LOGINShare
ภรรยากับอีกหนึ่งตัวตนลึกลับ (2)
Last Updated:
2025-04-07 17:38:36
Related chapters
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาง้อสามีปากแข็ง (1)
บทที่สิบสี่ภรรยาง้อสามีปากแข็ง“ท่านหยางเหวินรู้ว่าข้าคือเถ้าแก่เนี้ยร้านหลันฮวาตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ”หลังจากซูลั่วและหยางเหวินเดินทางไปแจ้งความหลายข้อหากับซูฮวาที่ศาลยุติธรรมกลางเมืองหลวงเสร็จเรียบร้อย นางและเขาก็นั่งรถม้าเดินทางกลับมายังจวนตระกูลหยางทันทีในระหว่างที่นั่งโดยสารรถม้าซูเมิ่งมีความสงสัยเกี่ยวกับการปรากฏตัวในครั้งนี้ของอีกฝ่ายในใจจึงอดไม่ได้ที่จะสอบถามใบหน้าของหยางเหวินเย็นชาดังเช่นทุกที เกรงว่าหากนางมิเป็นฝ่ายถามวันนี้เขาคงมิอ้าปากถามนางออกมากระมัง“....”“ท่านมิสอบถามข้า ราวกับรู้มานานแล้วใช่หรือไม่”“สิ่งใดที่ภรรยาทำทั้งลับหลังและต่อหน้าข้าล้วนสมควรรู้สิ ข้ารอวันแล้ววันเล่าให้เจ้าเป็นฝ่ายมาสารภาพด้วยตนเอง....ไร้ซึ่งวี่เวว หากวันนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้วข้าไม่บังเอิญไปแถวนั้นพอดีเจ้าจะทำอย่างไร ซูเมิ่ง”“ขะ ข้า สามารถแก้ไขปัญหาได้ด้วยตนเองเจ้าค่ะ ก่อนที่ท่านจะมาข้าส่งคนไปตามเจ้าหน้าที่มาเรียบร้อยเช่นกัน”“....”“ซูฮวาเป็นสตรีในห้องหอ มารดาของนางเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจ งานหนักมิเคยให้นางแตะ แรงนางมีไม่เยอะหรอกเจ้าค่ะ อย่างมากในตอนนั้นข้าอาจโดนข่วนได้บาดแผลมาเล็กน้อย”“....
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาง้อสามีปากแข็ง (2)
“เมื่อวานมีบุรุษแปลกหน้าผู้หนึ่งขอเข้าพบฮูหยินซูเมิ่งขอรับ”“แล้วนางได้ให้เข้าพบหรือไม่”“เอ่อ ให้ขอรับ แต่ว่าฮูหยินมิได้ให้พบกับคนผู้นั้นสองต่อสองนะขอรับท่านแม่ทัพ”“แล้วทำไมเจ้าเพิ่งบอกข้า เจ้าได้ส่งคนเข้าไปจับโยนมันผู้นั้นออกมาหรือไม่ มิรู้หรือว่านางแต่งงานแล้ว”“อะ เอ่อ ได้โปรดใจเย็นก่อนเถิดขอรับ ทะ ท่านแม่ทัพ....”หวงลู่เหงื่อตกเพราะอยู่ดีดีหัวหน้าของตนเองที่กำลังนั่งสีหน้าถมึงทึงอยู่หน้าโต๊ะทำงานเอกสาร ในมือเมื่อสักครู่กำลังจับพู่กันไม้ บัดนี้พู่กันหักคามืออย่างน่าเวทนายิ่ง“ท่านแม่ทัพหึงหวงฮูหยินเช่นนี้....จะมิเป็นการดีกว่าหรือขอรับถ้าท่านไปห้ามปรามนางด้วยตนเอง คราหน้านางจะมิได้ทำอีก”“ใครบอกว่าข้าหึงหวงนาง ข้าเกรงว่าจะมีบุรุษโดนนางกระทำใจร้ายใส่เหมือนข้าต่างหาก เจ้าอย่าเพ้อเจ้อ!”“ขอรับ ขอรับ มิได้หึงหวง”กลิ่นไหน้ำส้มแตกเหม็นคลุ้งทั่วห้องเช่นนี้ยังมีหน้ามาปฏิเสธเมื่อไหร่หนอหัวหน้าของเขาจะรู้ใจของตนเองเสียทีว่าชายหนุ่มนั้นรักและถนุถนอมภรรยาของตนเองมากเพียงใดขนาดมีโทสะยังเลือกเดินออกมาให้ห่างจากอีกฝ่ายเพราะเกรงว่าจะทำร้ายอีกฝ่ายอย่างไร้สติขนาดมานอนพักที่ค่ายทหารยังให้ส่งคนตา
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยากับชาติกำเนิดที่แท้จริง(1)
บทที่สิบห้าภรรยากับชาติกำเนิดที่แท้จริงหลายวันมานี้แม้ว่าหยางเหวินและซูเมิ่งมิได้มีเรื่องโกรธเคืองกันแล้วทว่าฝ่ายชายก็ยังคงต้องนอนพักค้างอ้างแรมที่ค่ายทหารเหมือนอย่างเคยเพราะงานราชงานหลวงคำสั่งโดยตรงจากฮ่องเต้เยอะมากเหลือเกิน แล้วยิ่งแม่ทัพใหญ่บิดาของหยางเหวินไม่อยู่ด้วย ภาระหน้าที่ทั้งหมดจึงต้องตกเป็นของบุตรชายโดยไม่มีทางเลี่ยงได้ดังนั้นซูเมิ่งจึงมีโอกาสได้เจอหน้าสามีของนางเพียงตอนนางนำสำรับเช้า กลางวันและเย็นมาให้เท่านั้น ประโยคที่พูดคุยกันนั้นในแต่ละวันจึงสั้นแสนสั้นมากสุดจึงเป็นการถามสารทุกข์สุขดิบของแต่ละคนวันนี้เองก็เช่นกันซูเมิ่งตักซุปไก่ในชามให้หยางเหวินขณะนั้นนางก็มองใบหน้าอีกฝ่ายราวกับมีเรื่องจะพูดแต่ลังเลไม่พูดสักทีคนโดนมองแม้เร่งรีบกินอาหารในสำรับแต่ก็สามารถสังเกตเห็นได้“เจ้ามีสิ่งใดต้องการพูดหรือไม่”“มีเจ้าค่ะ แต่มิได้สำคัญอันใดนัก ให้ท่านทานอาหารให้หมดก่อนแล้วค่อยคุยก็ได้เจ้าค่ะ ข้ารอได้”“เช่นนั้นข้าจะรีบกินแล้วกัน”“ท่านพี่มิต้องรีบหรอกเจ้าค่ะ เดี๋ยวติดคอเอา ข้ารอได้”“น่ารักยิ่งเมิ่งเอ๋อร์ของข้า”มือหนาเอื้อมออกมาบีบแก้มกลมของซูเมิ่งอย่างนึกเอ็นดูก่อนจะก้มลงไป
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยากับชาติกำเนิดที่แท้จริง(2)
“ข้ามิได้มาช้าเกินไปใช่หรือไม่เจ้าคะ”ซูเมิ่งโดนจ้องมองโดยคนแปลกหน้าเช่นนี้นางรู้สึกประหม่ามิน้อย ในขณะที่นางเดินเข้าไปในห้องอาหารนางจึงอดที่จะเอ่ยถามออกมามิได้“มิได้ พวกข้ามาก่อนเวลาเอง แม่นางมิผิด....เชิญนั่งเถิด”เฉินเสียอี้ซึ่งเป็นคนที่นางรู้จักมาตั้งแต่วันก่อน ชายหนุ่มคือคนที่เข้ามาติดต่อขอนัดเจอนางที่ร้านหลันฮวาและบอกว่ามีใครบางคนอยากเจอตัวนางด้วยตัวเองหากก่อนหน้าซูเมิ่งมิได้ฟังข้อความที่หลุดมาจากปากของน้องสาวต่างมารดาของนางที่บอกว่านางมิใช่สายเลือดตระกูลซูวันนี้ซูเมิ่งคงมิตัดสินใจมาที่นี่เลยด้วยซ้ำแต่ก็นะ เรื่องชาติกำเนิดที่แท้จริงของเจ้าของร่างเป็นเรื่องที่ติดค้างในหัวสมองนางราวกับมันคือสิ่งที่นางต้องไขให้กระจ่างถึงจะตายตาหลับทีเดียวเชียว“สวัสดีเจ้าค่ะท่านเฉินเสียอี้ และท่าน....” ซูเมิ่งค้อมศีรษะให้ชายหนุ่มทั้งสองที่น่าจะอายุมากกว่านางทั้งสองคน ซูเมิ่งเหลือบสายตาไปสบกับชายหนุ่มอีกคนที่นางไม่เคยเจอมาก่อนตั้งแต่คราวที่แล้ว“ขะ ข้านามว่าโจวเฉิงเคอ เจ้าคือนะ น...เอ่อ ซูเมิ่งรึ”“เจ้าค่ะข้าซูเมิ่ง”“นี่คือสหายของข้าที่เอ่ยถึงเมื่อคราวที่แล้ว แม่นางซูเมิ่งจำได้ใช่หรือไม่”“จำได้
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาโดนกักบริเวณ(1)
บทที่สิบหกภรรยาโดนกักบริเวณ“ท่านพี่ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ”หลังจากขึ้นรถม้าคันใหญ่มาได้ซูเมิ่งก็เปิดประเด็นทันที นางเลือกใช้น้ำเย็นเข้าลูบจิตใจอันแสนร้อนรุ่มของสามีตนเอง“นี่น่ะหรือสหายที่เจ้าบอกว่าจะมาพบ”“เจ้าค่ะ คะ....”“เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนที่สตรีผู้นั้น น้องสาวของเจ้าวิ่งโล่มาบอกข้า ข้าคิดอย่างไร....มิมีสักเสี้ยววินาทีที่ข้าเชื่อในสิ่งที่นางพูด แต่ที่ข้าตามมาเพราะคิดจะถลกหนังนางถอนรากถอนโคนนางซะ แต่พอข้าได้ไปเห็นกับตาข้ารู้สึกอย่างไร เจ้ารู้บ้างหรือไม่! ซูเมิ่ง!”หยางเหวินโกรธนั่นก็เพราะว่าอีกฝ่ายเข้าใจผิด ซูเมิ่งพยายามไม่โต้ตอบด้วยอารมณ์แม้ว่าถ้อยคำของอีกฝ่ายจะรุนแรงแค่ไหนนางผิดเองที่หลงลืมไปว่าคนยุคโบราณ เรื่องกอดกันระหว่างชายหญิงเป็นสิ่งไม่ควร แม้นั่นเป็นพี่ชายสายเลือดเดียวกันก็ตาม...แต่หยางเหวินไม่รู้เรื่องนี้นี่เขาไม่ผิด....ลึกๆ แล้วซูเมิ่งกลับรู้สึกหวานล้ำด้วยซ้ำไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายแสดงอาการเช่นนี้บางที....หยางเหวินอาจรู้สึกชอบนาง....ชอบแบบชายหญิงรู้สึกต่อกันมิใช่เพียงทำทั้งหมดเพื่อตอบแทนบุญคุณนาง....“ทะ ท่านเข้าใจผิด ข้าเข้าใจท่าน ตอนนี้ท่านมีโทสะอยู่เพราะหึงข้
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาโดนกักบริเวณ(2)
“ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านแม่ทัพ ได้ยินที่ข้าน้อยรายงานหรือไม่ขอรับ”หยางเหวินเหม่ออีกแล้ว เจ้านายเป็นเช่นนี้ลูกน้องเช่นเขาทำงานลำบากขึ้นทุกที หวงลู่ส่ายศีรษะอย่างทำใจในโชคชะตาตนเอง“ข้าได้ยิน นางต้องการให้นำหลงจู๊ไปพบนางที่เรือนใช่หรือไม่”“ขอรับ นายท่านมีความเห็นว่าเยี่ยงไรขอรับ”“หลงจู๊ของนางเป็นบุรุษหรือสตรี”“บุรุษขอรับ นามว่าหลิ่งซาน....”“ข้าไม่อนุญาต!”“เขามีลูกและภรรยาเรียบร้อยแล้วขอรับ”“ไยเจ้าไม่พูดให้จบตั้งแต่แรกหวงลู่”ก็เพราะท่านคัดค้านเสียงแข็งขึ้นก่อนน่ะสิ....หึหึ หวงลู่ได้แต่คิดในใจ“เช่นนั้น....อนุญาตหรือไม่ขอรับ”“ข้าจะห้ามทำได้เยี่ยงไร ในเมื่อร้านนั้นเป็นร้านที่นางรักยิ่ง แต่ให้บ่าวรับใช้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนระหว่างนางพูดคุยด้วยแล้วกัน”หวงลู่อยากจะบอกเหลือเกินว่าเมื่อสักครู่เป็นเจ้านายเองนั่นแหละที่หึงหวงภรรยาตนเองออกนอกหน้าเพียงรู้ว่าหลงจู๊เป็นผู้ชายใจบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ไยปากเจ้านายของเขาจึงมิตรงกับใจตนเองเลยสักนิดสงสัยรอให้รู้ซึ้งถึงการสูญเสียก่อนกระมังจึงจะรู้สึก“ขอรับ แล้วเมื่อไหร่ท่านแม่ทัพจะกลับจวนขอรับ หรือจะนอนถาวรที่ค่ายทหารแห่งนี้ไปตลอด”“....”“ข้าน้อยถามม
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาโดนกักบริเวณ (3)
ส่วนทางด้านสตรีที่เป็นฝ่ายหนีออกมาจากจวนตระกูล หยาง นางหลบหนีออกมาโดยการปลอมตัวเป็นบ่าวสาวใช้ที่ติดตามหลงจู๊ร้านค้านางมานั่นเองในจดหมายซูเมิ่งได้ทำการบอกแผนการทั้งหมดตั้งแต่...ให้หลิ่งซานขนม้วนเอกสารมาเป็นกองใหญ่ๆ ไม่สามารถขนคนเดียวหมด โดยให้นำสาวใช้ใบหน้าเป็นแผลเป็นเหวอะหวะจนต้องคลุมหน้าเพราะอายสายตาผู้อื่นติดตามด้วยหนึ่งคนตอนขาเข้าให้เปิดใบหน้าให้ผู้คุ้มกันเรือนดู และให้อธิบายว่าซูเมิ่งสงสารจึงรับบ่าวคนนี้เข้ามาทำงานในร้านตอนขาออกแน่นอนว่าซูเมิ่งต้องสลับตัวกับสาวใช้ผู้นั้นเพื่อลอบออกไปข้างนอกอย่างแน่นอนนางก็เพียงสร้างรอยแผลปลอมบนหน้าและคลุมผ้าคลุมศีรษะออกจากจวนมาอย่างแนบเนียนที่ด้านข้างรั้วตระกูลหยางถัดออกไปอีกสองซอยมีรถม้าจอดรอรับซูเมิ่งอยู่แล้วหนึ่งคันโดยคนขับรถม้าเป็นลูกน้องของพี่ชายที่พลัดพรากกันของนางนั่นเอง“คุณชายโจวเฉิงเค่อให้มารับตัวคุณหนูขอรับ รีบขึ้นมาเถอะขอรับ”“ได้สิ แล้วพี่ชายข้าไปที่ใดรึ คิดว่าจะมารับด้วยตัวเองเสียอีก”“คุณชายไปจัดการธุระด่วนก่อนขอรับ ฝากบอกว่ามิต้องห่วงเดี๋ยวคุณชายจะตามคุณหนูมาอย่างแน่นอน”“หืม ธุระอันใดหรือ ไหนบอกว่าท่านพ่อส่งข่าวมาว่ามิสบายมิ
Last Updated : 2025-04-07ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาห่างไกลออกไป(1)
บทที่สิบเจ็ดภรรยาห่างไกลออกไปหากแต่ในขณะที่ซูเมิ่งกำลังนั่งรถม้าอยู่ข้างในห้องโดยสาร อยู่ดีดีรถม้าก็หยุดชะงักทันทีทันใดจนตัวนางเซถลาไปชนผนังรถดีที่ไม่ได้บาดเจ็บอันใด“ขออภัยขอรับคุณหนู ข้างหน้ามีทหารของทางการเพร่นพร่านเต็มไปหมด เกรงว่าจะเป็นคนของท่านแม่ทัพหยางเหวิน พวกเราจะทำอย่างไรดีขอรับคุณหนู”“!!”ไม่ได้นะ นางจะให้เขารู้ว่านางอยู่ที่นี่มิได้ ความผิดเดิมพวกเขายังมิทันได้คลายปมเลยสักนิด ความผิดกระทงใหม่เช่นนี้จะมีเพิ่มมิได้เกรงว่าหยางเหวินบุรุษที่ใช้อารมณ์เป็นใหญ่เช่นนั้น เขาจะมิยอมให้นางไปพบบิดาที่แคว้นหูอี๋ฉีแคว้นหูอี๋ฉีเป็นแคว้นที่ซูเมิ่งจำได้ว่าชายหนุ่มเคยทำสงครามด้วยมาก่อนเป็นหนึ่งในแคว้นที่อีกฝ่ายเกลียดชังยิ่งนักแม้ว่าในปัจจุบันสองแคว้นนี้จะกลายเป็นแคว้นพันธมิตรกันแล้วก็ตามซูเมิ่งเปิดม่านออกไปดูภาพความวุ่นวายภายนอกรถม้านางคาดเดาว่าแม่ทัพหยางอาจรู้แล้วว่านางหนีออกมาจากจวนของเขาซูเมิ่งไม่อยากกลับไปถูกกักขังเขาไม่สิทธิ์!แต่เนื่องจากซูเมิ่งเป็นภรรยาของเขาอย่างถูกต้องฉะนั้นการที่หยางเหวินทำเช่นนั้นจึงมิสามารถไปเรียกร้องกับใครได้เลยยุคโบราณที่บุรุษเป็นใหญ่เช่นนี้ช่างไม่ย
Last Updated : 2025-04-07
Latest chapter
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง บทส่งท้าย
บทส่งท้ายและวันนั้นทั้งวันหยางเหวินโดนพ่อตาของตนเองลากไปไหนมาไหนด้วย เรียกได้ว่าตัวติดกันจนซูเมิ่งนึกสงสัยว่าหรือสามีของนางจะเป็นลูกชายที่หายสาบสูญไปอีกคนหนึ่งของบิดาตนเองซูเมิ่งทั้งวันไม่ไปนั่งพูดคุยกับญาติพี่น้องร่วมสายเลือดในจวนก็เข้าไปนั่งเล่นกับน้องชายสุดแสนน่ารักที่มีอายุเพียงสิบเอ็ดหนาวเท่านั้นจวบจนตอนค่ำยามซวี [1] นั่นแหละนางจึงมีโอกาสขอตัวกลับเรือนของตนเองที่ครอบครัวนางเตรียมเอาไว้ให้เรือนหลังนี้ใหญ่ไม่แพ้หลังไหนๆ ในจวน การตกแต่งแม้จะเรียบง่ายแต่ของใช้ทุกชิ้นล้วนเป็นของใหม่ยังมิเคยได้ใช้ เป็นวัสถดุเนื้อดีทั้งนั้นเรือนส่วนตัวสภาพดีขนาดนี้นี่เป็นครั้งแรกของนางเลยกระมังที่ได้รับการดูแลเช่นนี้“ยิ้มขนาดนั้น เจ้าชอบเรือนหลังนี้มากเลยหรือ”เสียงของหยางเหวินบุรุษที่วันนี้หายหน้าหายตาไปจากซูเมิ่งทั้งวัน พร้อมกับอ้อมกอดจากคนตัวโตสวมโอบนางจากข้างหลัง“เจ้าค่ะข้าชอบที่นี่ แต่มิใช่แค่เรือนหลังนี้ แต่เป็นทุกคนที่นี่ด้วย พวกเขาต้อนรับข้าอย่างดียิ่ง”“เช่นนั้นหากเรากลับแคว้นไปข้าให้คนสร้างจวนของพวกเราสองคนแยกออกมาดีหรือไม่ ข้าได้รับพระราชทานที่ดินทำเลดีมิหยอก ข้ายกให้เจ้า จะให้สร้างจวนห
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยากับครอบครัวที่แท้จริง
บทที่ยี่สิบภรรยากับครอบครัวที่แท้จริงณ แคว้นหูอี๋ฉีจวนตระกูลโจวจวนหลักตั้งอยู่ที่เมืองหลวง ตระกูลโจวเป็นตระกูลแม่ทัพตั้งแต่รุ่นทวดลงมาจนถึงรุ่นปัจจุบัน หากเปรียบเทียบกับแคว้นเย่ ตระกูลโจวก็เปรียบได้ดั่งตระกูลหยางดีที่เวลานี้สองแคว้นสงบศึกเปลี่ยนมาสมานฉันท์กันหลายปีแล้ว มิเช่นนั้นสองทายาทตระกูลแม่ทัพคงเคยพบเจอกันบ้างในสงครามระหว่างแคว้นแม้ว่ารุ่นลูกอาจไม่เคยฟาดฟันกันแต่สำหรับรุ่นพ่อนั้นไม่แน่ มีความเป็นไปได้สูงว่าประมุขตระกูลหยางกับประมุขตระกูลโจวแห่งสองแคว้นจะเคยปะทะฟาดฟันวัดฝีมือกันมาก่อนเวลานี้ฝ่ายซูเมิ่งรวมฝ่ายของพี่ชายและคนของสามีนางแยกย้ายจากขบวนสินค้าของตระกูลลู่มาระยะหนึ่งแล้วเป็นเพราะไปคนละทาง ตระกูลลู่ต้องการไปเมืองชายแดนเพื่อส่งสินค้า แต่พวกนางต้องการไปเมืองหลวงดังนั้นเวลานี้ซูเมิ่งจึงกำลังนั่งรถม้าคันของโจวเฉิงเค่ออยู่นั่นเองเห็นพี่ชายบอกว่าอีกไม่เกินหนึ่งชั่วยามจะถึงจวนของเราพี่ชายใช้คำว่าของเราทำให้ซูเมิ่งรู้สึกซาบซึ้ง....ในที่สุดนางก็กำลังมีบ้านและครอบครัวเป็นของตนเองสักที“ถึงจวนตระกูลโจวแล้วขอรับคุณชาย”เนื่องจากในห้องโดยสารมีคนนั่งอยู่เพียงสองคนคือนางและพี่ชาย
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยากับคำสารภาพ
บทที่สิบเก้าภรรยากับคำสารภาพ“คุณหนูเจ้าคะ ตอนนี้ขบวนของเราโชคดีได้หยุดพักที่สถานที่มิห่างไกลจากน้ำตกมากนัก คุณชายฝากถามว่าคุณหนูอยากชำระร่างกายหรือแช่น้ำหรือไม่เจ้าคะ เวลานี้ไม่มีคนใช้งานและเดี๋ยวให้คนไปกั้นเขตให้คุณหนูเจ้าค่ะ”“น้ำตกหรือ...อืม ก็ดีเหมือนกัน ข้าอยากแช่น้ำเย็นสักหน่อย มิได้อาบน้ำทุกวันดังเช่นปกติ รู้สึกเหนียวตัวยิ่งนัก”“เจ้าค่ะ เช่นนั้นเดี๋ยวบ่าวรีบไปเรียนคุณชายให้จัดกั้นพื้นที่ให้นะเจ้าคะ รอบ่าวสักครู่”“ได้ ขอบใจมากนะ”พอหลิ่นปินไปภายในกระโจมหลังน้อยก็เงียบลงทันตา ซูเมิ่งหันหลังกับไปเตรียมชุดและของใช้อาบน้ำที่จำเป็นด้วยตนเองที่ด้านหลัง เวลาผ่านไปไม่ถึงถ้วยน้ำชานางได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในกระโจมนาง“กลับมาเร็วยิ่ง คุณชายว่าอย่างไรบะ บ้าง....อ้าว ท่านพี่! อุ้บ!”คนที่เดินเข้ามากลับไม่ใช่สาวใช้อย่างที่ซูเมิ่งคิด แต่เป็น หยางเหวิน บุรุษร่างสูงใหญ่ที่พอก้าวเท้าเข้ามาในกระโจมก็ดูคับแคบขึ้นมาทันตา ชายหนุ่มคงรู้ว่าซูเมิ่งไม่อยากเจอหน้าอีกฝ่ายจึงก้าวเข้ามาประชิดตัวนางและใช้มือหนาปิดปากมิให้ส่งเสียงดังโวยวาย“อื้อ อ่านเอ้าอาไอ้อ่างไอ อ่อยอ้า!”“หากข้าปล่อยแล้วเจ้าจะเร
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยามิยอมอีกต่อไปแล้ว (2)
“นั่นเจ้าใช่หรือไม่ซูเมิ่ง เป็นเจ้า!” เสียงของหยางเหวิน บุรุษที่นางเคยรู้สึกปลอดภัยยามได้ยินเสียง ทว่าบัดนี้มิใช่อีกต่อไปแล้ว....“ข้าเอง พวกท่านกำลังทำสิ่งใด อย่าทำร้ายพวกเขานะ”ซูเมิ่งโดนจับได้นางจึงวิ่งออกไปขวางมิให้คนของหวางเหวินทำร้ายหรือมาต่อสู้กับคนของลู่เจ๋อทีแรกบุรุษทั้งสามเมื่อเห็นใบหน้าของสตรีที่ตามหามาหลายวันก็พากันดีใจ รอยยิ้มปรากฏบนหน้าไปตามๆ กัน ทว่าพอเห็นนางวิ่งเข้ามาไม่เกรงกลัวอันตรายหรือลูกหลงท่ามกลางการต่อสู้ก็ตกใจ หัวใจหล่นไปที่ตาตุ่มกันหมด“พวกเจ้าหยุดลงมือ!”คนของฝ่ายหยางเหวินหยุดต้อนผู้คุ้มของขบวนสินค้าทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งของเจ้านาย ซึ่งตอนแรกพวกเขาก็เพียงได้รับคำสั่งให้ต้อนพวกนี้ให้จนมุมยอมศิโรราบเท่านั้นก็ตามซูเมิ่งบัดนี้ยืนอยู่กลางทางระหว่างขบวนสินค้าตระกูลลู่กับฝ่ายของพี่ชายและสามีนาง“น้องน้อยเจ้าอย่าเพิ่งวิ่งไปทั่วสิ มันอันตราย” เสียงของโจวเฉิงเค่อเต็มไปด้วยความวิตกกังวล นางมองเห็นบนใบหน้าของชายหนุ่มนั้นมีเหงื่อ แววตาดูตื่นตระหนกเกรงว่านางจะได้รับอันตรายจริงอย่างที่พี่ชายเอ่ย“แม่นางซูทางนั้นอันตรายเข้ามาหลบพักในรถม้าก่อนเถิด”ลู่เจ๋อและผู้คุ้มกันของเข
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยามิยอมอีกต่อไปแล้ว(1)
บทที่สิบแปดภรรยามิยอมอีกต่อไปแล้ว“ทำไมเจ้ามิตามนางไปด้วย ปล่อยให้นางซึ่งเป็นสตรีปีนขึ้นรถม้าขบวนพวกพ่อค้าจิตใจเจ้าเล่ห์แสนกลไปได้เยี่ยงไร”“ขะ ข้าน้อยคิดไม่ทัน คุณหนูบอกมิให้ข้าตามไป บอกให้ข้ามาส่งข่าวท่านว่าให้ตามนางได้ที่ขบวนสินค้าตระกูลลู่ขอรับ”“เจ้าเป็นคนที่แคว้นนี้มิใช่รึ รู้จักหรือไม่ตระกูลพ่อค้าลู่”“รู้แล้วอย่างไร ข้าจำเป็นต้องบอกเจ้าด้วยรึ”“เหอะ”“เหอะ”โจวเฉิงเค่อและหยางเหวินทะเลาะกันอีกหนหากมีช่องว่างโอกาสให้แขวะใส่กันเวลานี้ขบวนรถม้าของทั้งโจวเฉิงเค่อและขบวนม้าของหยางเหวินเดินทางออกจากเมืองหลวงมาได้หลายชั่วยามแล้ว เดินทางติดต่อกันยาวนานระยะหนึ่งจนต้องหยุดพักให้ม้าพักกินอาหารกินน้ำก่อนส่วนคนที่เหลือก็มาดูแผนที่วางแผนหาทางตามหาขบวนขนสินค้าตระกูลลู่ตามเบาะแสที่ซูเมิ่งทิ้งไว้ให้“คนม้าของเรายังสืบมิได้ความอีกรึ ป่านนี้ยังมิมีใครมาถึงอีก” หยางเหวินเดินออกมาจากกระโจมอีกฝ่ายหลังจากรำคาญทั้งหน้าและน้ำเสียงจนทนไม่ไหวตัดสินใจเดินกับมาหาเบาะแสจากคนของตนดีกว่าพอยิ่งได้รู้ว่าซูเมิ่งไปกับตระกูลลู่ตระกูลที่เขาเคยให้คนไปสืบประวัติมาเพราะเขาเคยเห็นอีกฝ่ายทักทายเอ่ยสนทนาอย่างสนิทสนสน
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาห่างไกลออกไป(2)
“คุณหนูเจ้าคะ มิทราบว่าคุณหนูคิดถึงสิ่งใดอยู่ มีเรื่องใดเป็นกังวลหรือไม่ ระ....หรือบ่าวรับใช้ไม่ดีพอเจ้าคะ”“หะ หา เรียกข้าหรือ”“บ่าวดูแลไม่ดีตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ บอกให้บ่าวปรับปรุงแก้ไขได้หมดนะ ตะ แต่อย่าไล่บ่าวออกเลย”“ข้าจะไปไล่เจ้าได้ย่างไร ลุกขึ้นก่อน”ซูเมิ่งตื่นจากภวังค์ของตนเองมาก็เพราะตกใจที่อยู่ดีดีสาวใช้ที่ลู่เจ๋อส่งมาคอยช่วยอำนวยความสะดวกนางลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น บนดวงตากลมโตของนางมีน้ำตาเอ่อคลอราวกับกลัวว่าซูเมิ่งจะลงโทษเสียอย่างนั้น“ข้ามิได้ไม่พอใจเรื่องใด เพียงคิดถึงเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยก็เท่านั้น”“คิดถึงครอบครัวที่เมืองหลวงหรือเจ้าคะ”“อืม....” ซูเมิ่งหยุดคิดจากคำเรียกของอีกฝ่าย “มิรู้ว่าข้าสามารถเรียกพวกเขาว่าครอบครัวได้หรือไม่”เพราะคนที่เมื่อสักครู่ซูเมิ่งเผลอคิดถึงคือหยางเหวินน่ะสิ...มิใช่พี่ชายสายเลือดเดียวกันอย่างโจวเฉิงเค่อซูเมิ่งรู้สึกเหมือนนางทิ้งสิ่งสำคัญบางอย่างไป มันทำให้ในหัวใจนางรู้สึกเหมือนโดนคนขโมยเฉือนเนื้อบางส่วนทิ้งไประยะเวลาผ่านมาไม่กี่เดือนกับการอยู่ร่วมกันกับหยางเหวินในฐานะสามีภรรยามันช่างดูยาวนาน มีหลายครั้งที่นางเผลอผูกพันกับชายหนุ่ม
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาห่างไกลออกไป(1)
บทที่สิบเจ็ดภรรยาห่างไกลออกไปหากแต่ในขณะที่ซูเมิ่งกำลังนั่งรถม้าอยู่ข้างในห้องโดยสาร อยู่ดีดีรถม้าก็หยุดชะงักทันทีทันใดจนตัวนางเซถลาไปชนผนังรถดีที่ไม่ได้บาดเจ็บอันใด“ขออภัยขอรับคุณหนู ข้างหน้ามีทหารของทางการเพร่นพร่านเต็มไปหมด เกรงว่าจะเป็นคนของท่านแม่ทัพหยางเหวิน พวกเราจะทำอย่างไรดีขอรับคุณหนู”“!!”ไม่ได้นะ นางจะให้เขารู้ว่านางอยู่ที่นี่มิได้ ความผิดเดิมพวกเขายังมิทันได้คลายปมเลยสักนิด ความผิดกระทงใหม่เช่นนี้จะมีเพิ่มมิได้เกรงว่าหยางเหวินบุรุษที่ใช้อารมณ์เป็นใหญ่เช่นนั้น เขาจะมิยอมให้นางไปพบบิดาที่แคว้นหูอี๋ฉีแคว้นหูอี๋ฉีเป็นแคว้นที่ซูเมิ่งจำได้ว่าชายหนุ่มเคยทำสงครามด้วยมาก่อนเป็นหนึ่งในแคว้นที่อีกฝ่ายเกลียดชังยิ่งนักแม้ว่าในปัจจุบันสองแคว้นนี้จะกลายเป็นแคว้นพันธมิตรกันแล้วก็ตามซูเมิ่งเปิดม่านออกไปดูภาพความวุ่นวายภายนอกรถม้านางคาดเดาว่าแม่ทัพหยางอาจรู้แล้วว่านางหนีออกมาจากจวนของเขาซูเมิ่งไม่อยากกลับไปถูกกักขังเขาไม่สิทธิ์!แต่เนื่องจากซูเมิ่งเป็นภรรยาของเขาอย่างถูกต้องฉะนั้นการที่หยางเหวินทำเช่นนั้นจึงมิสามารถไปเรียกร้องกับใครได้เลยยุคโบราณที่บุรุษเป็นใหญ่เช่นนี้ช่างไม่ย
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาโดนกักบริเวณ (3)
ส่วนทางด้านสตรีที่เป็นฝ่ายหนีออกมาจากจวนตระกูล หยาง นางหลบหนีออกมาโดยการปลอมตัวเป็นบ่าวสาวใช้ที่ติดตามหลงจู๊ร้านค้านางมานั่นเองในจดหมายซูเมิ่งได้ทำการบอกแผนการทั้งหมดตั้งแต่...ให้หลิ่งซานขนม้วนเอกสารมาเป็นกองใหญ่ๆ ไม่สามารถขนคนเดียวหมด โดยให้นำสาวใช้ใบหน้าเป็นแผลเป็นเหวอะหวะจนต้องคลุมหน้าเพราะอายสายตาผู้อื่นติดตามด้วยหนึ่งคนตอนขาเข้าให้เปิดใบหน้าให้ผู้คุ้มกันเรือนดู และให้อธิบายว่าซูเมิ่งสงสารจึงรับบ่าวคนนี้เข้ามาทำงานในร้านตอนขาออกแน่นอนว่าซูเมิ่งต้องสลับตัวกับสาวใช้ผู้นั้นเพื่อลอบออกไปข้างนอกอย่างแน่นอนนางก็เพียงสร้างรอยแผลปลอมบนหน้าและคลุมผ้าคลุมศีรษะออกจากจวนมาอย่างแนบเนียนที่ด้านข้างรั้วตระกูลหยางถัดออกไปอีกสองซอยมีรถม้าจอดรอรับซูเมิ่งอยู่แล้วหนึ่งคันโดยคนขับรถม้าเป็นลูกน้องของพี่ชายที่พลัดพรากกันของนางนั่นเอง“คุณชายโจวเฉิงเค่อให้มารับตัวคุณหนูขอรับ รีบขึ้นมาเถอะขอรับ”“ได้สิ แล้วพี่ชายข้าไปที่ใดรึ คิดว่าจะมารับด้วยตัวเองเสียอีก”“คุณชายไปจัดการธุระด่วนก่อนขอรับ ฝากบอกว่ามิต้องห่วงเดี๋ยวคุณชายจะตามคุณหนูมาอย่างแน่นอน”“หืม ธุระอันใดหรือ ไหนบอกว่าท่านพ่อส่งข่าวมาว่ามิสบายมิ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง ภรรยาโดนกักบริเวณ(2)
“ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านแม่ทัพ ได้ยินที่ข้าน้อยรายงานหรือไม่ขอรับ”หยางเหวินเหม่ออีกแล้ว เจ้านายเป็นเช่นนี้ลูกน้องเช่นเขาทำงานลำบากขึ้นทุกที หวงลู่ส่ายศีรษะอย่างทำใจในโชคชะตาตนเอง“ข้าได้ยิน นางต้องการให้นำหลงจู๊ไปพบนางที่เรือนใช่หรือไม่”“ขอรับ นายท่านมีความเห็นว่าเยี่ยงไรขอรับ”“หลงจู๊ของนางเป็นบุรุษหรือสตรี”“บุรุษขอรับ นามว่าหลิ่งซาน....”“ข้าไม่อนุญาต!”“เขามีลูกและภรรยาเรียบร้อยแล้วขอรับ”“ไยเจ้าไม่พูดให้จบตั้งแต่แรกหวงลู่”ก็เพราะท่านคัดค้านเสียงแข็งขึ้นก่อนน่ะสิ....หึหึ หวงลู่ได้แต่คิดในใจ“เช่นนั้น....อนุญาตหรือไม่ขอรับ”“ข้าจะห้ามทำได้เยี่ยงไร ในเมื่อร้านนั้นเป็นร้านที่นางรักยิ่ง แต่ให้บ่าวรับใช้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนระหว่างนางพูดคุยด้วยแล้วกัน”หวงลู่อยากจะบอกเหลือเกินว่าเมื่อสักครู่เป็นเจ้านายเองนั่นแหละที่หึงหวงภรรยาตนเองออกนอกหน้าเพียงรู้ว่าหลงจู๊เป็นผู้ชายใจบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ไยปากเจ้านายของเขาจึงมิตรงกับใจตนเองเลยสักนิดสงสัยรอให้รู้ซึ้งถึงการสูญเสียก่อนกระมังจึงจะรู้สึก“ขอรับ แล้วเมื่อไหร่ท่านแม่ทัพจะกลับจวนขอรับ หรือจะนอนถาวรที่ค่ายทหารแห่งนี้ไปตลอด”“....”“ข้าน้อยถามม
