Semua Bab แค้นรักวายุภักษ์: Bab 1 - Bab 10

ณ สนามบินสุวรรณภูมิฝั่งขาเข้าของผู้โดยสารภายในประเทศที่แออัดไปด้วยผู้คนที่ต่างคนต่างมารอรับญาติของตัวเองที่เดินทางมาจากต่างประเทศและหนึ่งในผู้โดยสารนั้นจะเป็นใครไม่ได้นอกจากหนุ่มหล่อใบหน้าคมดวงตาออกสีน้ำตาลเข้มจมูกโด่งคมสันริมฝีปากหนาหยักได้รูป รูปร่างสูงใหญ่ซึ่งตอนนี้กำลังตกเป็นเป้าสายตาทั้งสาวเล็กและสาวใหญ่กำลังเดินลากกระเป๋าออกมาชายหนุ่มใช้มือล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อสูทก่อนจะหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาแล้วกดเบอร์โทรออกเพื่อต่อสายไปยังปลายทางและก็ใช้เวลารอสายไม่นานปลายสายก็กดรับตอบกลับมา"ฮาโหลลมอยู่ไหนแล้วลูก"เสียงปลายสายที่ดังตอบกลับมาเป็นเสียงของผู้เป็นพ่อหรือเสียงของเอกภพนั่นเองที่เอ่ยถามลูกชาย ลม หรือวายุภักษ์ เศรษฐารักษ์ ลูกชายคนโตของบ้านเศรษฐารักษ์ ที่ซึ่งตอนนี้ชายหนุ่มเรียนจบปริญญาโทรด้านบริหารจากอังกฤษชึ่งตอนแรกเขาก็ยังไม่คิดที่จะกลับมาเมืองไทยเท่าไรหรอกเพราะชายหนุ่มตั้งใจไว้ว่าจะหาประสบการณ์ด้านบริหารที่นั้นต่ออีกสักหนึ่งถึงสองปีก่อนที่จะกลับมารับช่วงสานต่อธุรกิจจากผู้เป็นพ่อ ย้อนกลับไปก่อนที่ชายหนุ่มจะเก็บข้าวของกลับเมืองไทยในเช้าของวันนั้นเขาได้รับโทรศัพท์จากผู้เป็นพ่อว

ทางด้านของน่านฟ้าที่มาถึงฟร์ามสเตย์ตั้งแต่เมื่อวานเช้านี้หญิงสาวและเพื่อนๆจึงพากันตื่นเช้าเพื่อมาชมคนงานเก็บองุ่นหลังจากที่หญิงสาวเที่ยวชมจนอิ่มอกอิ่มใจเธอก็เดินเลี่ยงออกมาจากกลุ่มเพื่อนๆโดนเดินตามเส้นทางไปเรื่อยๆจนกระทั่งเดินไปถึงบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่งแล้วหยุดนิ่งยืนคิดถึงใครบางคน"ฮะแฮ่ม"ด้วยความตกใจน่านฟ้ารีบหันกลับมาด้านหลังก็พอว่ามีใครบางคนที่กำลังยืนกอดอกและมองมาที่เธออย่างเอาเรื่อง ด้วยความตกใจบวกกับการทำอะไรไม่ถูกหญิงสาวคิดได้อย่างเดียวว่าเขาจะหาว่าเธอเป็นขโมยหรือเปล่าก่อนจะเอ่ยขอโทษออกไป"เอ่อ....ขอโทษค่ะ คือ..พอดีฉันเอ่อ...""กำลังจะไปไหนเหรอครับ"วายุภักษ์เอ่ยถามหญิงด้วยน้ำเสียงที่เรียบและบอกไม่ถูกว่าตัวเองมีความรู้สึกอย่างไรที่ได้พูดคุยกับหญิงสาวคนนี้ตามลำพัง"เอ่อ....คือ"น่านฟ้ารู้สึกกระอึกกระอ่วนไม่รู้จะตอบออกไปแบบไหนดีและอีกอย่างหญิงสาวก็ไม่คิดมาก่อนว่าจะมาเจอกับใครในเวลานี้สิ่งเดียวที่คิดได้ในตอนนี้คือ"คือฉันปวดท้องหนักมากและก็อยากจะเข้าห้องเลยเดินมามาแถวนี้เพื่อที่จะขอเข้าห้องน้ำ"เมื่อพูดจบน่านฟ้ายกมือขึ้นกุมท้องตัวเองเพื่อที่จะให้กับสมบทบาทกับที่เธอบอกไป เฮ้อจะใ

"ผมไม่ไปนะครับคุณย่า""ไม่ได้""โธ่คุณย่าครับมันก็แค่งานการกุศลเองนะครับทำไมผมต้องไปด้วยละครับ" วายุภักษ์โอดครวญกับผู้เป็นย่าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าเต็มที่ทำไมเขาจะไม่รู้ละว่าย่าของเขาคิดจะทำอะไรอยู่"ไม่ได้แกต้องไป ถ้าแกไม่ไปก็ไม่ต้องเรียกย่าว่าย่า" พูดจบผู้เป็นย่าก็ตัดสายโทรศัพท์ทิ้งไปดื้อๆ เฮ้อคนแก่ทำไมถึงได้ขี้งอนได้ขนาดนี้ คุณย่าของเขานิสัยไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆในเวลาต่อมาทางด้านน่านฟ้าที่ตอนนี้กำลังนั้งทำท่าทางฟิดฟัดด้วยอาการที่ไม่พอใจกับคำสั่งของผู้เป็นพ่อที่บังคับให้ไปร่วมงานกุศลอะไรก็ไม่รู้เธอไม่ชอบใจเลยสักนิด"พ่อคะหนูไม่อยากไปค่ะ""ยัยฟ้าทำไมพูดไม่รู้เรื่อง""ก็หนูไม่อยากไป""พ่อครับเดี๋ยวผมพูดกับยัยฟ้าให้เองพ่อไปพักผ่อนเถอะครับ"มานพหันมามองหน้าบุตรชายก่อนจะพยักหน้าแล้วเปิดประตูเดินออกไปทิ้งให้สองคนพี่น้องพูดคุยกันเคลียร์ปัญหากันเองตามลำพังเพราะเขาคิดว่ายังไงน่านน้ำก็จัดการน่านฟ้าได้อยู่แล้วทางด้านวายุภักษ์หลังจากที่วางสายจากผู้เป็นย่าได้ไม่นานชายหนุ่มก็ได้รับรายงานว่าหญิงสาวที่เขาให้เฝ้าจับตาดูความเคลื่อนไหวไปร่วมงานการกุศลด้วย"ว่าไง""นายครับคุณน่านฟ้าเธอไปร่วมงานการ

ทางด้านของน่านน้ำเมื่อแยกตัวออกมาจากน่านฟ้าผู้เป็นน้องได้ไม่นานก็โดนผู้เป็นพ่อจับคู่ให้กันหลานสาวของคุณกันยาทันที "สวัสดีครับคุณกันยา" "สวัสดีค่ะคุณมานพวันนี้พาใครมาด้วยค่ะอย่าบอกนะคะว่าเป็นลูกชาย" "ใช่ครับนี้น่านน้ำลูกชายคนโตของผมเองครับ""อุ้ยตายจริงหน้าตาหล่อเหมือนคุณมานพตอนหนุ่มๆเลยนะคะเนี้ย""ขอบคุณครับ ว่าแต่คุณกันยามาคนเดียวหรือครับ""คนเดียวที่ไหนกันคะ ดิฉันมากับหลานสาวค่ะพอดีหลานสาวดิฉันเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศยังไม่ค่อยรู้จักเส้นทางดีเท่าไรเดี๋ยวก็คงจะถึงแล้วละค่ะ ""อ่อครับ"พูดยังไม่ทันจะขาดคำหลานสาวของคุณกันยาก็เดินหน้าบึ้งเข้ามาแต่ไกล แต่เมื่อเห็นว่าผู้เป็นป้าไม่ได้อยู่คนเดียวแถมคนที่ยืนอยู่ด้วยก็คือคนที่ตัวเองอยากได้แต่ไม่ได้นั้นเองแล้วในหัวของหญิงสาวก็มีแผนขึ้นมาทันทีก่อนจะปรับสีหน้าให้สดใสเหมือนสาวน้อยวัยแรกแย้ม "สวัสดีค่ะคุณยายพู่ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาสายปล่อยให้คุณยายรอนานค่ะ" คุณกันยาเมื่อได้ยินในสิ่งที่หลานสาวพูดก็เข้าใจได้ทันทีว่าหลานสาวต้องการสื่ออะไรเธอจึงผสมโรงเล่นละครกับหลานสาวตัวดีไปด้วยโดยที่ผู้เป็นยายไม่รู้เลยสักนิดว่าหลานสาวที่เธอต้องการจะจับลงตะ

ในช่วงระหว่างทางที่เดินไปดูงานต่างๆน่านฟ้าก็พยายามใช้สายตาสอดส่องเพื่อหาช่องทางหนีกางเกงยีนไล่ออกจากไร่จนเดินมาถึงออฟฟิศที่เธอต้องทำงานเมื่อเปิดประตูเข้าไปด้านในก็พบว่าภายในห้องนี้มีโต๊ะทำงานแค่ 3 โต๊ะ โต๊ะแรกเป็นของวายุภักษ์น้าชาติอธิบายให้เธอฟังว่าเจ้านายจะเข้ามาทำงานที่ออฟฟิศอาทิตย์ละ3-4 วันที่เหลือก็จะเข้าไปดูงานบริษัทแถวๆกรุงเทพฯบางครั้งก็อาจจะไปเป็นอาทติย์และหลักๆที่อยู่ในนี้ก็จะมีเธอและน้าชาติแค่สองคนแต่ในบางครั้งน้าชาติก็ต้องไปออกงานกับเจ้านายอาจจะมีแค่เธอที่ต้องอยู่คนเดียวเมื่อได้ฟังในสิ่งที่น้าชาติอธิบายหญิงสาวก็แอบยิ้มในใจเพราะคิดว่าอีกไม่นานเธอจะต้องหนีออกจากไร่นี้ได้สำเร็จแน่เพราะเมื่อตอนที่เดินไปทางท้ายไร่เธอแอบเห็นทางหมาลอดเล็กๆและเธอคิดว่าเธอสามารถหนีออกไปทางเส้นทางนั้นได้หลังจากที่น้าชาติอธิบายเรื่องงานและหน้าที่ต่างๆเป็นที่เรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็พาหญิงสาวมาดูสถานที่ทานข้าวในตอนเที่ยงน้าชาติอธิบายว่าทางไร่มีอาหารและเครื่องให้ทานฟรีในช่วงพักเที่ยงและจะมีแม่ครัวคอยทำกับข้าวให้ทานทุกวันนั้นก็คือป้านวล ป้านวลจะรับหน้าที่เป็นแม่ครัวจัดสรรเรื่องอาหารการกินให้กับทุกคนรวมถึง