมิให้สนใจชุดอันแสนงดงามที่ท่านแม่อุตส่าห์ส่งมาให้เลยข้าเองก็เสียดายยิ่ง จึงสวมเพียงเสื้อคลุมตัวนอกสุดของท่านแม่มาเจ้าค่ะ สวมเสื้อคลุมตัวนั้นทำให้ข้าดูดีขึ้นมามากโข ต้องขอบพระคุณท่านจริงๆ เจ้าค่ะ”“หึ แน่นอนว่าข้าจะต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกสะใภ้อย่างเจ้าอยู่แล้วแม้ว่าจะเป็นเพียงภรรยารองของบุตรชายข้าก็ตามที”“....”“พี่หญิงมิต้องประหม่าไปนะเจ้าคะ ไทเฮาพระนางเป็นคนใจดีท่านป้าเป็นญาติกับพระนางจึงมีโอกาสได้เข้าเฝ้าบ่อยครั้ง หนนี้เห็นว่าองค์ไทเฮาต้องการดูโฉมหน้าลูกสะใภ้ด้วยตัวเอง พี่หญิงปฏิบัติตามข้าก็ได้เจ้าค่ะหากกลัวว่าจะทำอันใดไม่เป็น”“....”“ถึงแล้วขอรับ”ทั้งหมดลงจากรถม้าโดยซูเมิ่งเดินลงมาทีหลังสุดซึ่งเรื่องลำดับการลงแบบนี้เป็นซูเมิ่งตั้งใจเองเพราะนางต้องการทำบางสิ่งก่อนลงจากรถม้า“ไป ซูเมิ่ง เจ้าอยะ

โพล๊ะ“นังสตรีหน้ามิอาย สตรีทุกท่านในที่นี้ได้โปรดระวังสามีของตนเองไว้ให้ดี เถ้าแก่เนี๊ยร้านนี้นอกจากขายของแล้วยังขายตัวเพื่อแลกเงินด้วย”ซูเมิ่งที่กำลังทำงานของตนเองอยู่จึงมิทันระวัง นางถูกคนกลุ่มใหม่เดินเข้ามาปาไข่เน่าใส่ตัวเอง โชคดีที่อีกฝ่ายเป็นเพียงสตรีในห้องหอธรรมดาทั่วไปจึงปาไข่พลาดไม่โดนใบหน้าแต่โดนเต็มเปาแตกส่งเหม็นเน่าคละคลุ้งเต็มชุดของซูเมิ่ง“ซูฮวา! นั่นเจ้าทำอันใด เลอะแม่นางหลันฮวาหมดแล้ว”เสียงร้อนรนของบุรุษในฝูงชนแหวกเข้ามาเรียกสตรีที่เข้ามาก่อความวุ่นวาย ทว่าชายหนุ่มผู้มาใหม่กลับเบี่ยงทิศทางมาทางซูเมิ่งแทน “เลอะหมดเลย ข้าช่วยเช็ดดีหรือไม่”ดังนั้นซูฮวาหรือนั่นก็คืออดีตน้องสาวตระกูลซูของซูเมิ่งจึงกระทืบเท้าด้วยความโมโห ที่เห็นคู่หมั้นของตนเองสนใจสตรีผู้อื่นมากกว่าอย่างออกนอกหน้า มือบางปาไข่เน่าอีกใบในมือหมายเล็งไปที่ใบหน้าสตรีแพศยาโพล๊ะทว่าคู่หมั้นของนางกับกระโดดรับแทนเสียนั่น!จึงยิ่งกลายเป็นเสมือนเชื้อเพลิงเร่งปฏิกิริยาให้เพลิงโทสะลุกโชนยิ่งกว่าเก่า“ท่านพี่เย่วเผิง ข้าต่างหากเป็นคู่หมั้นของท่าน ไยท่านจึงปกป้องสตรีอื่น....เห็นแล้วหรือไม่ทุกท่าน นางใช้ร้านค้าแห่งนี้บ

“เมื่อวานมีบุรุษแปลกหน้าผู้หนึ่งขอเข้าพบฮูหยินซูเมิ่งขอรับ”“แล้วนางได้ให้เข้าพบหรือไม่”“เอ่อ ให้ขอรับ แต่ว่าฮูหยินมิได้ให้พบกับคนผู้นั้นสองต่อสองนะขอรับท่านแม่ทัพ”“แล้วทำไมเจ้าเพิ่งบอกข้า เจ้าได้ส่งคนเข้าไปจับโยนมันผู้นั้นออกมาหรือไม่ มิรู้หรือว่านางแต่งงานแล้ว”“อะ เอ่อ ได้โปรดใจเย็นก่อนเถิดขอรับ ทะ ท่านแม่ทัพ....”หวงลู่เหงื่อตกเพราะอยู่ดีดีหัวหน้าของตนเองที่กำลังนั่งสีหน้าถมึงทึงอยู่หน้าโต๊ะทำงานเอกสาร ในมือเมื่อสักครู่กำลังจับพู่กันไม้ บัดนี้พู่กันหักคามืออย่างน่าเวทนายิ่ง“ท่านแม่ทัพหึงหวงฮูหยินเช่นนี้....จะมิเป็นการดีกว่าหรือขอรับถ้าท่านไปห้ามปรามนางด้วยตนเอง คราหน้านางจะมิได้ทำอีก”“ใครบอกว่าข้าหึงหวงนาง ข้าเกรงว่าจะมีบุรุษโดนนางกระทำใจร้ายใส่เหมือนข้าต่างหาก เจ้าอย่าเพ้อเจ้อ!”“ขอรับ ขอรับ มิได้หึงหวง”กลิ่นไหน้ำส้มแตกเหม็นคลุ้งทั่วห้องเช่นนี้ยังมีหน้ามาปฏิเสธเมื่อไหร่หนอหัวหน้าของเขาจะรู้ใจของตนเองเสียทีว่าชายหนุ่มนั้นรักและถนุถนอมภรรยาของตนเองมากเพียงใดขนาดมีโทสะยังเลือกเดินออกมาให้ห่างจากอีกฝ่ายเพราะเกรงว่าจะทำร้ายอีกฝ่ายอย่างไร้สติขนาดมานอนพักที่ค่ายทหารยังให้ส่งคนตา

“ข้ามิได้มาช้าเกินไปใช่หรือไม่เจ้าคะ”ซูเมิ่งโดนจ้องมองโดยคนแปลกหน้าเช่นนี้นางรู้สึกประหม่ามิน้อย ในขณะที่นางเดินเข้าไปในห้องอาหารนางจึงอดที่จะเอ่ยถามออกมามิได้“มิได้ พวกข้ามาก่อนเวลาเอง แม่นางมิผิด....เชิญนั่งเถิด”เฉินเสียอี้ซึ่งเป็นคนที่นางรู้จักมาตั้งแต่วันก่อน ชายหนุ่มคือคนที่เข้ามาติดต่อขอนัดเจอนางที่ร้านหลันฮวาและบอกว่ามีใครบางคนอยากเจอตัวนางด้วยตัวเองหากก่อนหน้าซูเมิ่งมิได้ฟังข้อความที่หลุดมาจากปากของน้องสาวต่างมารดาของนางที่บอกว่านางมิใช่สายเลือดตระกูลซูวันนี้ซูเมิ่งคงมิตัดสินใจมาที่นี่เลยด้วยซ้ำแต่ก็นะ เรื่องชาติกำเนิดที่แท้จริงของเจ้าของร่างเป็นเรื่องที่ติดค้างในหัวสมองนางราวกับมันคือสิ่งที่นางต้องไขให้กระจ่างถึงจะตายตาหลับทีเดียวเชียว“สวัสดีเจ้าค่ะท่านเฉินเสียอี้ และท่าน....” ซูเมิ่งค้อมศีรษะให้ชายหนุ่มทั้งสองที่น่าจะอายุมากกว่านางทั้งสองคน ซูเมิ่งเหลือบสายตาไปสบกับชายหนุ่มอีกคนที่นางไม่เคยเจอมาก่อนตั้งแต่คราวที่แล้ว“ขะ ข้านามว่าโจวเฉิงเคอ เจ้าคือนะ น...เอ่อ ซูเมิ่งรึ”“เจ้าค่ะข้าซูเมิ่ง”“นี่คือสหายของข้าที่เอ่ยถึงเมื่อคราวที่แล้ว แม่นางซูเมิ่งจำได้ใช่หรือไม่”“จำได้

“ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านแม่ทัพ ได้ยินที่ข้าน้อยรายงานหรือไม่ขอรับ”หยางเหวินเหม่ออีกแล้ว เจ้านายเป็นเช่นนี้ลูกน้องเช่นเขาทำงานลำบากขึ้นทุกที หวงลู่ส่ายศีรษะอย่างทำใจในโชคชะตาตนเอง“ข้าได้ยิน นางต้องการให้นำหลงจู๊ไปพบนางที่เรือนใช่หรือไม่”“ขอรับ นายท่านมีความเห็นว่าเยี่ยงไรขอรับ”“หลงจู๊ของนางเป็นบุรุษหรือสตรี”“บุรุษขอรับ นามว่าหลิ่งซาน....”“ข้าไม่อนุญาต!”“เขามีลูกและภรรยาเรียบร้อยแล้วขอรับ”“ไยเจ้าไม่พูดให้จบตั้งแต่แรกหวงลู่”ก็เพราะท่านคัดค้านเสียงแข็งขึ้นก่อนน่ะสิ....หึหึ หวงลู่ได้แต่คิดในใจ“เช่นนั้น....อนุญาตหรือไม่ขอรับ”“ข้าจะห้ามทำได้เยี่ยงไร ในเมื่อร้านนั้นเป็นร้านที่นางรักยิ่ง แต่ให้บ่าวรับใช้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนระหว่างนางพูดคุยด้วยแล้วกัน”หวงลู่อยากจะบอกเหลือเกินว่าเมื่อสักครู่เป็นเจ้านายเองนั่นแหละที่หึงหวงภรรยาตนเองออกนอกหน้าเพียงรู้ว่าหลงจู๊เป็นผู้ชายใจบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ไยปากเจ้านายของเขาจึงมิตรงกับใจตนเองเลยสักนิดสงสัยรอให้รู้ซึ้งถึงการสูญเสียก่อนกระมังจึงจะรู้สึก“ขอรับ แล้วเมื่อไหร่ท่านแม่ทัพจะกลับจวนขอรับ หรือจะนอนถาวรที่ค่ายทหารแห่งนี้ไปตลอด”“....”“ข้าน้อยถามม